ေမတၱာသဂၤဟ နာေရးကူညီမႉအသင္းမွာ တာဝန္ယူလုပ္ေဆာင္လာရကတည္းက အေတြ႕အႀကံဳေတြရၿပီးသားပါ ။ အိုျခင္း...နာျခင္း...ေသျခင္း တရားေတြကိုအျခားသူေတြလိုရွာစရာမလိုပဲ ကိုယ္တိုင္မ်က္ျမင္ေတြ႕ႀကံဳေနရသူပါ ။ ေသြးသံရဲရဲနဲ႔ လူနာေတြ...မေသမရွင္ျဖစ္ေနတဲ့လူနာေတြ... ကိုယ့္လက္ေပၚမွာတင္ အသက္ထြက္သြားတဲ့ လူနာေတြ ကိုၾကည့္ၿပီး သံေဝဂ ရခဲ့ေပါင္းလဲ မနည္းေတာ့ပါဘူး ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသင္းေလးက အျခားအသင္းႀကီးေတြလို ျပည့္စံုလွတဲ့့ အသင္းမဟုတ္ေပမယ့္ ေစတနာအရင္းခံၿပီး လူမႉေရးပရဟိတအလုပ္ကို တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ လုပ္ေနၾကရတာပါ ။ အခက္အခဲေတြမ်ိဳးစံုကိုရုန္းကန္ရင္း အသက္ေတြကယ္ခဲ့ရသလို... အတိုက္အခံေတြမ်ိဳးစံုကိုလဲ ေက်ာ္လႊားျဖတ္သန္းရင္း ရုန္းကန္ေနရစဲပါ ။ ေသျခင္းတရားဆိုတာ မည္သူမွ်မလြန္ဆန္ႏိုင္ၾကပါဘူး ။ သုဘရာဇာလို႔ပဲ ေျပာေျပာ.... ဒြန္းစ႑ားပဲဆိုဆို အမ်ားမလုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္ကို ရင္ဘတ္ခ်င္းတူတဲ့ သူေတြနဲ႔ အတူလုပ္ေနရတဲ့ အတြက္ ေက်နပ္မိပါတယ္ ။
သက္မဲ့ခႏၱာကိုယ္ေတြကို သယ္ယူရတဲ့အလုပ္ကလဲ လြယ္တဲ့အလုပ္မဟုတ္ပါဘူး ။ ေရာဂါမ်ိဳးစံုနဲ႔ ေသၾကရတဲ့သူေတြရွိသလို အသက္အရြယ္ႀကီးျမင့္လာတဲ့အတြက္ လူႀကီးေရာဂါေတြနဲ႔ ေသဆံုးၾကရတဲ့သူေတြလဲရွိပါတယ္ ။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ပုပ္ပြေနတဲ့ အေလာင္းေတြကို ကိုင္တြယ္ၿပီး သယ္ယူေပးရတဲ့ အလုပ္ကိုလဲ လုပ္ကိုင္ရတာေတြရွိပါတယ္ ။ သုဘ...တင့္တယ္ျခင္း...။ အသုဘ...အျမင္အဆင္းမတင့္တယ္ျခင္းလို႔ ဆိုကတည္းက ဘယ္မွာ အဆင္းလွပေပေတာ့မွာလဲေလ...။ ပိုင္ရွင္ေတြကိုယ္တိုင္က မထိမကိုင္ခ်င္ၾကတဲ့ သက္မဲ့ ခႏၱာကိုယ္ေတြကို မရြံမရွာ ကိုင္တြယ္ၿပီး သၿဂႋဳလ္ေပးရတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေပးေနရတဲ့ ညီေနာင္ နာကူအသင္းအဖြဲ႕ေတြကိုလဲ ေလးစား ခင္မင္မိပါတယ္ ။ အရင္အခ်ိန္က နံမည္ေက်ာ္ ဦးပန္ခ်ာရယ္ ဦးေအးေမာင္ရယ္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြရွိခဲ့ၾကတယ္ ။ လူမႉေရးပိုင္းအရ အႏွိမ္ခံခဲ့ရေပမယ့္ သူတို႔နဲ႔ မပါတ္သက္ပဲကိုေနလို႔မရခဲ့ပါဘူး ။ အႏွီ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြက အေခါင္းေရာင္းတာရယ္ အေလာင္းသယ္ၿပီး ေျမခ်ဖို႔ရယ္ပဲတာဝန္ယူၾကပါတယ္ ။
အခုေခတ္မွာေတာ့ လူမႉေရးအသင္းအဖြဲ႕ေတြ ေပၚေပါက္လာၿပီး ယာဥ္တိုက္မႉေၾကာင့္ ထိခိုက္ဒါဏ္ရာရသူမ်ားသာမက... လူနာမ်ား... သက္မဲ့ ခႏၱာကိုယ္မ်ားကိုပါ အကူအညီေပးလုပ္ကိုင္လာၾကတဲ့အျပင္ လုမႉေရးလုပ္ငန္းေတြမွာပါ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါဝင္လာၾကပါတယ္ ။ သဘာဝေဘးဒါဏ္ေၾကာင့္ ေတြ႕ႀကံဳရတဲ့ အခက္အခဲေတြ...ေရျပတ္လပ္မႉေတြပါမက်န္ အားတက္သေရာနဲ႔ အကူအညီေပးလာၾကပါတယ္ ။ ဒီေတာ့လဲ နာေရးကူညီမႉအသင္းဆိုတာထက္...သာေရးနာေရး လူမႉကူညီမႉအသင္းမ်ားရယ္လို႔ အမည္တပ္ခဲ့ၾကရပါေတာ့့တယ္ ။ ရင္ဘတ္ခ်င္းတူၾကတဲ့ သူေတြမို႔ မအားလပ္တဲ့ အသင္းကေန တဆင့္အကူအညီေတာင္းရတာေတြလဲ ရွိခဲ့ပါတယ္ ။ ဟုတ္ကဲ့....ကၽြန္ေတာ္ မင္းဒင္ပါ ။ သုဘရာဇာမင္းဒင္ႀကီးပါ ။ ဒဂံုအေရွ႕ပိုင္းက ႏြမ္းပါးတဲ့ ေမတၱာသဂၤဟ သာေရး နာေရး ကူညီမႉအသင္းကပါခင္ဗ်ာ ။ သုဘရာဇာမင္းဒင္ သရဲလဲမေၾကာက္တတ္ဘူး ဆိုေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ့ သုဘရာဇာႀကီးတစ္ေယာက္ ေဇာေခၽြးျပန္ခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ေလးကို ေဖာက္သည္ခ်ပါရေစ....။
၁၃ . ေဖာ္ေဖၚဝါရီလ. ၂၀၁၇ ခုႏွစ္.........
အခ်ိန္က... ည 7 : 45 မိနစ္ ....
" ဟယ္လို..... မဂၤလာပါညီေလး.... "
" မဂၤလာပါအကို.... "
" ညီေလးေရ.... လူနာလမ္းေၾကာင္းသြားေပးလို႔ရမလား.... "
ေရႊသံလ်င္ နာေရးကူညီမႉအသင္း ဥကၠဌ ဦးေအာင္ခိုင္ဝင္းက ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး အကူအညီေတာင္းလာပါတယ္ ။
" ရပါတယ္အကိုႀကီး.... ကၽြန္ေတာ့မွာ နာေရးကားေရာ ( ၁၃ ) ေသြးလူငယ္ လူနာတင္ကားေရာ အသင့္ပါခင္ဗ်ာ "
" အကိုက မနက္မွာ လူနာသြားႀကိဳရမွာမို႔လို႔ပါညီေလး... ညီေလးတို႔ဖုန္းကို အကိုလႊဲေပးလိုက္မယ္ေနာ္ "
" ဟုတ္ကဲ့ အကို... လႊဲေပးလိုက္ပါ... "
" ေက်းဇူးပါညီေလး...မဂၤလာပါ "
" မဂၤလာပါအကိုႀကီး... "
--------------------
" ဟယ္လို.... ေမတၱာသဂၤဟက အသင္းကပါလားခင္ဗ်ာ... "
" မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ....ဘာမ်ားအကူအညီေပးရမလဲခင္ဗ်ာ... "
" ကၽြန္ေတာ့္အေဒၚကို ဗဟိုအမ်ိဳးသမီးေဆးရံုက လက္ေလွ်ာ့လိုက္လို႔ ရြာကိုျပန္ေခၚသြားခ်င္လို႔ပါဗ်ာ... ပိုက္ဆံလဲ သိပ္မတတ္ႏိုင္ဘူး...အကိုတို႔အသင္းက ကားကူညီေပးခ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲခင္ဗ်ာ "
" ဟာ....အကို...ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသင္းက ေငြတန္ဖိုးမသတ္မမွတ္ထားပါဘူးခင္ဗ်ာ... အသြားအျပန္ ကားဆီဖိုး လႉေပးရင္ရပါၿပီခင္ဗ် "
"ေက်းဇူးတင္လိုက္တာဗ်ာ..... ကၽြန္ေတာ္ အမ်ိဳးသမီးေဆးရံုႀကီးကေစာင့္ေနပါ့မယ္အကို...ကူညီေပးပါခင္ဗ်ာ "
" စိတ္ခ်ပါခင္ဗ်ာ...ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဒဂံုအေရွ႕ကေန အအလံုၿမိဳ႔နယ္အထိလာရမွာဆိုေတာ့့ တစ္နာရီေလာက္ေတာ့့ၾကာမယ္ေနာ္...အကို.. "
" ရပါတယ္အကို...ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေနပါ့မယ္... "
-------------------
ညရွစ္နာရီခြဲ ေလာက္မွာေတာ့ ေသြးလူငယ္ ေသြးလႉရွင္အသင္းက လူနာတင္ယာဥ္ေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္ ။
" အကိုႀကီး...ကၽြန္ေတာ္တို႔႔ အဆင္သင့္ပဲ... သြားၾကမယ္ေလ... "
ေသြးလူငယ္ ကိုခင္ေဇာ္ကလဲ တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ အသင့္ရွိေနပါတယ္ ။
" ေအး...ခင္ေဇာ္... ငါေဆးရံုကို ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္ဦီးမယ္ "
ကိုခင္ေဇာ္ကို လွမ္းေျပာၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ အကူအညီေတာင္းထားတဲ့သူဆီကို ခ်က္ခ်င္းဖုန္းလွမ္းေခၚလိုက္ပါတယ္ ။
" ဟယ္လို....ေမတၱာသဂၤဟ အသင္းကပါခင္ဗ်ာ...ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထြက္လာေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအသိေပးတာပါ "
" ဟုတ္ကဲ့...အကိုေရ...အေဒၚက အခုေလးတင္ပဲ ဆံုးသြားၿပီဗ်ာ...ရွင္ရွင္ ေသေသ ရြာကိုပဲ ျပန္ေခၚသြာခ်င္ပါတယ္အကို... "
" ဒါဆိုလဲရတယ္ေလ...ကၽြန္ေတာ္တို႔ နာေရးကားနဲ႔ ထြက္လာခဲ့မယ္...ေစာင့္ေနဗ်ာ "
" ဟုတ္ကဲ့အကို...ေက်းဇူးအရမ္းတင္ပါတယ္ဗ်ာ "
ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီးတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္ဘတ္တူ ညီေနာင္ေတာ္ေတြကို အသိေပးရပါၿပီ ။
" ကဲ...ကိုယ့့္ဆရာတို႔ေရ...လူနာမဟုတ္ေတာ့ဘူး....လူေသျဖစ္သြားၿပီ "
" ေသေသ ရွင္ရွင္ဗ်ာ...အကူအညီေတာင္းရင္ေတာ့ သြားရမွာပဲ....လိုက္မယ္အကိုရာ...သြားၾကတာေပါ့ "
အျဖဴေရာင္ ပရဟိတ ေရအလႉအသင္းက ကိုခိုင္စိုးကလည္း လိုက္မယ္တကဲကဲ ျဖစ္ေနေလသည္ ။
" ကဲ...ဒီတစ္ေၾကာင္းကေတာ့... အေတြ႕အႀကံဳလိုခ်င္တဲ့သူကမ်ားေနေတာ့ အသင္းအက်ႌေတြကလဲ မရွိေတာ့ဘူး...ကိုယ့္အသင္းဝတ္စံုေတြနဲ႔ ပဲ လိုက္ခဲ့ၾကေတာ့ဗ်ာ... "
အသင္းကေန ကားစထြက္ေတာ့ ညကိုးနာရီထိုးပါေတာ့မယ္ ။ အလံုၿမိဳ႕နယ္အထိသြားရမွာဆိုေတာ့ ညဆယ္နာရီေလာက္မွ ေရာက္မယ္ဆိုေတာ့ ေနာက္အရမ္းက်မွာကိုစိုးရိမ္စိတ္ကဝင္လာပါေတာ့့တယ္ ။
" ကဲ...ကဲ...ကားေပၚတက္ေတာ့့ေဟ့... ေမတၱာသဂၤဟရယ္...အျဖဴေရာင္ရယ္..ေသြးလူငယ္ရယ္...သံုးသင္း...သံုးေယာက္ေပါ့ကြာ... "
ေသြးလူငယ္ ခင္ေဇာ္က ကားေမာင္း...၊ ကၽြန္ေတာ္က တာဝန္ခံဆိုေတာ့ ေရွ႕ဆံုးမွာထိုင္ၿပီး အျဖဴေရာင္ ကိုခိုင္စိုးက အေနာက္မွာ ထိုင္ၿပီး စတင္ထြက္ခြာလာခဲ့ပါေတာ့တယ္ ။ လက္ပါတ္နာရီကိုလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ညကိုးနာရီ ထိုးပါၿပီ ။
" အကိုလုပ္ေလဗ်ာ...မေနာရဲ႕အသံေလး... "
" ကားေမာင္းေနရင္းမွ လွမ္းေျပာလိုက္တဲ့ ကိုခင္ေဇာ္ကို လွမ္းၾကည့္မိၿပီး မေနာသီခ်င္းဖြင့္ဖို႔အတြက္ ေမ့သြားတာကို သတိထားလိုက္မိပါတယ္ ။
" ကဲ...ကဲ...ဖြင့္ၿပီေဟ့... "
" ပေရတံ......ဟိတံ...ပရဟိတံ...ပေရကံ...ဟိကံ...ပရဟိကံ...သူတစ္ပါးတို႔ရဲ႕ အက်ိဳးကိုေဆာင္ရြက္ၾကျခင္းသည္....ပရဟိတ လုပ္ငန္းဟုေခၚသည္ "
မေနာရဲ႕ သီခ်င္းသံေလးက ကားထဲမွာ ပ်ံ႕လြင့္ေနသလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ဘတ္တူ ညီအကိုမ်ားရဲ႕ ရင္ထဲမွာလည္း ၾကည့္ႏူးတက္ႂကြေနတဲ့စိတ္ေတြ လွ်ံထြက္ေနပါေတာ့တယ္ ။
---------------------------
" အကို.... ေရာက္ခါနီးၿပီလား.... "
အကူအညီေတာင္းထားသူဆီက ဖုန္းဝင္လာတာေတြ႕တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္ ။
" ဟုတ္ကဲ့အကို...ေရာက္ခါနီးပါၿပီ.....ေဆးရံုအဝက ေစာင့္ေပးပါခင္ဗ်ာ "
အလံုၿမိဳ႕နယ္ ဗဟိုအမ်ိဳးသမီးေဆးရံုကိုေရာက္ေတာ့ ညဆယ္နာရီထိုးပါေတာ့မယ္...။ ေဆးရံုဝင္ေပါက္ကို ကားေကြ႕ဝင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေဆးရံုရဲ႕ အေပါက္ဝအေရွ႕မွာ လူေလးငါးေျခာက္ေယာက္ေလာက္ စုၿပံဳေစာင့္ေနၾကတာ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္ ။ လူအုပ္စုထဲက အဝတ္အစား ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ အသက္သံုးဆယ္ဝန္းက်င္ေလာက္ရွိမယ့္ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္က လက္ျပႏႉတ္ဆက္ပါတယ္ ။
" ကၽြန္ေတာ့္နံမည္ စံေမာင္ပါအကို... ေဆးရံုက အကိုတို႔ အသင္းရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ေပးလို႔ အကို႔ကိုအကူအညီလွမ္းေတာင္းလိုက္ရတာပါ "
ကိုစံေမာင္ရဲ႕ အေနာက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္..အမ်ိဳးသားေလးေယာက္..ကိုစံေမာင္အပါအဝင္ဆိုရင္ ေျခာက္ေယာက္ျဖစ္ေနပါတယ္ ။
" ကိုစံေမာင္....ခင္ဗ်ားတို႔က နာေရးရွင္ေတြလား... ကားနဲ႔ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လိုက္မွာလဲ "
" ဆံုးသြားတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဒၚပါ...ကၽြန္ေတာ္တို႔႔က တူေတြ တူမေတြပါအကို... "
" ခင္ဗ်ားတို႔က ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ျပန္လိုက္ၾကမွာလဲဗ်... "
" ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အကုန္လံုးလိုက္ခ်င္ပါတယ္အကို... "
" ဗ်ာ.... ေျခာက္ေယာက္လံုး...ဟုတ္လား..... ကၽြန္ေတာ္တို႔ကားက နယ္ေဝးကာယကံရွင္ သံုးဦးထက္ ပိုလိုက္ခြင့္မေပးဘူးဗ် "
" လုပ္ပါအကိုရယ္...ဒီအခ်ိန္ ေမာ္ကၽြန္းကိုကားငွားျပန္ဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္လို႔ပါ...။ အငွားကားက တစ္သိန္းေတာင္းတယ္အကို... အျခားနာေရးကားလဲ ေမးၾကည့္ၿပီးၿပီ... သံုးသိန္းခြဲတဲ့အကိုရာ...ကၽြန္ေတာ္တို႔အဲဒီေလာက္မတတ္ႏိုင္ဘူးအကို.... လုပ္ပါအကို...ျဖစ္သလိုလိုက္ပါ့မယ္ "
ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားရအေတာ္က်ပ္မိပါတယ္ ။ ထားခဲ့ရျပန္ရင္လဲ သူတို႔အတြက္ ႀကံဳရမယ့္ အခက္အခဲကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိသလို...ေခၚသြားျပန္ရင္လည္း ကားထဲမွာ လူေသအေလာင္းရယ္... ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြရယ္ဆို..က်ပ္ညပ္ေနေတာ့မယ္ ။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အျမန္ဆံုးခ်ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္အလွ်င္အျမန္စဥ္းစားရပါေတာ့တယ္ ။
" ခင္ေဇာ္....ညီေလး.... အသြားအျပန္ မင္းတစ္ေယာက္ထဲ ေမာင္းလို႔ျဖစ္မလား... "
" ရတယ္အကို.... သြားၾကမယ္...၊ အရမ္းေနာက္က်သြားရင္ ရြာထဲကို သူတို႔ ဝင္ဖို႕ခက္သြားလိမ့္မယ္ထင္တယ္အကို "
" ကဲ...ဒါဆိုလဲ...အေလာင္းသြားထုတ္ေတာ့...၊ က်န္တဲ့လူေတြက ပစၥည္းေတြတင္ေတာ့....ၾကာတယ္ကြာ.....လက္အိတ္ေတြစြပ္ၿပီး အေလာင္းကို အေခါင္းထဲထည့္ၾကေတာ့... "
လိုအပ္တာေတြ စီစဥ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ နာေရးရွင္ေတြက ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ ကားထဲဝင္ၿပီးေနရာယူေနၾကပါၿပီ ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ေထာင္းကနဲေနေအာင္ စိတ္တိုသြားမိပါတယ္ ။
" ဟာ..... ေဟ့လူေတြ..... ခင္ဗ်ားတို႕က ကိုယ့္မသာကိုအရင္မတင္ပဲ ခင္ဗ်ားတို႔က ေနရာအရင္ဝင္ယူေနတာ ခင္ဗ်ားတို႔ကမသာေတြလား...အကုန္ျပန္ဆင္းၾကဗ်ာ "
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္ထဲကေပါက္ကြဲမႉေတြက စကားလံုးအျဖစ္နဲ႔ ထြက္သြားခဲ့ပါၿပီ ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေပါက္ကြဲမႉသံစဥ္ေၾကာင့္ သူတို႔မွာလဲ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ျပန္ဆင္းလာၾကတယ္ ။ တဒဂၤစိတ္ေၾကာင့္ ေျပာလုိက္တဲ့စကားကို ေနာင္တရလို္မိသလို သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိျပန္ပါတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ မ်က္ႏွာကို ခ်က္ခ်င္းျပန္ျပင္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ကို အကူအညီေပးဖို႔ ေျပာရပါေတာ့တယ္ ။
" ကဲ...ကဲ...အမ်ိဳးသားေတြ....ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုကူညီၿပီး အေလာင္းကိုဝိုင္းသယ္ေပးၾကပါဦး.... ၿပီးမွ ေနရာခ်ေပးပါ့မယ္... "
ေဆးရံုဝန္ထမ္းေတြ တင္လာတဲ့ ကုတင္ေပၚက ေဒၚၾကည္ေဌး ( ၅၈ ) ႏွစ္ ရုပ္အေလာင္းကို မွန္ေခါင္းထဲထည့္ၿပီး တာနဲ႔ စတီးဗန္းေပၚတင္...ကားထဲက စတီးေဘာက္စ္ထဲကိုထည့္ၿပီးတာနဲ႔ ကားေနာက္ဖံုးတံခါးကို အားနဲ႔ ပိတ္ခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္ ။
" ဂ်ိမ္း... "
" ကဲ...အေလာင္းေတာ့ တင္ၿပီးၿပီ...ကၽြန္ေတာ္ေနရာခ်ေပးမယ္...။ ဟိုပိန္ပိန္နဲ႔ အကိုက ေသသြားတဲ့ အေဒၚထက္ အသက္ႀကီးလား.... "
" ဟုတ္ကဲ့ဆရာ...ေသသြားတဲ့ မၾကည္ေဌးက ကၽြန္ေတာ့္ညီမပါ "
" ေကာင္းလိုက္ေလဗ်ာ.... ေဆးရံုေစာင့္ရေတာ့ ခင္ဗ်ားလဲ ပင္ပန္းေနမွာေပါ့....၊ အားလံုးအဆင္ေျပသြားေအာင္ စတီးေဘာက္စ္ႀကီးေပၚအိပ္ဗ်ာ... ေဘာက္စ္ႀကီးက ကုတင္လိုပါပဲ...၊ ကိုယ္ထင္ရင္ ကုတင္ေရႊနန္းလို႔ေတာင္ေျပာၾကေသးတာပဲဗ်ာ...။ အဲဒီအေပၚမွာ ေခါင္းအံုးေလးတစ္လံုးနဲ႔ အိပ္ၿပီးသာလိုက္လာခဲ့ေတာ့ဗ်ာ...ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား... "
" ရပါတယ္ဆရာ...ကၽြန္ေတာ္လဲ အိပ္ခ်င္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ... "
" ဒါဆိုလဲ တက္ေတာ့ဗ်ာ... "
" စတီးေဘာက္စ္ရဲ႕ေဘးမွာ ဆိုဖာတစ္စံုရွိတယ္... ေနာက္နွစ္ေယာက္က တက္ထိုင္လိုက္ဗ်ာ... ဆိုဖာခံုေရွ႕က ပလပ္စတစ္ေနာက္မွီထိုင္ခံုေလးမွာ ဒီကညီမကဝင္ထိုင္လိုက္ဗ်ာ...၊ ယာဥ္ေမာင္းေနာက္ဖက္မွာ ထိုင္ခံုေတြနဲ႔ ကိုခိုင္စိုးရယ္ ေနာက္ႏွစ္ေယာက္ရယ္က ဝင္ထိုင္လိုက္ဗ်ာ.... "
နာေရးကူညီမႉ အတြက္ တာဝန္ခံလုပ္တာနဲ႔တင္မလံုေလာက္ေတာ့ စပါယ္ယာလုပ္ၿပီး ေနရာခ်ခဲ့ရပါတယ္....။ အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ေဆးရံုက ဝန္ထမ္းေတြကို လက္အုပ္ခ်ီၿပီးနႉတ္ဆက္ၿပီးတာနဲ႔ ကားစထြက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္ ။
" ဆရာတို႔ ဆရာမတုိ႔..ကၽြန္ေတာ္တို႔သြားၿပီဗ်ာ.... "
------------------------------
" အကိုေရ...ျပႆနာပဲဗ်ာ... "
ခပ္တိုးတိုးေျပာလာတဲ့ ကိုခင္ေဇာ္ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အံ့အားသင့္ၿပီး သူ႕ကိုျပန္ေမးမိပါတယ္ ။
" ဘာျဖစ္လို႔လဲညီေလး....ဆီကုန္ခါနီးၿပီလား...ညေနကပဲ သံုးေသာင္းဖိုးထည့္ထားတယ္ေလကြာ... "
" မဟုတ္ဖူးအကို...သူတို႔ကေျခာက္ေယာက္...ကၽြန္ေတာ္တို႔က သံုးေယာက္ဆိုေတာ့ ကိုးေယာက္ျဖစ္ေနတယ္ေလဗ်ာ ..အျမန္လမ္းက အံစာတုံးကို သြားသတိရမိလို႔ပါ "
ကိုခင္ေဇာ္ေျပာမွပဲသတိထားမိၿပီး ဟုတ္သလိုလိုထင္ေနရာက တစ္ခုစဥ္းစားမိၿပီး ၿပံဳးလိုက္မိပါတယ္ ။
" ညီေလးကလဲကြာ...သူတို႔ကေျခာက္ေယာက္..ကိုတို႔႔က သံုးေယာက္...မသာကတစ္ေယာက္ေလကြာ... ေပါင္းဆယ္ေရာက္ေပါ့..မဟုတ္ဖူးလား... "
" ဟာ...အကိုကလဲ...အထဲက ေသေနတာေလ... "
" ေအးေလ...သူလဲ တစ္ေယာက္ေပါ့ကြာ... "
ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တဲ့စကားကို ကိုခင္ေဇာ္နားလည္သြားတာေၾကာင့္ ၿပံဳးၿပီး ကားကိုဆက္ေမာင္းသြားပါေတာ့တယ္ ။
လိႉင္သာယာဘက္ေရာက္ေတာ့ ည ဆယ့္တစ္နာရီ ေက်ာ္ပါၿပီ ။ လမ္းေဘး ဝဲယာ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာေတာ့ အလုပ္ျပန္တဲ့သူေတြ.... ကားေစာင့္ေနတဲ့သူေတြ.... လက္ထဲမွာ အထပ္ေလးဆြဲၿပီး သိုင္းကြက္နင္းေနတဲ့သူေတြ နဲ႔ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ အိပ္တန္းတက္ၾကေတာ့မယ့္သူေတြကို ေငးေမာေနမိရင္းက အေနာက္က နာေရးရွင္ေတြကို လွမ္းေမးလိုက္ပါတယ္ ။
" အဆင္ေျပၾကရဲ႕လားဗ်.... ဘာေရာဂါနဲ႔ ဆံုးတာလဲ ...ရြာကည အခ်ိန္ျပန္သယ္လာတာလက္ခံရဲ႕လား..... " ဆိုတဲ့ အလာပ သလာပ ေတြေမးျမန္းရင္းနဲ႔ပဲ.....မအူပင္တံတားႀကီးကိုျဖတ္ၿပီး မအူပင္ၿမိဳ႕ထဲကိုဝင္ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ ။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္လြန္ၿပီး ေန႔သစ္ရဲ႕အစ မနက္တစ္နာရီထိုးေနပါၿပီ ။
" ကိုယ့္ဆရာတို႔....မအူပင္ေက်ာ္လို႔ ေမွာ္ကၽြန္းကိုေရာက္ရင္ ဘယ္ခ်ိဳး ညာခ်ိဳးေျပာေပးၾကဦးေနာ္.... "
" ဗ်ာ...အခု ဘယ္နားေရာက္ေနၿပီလဲ "
" ေမာ္ကၽြန္းေရာက္ေတာ့မယ္ဗ်... "
" လိုေသးတယ္ဆရာ...ေမာ္ကၽြန္းကေန ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ ထပ္ေမာင္းရဦးမယ္ခင္ဗ်... "
" ခင္ဗ်ားက အခ်ိန္မွန္းတာ ကၽြမ္းက်င္လွပါလား "
" ကၽြန္ေတာ္က က်ိဳက္ပိကေန မအူပင္ကို ကားလိုက္တယ္ခင္ဗ် "
" ဒါနဲ႔.... ကၽြန္ေတာ္တို႔က အေလာင္းကို ရြာထဲေမာင္းပို႔ရမွာလား "
" မဟုတ္ဖူးဆရာ...က်ိဳက္ပိနားေရာက္ရင္ သခ်ႋဳင္းကုန္းကိုေတြ႕လိမ့္မယ္ ။ ညာဘက္မွာေခ်ာင္း...ဘယ္ဘက္မွာလယ္ကြင္း ရွိတယ္ ။ က်ိဳက္ပိတံတားနားေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ပဲ့ေထာင္နဲ႔ လာႀကိဳၾကမွာဆရာ....။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနတဲ႔ ကညင္ေညာင္းရြာက ေခ်ာင္းရဲ႕ တစ္ဖက္ကမ္းမွာပါဆရာ "
" ဟုတ္ၿပီ...ဒါဆိုရင္လဲ လာႀကိဳမယ့္သူေတြကို ဖုန္းႀကိဳဆက္ထားလိုက္ဦး "
" ေအး....ဟုတ္တယ္ကြ.... ေမာင္နီတို႕ကို လွမ္းဆက္ထားလိုက္ဦးေလကြာ.... ေနာက္ၿပီးေတာ့ လမ္းမွာ ငါေျပာထားတာ ဆရာတို႔ကိုလဲ ေျပာျပလိုက္ဦး "
" ေနပါဦးဟ...ဆင္းေတာ့မွ ေျပာမွာေပါ့ကြ "
သူတို႔ဘာေျပာခ်င္မွန္းမသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ေငြေၾကးအခက္အခဲကိုေျပာခ်င္ေနပံုရတယ္လို႔ထင္လိုက္မိတယ္ ။
" ေဟ့လူေတြ...ကားဆီဖိုးက အသြားအျပန္ ေျခာက္ေသာင္းေလာက္ပဲက်မွာဗ်...အဆင္မေျပဘူးဆိုလဲေျပာေနာ္...အားမနာနဲ႔..ကၽြန္ေတာ္တို႔လႉသင့္ရင္ လႉမွာပါ "
" ပိုက္ဆံကပါ ပါတယ္ဆရာ..ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာက္ေတာ့မွပဲေျပာျပပါ့မယ္ ...ေက်းဇူးလဲတင္ပါတယ္.. "
" တစ္လမ္းလံုးေက်းဇူးတင္လာလိုက္တာ...ခင္ဗ်ားတို႕ဆီကေက်းဇူးကို မအူပင္ေရာက္မွပဲ ထမင္းနဲ႔ ေၾကာ္စားပစ္လိုက္ေတာ့မယ္...ဟား..ဟား... "
ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင့္ ေျပာလိုက္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ အားလံုးလန္းဆန္းသြားကာ ႏိုးၾကားလာၾကေလၿပီ ။ ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္းက ဂ်ီပီအက္စ္ကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ က်ိဳက္ပိကိုေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္ ။ အခ်ိန္ကေတာ့ မနက္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေနပါၿပီ ။ ဘယ္ဖက္မွာေတာ့ သခ်ႋဳင္းကုန္းကိုျမင္ေနရၿပီး ေခ်ာင္းေရျပင္နွင့္ လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးကို တရိပ္ရိပ္ျဖတ္ေက်ာ္ေနပါတယ္ ။ လမ္းရဲ႕ ဘယ္ဖက္အျခမ္းမွာ အကာမရွိတဲ့ လယ္ေစာင့္တဲတစ္လံုးကလြဲလို႔ ၿခံဳငယ္ပင္ပုေတြေတာင္ မရွိဘူးဆိုတာ သတိထားလိုက္မိပါတယ္ ။ စိတ္ထဲေတာ့ မသိုးမသန္႔ျဖစ္သလိုခံစားေနရပါတယ္ ။ ဘာရယ္လို႔ေတာ့ အတိအက်ေျပာလို႔မရတဲ့ ခံစားခ်က္ေပါ့ ။
ကားကို ရုတ္တရက္ ဘယ္ဖက္ေကြ႕လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဓာတ္မီးေရာင္ကိုလွမ္းေတြ႕လိုက္ရပါတယ္ ။
" ေဟ့လူေတြ... ေရွ႕မွာ ဓာတ္မီးေရာင္ေတြ႕ၿပီ...ကုန္းေပၚမွာ ခင္ဗ်ားတို႕လူေတြလား... "
" ဟုတ္မယ္ဆရာ...အဲဒါကုန္းမဟုတ္ဖူး....တံတားပါ...။ ဘယ္ဖက္မွာ ပဲ့ေထာင္ရပ္ထားလိမ့္မယ္ထင္တယ္ဆရာ...
ေတြ႕ပါၿပီ.... ေရွ႕မွာ လူေလးငါးေယာက္ ဓာတ္မီးနဲ႔ ထိုးၿပီး ကားကို ဘယ္ဖက္ ကပ္ရပ္ဖို႔ အခ်က္ျပေနပါတယ္ ။ အဲဒီေနရာေရာက္တာနဲ႔ ကိုခင္ေဇာ္ကလည္း ကားကို တံတားေပၚအထိတက္ၿပီး ေနာက္ျပန္လွည့္ကာ အျပန္လမ္းကိုဦးတည္ၿပီး ရပ္လိုက္ပါတယ္ ။ ကားရပ္လိုက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ထဲဆိုသလို ကားေပၚပါလာတဲ့ လူေတြက ကားမီးေတြပိတ္ေပးဖို႔ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာပါတယ္ ။ လိုရာခရီးေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘာေၾကာင့္လဲ....ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းေတြ ေမးမေနေတာ့ပါဘူး ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕ ကားေအာက္ကိုဆင္းၿပီး လုပ္စရာရွိတာဆက္လုပ္ၾကပါတယ္ ။ ကားေနာက္ဖံုးကိုဖြင့္ၿပီး မွန္ေခါင္းကိုဆြဲထုတ္လိုက္ကာ အေခါင္းဖံုးကိုဖြင့္ေပးလိုက္ပါတယ္ ။
" ကဲ....လာၾကဗ်ာ..... အားေကာင္းတဲ့သူေတြက အေရွ႕ အလယ္....ေသေသခ်ာခ်ာမထုတ္ၾကေပေတာ့ဗ်ာ "
" ရပါတယ္...သိပ္မေလးပါဘူး.... "
" ေဟ့ေကာင္...သိပ္မေလးဘူးသာေျပာတာ... ေလးတယ္ကြ... "
" ဟာ...ေဟ့ေကာင္...ေျဖးေျဖးလုပ္ကြ... "
တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ၾကားရံုေလာက္ အသံမတိုးမက်ယ္ေျပာရင္း တေျဖးေျဖးနဲ႔ တံတားေအာက္ဖက္ ဆင္ေျခေလွ်ာလမ္းအတုင္း ေလွရွိရာကို သယ္သြားၾကပါၿပီ ။ ကားေပၚမွာေတာ့ နာေရးရွင္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ .. ကိုခင္ေဇာ္ ကိုခိုင္စိုးတို႕ႏွစ္ေယာက္ အသင္းအတြက္ အလႉေငြ...ဆီဖိုးကို မွတ္တမ္းေရးၿပီး လက္ခံေနၾကပါတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကားနားမွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ ရြာသားအခ်ိဳ႕နဲ႔ မွန္အေခါင္းကို စတီးေဘာက္စ္ထဲ ျပန္ထည့္ၿပီး ေနာက္တံခါးကိုျပန္ပိတ္ရင္း အလုပ္ကို လက္စသတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္ ။
" အကိုႀကီးတို႔ကို ေက်းဇူးအရမ္းတင္ပါတယ္..ရွိခိုးၿပီးကန္ေတာ့ပါတယ္ဗ်ာ... "
နာေရးရွင္ ကိုစံေမာင္က လက္အုပ္ေလးခ်ီၿပီး ေက်းဇူးတင္စကားေျပာေနတာကိုၾကည့္ၿပီး ပီတိျဖစ္လိုက္မိပါတယ္ ။
" ရပါတယ္ဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသင္းရဲ႕ ဝတၱရားက လူမ်ိဳးဘာသာ...ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြးပဲ... လူမႉေရးလုပ္ေနတဲ့ အသင္းပါ ....ကဲ...ကဲ...ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ ရန္ကုန္ျပန္ရဦးမွာ...ဗိုက္လဲဆာေနၿပီ... မအူပင္ေရာက္မွပဲ ထမင္းဝင္စားေတာ့မယ္... သြားၿပီဗ်ိဳ႕ "
" အကို...အကို.....ခဏေလး... "
" ဘာလဲဗ်..ကိုစံေမာင္... "
" ဟိုေလ... ဒီေရာက္မွေျပာမယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥေလ...အအဲဒါေျပာမလို႔ "
" ေအး....ဟုတ္သားပဲ...ဘာေျပာမလို႔လဲ ကိုစံေမာင္... "
" အကိုတို႕ျပန္ရင္ ေမာ္ကၽြန္းၿမိဳ႕အစပ္နားမေရာက္ခင္ လမ္းမွာကားႀကံဳတားရင္ မရပ္ေပးနဲ႔ေနာ္...ပံုမွန္ေလးသာေမာင္းသြားပါ "
" ဟာ...ဘာတုန္းဗ်.... ခင္ဗ်ားဟာကလဲ ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနရာအႏွံ႔ေလွ်ာက္သြားေနတာ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ....လုယက္ရင္ေတာင္မွ အလႉေငြနဲ႔ အေခါင္းပဲေပးလို႔ရမွာ... လိုခ်င္ရင္လဲ ေပးလိုက္ရံုေပါ့ဗ်ာ... ကဲ..ကဲ..သြားၿပီဗ်ိဳ႕... ညီေလးခင္ေဇာ္ေရ...ေမာင္းေတာ့ "
အေမွာင္ထဲမွာ လက္ကာျပရင္းက်န္ခဲ့ေသာ ကိုစံေမာင္တို႔က တေျဖးေျဖးျဖင့္က်န္ရစ္ခဲ့ၾကေလၿပီ ။
" အကို.... ဒီလူေျပာတာ ဘာအဓိပၸါယ္လဲမသိဘူးေနာ္ "
" ခင္ေဇာ္....မင္းကလဲ ဘာကိုေၾကာက္ေနတာလဲ... ဒလမွာ ကုလားမႀကီးကို ညေနေစာင္းႀကီး ရင္ဘတ္ခ်ဳပ္ရိုးေတြျဖည္ၿပီး ကလီစာေတြထုတ္...ေဆးည့္ၿပီးျပန္ခ်ဳပ္ေပးခဲ့တာေတာင္ဘာမွမျဖစ္ခဲ့တာ....ဘာေၾကာက္ေနတာလဲ...ေရွ႕ကိုသာ ဂရုစိုက္ၿပီး ၾကည့္ေမာင္းကြာ... "
ကားထြက္လာၿပီး သိပ္မၾကာခင္ေလာက္မွာပဲ ကားလမ္းရဲ႕ ဘယ္ဖက္ျခမ္းမွာ အနီေရာင္ဝတ္နဲ႔ လူလို႔ထင္ရတဲ့ အရာကို ကားမီးေရာင္ေအာက္မွာ လွမ္းျမင္လိုက္ရပါတယ္ ။ ခရီးဆံုးရင္ လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိတဲ့အတိုင္း ဂ်ီပီအက္စ္ကိုဖြင့္ၿပီး ကိုယ္ေရာက္တဲ့ေနရာကို စခရင္ေရွာ့ ရိုက္လိုက္ပါတယ္ ။ တစ္လက္စထဲ ျမင္ေနရတဲ့ အရာကို ဖုန္းကင္မရာနဲ႔ အနီးဆြဲၿပီး ဓါတ္ပံုလွမ္းရိုက္လိုက္မိတယ္ ။ ကားေရွ႕မီးေရာင္က မွန္ကေနအလင္းျပန္ေတာ့ ပံုကသိပ္မသဲကြဲဘူးျဖစ္ေနပါတယ္ ။ ဒါနဲ႔ပဲ ကားေဘးမွန္ကိုဖြင့္... ေခါင္းကိုထြက္ၿပီး ျမင္ေနရတဲ့ အရာကို ဓါတ္ပံုလွမ္းရိုက္လိုက္ပါတယ္ ။
" ခင္ေဇာ္ေရ.... ေရွ႕မွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာကက္ကြ...ငါတို႔ေတြ႕ေနက် ေဂါက္သီးေတြလားမသိဘူး...ဟြန္းတီးလိုက္ပါဦးကြာ...အရွိန္လဲနည္းနည္းေလွ်ာ့ထားကြ...၊ သူေဂါက္တာကအေရးမႀကီးဘူး... တို႔ေတြေထာင္ထဲေရာက္ကုန္မယ္... "
" ပြမ္...ပြမ္... "
ကားဟြန္းသံေပးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ရုတ္တရက္ဆိုသလို ကားမီးေရာင္ေအာက္ကေန ေပ်ာက္သြားပါတယ္ ။ အဲဒီအခ်ိန္္မွာ ကားက ညာဖက္နည္းနည္းခ်ိဳးေကြ႕လိုက္ရတဲ့အတြက္ ကားမီးေရာင္က ညာဖက္မွာပဲရွိပါတယ္ ။
" ခင္ေဇာ္...ရပ္ရပ္...ညီေလး...ဒီအရူးမ ကားဟြန္းသံကိုေၾကာက္လန္႔ၿပီး ေရထဲခုန္ခ်သြားရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲကြ... "
ကားရပ္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ထဲ ကားတံခါးကိုဖြင့္ၿပီး ကားလမ္းေဘးကေန ငါးေပအကြာေလာက္ေခ်ာင္းကိုဆင္းၾကည့္လိုက္ပါတယ္ ။
" ခင္ေဇာ္ေရ... ကားကိုညာဖက္ နည္းနည္းခ်ိဳးၿပီး မီးထိုးေပးစမ္းကြာ.. "
ကိုခင္ေဇာ္က ကားကို ညာဖက္ခ်ိဳးၿပီး ကားမီးႀကီးနဲ႔ ထိုးေပးလိုက္ပါတယ္ ။
ကားမီးေရာင္ေၾကာင့္ ပါတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးကို ထင္ထင္ရွားရွားျမင္ေနရပါၿပီ ။ ေရျပင္တစ္ခုလံုး ၿငိမ္သက္ေနတဲ့အျပင္ ဘာလႉပ္ရွားမႉကိုမွလဲမေတြ႕ရတဲ့အတြက္ ေခါင္းနပန္းတစ္ခုလံုႀကီးၿပီး ဆံပင္ေမြးေတြေထာင္ထလာပါေတာ့တယ္ ။ လူေနအိမ္ေျခဆိုလို႕ တစ္ခုတစ္ေလေတာင္မရွိတဲ့ေနရာ...။ အရူးမ ျဖစ္ေစဦးေတာ့ ဒီလိုေနရာကို လမ္းေလွ်ာက္လာဖို႔ဆုိတာ လံုးဝကိုမျဖစ္ႏိုင္တာ ကၽြန္ေတာ္သတိထားလိုက္မိပါတယ္ ။
" ဟင္...ဘုရားေရ... ဘာမွလဲမေတြ႕ပါလား... "
ကၽြန္ေတာ့္ႏွာေခါင္းထဲကို ပုပ္အဲ့အဲ့အနံ႔ကေထာင္းကနဲဝင္လာပါတယ္ ။ နာေရးေတြလုပ္ကိုင္ေနရတဲ့သူ...သခ်ႋဳင္းနဲ႔ ထိေတြ႕ေနရတဲ့သူဆိုေတာ့ ဒီအနံ႔ဟာ လူေသေကာင္ပုပ္နံ႔ဆိုတာ သိလိုက္ပါတယ္ ။ လူေသအေလာင္းေတြကို ထိေတြ႕ကိုင္တြယ္ေနရတာမေၾကာက္ခဲ့့ပါဘူး ။ သရဲဆိုတာလဲ ကိုယ္ေတြတစ္ခါမွမျမင္ဖူးခဲ့တာေၾကာင့္ ဘယ္လိုဆိုတာကို သိလဲမသိပါဘူး... ။ အခုဏကျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္လိုက္ရတဲ့အရာဟာ လူစင္စစ္မဟုတ္ေၾကာင္းသက္ေသျပေနပါၿပီ ။
" ဟာ........ "
ျမင္လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းက ၾကက္သီးေမြးညင္းေတြထၿပီး ဆံပင္ေမြးေတြေထာင္ထရေလာက္ေအာင္ပါပဲ...။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ရုတ္တရက္ေပၚလာတဲ့ အနီေရာင္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီး... ေခါင္းျပတ္ႀကီးနဲ႕...။
" အကို...ျပန္တက္ခဲ့ေတာ့...သိပ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး... "
ကိုခင္ေဇာ္ေျပာတာ ေနာက္က်ေနပါၿပီ... ကိုခင္ေဇာ္လွမ္းေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာတင္ ကၽြန္ေတာ္ ကားေပၚေရာက္ၿပီး တံခါးကိုပိတ္ၿပီးေနပါၿပီ ။
" ေမာင္း...ေမာင္း..ညီေလး....ဘယ္ညာကိုသိပ္မၾကည့္နဲ႔ကြာ...ေရွ႕ကိုပဲ အာရံုစိုက္ၿပီးသတိထားေမာင္း "
ကိုခင္ေဇာ္လဲ အေျခအေနကိုရိပ္မိလိုက္ပံုရပါတယ္...။ ကားကိုခ်က္ခ်င္းေမာင္းထြက္လိုက္ၿပီး ညာဖက္ကို ခ်ိဳးေကြ႕ကာ လမ္းအတိုင္းဂရုတစိုက္ေမာင္းလာခဲ့ပါတယ္...။ ကိုခိုင္စိုးကေတာ့ ကားေနာက္ဖက္မွာ အိပ္ငိုက္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြ မသိလိုက္ပါဘူး ။ သိပ္မၾကာတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ......
" ဟာ..... ညီေလး...ရပ္...ရပ္.... "
လမ္းလယ္မွာ ကန္႔လန္႔ခံၿပီး ခ်ထားတဲ့ မသာတင္ ေလးတိုင္စင္ ကုတင္တစ္လံုးကို ဘြားကနဲ ေတြ႕လိုက္ရလို႔ ကိုခင္ေဇာ္ကိုခ်က္ခ်င္းရပ္ဖို႔ ေအာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေအာ္သံနဲ႔အတူ ကားကလဲ တုန္႔ကနဲ ထိုးရပ္သြားပါေတာ့တယ္..။
" ကၽြီ..... "
" ဟ....ဟ... အကိုဘာျဖစ္တာလဲ... "
အေနာက္ခန္းမွာ အိပ္ငိုက္ၿပီးလိုက္လာတဲ့ ကိုခိုင္စိုးက အလန္႔တၾကားထၿပီး ေမးလိုက္ပါတယ္ ။
" အေရွ႕မွာျမင္တဲ့ အတိုင္းပဲ... ကဲ..ခင္ေဇာ္... မင္းနဲ႔ ကိုခိုင္စိုးက အဲဒီမသာစင္ႀကီးကို ဆင္းဖယ္ကြာ... ငါဖုန္းနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ထားမယ္...၊ ျမန္ျမန္လုပ္ၾကကြာ... "
ေျပာသာေျပာေနရတာ... ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳလာခဲ့ရသူဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေအာက္ပိုင္းေတြက ေလးၿပီး လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ။ ၾကက္သီးေတြထၿပီး နားထင္နားရင္းေတြလဲ ထူပူေနပါတယ္ ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ... ကိုခိုင္စိုးနဲ႕ ခင္ေဇာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ ေလးတိုင္စင္ကို မ ေရႊ႕လိုက္ၾကပါတယ္ ။ သူတို႔လဲ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ထိတ္လန္႔ေနမယ္ထင္ပါတယ္ ။
သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ ေရႊ႕ေနၾကတဲ့ သူေတြကိုလွမ္းၾကည့္ေနရတာကေန စိတ္ထဲမသကၤာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းကို လွမ္းၾကည့့္လိုက္မိတယ္ ။ ေအာင္မေလးဗ်ာ.... ေခါင္းမပါတဲ့သူရဲမက ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီေလွ်ာက္လာေနတယ္...။
" ဂ်ိမ္း... "
" ေအာင္မေလးဗ်ာ... "
နားထဲမွာ မိုးႀကိဳးပစ္ခ်လိုက္သလိုၾကားလိုက္ရၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးေျမာက္တက္သြားမတတ္ပါပဲ...။ ကိုခိုင္စိုးနဲ႔ ခင္ေဇာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ကားတံခါးအျမန္ဆြဲပိတ္လိုက္သံက လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ျဖစ္သြားရပါတယ္ ။
" ညီေလး...ျမန္ျမန္ေမာင္း...ျမန္ျမန္ေမာင္း.... ဘယ္မွမၾကည့္နဲ႔...ေရွ႕ကိုပဲၾကည့္... ဘယ္သူတားတားလံုးဝမရပ္နဲ႔... အရွိန္လဲမေလွ်ာ့နဲ႔... လမ္းလယ္မွာဆိုရင္ တိုက္သာပစ္ကြာ... ဒီနားမွာ လူေနအိမ္မရွိဘူးကြ... "
" ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္ကုန္မွန္းမသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ... "
ကိုခင္ေဇာ္က ညည္းတြားရင္း ကားကို အရွိန္ျမႇင့္ၿပီး ေမာင္းပါေတာ့တယ္ ။ ကားေနာက္ခန္းက အေခါင္းထည့္တဲ့ စတီးေဘာက္စိႀကီးကလဲ တဂ်မ္းဂ်မ္းနဲ႔...ေခါင္းေတြလဲ ပူထူၿပီးေတာ့ သံုးေယာက္သား အေရွ႕ကိုပဲ အာရံုစိုက္ၿပီးေမာင္းလာလိုက္တာ... မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လာတဲ့ ဆိုင္ကယ္မီး...ကားမီးေတြကိုလဲ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ကားထဲမွာ ကမၻာပ်က္သလိုျဖစ္ေနပါၿပီ ။
က်ိဳက္လတ္...ေမာ္ကၽြန္း...မအူပင္ ၿမိဳ႕မွ ႀကိဳဆိုပါ၏ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ႕ေတာ့မွပဲသက္ျပင္းခ်ႏိုင္ပါေတာ့တယ္ ။ မအူပင္ကားလမ္းဆံုေရာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ညကားေတြရပ္တဲ့ ထမင္းဆိုင္ေရွ႕မွာ ကားရပ္လိုက္ေတာ့မွပဲ စိတ္သက္သာရာရပါေတာ့တယ္ ။ စိတ္ကိုေအးခ်မ္းသြားတာပါပဲဗ်ာ...။ မအူပင္ေရာက္ေတာ့ မနက္ေလးနာရီထိုးပါၿပီ ။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ေတြးကိုမေတြးရဲေတာ့ပဲ ဘုရားကိုသာ အာရံုျပဳေနလိုက္ပါေတာ့တယ္ ။ တစ္လမ္းလံုး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စကားမေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ပဲ အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ အျပန္လမ္းမွာ.. ရင္ခုန္စရာအေတြ႕အႀကံဳေတြ တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္သယ္ေဆာင္ရင္း မနက္အာရံုတက္အလင္းေရာင္ကိုႀကိဳေနမိပါေတာ့တယ္....။
-------------------
သုဘရာဇာမင္းဒင္လဲ ႏွလံုးသားနဲ႔လူ.... အေသြးအသားနဲ႔တည္ေဆာက္ထားတဲ့လူပဲဗ်ာ... ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ အဲဒီေနရာမွာသာ ခင္ဗ်ားတို႔ဆိုရင္ ရူးေတာင္သြားဦးမယ္.....။ မေျပာပဲ ခ်န္ထားခဲ့တာေတြရွိေနပါေသးတယ္....။ ဘယ္ေလာက္ပဲႀကံဳခဲ့ႀကံဳခဲ့...မင္းဒင္တို႔က ဒီအလုပ္ကိုဆက္လုပ္ေနဦးမွာပါ ။ ဘယ္ေလာက္ပဲေျခာက္လွန္႔ေျခာက္လွန္႔...မင္းဒင္တို႕က ဆက္လုပ္ေနဦးမွာပါ...။ အကူအညီလိုရင္ေျပာပါဆိုတိုင္း
ေၾကာက္မေနၾကပါနဲ႔.... တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အကူအညီလိုလာၾကဦးမွာပါ....။ အဲဒီအခါက်ရင္ သုဘရာဇာမင္းဒင္ႀကီးကိုသတိရလိုက္ပါ.....။ မင္းဒင္လဲ ဒီလမ္းကိုသြားရဦးမွာပါဗ်ာ....။ သာေရးအတြက္ပဲလိုလို...နာေရးအတြက္ပဲလိုလို...ေသြးပဲလိုလို... အေရးေပၚပဲလိုလို... ဆီဖိုးနဲ႔ သဒၶါလို႔လႉတဲ့ ေငြကလြဲၿပီး ပိုမယူပါဘူး... ။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ဆီဖိုးအိတ္စိုက္ရတဲ့အျပင္... သၿဂႋဳလ္စားရိတ္ပါျပန္လႉခဲ့ရတာေတြရွိပါတယ္ ။
ဆက္သြယ္လိုက္ပါ.... ကူညီပါရေစ...
ကၽြန္ေတာ့နံမည္ မင္းဒင္...သုဘရာဇာမင္းဒင္ပါ
ေမတၱာသဂၤဟ သာေရးနာေရးအသင္း
သခင္စံေရႊလမ္း... အမွတ္ ( ၁၁ ) ၊ ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္ ( အေရွ႕ပိုင္း )
ဖုန္း.... ၀၉ ၂၅၀၀၁၀၁၉၉
http://www.thadinatin.com/
ခ်စ္ခင္ေလးစားရပါေသာ စာဖတ္ပရိတ္သတ္အေပါင္းတို႔ခင္ဗ်ား... ယၡဳစာျဖစ္ေျမာက္ဖို႕အတြက္ ကိုမင္းဒင္ကိုယ္တိုင္ လက္ေရးမူျဖင့္ေရးသားေပးပို႔လာသည္ကို...စာေရးသူမွ ျပန္လည္ျပင္ဆင္မြန္းမံျခင္း... ဖတ္ေကာင္းေအာင္ ျပင္ဆင္ေရးသားျဖည့္စြက္ျခင္းမ်ားျပဳလုပ္ၿပီး တင္ဆက္လိုက္ရပါသည္ ။ ေနရာအမည္ လူအမည္မ်ား အမွန္အတိုင္းေရးထားပါသည္ ။
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္
လြင္ဦးဟန္
http://www.thadinatin.com/
Unicode
မေတ္တာသင်္ဂဟ နာရေးကူညီမှူအသင်းမှာ တာဝန်ယူလုပ်ဆောင်လာရကတည်းက အတွေ့အကြုံတွေရပြီးသားပါ ။ အိုခြင်း...နာခြင်း...သေခြင်း တရားတွေကိုအခြားသူတွေလိုရှာစရာမလိုပဲ ကိုယ်တိုင်မျက်မြင်တွေ့ကြုံနေရသူပါ ။ သွေးသံရဲရဲနဲ့ လူနာတွေ...မသေမရှင်ဖြစ်နေတဲ့လူနာတွေ... ကိုယ့်လက်ပေါ်မှာတင် အသက်ထွက်သွားတဲ့ လူနာတွေ ကိုကြည့်ပြီး သံဝေဂ ရခဲ့ပေါင်းလဲ မနည်းတော့ပါဘူး ။ ကျွန်တော်တို့ အသင်းလေးက အခြားအသင်းကြီးတွေလို ပြည့်စုံလှတဲ့ အသင်းမဟုတ်ပေမယ့် စေတနာအရင်းခံပြီး လူမှူရေးပရဟိတအလုပ်ကို တက်တက်ကြွကြွနဲ့ လုပ်နေကြရတာပါ ။ အခက်အခဲတွေမျိုးစုံကိုရုန်းကန်ရင်း အသက်တွေကယ်ခဲ့ရသလို... အတိုက်အခံတွေမျိုးစုံကိုလဲ ကျော်လွှားဖြတ်သန်းရင်း ရုန်းကန်နေရစဲပါ ။ သေခြင်းတရားဆိုတာ မည်သူမျှမလွန်ဆန်နိုင်ကြပါဘူး ။ သုဘရာဇာလို့ပဲ ပြောပြော.... ဒွန်းစဏ္ဍားပဲဆိုဆို အများမလုပ်နိုင်တဲ့ အလုပ်ကို ရင်ဘတ်ချင်းတူတဲ့ သူတွေနဲ့ အတူလုပ်နေရတဲ့ အတွက် ကျေနပ်မိပါတယ် ။
သက်မဲ့ခန္တာကိုယ်တွကို သယ်ယူရတဲ့အလုပ်ကလဲ လွယ်တဲ့အလုပ်မဟုတ်ပါဘူး ။ ရောဂါမျိုးစုံနဲ့ သေကြရတဲ့သူတွေရှိသလို အသက်အရွယ်ကြီးမြင့်လာတဲ့အတွက် လူကြီးရောဂါတွေနဲ့ သေဆုံးကြရတဲ့သူတွေလဲရှိပါတယ် ။ တစ်ခါတစ်ရံမှာ ပုပ်ပွနေတဲ့ အလောင်းတွေကို ကိုင်တွယ်ပြီး သယ်ယူပေးရတဲ့ အလုပ်ကိုလဲ လုပ်ကိုင်ရတာတွေရှိပါတယ် ။ သုဘ...တင့်တယ်ခြင်း...။ အသုဘ...အမြင်အဆင်းမတင့်တယ်ခြင်းလို့ ဆိုကတည်းက ဘယ်မှာ အဆင်းလှပပေတော့မှာလဲလေ...။ ပိုင်ရှင်တွေကိုယ်တိုင်က မထိမကိုင်ချင်ကြတဲ့ သက်မဲ့ ခန္တာကိုယ်တွေကို မရွံမရှာ ကိုင်တွယ်ပြီး သင်္ဂြိုလ်ပေးရတဲ့ အလုပ်ကို လုပ်ပေးနေရတဲ့ ညီနောင် နာကူအသင်းအဖွဲ့တွေကိုလဲ လေးစား ခင်မင်မိပါတယ် ။ အရင်အချိန်က နံမည်ကျော် ဦးပန်ချာရယ် ဦးအေးမောင်ရယ်ဆိုတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးတွေရှိခဲ့ကြတယ် ။ လူမှူရေးပိုင်းအရ အနှိမ်ခံခဲ့ရပေမယ့် သူတို့နဲ့ မပါတ်သက်ပဲကိုနေလို့မရခဲ့ပါဘူး ။ အနှီ ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးတွေက အခေါင်းရောင်းတာရယ် အလောင်းသယ်ပြီး မြေချဖို့ရယ်ပဲတာဝန်ယူကြပါတယ် ။
အခုခေတ်မှာတော့ လူမှူရေးအသင်းအဖွဲ့တွေ ပေါ်ပေါက်လာပြီး ယာဉ်တိုက်မှူကြောင့် ထိခိုက်ဒါဏ်ရာရသူများသာမက... လူနာများ... သက်မဲ့ ခန္တာကိုယ်များကိုပါ အကူအညီပေးလုပ်ကိုင်လာကြတဲ့အပြင် လုမှူရေးလုပ်ငန်းတွေမှာပါ တက်တက်ကြွကြွ ပါဝင်လာကြပါတယ် ။ သဘာဝဘေးဒါဏ်ကြောင့် တွေ့ကြုံရတဲ့ အခက်အခဲတွေ...ရေပြတ်လပ်မှူတွေပါမကျန် အားတက်သရောနဲ့ အကူအညီပေးလာကြပါတယ် ။ ဒီတော့လဲ နာရေးကူညီမှူအသင်းဆိုတာထက်...သာရေးနာရေး လူမှူကူညီမှူအသင်းများရယ်လို့ အမည်တပ်ခဲ့ကြရပါတော့တယ် ။ ရင်ဘတ်ချင်းတူကြတဲ့ သူတွေမို့ မအားလပ်တဲ့ အသင်းကနေ တဆင့်အကူအညီတောင်းရတာတွေလဲ ရှိခဲ့ပါတယ် ။ ဟုတ်ကဲ့....ကျွန်တော် မင်းဒင်ပါ ။ သုဘရာဇာမင်းဒင်ကြီးပါ ။ ဒဂုံအရှေ့ပိုင်းက နွမ်းပါးတဲ့ မေတ္တာသင်္ဂဟ သာရေး နာရေး ကူညီမှူအသင်းကပါခင်ဗျာ ။ သုဘရာဇာမင်းဒင် သရဲလဲမကြောက်တတ်ဘူး ဆိုပေမယ့် တစ်ခါတစ်လေမှာတော့ သုဘရာဇာကြီးတစ်ယောက် ဇောချွေးပြန်ခဲ့ရတဲ့အဖြစ်လေးကို ဖောက်သည်ချပါရစေ....။
၁၃ . ဖော်ဖေါ်ဝါရီလ. ၂၀၁၇ ခုနှစ်.........
အချိန်က... ည 7 : 45 မိနစ် ....
" ဟယ်လို..... မင်္ဂလာပါညီလေး.... "
" မင်္ဂလာပါအကို....
" ညီလေးရေ.... လူနာလမ်းကြောင်းသွားပေးလို့ရမလား.... "
ရွှေသံလျင် နာရေးကူညီမှူအသင်း ဥက္ကဌ ဦးအောင်ခိုင်ဝင်းက ဖုန်းလှမ်းဆက်ပြီး အကူအညီတောင်းလာပါတယ် ။
" ရပါတယ်အကိုကြီး.... ကျွန်တော့မှာ နာရေးကားရော ( ၁၃ ) သွေးလူငယ် လူနာတင်ကားရော အသင့်ပါခင်ဗျာ "
" အကိုက မနက်မှာ လူနာသွားကြိုရမှာမို့လို့ပါညီလေး... ညီလေးတို့ဖုန်းကို အကိုလွှဲပေးလိုက်မယ်နော် "
" ဟုတ်ကဲ့ အကို... လွှဲပေးလိုက်ပါ... "
" ကျေးဇူးပါညီလေး...မင်္ဂလာပါ "
" မင်္ဂလာပါအကိုကြီး... "
--------------------
" ဟယ်လို.... မေတ္တာသင်္ဂဟက အသင်းကပါလားခင်ဗျာ... "
" မင်္ဂလာပါခင်ဗျာ....ဘာများအကူအညီပေးရမလဲခင်ဗျာ... "
" ကျွန်တော့်အဒေါ်ကို ဗဟိုအမျိုးသမီးဆေးရုံက လက်လျှော့လိုက်လို့ ရွာကိုပြန်ခေါ်သွားချင်လို့ပါဗျာ... ပိုက်ဆံလဲ သိပ်မတတ်နိုင်ဘူး...အကိုတို့အသင်းက ကားကူညီပေးခ ဘယ်လောက်ပေးရမလဲခင်ဗျာ "
" ဟာ....အကို...ကျွန်တော်တို့ အသင်းက ငွေတန်ဖိုးမသတ်မမှတ်ထားပါဘူးခင်ဗျာ... အသွားအပြန် ကားဆီဖိုး လှူပေးရင်ရပါပြီခင်ဗျ "
"ကျေးဇူးတင်လိုက်တာဗျာ..... ကျွန်တော် အမျိုးသမီးဆေးရုံကြီးကစောင့်နေပါ့မယ်အကို...ကူညီပေးပါခင်ဗျာ "
" စိတ်ချပါခင်ဗျာ...ကျွန်တော်တို့က ဒဂုံအရှေ့ကနေ အအလုံမြို့နယ်အထိလာရမှာဆိုတော့ တစ်နာရီလောက်တော့ကြာမယ်နော်...အကို.. "
" ရပါတယ်အကို...ကျွန်တော် စောင့်နေပါ့မယ်... "
-------------------
ညရှစ်နာရီခွဲ လောက်မှာတော့ သွေးလူငယ် သွေးလှူရှင်အသင်းက လူနာတင်ယာဉ်ရောက်လာခဲ့ပါတော့တယ် ။
" အကိုကြီး...ကျွန်တော်တို့ အဆင်သင့်ပဲ... သွားကြမယ်လေ... "
သွေးလူငယ် ကိုခင်ဇော်ကလဲ တက်တက်ကြွကြွနဲ့ အသင့်ရှိနေပါတယ် ။
" အေး...ခင်ဇော်... ငါဆေးရုံကို ဖုန်းလှမ်းဆက်လိုက်ဦီးမယ် "
ကိုခင်ဇော်ကို လှမ်းပြောပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်းဆိုသလိုပဲ အကူအညီတောင်းထားတဲ့သူဆီကို ချက်ချင်းဖုန်းလှမ်းခေါ်လိုက်ပါတယ် ။
" ဟယ်လို....မေတ္တာသင်္ဂဟ အသင်းကပါခင်ဗျာ...ကျွန်တော်တို့ ထွက်လာတော့မယ်ဆိုတဲ့ အကြောင်းအသိပေးတာပါ "
" ဟုတ်ကဲ့...အကိုရေ...အဒေါ်က အခုလေးတင်ပဲ ဆုံးသွားပြီဗျာ...ရှင်ရှင် သေသေ ရွာကိုပဲ ပြန်ခေါ်သွာချင်ပါတယ်အကို... "
" ဒါဆိုလဲရတယ်လေ...ကျွန်တော်တို့ နာရေးကားနဲ့ ထွက်လာခဲ့မယ်...စောင့်နေဗျာ "
" ဟုတ်ကဲ့အကို...ကျေးဇူးအရမ်းတင်ပါတယ်ဗျာ "
ဖုန်းချလိုက်ပြီးတာနဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ရင်ဘတ်တူ ညီနောင်တော်တွေကို အသိပေးရပါပြီ ။
" ကဲ...ကိုယ့်ဆရာတို့ရေ...လူနာမဟုတ်တော့ဘူး....လူသေဖြစ်သွားပြီ "
" သေသေ ရှင်ရှင်ဗျာ...အကူအညီတောင်းရင်တော့ သွားရမှာပဲ....လိုက်မယ်အကိုရာ...သွားကြတာပေါ့ "
အဖြူရောင် ပရဟိတ ရေအလှူအသင်းက ကိုခိုင်စိုးကလည်း လိုက်မယ်တကဲကဲ ဖြစ်နေလေသည် ။
" ကဲ...ဒီတစ်ကြောင်းကတော့... အတွေ့အကြုံလိုချင်တဲ့သူကများနေတော့ အသင်းအင်္ကျီတွေကလဲ မရှိတော့ဘူး...ကိုယ့်အသင်းဝတ်စုံတွေနဲ့ ပဲ လိုက်ခဲ့ကြတော့ဗျာ... "
အသင်းကနေ ကားစထွက်တော့ ညကိုးနာရီထိုးပါတော့မယ် ။ အလုံမြို့နယ်အထိသွားရမှာဆိုတော့ ညဆယ်နာရီလောက်မှ ရောက်မယ်ဆိုတော့ နောက်အရမ်းကျမှာကိုစိုးရိမ်စိတ်ကဝင်လာပါတော့တယ် ။
" ကဲ...ကဲ...ကားပေါ်တက်တော့ဟေ့... မေတ္တာသင်္ဂဟရယ်...အဖြူရောင်ရယ်..သွေးလူငယ်ရယ်...သုံးသင်း...သုံးယောက်ပေါ့ကွာ... "
သွေးလူငယ် ခင်ဇော်က ကားမောင်း...၊ ကျွန်တော်က တာဝန်ခံဆိုတော့ ရှေ့ဆုံးမှာထိုင်ပြီး အဖြူရောင် ကိုခိုင်စိုးက အနောက်မှာ ထိုင်ပြီး စတင်ထွက်ခွာလာခဲ့ပါတော့တယ် ။ လက်ပါတ်နာရီကိုလှမ်းကြည့်မိတော့ ညကိုးနာရီ ထိုးပါပြီ ။
" အကိုလုပ်လေဗျာ...မနောရဲ့အသံလေး... "
" ကားမောင်းနေရင်းမှ လှမ်းပြောလိုက်တဲ့ ကိုခင်ဇော်ကို လှမ်းကြည့်မိပြီး မနောသီချင်းဖွင့်ဖို့အတွက် မေ့သွားတာကို သတိထားလိုက်မိပါတယ် ။
" ကဲ...ကဲ...ဖွင့်ပြီဟေ့... "
" ပရေတံ......ဟိတံ...ပရဟိတံ...ပရေကံ...ဟိကံ...ပရဟိကံ...သူတစ်ပါးတို့ရဲ့ အကျိုးကိုဆောင်ရွက်ကြခြင်းသည်....ပရဟိတ လုပ်ငန်းဟုခေါ်သည် "
မနောရဲ့ သီချင်းသံလေးက ကားထဲမှာ ပျံ့လွင့်နေသလို ကျွန်တော်တို့ ရင်ဘတ်တူ ညီအကိုများရဲ့ ရင်ထဲမှာလည်း ကြည့်နူးတက်ကြွနေတဲ့စိတ်တွေ လျှံထွက်နေပါတော့တယ် ။
---------------------------
" အကို.... ရောက်ခါနီးပြီလား.... "
အကူအညီတောင်းထားသူဆီက ဖုန်းဝင်လာတာတွေ့တာနဲ့ ချက်ချင်းပဲ ပြန်ဖြေလိုက်ပါတယ် ။
" ဟုတ်ကဲ့အကို...ရောက်ခါနီးပါပြီ.....ဆေးရုံအဝက စောင့်ပေးပါခင်ဗျာ "
အလုံမြို့နယ် ဗဟိုအမျိုးသမီးဆေးရုံကိုရောက်တော့ ညဆယ်နာရီထိုးပါတော့မယ်...။ ဆေးရုံဝင်ပေါက်ကို ကားကွေ့ဝင်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ဆေးရုံရဲ့ အပေါက်ဝအရှေ့မှာ လူလေးငါးခြောက်ယောက်လောက် စုပြုံစောင့်နေကြတာ တွေ့လိုက်ရပါတယ် ။ လူအုပ်စုထဲက အဝတ်အစား ခပ်နွမ်းနွမ်းနဲ့ အသက်သုံးဆယ်ဝန်းကျင်လောက်ရှိမယ့် အမျိုးသားတစ်ယောက်က လက်ပြနှူတ်ဆက်ပါတယ် ။
" ကျွန်တော့်နံမည် စံမောင်ပါအကို... ဆေးရုံက အကိုတို့ အသင်းရဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ပေးလို့ အကို့ကိုအကူအညီလှမ်းတောင်းလိုက်ရတာပါ "
ကိုစံမောင်ရဲ့ အနောက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်..အမျိုးသားလေးယောက်..ကိုစံမောင်အပါအဝင်ဆိုရင် ခြောက်ယောက်ဖြစ်နေပါတယ် ။
" ကိုစံမောင်....ခင်ဗျားတို့က နာရေးရှင်တွေလား... ကားနဲ့ ဘယ်နှစ်ယောက်လိုက်မှာလဲ "
" ဆုံးသွားတာ ကျွန်တော်တို့ အဒေါ်ပါ...ကျွန်တော်တို့က တူတွေ တူမတွေပါအကို... "
" ခင်ဗျားတို့က ဘယ်နှစ်ယောက်ပြန်လိုက်ကြမှာလဲဗျ... "
" ဖြစ်နိုင်ရင် အကုန်လုံးလိုက်ချင်ပါတယ်အကို... "
" ဗျာ.... ခြောက်ယောက်လုံး...ဟုတ်လား..... ကျွန်တော်တို့ကားက နယ်ဝေးကာယကံရှင် သုံးဦးထက် ပိုလိုက်ခွင့်မပေးဘူးဗျ "
" လုပ်ပါအကိုရယ်...ဒီအချိန် မော်ကျွန်းကိုကားငှားပြန်ဖို့ မဖြစ်နိုင်လို့ပါ...။ အငှားကားက တစ်သိန်းတောင်းတယ်အကို... အခြားနာရေးကားလဲ မေးကြည့်ပြီးပြီ... သုံးသိန်းခွဲတဲ့အကိုရာ...ကျွန်တော်တို့အဲဒီလောက်မတတ်နိုင်ဘူးအကို.... လုပ်ပါအကို...ဖြစ်သလိုလိုက်ပါ့မယ် "
ကျွန်တော်စဉ်းစားရအတော်ကျပ်မိပါတယ် ။ ထားခဲ့ရပြန်ရင်လဲ သူတို့အတွက် ကြုံရမယ့် အခက်အခဲကို ကိုယ်ချင်းစာမိသလို...ခေါ်သွားပြန်ရင်လည်း ကားထဲမှာ လူသေအလောင်းရယ်... ကျွန်တော်တို့တွေရယ်ဆို..ကျပ်ညပ်နေတော့မယ် ။ ဆုံးဖြတ်ချက်ကို အမြန်ဆုံးချနိုင်ဖို့အတွက် ကျွန်တော်အလျှင်အမြန်စဉ်းစားရပါတော့တယ် ။
" ခင်ဇော်....ညီလေး.... အသွားအပြန် မင်းတစ်ယောက်ထဲ မောင်းလို့ဖြစ်မလား... "
" ရတယ်အကို.... သွားကြမယ်...၊ အရမ်းနောက်ကျသွားရင် ရွာထဲကို သူတို့ ဝင်ဖို့ခက်သွားလိမ့်မယ်ထင်တယ်အကို "
" ကဲ...ဒါဆိုလဲ...အလောင်းသွားထုတ်တော့...၊ ကျန်တဲ့လူတွေက ပစ္စည်းတွေတင်တော့....ကြာတယ်ကွာ.....လက်အိတ်တွေစွပ်ပြီး အလောင်းကို အခေါင်းထဲထည့်ကြတော့... "
လိုအပ်တာတွေ စီစဉ်နေတဲ့အချိန်မှာပဲ နာရေးရှင်တွေက ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ကားထဲဝင်ပြီးနေရာယူနေကြပါပြီ ။ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ထောင်းကနဲနေအောင် စိတ်တိုသွားမိပါတယ် ။
" ဟာ..... ဟေ့လူတွေ..... ခင်ဗျားတို့က ကိုယ့်မသာကိုအရင်မတင်ပဲ ခင်ဗျားတို့က နေရာအရင်ဝင်ယူနေတာ ခင်ဗျားတို့ကမသာတွေလား...အကုန်ပြန်ဆင်းကြဗျာ "
ကျွန်တော့်ရဲ့ ရင်ထဲကပေါက်ကွဲမှူတွေက စကားလုံးအဖြစ်နဲ့ ထွက်သွားခဲ့ပါပြီ ။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ပေါက်ကွဲမှူသံစဉ်ကြောင့် သူတို့မှာလဲ ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ပြန်ဆင်းလာကြတယ် ။ တဒင်္ဂစိတ်ကြောင့် ပြောလိုက်တဲ့စကားကို နောင်တရလိ်ုမိသလို သူတို့ကိုကြည့်ပြီးတော့လည်း စိတ်မကောင်းဖြစ်မိပြန်ပါတယ် ။ ကျွန်တော်လဲ မျက်နှာကို ချက်ချင်းပြန်ပြင်ပြီးတော့ သူတို့ကို အကူအညီပေးဖို့ ပြောရပါတော့တယ် ။
" ကဲ...ကဲ...အမျိုးသားတွေ....ကျွန်တော်တို့ကိုကူညီပြီး အလောင်းကိုဝိုင်းသယ်ပေးကြပါဦး.... ပြီးမှ နေရာချပေးပါ့မယ်... "
ဆေးရုံဝန်ထမ်းတွေ တင်လာတဲ့ ကုတင်ပေါ်က ဒေါ်ကြည်ဌေး ( ၅၈ ) နှစ် ရုပ်အလောင်းကို မှန်ခေါင်းထဲထည့်ပြီး တာနဲ့ စတီးဗန်းပေါ်တင်...ကားထဲက စတီးဘောက်စ်ထဲကိုထည့်ပြီးတာနဲ့ ကားနောက်ဖုံးတံခါးကို အားနဲ့ ပိတ်ချလိုက်ပါတော့တယ် ။
" ဂျိမ်း... "
" ကဲ...အလောင်းတော့ တင်ပြီးပြီ...ကျွန်တော်နေရာချပေးမယ်...။ ဟိုပိန်ပိန်နဲ့ အကိုက သေသွားတဲ့ အဒေါ်ထက် အသက်ကြီးလား.... "
" ဟုတ်ကဲ့ဆရာ...သေသွားတဲ့ မကြည်ဌေးက ကျွန်တော့်ညီမပါ "
" ကောင်းလိုက်လေဗျာ.... ဆေးရုံစောင့်ရတော့ ခင်ဗျားလဲ ပင်ပန်းနေမှာပေါ့....၊ အားလုံးအဆင်ပြေသွားအောင် စတီးဘောက်စ်ကြီးပေါ်အိပ်ဗျာ... ဘောက်စ်ကြီးက ကုတင်လိုပါပဲ...၊ ကိုယ်ထင်ရင် ကုတင်ရွှေနန်းလို့တောင်ပြောကြသေးတာပဲဗျာ...။ အဲဒီအပေါ်မှာ ခေါင်းအုံးလေးတစ်လုံးနဲ့ အိပ်ပြီးသာလိုက်လာခဲ့တော့ဗျာ...ဖြစ်တယ်မဟုတ်လား... "
" ရပါတယ်ဆရာ...ကျွန်တော်လဲ အိပ်ချင်နေတာနဲ့ အတော်ပဲ... "
" ဒါဆိုလဲ တက်တော့ဗျာ... "
" စတီးဘောက်စ်ရဲ့ဘေးမှာ ဆိုဖာတစ်စုံရှိတယ်... နောက်နှစ်ယောက်က တက်ထိုင်လိုက်ဗျာ... ဆိုဖာခုံရှေ့က ပလပ်စတစ်နောက်မှီထိုင်ခုံလေးမှာ ဒီကညီမကဝင်ထိုင်လိုက်ဗျာ...၊ ယာဉ်မောင်းနောက်ဖက်မှာ ထိုင်ခုံတွေနဲ့ ကိုခိုင်စိုးရယ် နောက်နှစ်ယောက်ရယ်က ဝင်ထိုင်လိုက်ဗျာ.... "
နာရေးကူညီမှူ အတွက် တာဝန်ခံလုပ်တာနဲ့တင်မလုံလောက်တော့ စပါယ်ယာလုပ်ပြီး နေရာချခဲ့ရပါတယ်....။ အားလုံးအဆင်သင့်ဖြစ်ပြီဆိုတာနဲ့ ဆေးရုံက ဝန်ထမ်းတွေကို လက်အုပ်ချီပြီးနှူတ်ဆက်ပြီးတာနဲ့ ကားစထွက်လာခဲ့ပါတော့တယ် ။
" ဆရာတို့ ဆရာမတို့..ကျွန်တော်တို့သွားပြီဗျာ.... "
------------------------------
" အကိုရေ...ပြဿနာပဲဗျာ... "
ခပ်တိုးတိုးပြောလာတဲ့ ကိုခင်ဇော်ရဲ့ စကားကြောင့် ကျွန်တော် အံ့အားသင့်ပြီး သူ့ကိုပြန်မေးမိပါတယ် ။
" ဘာဖြစ်လို့လဲညီလေး....ဆီကုန်ခါနီးပြီလား...ညနေကပဲ သုံးသောင်းဖိုးထည့်ထားတယ်လေကွာ... "
" မဟုတ်ဖူးအကို...သူတို့ကခြောက်ယောက်...ကျွန်တော်တို့က သုံးယောက်ဆိုတော့ ကိုးယောက်ဖြစ်နေတယ်လေဗျာ ..အမြန်လမ်းက အံစာတုံးကို သွားသတိရမိလို့ပါ "
ကိုခင်ဇော်ပြောမှပဲသတိထားမိပြီး ဟုတ်သလိုလိုထင်နေရာက တစ်ခုစဉ်းစားမိပြီး ပြုံးလိုက်မိပါတယ် ။
" ညီလေးကလဲကွာ...သူတို့ကခြောက်ယောက်..ကိုတို့က သုံးယောက်...မသာကတစ်ယောက်လေကွာ... ပေါင်းဆယ်ရောက်ပေါ့..မဟုတ်ဖူးလား... "
" ဟာ...အကိုကလဲ...အထဲက သေနေတာလေ... "
" အေးလေ...သူလဲ တစ်ယောက်ပေါ့ကွာ... "
ကျွန်တော်ပြောလိုက်တဲ့စကားကို ကိုခင်ဇော်နားလည်သွားတာကြောင့် ပြုံးပြီး ကားကိုဆက်မောင်းသွားပါတော့တယ် ။
လှိူင်သာယာဘက်ရောက်တော့ ည ဆယ့်တစ်နာရီ ကျော်ပါပြီ ။ လမ်းဘေး ဝဲယာ တစ်ဖက်တစ်ချက်မှာတော့ အလုပ်ပြန်တဲ့သူတွေ.... ကားစောင့်နေတဲ့သူတွေ.... လက်ထဲမှာ အထပ်လေးဆွဲပြီး သိုင်းကွက်နင်းနေတဲ့သူတွေ နဲ့ မြို့ပြရဲ့ အိပ်တန်းတက်ကြတော့မယ့်သူတွေကို ငေးမောနေမိရင်းက အနောက်က နာရေးရှင်တွေကို လှမ်းမေးလိုက်ပါတယ် ။
" အဆင်ပြေကြရဲ့လားဗျ.... ဘာရောဂါနဲ့ ဆုံးတာလဲ ...ရွာကည အချိန်ပြန်သယ်လာတာလက်ခံရဲ့လား..... " ဆိုတဲ့ အလာပ သလာပ တွေမေးမြန်းရင်းနဲ့ပဲ.....မအူပင်တံတားကြီးကိုဖြတ်ပြီး မအူပင်မြို့ထဲကိုဝင်ရောက်လာခဲ့ပါပြီ ။ နာရီကြည့်လိုက်တော့ ညသန်းခေါင်ကျော်လွန်ပြီး နေ့သစ်ရဲ့အစ မနက်တစ်နာရီထိုးနေပါပြီ ။
" ကိုယ့်ဆရာတို့....မအူပင်ကျော်လို့ မှော်ကျွန်းကိုရောက်ရင် ဘယ်ချိုး ညာချိုးပြောပေးကြဦးနော်.... "
" ဗျာ...အခု ဘယ်နားရောက်နေပြီလဲ "
" မော်ကျွန်းရောက်တော့မယ်ဗျ... "
" လိုသေးတယ်ဆရာ...မော်ကျွန်းကနေ နောက်တစ်နာရီလောက် ထပ်မောင်းရဦးမယ်ခင်ဗျ... "
" ခင်ဗျားက အချိန်မှန်းတာ ကျွမ်းကျင်လှပါလား "
" ကျွန်တော်က ကျိုက်ပိကနေ မအူပင်ကို ကားလိုက်တယ်ခင်ဗျ "
" ဒါနဲ့.... ကျွန်တော်တို့က အလောင်းကို ရွာထဲမောင်းပို့ရမှာလား "
" မဟုတ်ဖူးဆရာ...ကျိုက်ပိနားရောက်ရင် သင်္ချိုင်းကုန်းကိုတွေ့လိမ့်မယ် ။ ညာဘက်မှာချောင်း...ဘယ်ဘက်မှာလယ်ကွင်း ရှိတယ် ။ ကျိုက်ပိတံတားနားရောက်ရင် ကျွန်တော်တို့ကို ပဲ့ထောင်နဲ့ လာကြိုကြမှာဆရာ....။ ကျွန်တော်တို့နေတဲ့ ကညင်ညောင်းရွာက ချောင်းရဲ့ တစ်ဖက်ကမ်းမှာပါဆရာ "
" ဟုတ်ပြီ...ဒါဆိုရင်လဲ လာကြိုမယ့်သူတွေကို ဖုန်းကြိုဆက်ထားလိုက်ဦး "
" အေး....ဟုတ်တယ်ကွ.... မောင်နီတို့ကို လှမ်းဆက်ထားလိုက်ဦးလေကွာ.... နောက်ပြီးတော့ လမ်းမှာ ငါပြောထားတာ ဆရာတို့ကိုလဲ ပြောပြလိုက်ဦး "
" နေပါဦးဟ...ဆင်းတော့မှ ပြောမှာပေါ့ကွ "
သူတို့ဘာပြောချင်မှန်းမသိပေမယ့် ကျွန်တော့်ရဲ့ စိတ်ထဲမှာ ငွေကြေးအခက်အခဲကိုပြောချင်နေပုံရတယ်လို့ထင်လိုက်မိတယ် ။
" ဟေ့လူတွေ...ကားဆီဖိုးက အသွားအပြန် ခြောက်သောင်းလောက်ပဲကျမှာဗျ...အဆင်မပြေဘူးဆိုလဲပြောနော်...အားမနာနဲ့..ကျွန်တော်တို့လှူသင့်ရင် လှူမှာပါ "
" ပိုက်ဆံကပါ ပါတယ်ဆရာ..ကျွန်တော်တို့ရောက်တော့မှပဲပြောပြပါ့မယ် ...ကျေးဇူးလဲတင်ပါတယ်.. "
" တစ်လမ်းလုံးကျေးဇူးတင်လာလိုက်တာ...ခင်ဗျားတို့ဆီကကျေးဇူးကို မအူပင်ရောက်မှပဲ ထမင်းနဲ့ ကြော်စားပစ်လိုက်တော့မယ်...ဟား..ဟား... "
ရယ်ရယ်မောမောဖြင့် ပြောလိုက်သော ကျွန်တော့်စကားကြောင့် အားလုံးလန်းဆန်းသွားကာ နိုးကြားလာကြလေပြီ ။ ကျွန်တော့်ဖုန်းက ဂျီပီအက်စ်ကိုဖွင့်လိုက်တော့ ကျိုက်ပိကိုရောက်တော့မယ်ဆိုတာ သိလိုက်ရပါတယ် ။ အချိန်ကတော့ မနက်နှစ်နာရီကျော်နေပါပြီ ။ ဘယ်ဖက်မှာတော့ သင်္ချိုင်းကုန်းကိုမြင်နေရပြီး ချောင်းရေပြင်နှင့် လယ်ကွင်းပြင်ကြီးကို တရိပ်ရိပ်ဖြတ်ကျော်နေပါတယ် ။ လမ်းရဲ့ ဘယ်ဖက်အခြမ်းမှာ အကာမရှိတဲ့ လယ်စောင့်တဲတစ်လုံးကလွဲလို့ ခြုံငယ်ပင်ပုတွေတောင် မရှိဘူးဆိုတာ သတိထားလိုက်မိပါတယ် ။ စိတ်ထဲတော့ မသိုးမသန့်ဖြစ်သလိုခံစားနေရပါတယ် ။ ဘာရယ်လို့တော့ အတိအကျပြောလို့မရတဲ့ ခံစားချက်ပေါ့ ။
ကားကို ရုတ်တရက် ဘယ်ဖက်ကွေ့လိုက်တဲ့ အချိန်မှာတော့ ရှေ့ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ဓာတ်မီးရောင်ကိုလှမ်းတွေ့လိုက်ရပါတယ် ။
" ဟေ့လူတွေ... ရှေ့မှာ ဓာတ်မီးရောင်တွေ့ပြီ...ကုန်းပေါ်မှာ ခင်ဗျားတို့လူတွေလား... "
" ဟုတ်မယ်ဆရာ...အဲဒါကုန်းမဟုတ်ဖူး....တံတားပါ...။ ဘယ်ဖက်မှာ ပဲ့ထောင်ရပ်ထားလိမ့်မယ်ထင်တယ်ဆရာ...
တွေ့ပါပြီ.... ရှေ့မှာ လူလေးငါးယောက် ဓာတ်မီးနဲ့ ထိုးပြီး ကားကို ဘယ်ဖက် ကပ်ရပ်ဖို့ အချက်ပြနေပါတယ် ။ အဲဒီနေရာရောက်တာနဲ့ ကိုခင်ဇော်ကလည်း ကားကို တံတားပေါ်အထိတက်ပြီး နောက်ပြန်လှည့်ကာ အပြန်လမ်းကိုဦးတည်ပြီး ရပ်လိုက်ပါတယ် ။ ကားရပ်လိုက်တာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက်ထဲဆိုသလို ကားပေါ်ပါလာတဲ့ လူတွေက ကားမီးတွေပိတ်ပေးဖို့ တိုးတိုးတိတ်တိတ် ပြောပါတယ် ။ လိုရာခရီးရောက်နေပြီဖြစ်တဲ့အတွက် ဘာကြောင့်လဲ....ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတဲ့မေးခွန်းတွေ မေးမနေတော့ပါဘူး ။ ကျွန်တော်တို့ အဖွဲ့ ကားအောက်ကိုဆင်းပြီး လုပ်စရာရှိတာဆက်လုပ်ကြပါတယ် ။ ကားနောက်ဖုံးကိုဖွင့်ပြီး မှန်ခေါင်းကိုဆွဲထုတ်လိုက်ကာ အခေါင်းဖုံးကိုဖွင့်ပေးလိုက်ပါတယ် ။
" ကဲ....လာကြဗျာ..... အားကောင်းတဲ့သူတွေက အရှေ့ အလယ်....သေသေချာချာမထုတ်ကြပေတော့ဗျာ "
" ရပါတယ်...သိပ်မလေးပါဘူး.... "
" ဟေ့ကောင်...သိပ်မလေးဘူးသာပြောတာ... လေးတယ်ကွ... "
" ဟာ...ဟေ့ကောင်...ဖြေးဖြေးလုပ်ကွ... "
တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ကြားရုံလောက် အသံမတိုးမကျယ်ပြောရင်း တဖြေးဖြေးနဲ့ တံတားအောက်ဖက် ဆင်ခြေလျှောလမ်းအတုင်း လှေရှိရာကို သယ်သွားကြပါပြီ ။ ကားပေါ်မှာတော့ နာရေးရှင်နှစ်ယောက်နဲ့ .. ကိုခင်ဇော် ကိုခိုင်စိုးတို့နှစ်ယောက် အသင်းအတွက် အလှူငွေ...ဆီဖိုးကို မှတ်တမ်းရေးပြီး လက်ခံနေကြပါတယ် ။ ကျွန်တော်ကတော့ ကားနားမှာ ကျန်နေခဲ့တဲ့ ရွာသားအချို့နဲ့ မှန်အခေါင်းကို စတီးဘောက်စ်ထဲ ပြန်ထည့်ပြီး နောက်တံခါးကိုပြန်ပိတ်ရင်း အလုပ်ကို လက်စသတ်လိုက်ပါတော့တယ် ။
" အကိုကြီးတို့ကို ကျေးဇူးအရမ်းတင်ပါတယ်..ရှိခိုးပြီးကန်တော့ပါတယ်ဗျာ... "
နာရေးရှင် ကိုစံမောင်က လက်အုပ်လေးချီပြီး ကျေးဇူးတင်စကားပြောနေတာကိုကြည့်ပြီး ပီတိဖြစ်လိုက်မိပါတယ် ။
" ရပါတယ်ဗျာ... ကျွန်တော်တို့ အသင်းရဲ့ ဝတ္တရားက လူမျိုးဘာသာ...ဆင်းရဲချမ်းသာမရွေးပဲ... လူမှူရေးလုပ်နေတဲ့ အသင်းပါ ....ကဲ...ကဲ...ကျွန်တော်တို့လဲ ရန်ကုန်ပြန်ရဦးမှာ...ဗိုက်လဲဆာနေပြီ... မအူပင်ရောက်မှပဲ ထမင်းဝင်စားတော့မယ်... သွားပြီဗျို့ "
" အကို...အကို.....ခဏလေး... "
" ဘာလဲဗျ..ကိုစံမောင်... "
" ဟိုလေ... ဒီရောက်မှပြောမယ်ဆိုတဲ့ ကိစ္စလေ...အအဲဒါပြောမလို့ "
" အေး....ဟုတ်သားပဲ...ဘာပြောမလို့လဲ ကိုစံမောင်... "
" အကိုတို့ပြန်ရင် မော်ကျွန်းမြို့အစပ်နားမရောက်ခင် လမ်းမှာကားကြုံတားရင် မရပ်ပေးနဲ့နော်...ပုံမှန်လေးသာမောင်းသွားပါ "
" ဟာ...ဘာတုန်းဗျ.... ခင်ဗျားဟာကလဲ ... ကျွန်တော်တို့ နေရာအနှံ့လျှောက်သွားနေတာ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးဗျာ....လုယက်ရင်တောင်မှ အလှူငွေနဲ့ အခေါင်းပဲပေးလို့ရမှာ... လိုချင်ရင်လဲ ပေးလိုက်ရုံပေါ့ဗျာ... ကဲ..ကဲ..သွားပြီဗျို့... ညီလေးခင်ဇော်ရေ...မောင်းတော့ "
အမှောင်ထဲမှာ လက်ကာပြရင်းကျန်ခဲ့သော ကိုစံမောင်တို့က တဖြေးဖြေးဖြင့်ကျန်ရစ်ခဲ့ကြလေပြီ ။
" အကို.... ဒီလူပြောတာ ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲမသိဘူးနော် "
" ခင်ဇော်....မင်းကလဲ ဘာကိုကြောက်နေတာလဲ... ဒလမှာ ကုလားမကြီးကို ညနေစောင်းကြီး ရင်ဘတ်ချုပ်ရိုးတွေဖြည်ပြီး ကလီစာတွေထုတ်...ဆေးည့်ပြီးပြန်ချုပ်ပေးခဲ့တာတောင်ဘာမှမဖြစ်ခဲ့တာ....ဘာကြောက်နေတာလဲ...ရှေ့ကိုသာ ဂရုစိုက်ပြီး ကြည့်မောင်းကွာ... "
ကားထွက်လာပြီး သိပ်မကြာခင်လောက်မှာပဲ ကားလမ်းရဲ့ ဘယ်ဖက်ခြမ်းမှာ အနီရောင်ဝတ်နဲ့ လူလို့ထင်ရတဲ့ အရာကို ကားမီးရောင်အောက်မှာ လှမ်းမြင်လိုက်ရပါတယ် ။ ခရီးဆုံးရင် လုပ်လေ့လုပ်ထရှိတဲ့အတိုင်း ဂျီပီအက်စ်ကိုဖွင့်ပြီး ကိုယ်ရောက်တဲ့နေရာကို စခရင်ရှော့ ရိုက်လိုက်ပါတယ် ။ တစ်လက်စထဲ မြင်နေရတဲ့ အရာကို ဖုန်းကင်မရာနဲ့ အနီးဆွဲပြီး ဓါတ်ပုံလှမ်းရိုက်လိုက်မိတယ် ။ ကားရှေ့မီးရောင်က မှန်ကနေအလင်းပြန်တော့ ပုံကသိပ်မသဲကွဲဘူးဖြစ်နေပါတယ် ။ ဒါနဲ့ပဲ ကားဘေးမှန်ကိုဖွင့်... ခေါင်းကိုထွက်ပြီး မြင်နေရတဲ့ အရာကို ဓါတ်ပုံလှမ်းရိုက်လိုက်ပါတယ် ။
" ခင်ဇော်ရေ.... ရှေ့မှာ အမျိုးသမီးတစ်ယောကက်ကွ...ငါတို့တွေ့နေကျ ဂေါက်သီးတွေလားမသိဘူး...ဟွန်းတီးလိုက်ပါဦးကွာ...အရှိန်လဲနည်းနည်းလျှော့ထားကွ...၊ သူဂေါက်တာကအရေးမကြီးဘူး... တို့တွေထောင်ထဲရောက်ကုန်မယ်... "
" ပွမ်...ပွမ်... "
ကားဟွန်းသံပေးလိုက်တဲ့ အချိန်မှာပဲ ရုတ်တရက်ဆိုသလို ကားမီးရောင်အောက်ကနေ ပျောက်သွားပါတယ် ။ အဲဒီအချိန်မှာ ကားက ညာဖက်နည်းနည်းချိုးကွေ့လိုက်ရတဲ့အတွက် ကားမီးရောင်က ညာဖက်မှာပဲရှိပါတယ် ။
" ခင်ဇော်...ရပ်ရပ်...ညီလေး...ဒီအရူးမ ကားဟွန်းသံကိုကြောက်လန့်ပြီး ရေထဲခုန်ချသွားရင်တော့ ဒုက္ခပဲကွ... "
ကားရပ်တာနဲ့ တပြိုင်နက်ထဲ ကားတံခါးကိုဖွင့်ပြီး ကားလမ်းဘေးကနေ ငါးပေအကွာလောက်ချောင်းကိုဆင်းကြည့်လိုက်ပါတယ် ။
" ခင်ဇော်ရေ... ကားကိုညာဖက် နည်းနည်းချိုးပြီး မီးထိုးပေးစမ်းကွာ.. "
ကိုခင်ဇော်က ကားကို ညာဖက်ချိုးပြီး ကားမီးကြီးနဲ့ ထိုးပေးလိုက်ပါတယ် ။
ကားမီးရောင်ကြောင့် ပါတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးကို ထင်ထင်ရှားရှားမြင်နေရပါပြီ ။ ရေပြင်တစ်ခုလုံး ငြိမ်သက်နေတဲ့အပြင် ဘာလှူပ်ရှားမှူကိုမှလဲမတွေ့ရတဲ့အတွက် ခေါင်းနပန်းတစ်ခုလုံကြီးပြီး ဆံပင်မွေးတွေထောင်ထလာပါတော့တယ် ။ လူနေအိမ်ခြေဆိုလို့ တစ်ခုတစ်လေတောင်မရှိတဲ့နေရာ...။ အရူးမ ဖြစ်စေဦးတော့ ဒီလိုနေရာကို လမ်းလျှောက်လာဖို့ဆိုတာ လုံးဝကိုမဖြစ်နိုင်တာ ကျွန်တော်သတိထားလိုက်မိပါတယ် ။
" ဟင်...ဘုရားရေ... ဘာမှလဲမတွေ့ပါလား... "
ကျွန်တော့်နှာခေါင်းထဲကို ပုပ်အဲ့အဲ့အနံ့ကထောင်းကနဲဝင်လာပါတယ် ။ နာရေးတွေလုပ်ကိုင်နေရတဲ့သူ...သင်္ချိုင်းနဲ့ ထိတွေ့နေရတဲ့သူဆိုတော့ ဒီအနံ့ဟာ လူသေကောင်ပုပ်နံ့ဆိုတာ သိလိုက်ပါတယ် ။ လူသေအလောင်းတွေကို ထိတွေ့ကိုင်တွယ်နေရတာမကြောက်ခဲ့ပါဘူး ။ သရဲဆိုတာလဲ ကိုယ်တွေတစ်ခါမှမမြင်ဖူးခဲ့တာကြောင့် ဘယ်လိုဆိုတာကို သိလဲမသိပါဘူး... ။ အခုဏကမြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်လိုက်ရတဲ့အရာဟာ လူစင်စစ်မဟုတ်ကြောင်းသက်သေပြနေပါပြီ ။
" ဟာ........ "
မြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းက ကြက်သီးမွေးညင်းတွေထပြီး ဆံပင်မွေးတွေထောင်ထရလောက်အောင်ပါပဲ...။ ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ ရုတ်တရက်ပေါ်လာတဲ့ အနီရောင်နဲ့ အမျိုးသမီး... ခေါင်းပြတ်ကြီးနဲ့...။
" အကို...ပြန်တက်ခဲ့တော့...သိပ်မဟုတ်တော့ဘူး... "
ကိုခင်ဇော်ပြောတာ နောက်ကျနေပါပြီ... ကိုခင်ဇော်လှမ်းပြောတဲ့အချိန်မှာတင် ကျွန်တော် ကားပေါ်ရောက်ပြီး တံခါးကိုပိတ်ပြီးနေပါပြီ ။
" မောင်း...မောင်း..ညီလေး....ဘယ်ညာကိုသိပ်မကြည့်နဲ့ကွာ...ရှေ့ကိုပဲ အာရုံစိုက်ပြီးသတိထားမောင်း "
ကိုခင်ဇော်လဲ အခြေအနေကိုရိပ်မိလိုက်ပုံရပါတယ်...။ ကားကိုချက်ချင်းမောင်းထွက်လိုက်ပြီး ညာဖက်ကို ချိုးကွေ့ကာ လမ်းအတိုင်းဂရုတစိုက်မောင်းလာခဲ့ပါတယ်...။ ကိုခိုင်စိုးကတော့ ကားနောက်ဖက်မှာ အိပ်ငိုက်နေတော့ ကျွန်တော်တို့ဖြစ်ပျက်နေတာတွေ မသိလိုက်ပါဘူး ။ သိပ်မကြာတဲ့ အချိန်မှာပဲ......
" ဟာ..... ညီလေး...ရပ်...ရပ်.... "
လမ်းလယ်မှာ ကန့်လန့်ခံပြီး ချထားတဲ့ မသာတင် လေးတိုင်စင် ကုတင်တစ်လုံးကို ဘွားကနဲ တွေ့လိုက်ရလို့ ကိုခင်ဇော်ကိုချက်ချင်းရပ်ဖို့ အော်ပြောလိုက်ပါတယ် ။ ကျွန်တော့်ရဲ့ အော်သံနဲ့အတူ ကားကလဲ တုန့်ကနဲ ထိုးရပ်သွားပါတော့တယ်..။
" ကျွီ..... "
" ဟ....ဟ... အကိုဘာဖြစ်တာလဲ... "
အနောက်ခန်းမှာ အိပ်ငိုက်ပြီးလိုက်လာတဲ့ ကိုခိုင်စိုးက အလန့်တကြားထပြီး မေးလိုက်ပါတယ် ။
" အရှေ့မှာမြင်တဲ့ အတိုင်းပဲ... ကဲ..ခင်ဇော်... မင်းနဲ့ ကိုခိုင်စိုးက အဲဒီမသာစင်ကြီးကို ဆင်းဖယ်ကွာ... ငါဖုန်းနဲ့ မှတ်တမ်းတင်ထားမယ်...၊ မြန်မြန်လုပ်ကြကွာ... "
ပြောသာပြောနေရတာ... ကိုယ်တွေ့ကြုံလာခဲ့ရသူဆိုတော့ ကျွန်တော့်ခြေထောက်အောက်ပိုင်းတွေက လေးပြီး လမ်းမလျှောက်နိုင်တော့ပါဘူး ။ ကြက်သီးတွေထပြီး နားထင်နားရင်းတွေလဲ ထူပူနေပါတယ် ။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ... ကိုခိုင်စိုးနဲ့ ခင်ဇော်တို့နှစ်ယောက် သွက်သွက်လက်လက်နဲ့ လေးတိုင်စင်ကို မ ရွှေ့လိုက်ကြပါတယ် ။ သူတို့လဲ ကျွန်တော့်လိုပဲ ထိတ်လန့်နေမယ်ထင်ပါတယ် ။
သွက်သွက်လက်လက်နဲ့ ရွှေ့နေကြတဲ့ သူတွေကိုလှမ်းကြည့်နေရတာကနေ စိတ်ထဲမသင်္ကာတာနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ မလှမ်းမကမ်းကို လှမ်းကြည့်လိုက်မိတယ် ။ အောင်မလေးဗျာ.... ခေါင်းမပါတဲ့သူရဲမက ကျွန်တော်တို့ဆီလျှောက်လာနေတယ်...။
" ဂျိမ်း... "
" အောင်မလေးဗျာ... "
နားထဲမှာ မိုးကြိုးပစ်ချလိုက်သလိုကြားလိုက်ရပြီး တစ်ကိုယ်လုံးမြောက်တက်သွားမတတ်ပါပဲ...။ ကိုခိုင်စိုးနဲ့ ခင်ဇော်တို့နှစ်ယောက် ကားတံခါးအမြန်ဆွဲပိတ်လိုက်သံက လိပ်ပြာလွင့်မတတ်ဖြစ်သွားရပါတယ် ။
" ညီလေး...မြန်မြန်မောင်း...မြန်မြန်မောင်း.... ဘယ်မှမကြည့်နဲ့...ရှေ့ကိုပဲကြည့်... ဘယ်သူတားတားလုံးဝမရပ်နဲ့... အရှိန်လဲမလျှော့နဲ့... လမ်းလယ်မှာဆိုရင် တိုက်သာပစ်ကွာ... ဒီနားမှာ လူနေအိမ်မရှိဘူးကွ... "
" ဘယ်လိုတွေ ဖြစ်ကုန်မှန်းမသိတော့ပါဘူးဗျာ... "
ကိုခင်ဇော်က ညည်းတွားရင်း ကားကို အရှိန်မြှင့်ပြီး မောင်းပါတော့တယ် ။ ကားနောက်ခန်းက အခေါင်းထည့်တဲ့ စတီးဘောက်စိကြီးကလဲ တဂျမ်းဂျမ်းနဲ့...ခေါင်းတွေလဲ ပူထူပြီးတော့ သုံးယောက်သား အရှေ့ကိုပဲ အာရုံစိုက်ပြီးမောင်းလာလိုက်တာ... မျက်နှာချင်းဆိုင်လာတဲ့ ဆိုင်ကယ်မီး...ကားမီးတွေကိုလဲ ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ပဲ ကားထဲမှာ ကမ္ဘာပျက်သလိုဖြစ်နေပါပြီ ။
ကျိုက်လတ်...မော်ကျွန်း...မအူပင် မြို့မှ ကြိုဆိုပါ၏ ဆိုတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်တွေ့တော့မှပဲသက်ပြင်းချနိုင်ပါတော့တယ် ။ မအူပင်ကားလမ်းဆုံရောက်တဲ့ အခါမှာတော့ ညကားတွေရပ်တဲ့ ထမင်းဆိုင်ရှေ့မှာ ကားရပ်လိုက်တော့မှပဲ စိတ်သက်သာရာရပါတော့တယ် ။ စိတ်ကိုအေးချမ်းသွားတာပါပဲဗျာ...။ မအူပင်ရောက်တော့ မနက်လေးနာရီထိုးပါပြီ ။ အဲဒီအကြောင်းကို တွေးကိုမတွေးရဲတော့ပဲ ဘုရားကိုသာ အာရုံပြုနေလိုက်ပါတော့တယ် ။ တစ်လမ်းလုံး တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် စကားမပြောဖြစ်ကြတော့ပဲ အတွေးကိုယ်စီနဲ့ အပြန်လမ်းမှာ.. ရင်ခုန်စရာအတွေ့အကြုံတွေ တစ်ပွေ့တစ်ပိုက်သယ်ဆောင်ရင်း မနက်အာရုံတက်အလင်းရောင်ကိုကြိုနေမိပါတော့တယ်....။
-------------------
သုဘရာဇာမင်းဒင်လဲ နှလုံးသားနဲ့လူ.... အသွေးအသားနဲ့တည်ဆောက်ထားတဲ့လူပဲဗျာ... ခေတ်စကားနဲ့ ပြောရရင် အဲဒီနေရာမှာသာ ခင်ဗျားတို့ဆိုရင် ရူးတောင်သွားဦးမယ်.....။ မပြောပဲ ချန်ထားခဲ့တာတွေရှိနေပါသေးတယ်....။ ဘယ်လောက်ပဲကြုံခဲ့ကြုံခဲ့...မင်းဒင်တို့က ဒီအလုပ်ကိုဆက်လုပ်နေဦးမှာပါ ။ ဘယ်လောက်ပဲခြောက်လှန့်ခြောက်လှန့်...မင်းဒင်တို့က ဆက်လုပ်နေဦးမှာပါ...။ အကူအညီလိုရင်ပြောပါဆိုတိုင်း
ကြောက်မနေကြပါနဲ့.... တစ်ချိန်ချိန်မှာ အကူအညီလိုလာကြဦးမှာပါ....။ အဲဒီအခါကျရင် သုဘရာဇာမင်းဒင်ကြီးကိုသတိရလိုက်ပါ.....။ မင်းဒင်လဲ ဒီလမ်းကိုသွားရဦးမှာပါဗျာ....။ သာရေးအတွက်ပဲလိုလို...နာရေးအတွက်ပဲလိုလို...သွေးပဲလိုလို... အရေးပေါ်ပဲလိုလို... ဆီဖိုးနဲ့ သဒ္ဓါလို့လှူတဲ့ ငွေကလွဲပြီး ပိုမယူပါဘူး... ။ တစ်ခါတစ်ရံမှာ ဆီဖိုးအိတ်စိုက်ရတဲ့အပြင်... သင်္ဂြိုလ်စားရိတ်ပါပြန်လှူခဲ့ရတာတွေရှိပါတယ် ။
ဆက်သွယ်လိုက်ပါ.... ကူညီပါရစေ...
ကျွန်တော့နံမည် မင်းဒင်...သုဘရာဇာမင်းဒင်ပါ
မေတ္တာသင်္ဂဟ သာရေးနာရေးအသင်း
သခင်စံရွှေလမ်း... အမှတ် ( ၁၁ ) ၊ ဒဂုံမြို့သစ် ( အရှေ့ပိုင်း )
ဖုန်း.... ဝ၉ ၂၅၀ဝ၁၀၁၉၉
-------------------------------
ချစ်ခင်လေးစားရပါသော စာဖတ်ပရိတ်သတ်အပေါင်းတို့ခင်ဗျား... ယ္ခုစာဖြစ်မြောက်ဖို့အတွက် ကိုမင်းဒင်ကိုယ်တိုင် လက်ရေးမူဖြင့်ရေးသားပေးပို့လာသည်ကို...စာရေးသူမှ ပြန်လည်ပြင်ဆင်မွန်းမံခြင်း... ဖတ်ကောင်းအောင် ပြင်ဆင်ရေးသားဖြည့်စွက်ခြင်းများပြုလုပ်ပြီး တင်ဆက်လိုက်ရပါသည် ။ နေရာအမည် လူအမည်များ အမှန်အတိုင်းရေးထားပါသည် ။
ချစ်ခင်လေးစားစွာဖြင့်
လွင်ဦးဟန်
0 comments :
Post a Comment