မႏၱေလး ကၽြဲဆည္ကန္မွာ စစ္ကုိင္းဘက္က လာေရာက္၍ ထီေရာင္းသူ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ရွိေလသည္။ နာမည္ေတြမွာ ေမာင္ထြန္းနဲ႔ ေမာင္လြန္းဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ထုိေခတ္က ထီေရာင္းသူမ်ားသည္ ယခုေခတ္လုိ ဆုိင္ကယ္၊ ကားတုိ႔ျဖင့္ မဟုတ္ၾကေခ်။ လက္တြန္းလွည္းကုိသာ အသုံးျပဳရေပသည္။ တြန္းလွည္း ဘယ္ညာမွာ ထီေစာင္ေတြ ခ်ိတ္ဆြဲၿပီး၊ ကားကက္စက္ အက်ကုိ ေဆာင္းေဘာက္စ္နဲ႔ တြဲကာ သီခ်င္းဖြင့္ၿပီး၊ အရပ္တကာလွည့္ ထီေရာင္းၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။
ေမာင္ထြန္းနဲ႔ ေမာင္လြန္းတုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္သည္ အၿမဲတမ္း တစ္ပူးတြဲတြဲျဖင့္ ထီေရာင္းၾကသည္။ ရပ္ကြက္တစ္ခု ေရာက္လွ်င္ လမ္းခြဲကာ လွည္းတြန္းၿပီး၊ တစ္လမ္း၀င္တစ္လမ္းထြက္ ထီေရာင္းၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိေခတ္ထုိအခါက ထီသည္တုိ႔မွာ မုိးမရြာဘူးဆုိရင္ အေတာ္ေလး တြက္ေခ်ကုိက္သည္။ အျမတ္အစြန္းလည္း က်န္သည္။
(၂)
ထီေရာင္းသည့္ကာလ လတစ္၀က္ေက်ာသည့္အခ်ိန္ထိ ထီသည္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးေပၚတြင္ ထီေရာင္းသူ ရွားသည္။ မႏၱေလး၀န္းက်င္က ေက်းရြာေတြဆီ ဆင္းၿပီး၊ တစ္ရြာ၀င္ တရြာထြက္ ထီေရာင္းၾကျခင္းေၾကာင့္ မႏၱေလးကို လကုန္ခါနီး တစ္ပတ္ေလာက္အလိုမွ ျပန္လာတတ္ၾကသည္။ ေမာင္ထြနး္တုိ႔ ညီအစ္ကိုလည္း ထုိသုိ႔ပင္ လစဥ္ တတိယအပတ္ေလာက္အထိ ေတာရြာေတြမွာ ထီလွည့္ေရာင္းၾကသည္။
ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ တစ္ရြာ၀င္တစ္ရြာထြက္ ထီေရာင္းရင္း သမန္းကုန္းဆုိေသာ ရြာႀကီးတစ္ရြာသုိ႔ ေရာက္သြားေလသည္။ ရြာက အိမ္ေျခ 400 ေက်ာ္ေလာက္ ရွိသည္။ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ မုိးခ်ဳပ္ေနသည္မုိ႔ သမန္းကုန္းဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ၀င္ကာ တည္းဖုိ႔ခုိဖုိ႔ ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္ထားၾကေလသည္။ ဆရာေတာ္ကလည္း ခြင့္ျပဳသည္။
ဆရာေတာ္မွ ညစာကုိ ဟင္းေပါင္းျဖင့္ ဒါနျပဳေသာေၾကာင့္ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ ထမင္းခ်က္ရန္ မလုိေတာ့ေခ်။ ဆရာေတာ္သည္ မႏၱေလး စာသင္သားဘ၀မွ ယခု သမန္းကုန္းေက်ာင္းထုိင္ျဖစ္လာေၾကာင္း မိန္႔ပါသည္။ ေက်ာင္းႀကီးကလည္း ေရွးေခတ္ ကၽြန္းတုိင္မ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ ေက်ာင္းမႀကီးျဖစ္ၿပီး၊ ေမာင္ထြန္းတုိ႔ ညီအစ္ကုိက ေက်ာင္းေအာက္ထပ္၊ ဆြမ္းခ်က္ခန္းအနီးက အခန္းမွာ တည္းခုိေနထုိင္ၾကရသည္။
(၃)
အဆုိပါ ေက်ာင္းတြင္ ရြာကုိရင္ ငါးပါးခန္႕ရွိေသးၿပီး၊ ဆရာေတာ္အတြက္ ဆြမ္း-ေဆးအတြက္-၀တ္အတြက္ အလြန္အေထာက္ပံ ရေၾကာင္း ဆရာေတာ္က မိန္႔ပါသည္။ ည 8 နာရီခန္႔ ၾကာေသာအခါ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ မိမိတုိ႔ အိပ္ရန္ အခန္းဆီသို႔ ျပန္လာၾကသည္။ ေဆးလိပ္ကေလး ဖြာလုိက္၊ အၾကမ္းရည္ေလး ေသာက္လုိက္၊ လက္ဖက္ကေလး စားလိုက္နဲ႔ အိပ္ခ်င္စိတ္က မရွိေခ်။ သုိ႔ေပမယ့္ ညီျဖစ္သူ ေမာင္လြန္းကေတာ့ ခဏေနေတာ့ အိပ္ေမာက်သြားသည္။
ည 10 နာရီခန္႔တြင္ အက်ႌတုံးလုံးကၽြတ္၊ ေသွ်ာင္တစ္ေစာင္းကို ပု၀ါနဲ႔ ပတ္ၿပီးေပါင္းထားသည့္ အသား ခပ္ညိဳညိဳ၊ ပုဆုိးခပ္တုိတုိျဖင့္ အသက္ 60 ခန္႔ ရြာသားႀကီးတစ္ဦးကုိ လေရာင္ေအာက္တြင္ ေတြ႕ျမင္လုိက္ရသည္။ ေမာင္ထြန္းအေနနဲ႔ မဆီမဆုိင္ ၾကက္သီး တျဖန္းျဖန္း ထသြားေသးသည္။ ထုိ ရြာသားႀကီးသည္၊ ေက်ာင္းဆီသုိ႔ ဦးတည္ေလွ်ာက္လာသည္။ ေမာင္ထြန္းက သူ႕ကုိ အေသအခ်ာ ၾကည့္ေနသည္။
ထုိရြာသားႀကီးသည္ ေက်ာင္းေပၚကုိ တက္ဟန္ ျပင္ၿပီးမွ မတက္ေတာ့ဘဲ ေမာင္ထြန္း ထုိင္ေနသည့္ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ အခန္းဆီသုိ႔ ဦးတည္လာေလသည္။ ရင္ထဲတြင္ အနည္းငယ္ ထိတ္သြားေသာ္လည္း လူပဲေၾကာက္စရာ မလုိဟု ေမာင္ထြန္းက ေတြးလုိက္သည္။ ေမာင္လြန္းကေတာ့ တေခါေခါ အိပ္ေနေပၿပီ။
” မႏၱေလးက လာၾကတာလား ” ဟုေမးေတာ့ ေမာင္ထြန္းက ေရေႏြးအုိးနဲ႔ လက္ဖက္ပန္းကန္ကို တြန္းေပးရင္ ” ဟုတ္ကဲ ဦးေလး .. ထီလာေရာင္းၾကတာပါ ” ဟု ေျဖလုိက္သည္။ ေမာင္ထြန္းငွဲ႕ေပးေသာ ေရေႏြးတစ္ခြက္ကုိ ရြာသားႀကီးက ေကာက္ေမာ့ရင္း ” ေအး … သမၼာအာဇီ၀ပဲကြာ … ေကာင္းပါတယ္ … ကဲ ျပန္ဦးမယ္ေဟ့ … ဆရာေတာ္ကေတာ့ အိပ္ေနၿပီမုိ႔ အားနာလုိ႔ သူ႕ဆီ မသြားေတာ့ပါဘူးကြာ “ဆုိၿပီး၊ ထုိင္ေနရာမွ ထကာ လာရာလမ္းသုိ႔ ဦးတည္ျပန္သြားေလေတာ့သည္။
ေမာင္ထြနး္က ရြာသားတစ္ဦး ဆရာေတာ္ကုိ တစ္ခုခု ေလွ်ာက္ရန္ရွိလုိ႔ သာမန္လာေရာက္ျခင္းပဲလုိ႔သာ ေတြးလုိက္ေလသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ ေမာင္ထြနး္ပဲ အျမင္မွာေလသည္လား၊ ရြာသားႀကီးကပဲ လမ္းေလွ်ာက္တာ ျမန္လုိ႔လားမသိ၊ ျမင္ကြင္းမွ ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာက္သြားေလသည္။ ဒါကို တိတိက်က် သိလုိက္ေတာ့ ေမာင္းထြန္း စိတ္ထဲမယ္ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သြားေသးသည္။
(၄)
မနက္ပုိင္း အိပ္ယာက ႏုိးေတာ့ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ထီလွည္းကို ျပင္ဆင္ကာ တစ္ျခားတစ္ရြာကို ထီေရာင္းထြက္ရန္ ျပင္ၾကသည္။ ဆရာေတာ္ရွိရာ ေက်ာင္းေပၚကုိ တက္ၿပီး ဆရာေတာ္အား ဦးခ်ကန္ေတာ့ကာ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဆရာေတာ္က ကုိရင္ေလးတစ္ပါးကို ပလက္စတစ္အိတ္ျဖင့္ ဘယာေၾကာ္ေတြထည့္ကာ စြန္႔ေသးသည္။
” အိိပ္လုိ႕ ေကာင္းၾကရဲ႕လား ဒကာတုိ႔ ” ဟု ဆရာေတာ္က ေမးေတာ့ ” မွန္ပါ ေကာင္းပါတယ္ဘုရား … ဒါေပမယ့္ မေန႔ညက ရြာသားတစ္ေယာက္ ဆရာေတာ့္ကို တစ္ခုခု ေလွ်ာက္ခ်င္လုိ႔လားမသိဘူး လာေသးတယ္ဘုရား … ဆရာေတာ္ က်ိန္းေနၿပီဆုိၿပီး ျပန္သြားတယ္ဘုရား “ဟု ေမာင္ထြန္းက ေလွ်ာက္သည္။ ဆရာေတာ္ မ်က္စိမ်က္ႏွာ အနည္းငယ္ ပ်က္သြားၿပီး ” ေဟ ဟုတ္လား .. လူပုံစံက ဘယ္လုိပုံစံလဲ ” ဟု ေမးသည္။
ေမာင္ထြန္းက ” လူပုံစံက ခပ္ပုပု ဆံပင္က ေသွ်ာင္တေစာင္းနဲ႔ဘုရား … အက်ႌေတာ့ ၀တ္ထားတာ မေတြ႕ရဘူး .. ပုဆုိးတုိတုိနဲ႔ တပည့္ေတာ္ဆီ လာတယ္ .. ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ပန္းကန္ ေသာက္ၿပီး ျပန္သြားတယ္ … “လုိ႔ အမွန္အတုိင္း ေျဖလုိက္ေလသည္။ ဆရာေတာ္မွ ” ဟ .. အဲဒါ လူ မဟုတ္ဖူးကြ … နာနာဘာ၀ပဲ … ေဟာဒီ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးကို လွဴခဲ့တဲ့ ဦးေဖဆုိတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ 50 ေလာက္ကတည္းက ေသသြားတယ္ … ေနာက္ မကၽြတ္ပဲ … ရန္ဖန္ရန္ခါ ေတြ႕ရတတ္တယ္ဗ် … ဦးဇင္းေတာင္ ေက်ာင္းထုုိင္ကာစက ေတြ႕ရေသးဗ်ာ … ကဲ ဦးေဖေရ ဦးဇင္း ျပဳသမွ် ကုသုိလ္ေတြအတြက္ အမွ် ေ၀ပါတယ္ … အမွ် အမွ် အမွ် ယူေတာ္မူပါ “ဟု ဆရာေတာ္မွ မိန္႔ရင္း ဦးေဖကုိ အမွ်ေ၀ေလသည္။
ထုိအခါမွ ေမာင္ထြန္းနဲ႔ ေမာင္လြန္းတုိ႔လည္း ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း သိၿပီး၊ ေက်ာင္းမွ အျမန္ထြက္ကာ အျခားရြာတစ္ရြာကုိ ထီေရာင္းရန္ ခရီးဆက္ေလေတာ့သည္။ (ထီသည္တစ္ဦး၏ ေျပာၾကားခ်က္ကုိ ျပန္လည္ မွ်ေ၀ပါသည္။)
Credit: နတ္စည္ေတာ္ (Shwemom)
Photo : internet
0 comments :
Post a Comment