သားသမီးကိုု သူမ်ားထက္ ေကာင္းေအာင္ ထားႏိုုင္တယ္ဆိုုၿပီး ဂုုဏ္တက္ေနၾကသူမ်ား
ကိုုယ့္ကေလးကိုု ထိရင္ ဆရာဆရာမပါ မက်န္ ဆပ္ဆပ္ထိမခံဘူးေဟ့လိုု႔ ေၾကြးေၾကာ္ေနသူမ်ား
ေျခေမႊးမီးမေလာင္ လက္ေမႊးမီးမေလာင္ထားႏိုုင္တာကိုု ဂုုဏ္ယူပီတိ ျဖစ္ေနၾကသူမ်ား
သားသမီးကိုု ပိုုးေမြးသလိုု ေမြးျမဴတယ္ဆိုုၿပီး ဟစ္ေၾကြးေနၾကသူမ်ား
ကိုုယ့္သားသမီးမ်ားကိုု ခ်စ္ရာမေရာက္၊ ႏွစ္ရာေရာက္ေနသလားဆိုုတာကိုု မိဘမ်ား စမ္းစစ္ႏိုုင္ဖိုု႔အတြက္ ေအာက္ပါလြန္ကဲမူမ်ားကိုု ေရးသားလိုုက္ပါတယ္။ ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ၿငိေနၿပီလဲဆိုုတာ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ေမးခြန္းထုုတ္ၾကည့္ရေအာင္...
၁။ အထူးအခြင့္အေရး ေပးလြန္းျခင္း
အခ်ဳိ႕ မိသားစုုမ်ားဟာ အခ်ဳိ႕ သားသမီးမ်ားကိုု အထူးအခြင့္အေရးေပးထားတတ္ပါတယ္။ ဒါသားသားေလးစားဖိုု႔၊ ဒါ မီးမီးတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ စသည္ျဖင့္ သတ္မွတ္ထားၿပီး အျခားသူမ်ား ထိလိုု႔မရေအာင္ တားဆီးထားပါတယ္။ ဖိုုးဖိုုး ဖြားဖြား ေမြ႔ေန႔ က်င္းပတာ မက်င္းပတာ အေရးမႀကီးဘူး၊ ဒီေျမးဦးေလးအတြက္ ကိတ္မူန္႔ဆိုု အႀကီးႀကီးမွ၊ လက္ေဆာင္ဆိုု အေကာင္းဆံုုးမွ၊ ဒီလိုုမိသားစုုအတြင္းမွာရိွတဲ့ ခြင့္ထူးခံ သားသမီးမ်ားဟာ အတၱလြန္ကဲလာမွာျဖစ္ပါတယ္။ သူမ်ားကိုု ကိုုယ္ခ်င္းမစာတတ္ေတာ့ဘူး၊ ဂရုုလည္း မစိုုက္တတ္ေတာ့ဘူး၊ “ငါမွငါ” ျဖစ္ဖိုု႔ ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္ပါတယ္။
၂။ အကာအကြယ္လြန္ကဲျခင္း
တစ္ခုုခုု မွားလိုု႔ ေဖေဖက ဆံုုးမေတာ့မယ္၊ ေမေမက ခ်က္ခ်င္းကာဆီးကာဆီးလုုပ္တယ္။ ေမေမက ဆံုုးမေတာ့မယ္။ ဖိုုးဖိုုးဖြားဖြားက ခ်က္ခ်င္းကာကြယ္ေပးတယ္။ “ ကေလးပဲ၊ သူဘာနားလည္မွာလဲ၊ သူႀကီးလာရင္ လိမ္မာမွာပါ။” ဒီလိုုကေလးမ်ဳိး ႀကီးလာရင္ ဘယ္လိုုအဆင္ေျပႏိုုင္မလဲ။ ငယ္ငယ္ကတဲက အမွားအမွန္မခြဲျခားတတ္ေတာ့ဘူးေလ၊ ေဖေဖက မွားတယ္ေျပာလိုုက္၊ ေမေမက ကာကြယ္လိုုက္၊ ေမေမက မွားတယ္ေျပာရင္ ဖြားဖြားက ကာကြယ္လိုုက္နဲ႔ ကေလးအတြက္ ဘာလုုပ္လုုပ္ အမွန္ခ်ည္းပဲ။ ကေလးကိုု ဒီလိုုပ်ဳိးေထာင္ရင္ ေနာင္ကေလးႀကီးလာတဲ့အခါ ရာဇ၀တ္မူ က်ဴးလြန္တဲ့အထိ လြန္ကဲသြားတတ္ပါတယ္။ ဆင္ျခင္းပါေလ။
၃။ ဂရုုစိုုက္လြန္ကဲျခင္း
တစ္မိသားစုုလံုုးက သူ႔ကိုု၀ိုုင္းထားတယ္။ သူတစ္ခုုခုု လုုပ္တတ္ၿပီဆိုုရင္ တစ္အိမ္သားလံုုးက ၀ိုုင္းခ်ီးက်ဴးတယ္။ လက္ခုုပ္တီးေပးတယ္။ ေရဆိုုရင္ေရ၊ ထၼင္းဆိုုရင္ ထၼင္း ခ်က္ခ်င္းေရွ႕ ေရာက္လာတယ္။ စားၿပီးရင္ ခ်က္ခ်င္းသိမ္းဆည္းေပးတဲ့လူရိွတယ္။ ဘာအ၀တ္၀တ္ခ်င္သလဲ၊ ေျပာလိုုက္ရံုုနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းအနီးေရာက္လာတယ္။ ကေလးကိုုယ္တိုုင္ လက္မပါတဲ့အတိုုင္းပဲ။ ဆယ္တန္းေျဖတဲ့ကေလးကိုု ထၼင္းခြန္႔ေကြ်းတာ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ဖူးတယ္။ ဒီလိုုမ်ဳိးကေလးမ်ားဟာ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ဗဟိုုျပဳတတ္ၾကတယ္။ ျပင္ပေလာက ေရာက္ရင္ ေခ်မကိုုင္မိ၊ လက္မကိုုင္မိ၊ တစ္ခုုခုုလုုပ္ရင္ အိုုးနင္းခြက္နင္းျဖစ္တတ္တယ္။ ပညာထူခြ်န္လိုု႔ ေက်ာင္းၿပီးသြားရင္လည္း ဘာမွ အရည္အခ်င္းမရိွသူမ်ားျဖစ္တတ္ၾကတယ္။
၄။ အလိုုလိုုက္လြန္ကဲျခင္း
သူဘာလိုုခ်င္လိုုခ်င္း ၀ယ္ေပးတယ္။ မ်က္နာမငယ္ေအာင္ဆိုုၿပီး မူန္႔ဖိုုးအမ်ားႀကီးေပးတယ္။ ကေလးကလည္း လိုုခ်င္တာအားလံုုး ရမွန္းသိေတာ့ တစ္ခုုခုု မရရင္ ခ်က္ခ်င္းဆႏၵျပတယ္။ ေအာ္ငိုုတယ္။ ေျမလူးတယ္။ လူႀကီးကလည္း ခ်က္ခ်င္း၀ယ္ေပးလိုုက္တယ္။ ဒီလိုုကေလးမ်ဳိးဟာ ဘာကိုုမွ တန္ဖိုုးမထားတတ္ေတာ့ဘူး။ ပစၥည္းကိုုလည္း မသိမ္းဆည္းတတ္ေတာ့ဘူး။ ေရွာက္ပစ္တယ္။ ေမ့လြယ္တယ္။ ေပ်ာက္သြားရင္ ထပ္၀ယ္လိုု႔ရမွန္းသိတယ္။ ပိုုက္ဆံအသံုုးအျဖဳန္းႀကီးတယ္။ ဒီလိုုကေလးမ်ဳိးဟာ ဘာကိုုမွတန္ဖိုုးမထားတတ္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မူ ကင္းေနတတ္တယ္။ “ လိုုတရ ” ျဖစ္ေနေတာ့ ဘာကိုုမွ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား မလုုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အပင္ပမ္းမခံႏိုုင္ဘူး။ ဘာကိုုမွလည္း တန္ဖိုုးမထားတတ္ဘူး၊ အရြယ္သာ တျဖည္းျဖည္းႀကီးသြားမယ္။ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ အလုုပ္ျဖစ္မဲ့ လူစားမ်ဳိး မဟုုတ္ႏိုုင္ဘူး။
၅။ အသဲ လြန္ကဲျခင္း
ကေလးဆိုုတာ ေဆာ့တတ္တဲ့ သဘာ၀ရိွတယ္။ ထိမိိခိုုက္မိတတ္တဲ့ သဘာ၀ရိွတယ္။ ကေလးက ေဆာ့ရင္းနဲ႔ လမ္းေဘးသစ္ပင္တိုုက္မိေတာ့ သစ္ပင္ခုုတ္ပစ္ခ်င္တဲ့ မိဘေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ကေလးမ်ား ေဆာ့ကစားရင္းနဲ႔ ေခ်ာ္လဲတတ္ပါတယ္။ မွန္ကန္တဲ့နည္းလမ္းက ကေလးကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ျပန္ထခိုုင္းရပါတယ္။ အဲလိုုမဟုုတ္ပဲ နည္းနည္းေခ်ာ္လဲ လိုုက္တာနဲ႔ လိုုက္ထူေပး၊ နည္းနည္း ထိမိရွမိတာနဲ႔ ေဘးကိုု အျပစ္ရွာေနမယ္ဆိုုရင္ ကေလးႀကီးလာရင္ ဘာကိုုမွ တာ၀န္မယူရဲေတ့ာပါ။ ဒီလိုု အသဲလြန္မိသားစုု မွေပါက္ဖြားလာတဲ့ ကေလးဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေပ်ာ့အိေနတတ္တယ္။ နည္းနည္းေလးမွ စိတ္အေနာက္မယွက္ ခံႏိုုင္စြမ္းမရိွတတ္ဘူး။ ေနာင္ကေလးႀကီးလာရင္ ပညာရွာရာမွာျဖစ္ျဖစ္၊ အလုုပ္လုုပ္တဲ့ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္၊ အိမ္ေထာင္ျပဳတဲ့ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုုခုု အခက္အခဲေတြ႔သြားရင္ ႏွလန္မထူႏိုုင္ေတာ့ပါ။ အခက္အခဲ နည္းနည္းေလးေတြ႔ရံုုနဲ႔ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုုပ္ၿပီး တြန္႔ဆုုတ္ေနပါေတာ့တယ္။
လူဆိုုတာ သဘာ၀ေလာကႀကီးအတြင္းမွာရိွတဲ့ သတၱ၀ါျဖစ္တဲ့အေလွ်ာက္ ကေလးကိုု သူ႔အရြယ္နဲ႔ သူ႔သဘာ၀အေလ်ွာက္ ႀကီးျပင္းေစတာ မွန္ကန္တဲ့နည္းလမ္းျဖစ္ပါတယ္။ မေန႔တစ္ေန႔က ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ေက်ာင္းမွာရိွတဲ့ အေမရိကန္ ဆရာဆရာမ ဇနီးေမာင္နွံ သူတိုု႔ရဲ႕ ေမြးကင္းစကေလးကိုု ကြ်န္ေတာ္ကိုု လာျပပါတယ္။ ကေလးငိုုရင္ ဘယ္လိုုလုုပ္မလဲလိုု႔လည္း ေမးပါတယ္။ ငိုုတာလည္း ကေလးက်န္းမာေရးအတြက္ ေကာင္းတယ္။ အၾကာႀကီးငိုုတာမ်ဳိးမဟုုတ္ရင္ သင့္ေတာ္တဲ့ အငိုုေတာ့ ခြင့္ျပဳရမယ္လိုု႔ ျပန္ေျပာလိုုက္ပါတယ္။ ထိုုနည္းတူပါပဲ၊ ကေလးတြားသြားသင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ တြားသြားခြင့္ေပးရမယ္။ လမ္းေလွ်ာက္သင္တဲ့အခါ ေခ်ာ္လဲခြင့္ျပဳရမယ္။ အျပင္မွာ ေရာင္းတဲ့ လမ္းေလွ်ာက္လွည္းမ်ဳိးနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္သင္ေစတာမ်ဳိး မျပဳလုုပ္သင့္ပါ။ ဒီအေၾကာင္းေတြကိုု ေနာင္မွဆက္တင္ျပမည္။ အသံုုးတည့္ႏိုုင္ၾကပါေစ။
Ref: WeChat
Aung Ko Latt
============
Unicode>>>
ချစ်ရာမရောက် နှစ်ရာရောက်သွားစေသော လွန်ကဲမူများ
သားသမီးကိုု သူများထက် ကောင်းအောင် ထားနိုုင်တယ်ဆိုုပြီး ဂုုဏ်တက်နေကြသူများ
ကိုုယ့်ကလေးကိုု ထိရင် ဆရာဆရာမပါ မကျန် ဆပ်ဆပ်ထိမခံဘူးဟေ့လိုု့ ကြွေးကြော်နေသူများ
ခြေမွှေးမီးမလောင် လက်မွှေးမီးမလောင်ထားနိုုင်တာကိုု ဂုုဏ်ယူပီတိ ဖြစ်နေကြသူများ
သားသမီးကိုု ပိုုးမွေးသလိုု မွေးမြူတယ်ဆိုုပြီး ဟစ်ကြွေးနေကြသူများ
ကိုုယ့်သားသမီးများကိုု ချစ်ရာမရောက်၊ နှစ်ရာရောက်နေသလားဆိုုတာကိုု မိဘများ စမ်းစစ်နိုုင်ဖိုု့အတွက် အောက်ပါလွန်ကဲမူများကိုု ရေးသားလိုုက်ပါတယ်။ ဘယ်နှစ်ချက်ငြိနေပြီလဲဆိုုတာ ကိုုယ့်ကိုုယ်ကိုု မေးခွန်းထုုတ်ကြည့်ရအောင်...
၁။ အထူးအခွင့်အရေး ပေးလွန်းခြင်း
အချို့ မိသားစုုများဟာ အချို့ သားသမီးများကိုု အထူးအခွင့်အရေးပေးထားတတ်ပါတယ်။ ဒါသားသားလေးစားဖိုု့၊ ဒါ မီးမီးတစ်ယောက်တည်းအတွက် စသည်ဖြင့် သတ်မှတ်ထားပြီး အခြားသူများ ထိလိုု့မရအောင် တားဆီးထားပါတယ်။ ဖိုုးဖိုုး ဖွားဖွား မွေ့နေ့ ကျင်းပတာ မကျင်းပတာ အရေးမကြီးဘူး၊ ဒီမြေးဦးလေးအတွက် ကိတ်မူန့်ဆိုု အကြီးကြီးမှ၊ လက်ဆောင်ဆိုု အကောင်းဆုုံးမှ၊ ဒီလိုုမိသားစုုအတွင်းမှာရှိတဲ့ ခွင့်ထူးခံ သားသမီးများဟာ အတ္တလွန်ကဲလာမှာဖြစ်ပါတယ်။ သူများကိုု ကိုုယ်ချင်းမစာတတ်တော့ဘူး၊ ဂရုုလည်း မစိုုက်တတ်တော့ဘူး၊ “ငါမှငါ” ဖြစ်ဖိုု့ သေချာသလောက် ဖြစ်ပါတယ်။
၂။ အကာအကွယ်လွန်ကဲခြင်း
တစ်ခုုခုု မှားလိုု့ ဖေဖေက ဆုုံးမတော့မယ်၊ မေမေက ချက်ချင်းကာဆီးကာဆီးလုုပ်တယ်။ မေမေက ဆုုံးမတော့မယ်။ ဖိုုးဖိုုးဖွားဖွားက ချက်ချင်းကာကွယ်ပေးတယ်။ “ ကလေးပဲ၊ သူဘာနားလည်မှာလဲ၊ သူကြီးလာရင် လိမ်မာမှာပါ။” ဒီလိုုကလေးမျိုး ကြီးလာရင် ဘယ်လိုုအဆင်ပြေနိုုင်မလဲ။ ငယ်ငယ်ကတဲက အမှားအမှန်မခွဲခြားတတ်တော့ဘူးလေ၊ ဖေဖေက မှားတယ်ပြောလိုုက်၊ မေမေက ကာကွယ်လိုုက်၊ မေမေက မှားတယ်ပြောရင် ဖွားဖွားက ကာကွယ်လိုုက်နဲ့ ကလေးအတွက် ဘာလုုပ်လုုပ် အမှန်ချည်းပဲ။ ကလေးကိုု ဒီလိုုပျိုးထောင်ရင် နောင်ကလေးကြီးလာတဲ့အခါ ရာဇဝတ်မူ ကျူးလွန်တဲ့အထိ လွန်ကဲသွားတတ်ပါတယ်။ ဆင်ခြင်းပါလေ။
၃။ ဂရုုစိုုက်လွန်ကဲခြင်း
တစ်မိသားစုုလုုံးက သူ့ကိုုဝိုုင်းထားတယ်။ သူတစ်ခုုခုု လုုပ်တတ်ပြီဆိုုရင် တစ်အိမ်သားလုုံးက ၀ိုုင်းချီးကျူးတယ်။ လက်ခုုပ်တီးပေးတယ်။ ရေဆိုုရင်ရေ၊ ထ္မင်းဆိုုရင် ထ္မင်း ချက်ချင်းရှေ့ ရောက်လာတယ်။ စားပြီးရင် ချက်ချင်းသိမ်းဆည်းပေးတဲ့လူရှိတယ်။ ဘာအဝတ်ဝတ်ချင်သလဲ၊ ပြောလိုုက်ရုုံနဲ့ ချက်ချင်းအနီးရောက်လာတယ်။ ကလေးကိုုယ်တိုုင် လက်မပါတဲ့အတိုုင်းပဲ။ ဆယ်တန်းဖြေတဲ့ကလေးကိုု ထ္မင်းခွန့်ကျွေးတာ ကျွန်တော်မြင်ဖူးတယ်။ ဒီလိုုမျိုးကလေးများဟာ ကိုုယ့်ကိုုယ်ကိုု ဗဟိုုပြုတတ်ကြတယ်။ ပြင်ပလောက ရောက်ရင် ချေမကိုုင်မိ၊ လက်မကိုုင်မိ၊ တစ်ခုုခုုလုုပ်ရင် အိုုးနင်းခွက်နင်းဖြစ်တတ်တယ်။ ပညာထူချွန်လိုု့ ကျောင်းပြီးသွားရင်လည်း ဘာမှ အရည်အချင်းမရှိသူများဖြစ်တတ်ကြတယ်။
၄။ အလိုုလိုုက်လွန်ကဲခြင်း
သူဘာလိုုချင်လိုုချင်း ဝယ်ပေးတယ်။ မျက်နာမငယ်အောင်ဆိုုပြီး မူန့်ဖိုုးအများကြီးပေးတယ်။ ကလေးကလည်း လိုုချင်တာအားလုုံး ရမှန်းသိတော့ တစ်ခုုခုု မရရင် ချက်ချင်းဆန္ဒပြတယ်။ အော်ငိုုတယ်။ မြေလူးတယ်။ လူကြီးကလည်း ချက်ချင်းဝယ်ပေးလိုုက်တယ်။ ဒီလိုုကလေးမျိုးဟာ ဘာကိုုမှ တန်ဖိုုးမထားတတ်တော့ဘူး။ ပစ္စည်းကိုုလည်း မသိမ်းဆည်းတတ်တော့ဘူး။ ရှောက်ပစ်တယ်။ မေ့လွယ်တယ်။ ပျောက်သွားရင် ထပ်ဝယ်လိုု့ရမှန်းသိတယ်။ ပိုုက်ဆံအသုုံးအဖြုန်းကြီးတယ်။ ဒီလိုုကလေးမျိုးဟာ ဘာကိုုမှတန်ဖိုုးမထားတတ်တော့ ပျော်ရွှင်မူ ကင်းနေတတ်တယ်။ “ လိုုတရ ” ဖြစ်နေတော့ ဘာကိုုမှ ကြိုးကြိုးစားစား မလုုပ်ချင်တော့ဘူး။ အပင်ပမ်းမခံနိုုင်ဘူး။ ဘာကိုုမှလည်း တန်ဖိုုးမထားတတ်ဘူး၊ အရွယ်သာ တဖြည်းဖြည်းကြီးသွားမယ်။ ဘာမှ မယ်မယ်ရရ အလုုပ်ဖြစ်မဲ့ လူစားမျိုး မဟုုတ်နိုုင်ဘူး။
၅။ အသဲ လွန်ကဲခြင်း
ကလေးဆိုုတာ ဆော့တတ်တဲ့ သဘာဝရှိတယ်။ ထိမိိခိုုက်မိတတ်တဲ့ သဘာဝရှိတယ်။ ကလေးက ဆော့ရင်းနဲ့ လမ်းဘေးသစ်ပင်တိုုက်မိတော့ သစ်ပင်ခုုတ်ပစ်ချင်တဲ့ မိဘတွေ့ဖူးပါတယ်။ ကလေးများ ဆော့ကစားရင်းနဲ့ ချော်လဲတတ်ပါတယ်။ မှန်ကန်တဲ့နည်းလမ်းက ကလေးကိုုယ့်ကိုုယ်ကိုု ပြန်ထခိုုင်းရပါတယ်။ အဲလိုုမဟုုတ်ပဲ နည်းနည်းချော်လဲ လိုုက်တာနဲ့ လိုုက်ထူပေး၊ နည်းနည်း ထိမိရှမိတာနဲ့ ဘေးကိုု အပြစ်ရှာနေမယ်ဆိုုရင် ကလေးကြီးလာရင် ဘာကိုုမှ တာဝန်မယူရဲတေ့ာပါ။ ဒီလိုု အသဲလွန်မိသားစုု မှပေါက်ဖွားလာတဲ့ ကလေးဟာ များသောအားဖြင့် ပျော့အိနေတတ်တယ်။ နည်းနည်းလေးမှ စိတ်အနောက်မယှက် ခံနိုုင်စွမ်းမရှိတတ်ဘူး။ နောင်ကလေးကြီးလာရင် ပညာရှာရာမှာဖြစ်ဖြစ်၊ အလုုပ်လုုပ်တဲ့နေရာမှာဖြစ်ဖြစ်၊ အိမ်ထောင်ပြုတဲ့နေရာမှာဖြစ်ဖြစ် တစ်ခုုခုု အခက်အခဲတွေ့သွားရင် နှလန်မထူနိုုင်တော့ပါ။ အခက်အခဲ နည်းနည်းလေးတွေ့ရုုံနဲ့ ရေးကြီးခွင်ကျယ်လုုပ်ပြီး တွန့်ဆုုတ်နေပါတော့တယ်။
လူဆိုုတာ သဘာဝလောကကြီးအတွင်းမှာရှိတဲ့ သတ္တဝါဖြစ်တဲ့အလျှောက် ကလေးကိုု သူ့အရွယ်နဲ့ သူ့သဘာဝအလျှောက် ကြီးပြင်းစေတာ မှန်ကန်တဲ့နည်းလမ်းဖြစ်ပါတယ်။ မနေ့တစ်နေ့က ကျွန်တော်တိုု့ ကျောင်းမှာရှိတဲ့ အမေရိကန် ဆရာဆရာမ ဇနီးမောင်နှံ သူတိုု့ရဲ့ မွေးကင်းစကလေးကိုု ကျွန်တော်ကိုု လာပြပါတယ်။ ကလေးငိုုရင် ဘယ်လိုုလုုပ်မလဲလိုု့လည်း မေးပါတယ်။ ငိုုတာလည်း ကလေးကျန်းမာရေးအတွက် ကောင်းတယ်။ အကြာကြီးငိုုတာမျိုးမဟုုတ်ရင် သင့်တော်တဲ့ အငိုုတော့ ခွင့်ပြုရမယ်လိုု့ ပြန်ပြောလိုုက်ပါတယ်။ ထိုုနည်းတူပါပဲ၊ ကလေးတွားသွားသင့်တဲ့အချိန်မှာ တွားသွားခွင့်ပေးရမယ်။ လမ်းလျှောက်သင်တဲ့အခါ ချော်လဲခွင့်ပြုရမယ်။ အပြင်မှာ ရောင်းတဲ့ လမ်းလျှောက်လှည်းမျိုးနဲ့ လမ်းလျှောက်သင်စေတာမျိုး မပြုလုုပ်သင့်ပါ။ ဒီအကြောင်းတွေကိုု နောင်မှဆက်တင်ပြမည်။ အသုုံးတည့်နိုုင်ကြပါစေ။
Ref: WeChat
Aung Ko Latt
0 comments :
Post a Comment