ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သမီး မွ်သာ ရွိေသးသည္။
သူ႔ကုိ သဲကႏၲာရထဲမွ ကုလားအုပ္မ်ား အစာေကၽြးမည့္ ဒစ္ကန္ ရြာကေလးတြင္ ေတြ႕ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြက္လပ္ တစ္ခုထဲတြင္ အာရပ္ ကာလသား တစ္သုိက္ႏွင့္ လုံမငယ္ ကေလးမ်ား စုေဝးကခုန္ေနသည့္ ျမင္ကြင္းထဲမွ ဒီကေလးမကုိ ထူးထူးျခားျခား စိတ္ဝင္စားၿပီး စကားျပန္ လုပ္သူထံတြင္ စပ္စုမိလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
စကားျပန္ လုပ္သူမွာ ပါရွန္လူမ်ဳိး ဆာဒူဒင္ ျဖစ္၏။ ေအဒင္ႏွင့္ အုိမန္ အၾကားရွိ သဲကႏၲာရ တစ္ခြင္မွ ကုလားအုပ္ အားလုံး၏ အမည္ကုိ အလြတ္ရသူ ျဖစ္သည္။
“အဲဒီ တစ္ေယာက္လား ဆရာ၊ လက္သမားဆရာ အုိမာရဲ႕ သမီးေလ။ အလီဘတ္ ဆုိတဲ့ ေကာင္ေလးနဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္ ၾကားတယ္။ ေဟာဟုိဘက္ အစြန္မွာ ရပ္ေနတဲ့ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ေကာင္ေလးေပါ့ ဆရာ”
သင္းအုပ္ဆရာ တြမ္လင္ဆန္ ျပံဳးလုိက္သည္။ သူက ခုမွ ေရာက္လာသည့္ သာသနာျပဳ အဖြဲ႕ဝင္။ ေဆာ္ဒီအာေရဗ် ေတာင္ပုိင္း ကမ္းေျခေဒသ၏ အထာကုိ မကၽြမ္းေသး။ ေဒသကုိေတာ့ သူ သေဘာက်ေနၿပီ။ ရြာသားေတြက ခ်စ္စရာ ေကာင္းသည္။ ေဖာ္ေရြသည္။ အေနာက္တုိင္း ဆန္သည့္ ၿမိဳ႕ေန အာရပ္ေတြႏွင့္ တျခားစီ။
“ေကာင္ေလး ၾကည့္ရတာ သမင္တစ္ေကာင္နဲ႔ မတူဘူးလား။ ေကာင္မေလးနဲ႔ သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ဆုိရင္ သမင္ဖုိကေလးနဲ႔ ဒရယ္မကေလး တြဲကသလုိ ေနမွာပဲ။ ဒါထက္ ေနပါဦးကြ ... ဒီရြာက ဒစ္ကန္ ေနာ္။ ဥဒါလီ လူမ်ဳိးစုဝင္ေတြပဲလား”
သင္းအုပ္ဆရာက စကားျပန္ကုိ ေမးလုိက္သည္။
“ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ၊ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔က ခဲပစ္သမားေတြပါ၊ ခု က ေနတာလည္း 'ခဲပစ္တရားစီရင္ပြဲ' ပဲေလ။ သူတုိ႔ ဝုိင္းကေနတဲ့ အလယ္မွာ ေက်ာက္တုံးေတြ ေတြ႕တယ္ မဟုတ္လား ဆရာ၊ အဲဒါဟာ သူတုိ႔အတြက္ တရားခံရဲ႕ ဦးေခါင္းပဲ ဆရာ။ တစ္ကုိယ္လုံး လည္ပင္းအထိ သဲထဲ ျမႇဳပ္ထားရတယ္ေလ”
သင္းအုပ္ဆရာ တြမ္လင္ဆန္ တစ္ခ်က္ တြန္႔သြားသည္။ ထူးဆန္းအံ့ဩဖြယ္မ်ားျဖင့္ ၿပီးသည့္ တုိင္းျပည္တြင္ ခ်စ္စရာ အလွအပေတြ မ်ားျပားသေလာက္ ရက္စက္မႈ ထူေျပာလွၾကာင္း ျပန္သတိရလုိက္သည္။ ေအဒင္ သာသနာေရး အသင္းေတာ္မွ အထက္အရာရွိ တစ္ဦး ေျပာလုိက္သည့္ ခဲပစ္ တရားစီရင္ေရး အေၾကာင္းမ်ားကုိ ျပန္လည္ ၾကားေယာင္လာသည္။ အလြန္ေရွးက်ၿပီး ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္သည့္ ဓမၼသတ္ဟု သင္းအုပ္ဆရာက ျမင္သည္။
“သိပ္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ့ အျပစ္ေပးနည္းပဲ။ လူတစ္ကုိယ္လုံး ေျမႀကီးထဲ မတ္တတ္ျမႇဳပ္ ခံလုိက္ရၿပီ ဆုိကတည္းက ေသတာနဲ႔ ဘာထူးေတာ့လဲ။ ဒါဟာ လူသတ္မႈပဲ။ တရားစီရင္မႈ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္ ၾကားဖူးသေလာက္ ဆုိရင္ အဲဒီ အာရပ္ေတြဟာ ခဲပစ္ကုိ ဘယ္ေလာက္ ေလ့က်င့္ထားသလဲ ဆုိရင္ ပ်ံေနတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္ကုိ ဖုတ္ခနဲ က်ေအာင္ ပစ္ႏုိင္သတဲ့။ ေျပးေနတဲ့ ျမင္းတစ္ေကာင္ကုိ ကၽြမ္းျပန္က်သြားေအာင္ ေျခေထာက္ကုိ ပစ္ခ်ဳိးႏုိင္သတဲ့”
စကားျပန္ ဆာဒူဒင္က ထပ္ၿပီး အေလးအနက္ ျပဳျပန္၏။
“ခဲပစ္သမားေတြ လက္ေျဖာင့္တယ္ ဆုိတာ အျမဲတမ္း မဟုတ္ပါဘူး ဆရာ။ အလႅာအရွင္ျမတ္ရဲ႕ အလုိေတာ္နဲ႔ ကုိက္ညီတဲ့ အခါမွပါ။ အျပစ္မရွိတဲ့လူ ဆုိရင္ ေက်ာက္ခဲဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မထိပါဘူး”
သင္းအုပ္ဆရာ ဘဝင္မက်ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေန၏။ ဘာမွ ျပန္ေျပာဖုိ႔ မလုိဘဲ အာ႐ုံေျပာင္းစရာ တစ္ခု ေပၚလာ၍ သူ႔အတြက္ ခံသာသြားသည္။
ဇူေလခါ ကေနရင္း ကုလားအုပ္ေခ်း တစ္ဆုပ္ ေကာက္ယူ လုံးတဲ့ၿပီး အလီဘတ္ကုိ ေပါက္လုိက္သည္။ အပစ္အခတ္တြင္ ေလ့က်င့္ ကၽြမ္းက်င္ၿပီးသား မ်ဳိးဆက္ေသြး ျဖစ္၍ ဇူေလခါ လက္ေျဖာင့္လွ၏။
အလီဘတ္က ရယ္ၿပီး ဇူေလခါကုိ လုိက္ဖမ္းသည္။ သိန္းငွက္တစ္ေကာင္ သားေကာင္ကုိ လုိက္လံ ထုိးသုတ္သည္ႏွင့္ တူလွ၏။ ဇူေလခါကလည္း လ်င္ျမန္စြာ တိမ္းေရွာင္သည္။ ဒူးခ်င္း႐ုိက္ကာ ... လက္ခုပ္တီးကာျဖင့္ သံၿပိဳင္ေတးကုိ သီေႂကြးရင္း ကခုန္ေနၾကသည့္ လုလင္ပ်ဳိ၊ လုံမပ်ဳိတုိ႔၏ အတန္း ႏွစ္တန္းၾကားတြင္ ေျပးလႊား ေရွာင္ပုန္း၏။
မိလုမိခင္ ဆဲဆဲတြင္ အထိတ္တလန္႔ ဟန္မ်ဳိးျဖင့္ ဇူေလခါ အတန္းထဲမွ ထြက္ေျပးသည္။ သာမန္အားျဖင့္ အာရပ္ မိန္းကေလးမ်ားသည္ မ်က္ႏွာျဖဴမ်ားအား ေၾကာက္ရြံ႕တတ္ၾကေသာ္လည္း စိတ္လႈပ္ရွား ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည့္ ဇူေလခါသည္ ရွက္ရြံ႕ ေၾကာက္လန္႔ရမွန္း မသိေတာ့ဘဲ တြမ္လင္ဆန္ ဆီသုိ႔ တန္းေျပးလာၿပီး အရပ္ရွည္ရွည္ မ်က္ႏွာျဖဴ သင္းအုပ္ဆရာအား သဲထဲတြင္ စုိက္ထားသည့္ ဓာတ္တုိင္ တစ္ခုအလား လွည့္ပတ္ေဝ့ဝုိက္ ေျပးလႊားေနေလေတာ့၏။
သင္းအုပ္ဆရာ တြမ္လင္ဆန္အဖုိ႔ အလြန္ အံ့ဩစရာ တဒဂၤ ျဖစ္သည္။ ရင္ထဲတြင္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားလည္း ျဖစ္ရသည္။ အမည္တပ္၍ မရေသာ ခံစားမႈ တစ္မ်ဳိးျဖင့္ ၾကည္ႏူးသလုိလုိ ျဖစ္ရသည္။ ေဩာ္ ... ကႏၲာရ ကေလးငယ္မ်ား ပါကလား။ သူတုိ႔ကေလးေတြကုိ အကာအကြယ္ ေပးရမည္။ ေမတၱာ ထားရမည္။ ေမတၱာတရားႏွင့္ တရားမွ်တျခင္းတုိ႔၏ အဓိပၸါယ္ကုိ သင္ၾကားေပးရမည္။
ၿပီးေတာ့ ...
ေနာက္ တစ္ႏွစ္အၾကာတြင္ ကံၾကမၼာက တြမ္လင္ဆန္အား သည္ေဒသသုိ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ပုိ႔လုိက္ျပန္သည္။ (စင္စစ္ အသင္းေတာ္က ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိသည့္ သာသနာျပဳမ်ားကုိ သည္ေဒသႏွင့္ အံဝင္သည္ဟု ယုံၾကည္ၾကျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္၏။)
သည္တစ္ေခါက္ေတာ့ သူ႔အတြဲမွာ စကားျပန္ မဟုတ္ဘဲ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိး တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတြဲခ်င္၍ တြဲလာရသူေတာ့ မဟုတ္။ ေတာင္ပုိင္း အာေရဗ် စစ္တပ္မွ ဗုိလ္မွဴးဂရန္႔မွာ သူႏွင့္ အျမင္ခ်င္း မတူလွ။ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ႏွင့္ အလြန္ စကားနည္းသူ ျဖစ္သည္။ မ်က္လုံးမ်ားက ခံစားမႈ နည္းလြန္းဟန္ ရွိၿပီး သဲကႏၲာရေရာင္ ေပါက္ေန၏။
စကား နည္းနည္း ေျပာသေလာက္ အရက္ကုိမူ အလြန္အကၽြံ ေသာက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အာရပ္လူမ်ဳိး မ်ားကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ရာတြင္ အလြန္ပါးနပ္ လိမၼာသူ တစ္ေယာက္အျဖစ္ နာမည္ႀကီးသူ ျဖစ္၏။
ေမာ္ေတာ္ကားႏွင့္ အထမ္းသမားမ်ားကုိ စခန္း၌ ထားခဲ့ၿပီး ဒစ္ကန္ရြာထဲ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾက၏။ သူက ဗုိလ္မွဴးဂရန္႔ ဘက္သုိ႔ လွည့္ၿပီး ...
“အရင္တစ္ေခါက္တုန္းက ဒီရြာကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ဖူးတယ္ ဗုိလ္မွဴး။ ေနဝင္ခ်ိန္ သဲကႏၲာရ ထဲမွာ အာရပ္ လူငယ္ လုံမေတြ ကေနၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းကုိ ခုထိ ျမင္ေယာင္ေနေသးတယ္။ တယ္ ၾကည့္လုိ႔ ေကာင္းတာပဲ။ အဲဒီအထဲက ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ သေဘာက် သြားတယ္။ အဲဒီ ကပြဲရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ စကားျပန္က ေျပာျပေတာ့မွ ေကာင္းကင္ဘုံမွာ ေႁမြတစ္ေကာင္ကုိ ေတြ႕လုိက္ရသလုိ ကၽြန္ေတာ္ လန္႔သြားမိတယ္ဗ်”
“သူတုိ႔ အကတုိင္းမွာ အဓိပၸါယ္ ရွိတယ္ ဆရာ။ ဘယ္လုိ အကမ်ဳိးကုိ ဆရာ ၾကည့္ခဲ့တာလဲ။ 'သတုိ႔သမီး ပြဲထုတ္' အက လား”
“မဟုတ္ဘူး ဗုိလ္မွဴး၊ 'ခဲပစ္တရား စီရင္ခန္း အက' တဲ့။ ကြက္လပ္ထဲမွာ ေက်ာက္ခဲေတြ စုပုံထားတယ္။ အဲဒါကုိ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဦးေခါင္းလုိ႔ သေဘာထားၿပီး ေက်ာက္ခဲနဲ႔ အေသ ဝုိင္းပစ္ၾကတာတဲ့”
“အဲဒါ ဘာျဖစ္တုန္း ဆရာ။ တရားခံကုိ ခဲနဲ႔ ပစ္ၿပီး စီရင္တဲ့ အေလ့အထ အာရပ္ကမၻာမွာ ရွိခဲ့တာ ၾကာၿပီပဲ။ သူတုိ႔ ပစ္တဲ့ ေက်ာက္ခဲေတြရဲ႕ အသက္ေလာက္ေတာင္ ရွိေရာ့မယ္”
“အုိ ... ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ အဓိပၸါယ္ မရွိပါဘူး ဗုိလ္မွဴး။ ကၽြန္ော္ ေတြ႕ဖူးသမွ်ထဲမွာ အယုတ္မာ အ႐ုိင္းစုိင္း ဆုံးပဲ။ အဂၤလိပ္ အာဏာပုိင္ေတြက ဒီစနစ္ကုိ ဘာလုိ႔ လက္ပုိက္ ၾကည့္ေနတာလဲ။ ဖ်က္သိမ္း ပစ္ရမွာေပါ့”
“မလုပ္ရဲလုိ႔ေပါ့ ဆရာရဲ႕။ ဒီဘက္မွာ အစုိးရ အာဏာ သက္ေရာက္မႈ သိပ္ရွိတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ေနာက္တစ္ခုက သူ႔ဓေလ့နဲ႔သူ ဟုတ္ေနတာပဲ။ ဦးေခါင္းခြံ ထူလုိ႔ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ ခဲခ်က္နဲ႔ ေခါင္းကြဲ မေသတဲ့ လူကုိ အလႅာ အရွင္ျမတ္က အျပစ္ မရွိဘူး ဆုိၿပီး လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေပးတယ္ေလ။ ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း သူတုိ႔ဟာက ဟုတ္ေနျပန္ေရာေလ ဆရာ”
“ဗုိလ္မွဴးက ဒီေလာက္ ႐ုိင္းစုိင္း ယုတ္မာတဲ့ ဓေလ့ကုိ ေထာက္ခံတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား”
တြမ္လင္ဆန္က ေအးစက္စက္ ေလသံျဖင့္ ေမးလုိက္သည္။
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔ လုပ္တာ လက္ေတြ႕ က်တယ္ေလ၊ သူတုိ႔ အယူအဆနဲ႔ သူတုိ႔ကုိး။ သစ္သားအား ႀကိဳးစင္တုိင္ ျဖစ္ရမွာ ေၾကာက္တယ္တဲ့။ လက္တက္ ခဲယမ္း မီးေက်ာက္ဟာ စိန္၊ ေရႊ၊ ရတနာလုိပဲ တန္ဖုိး ရွိသတဲ့။ ေက်ာက္တုံးသာ တရားခံကုိ ေဖာ္ဖုိ႔ အထိေရာက္ဆုံး လက္နက္ ပစၥည္းတဲ့။ ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲ၊ ဒါက သူတုိ႔ အ႐ုိးထဲထိ စြဲေနတဲ့ ယုံၾကည္မႈေတြ”
“အုိ ... ဒီလုိ အျပစ္ေပးတဲ့ ပုံသဏၭာန္ အားလုံးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဆန္႔က်င္တယ္ ဗုိလ္မွဴး”
“သဲကႏၲာရ အာရပ္ေတြက အက်ဥ္းေထာင္ေတြကုိ ေသဒဏ္ထက္ ရက္စက္တယ္လုိ႔ ထင္တာ ဆရာ၊ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ရဲ႕ လူမ်ဳိးစု ဓေလ့ထုံးတမ္း ကိစၥေတြမွာ ကမန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ဝင္မစြက္ဘူး”
အင္း ... ၿဗိတိသွ် အစုိးရ အရာရွိ တစ္ဦးရဲ႕ ခပ္ေပါ့ေပါ့ အျမင္ပဲဟု သင္းအုပ္ဆရာ ထင္လုိက္၏။ ဟုတ္မွာေပါ့ေလ။ ဗုိလ္မွဴး တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ဌာေန စစ္သား စုေဆာင္းေရး ကိစၥကလည္း ရွိေနေသးေတာ့ နယ္ခံေတြနဲ႔ ဘယ္ ျပႆနာ အျဖစ္ ခံမလဲ။ ထုံးစံအတုိင္းပါပဲ။ အမွန္တရားက အဓိက မက်ဘဲ ႐ုိးရာဓေလ့က အေရးႀကီးေနတဲ့ သေဘာေပါ့။
ညေနပုိင္းတြင္ ရြာထဲသုိ႔ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဇူေလခါႏွင့္ အလီဘတ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္း တစ္သုိက္ႏွင့္ ကခုန္ေနသည့္ ျမင္ကြင္းကုိ ျမင္ရလုိ ျမင္ရျငား ဟူသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ...
သုိ႔ေသာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ ျမင္ကြင္းကုိ မေတြ႕ရသျဖင့္ စိတ္ပ်က္သြားသည္။ အာရပ္ ရြာကေလးသည္ ထူးထူးျခားျခား တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ရြာသား အခ်ဳိ႕သည္ မ်က္ႏွာျဖဴ တစ္ဦးကုိ ခါတုိင္းလုိ လုိက္ၾကည့္ေနခ်ိန္ မရေအာင္ တစ္စုံတစ္ခုတြင္ အာ႐ုံ စုိက္ေနၾက၏။
မႏွစ္က သူတုိ႔ တေပ်ာ္တပါး ကခုန္ခဲ့ၾကသည့္ ကြက္လပ္ထဲတြင္ လူတစ္စု တြင္းတူးေနၾက၏။ ဒါကုိ လူအုပ္ႀကီးက တိတ္ဆိတ္စြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။ တူးေနၾကသည့္ တြင္းႏွစ္တြင္းမွာ တစ္တြင္းႏွင့္ တစ္တြင္း ေပအနည္းငယ္သာ ကြာသည္။
တြင္းမ်ားမွာ အာရပ္ သခ်ဳႋင္းမ်ားတြင္ အေလာင္းေကာင္ကုိ ေျမျမႇဳပ္သည့္ တြင္းမ်ားႏွင့္ တစ္ပုံစံတည္း ျဖစ္ေၾကာင္း တြမ္လင္ဆန္ သတိထားမိလုိက္သည္။ ဥဒါလီ အာရပ္တုိ႔သည္ အေလာင္းကုိ မကၠာ ဝတ္ေက်ာင္းေတာ္ ရွိရာဘက္သုိ႔ မ်က္ႏွာမူ၍ မတ္တတ္ ျမႇဳပ္တတ္ၾက၏။
သိခ်င္စိတ္ ျပင္းျပေနေသာ္လည္း သူ မေမးရဲ။ အာရပ္ တုိင္းျပည္တြင္ စပ္စုျခင္းကုိ အလြန္ ႐ုိင္းပ်သည္ဟု ယူဆၾကသည္ မဟုတ္လား။
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ အသာ ေစာင့္ၾကည့္ေနလုိက္သည္။ အင္း ... ေတာ္ေတာ္ ဆန္းတာပဲ။ ပလီေနာက္က ရြာသခ်ဳႋင္းမွာ မျမႇဳပ္ဘဲ ဘာလုိ႔ ရြာထဲမွာ ျမႇဳပ္ၾကမွာပါလိမ့္။
ဝင္လုလု ေနေရာင္ျခည္သည္ သဲကႏၲာရ တစ္ခြင္ကုိ ပန္းႏုေရာင္ ဆုိးေလၿပီ။ ေမွာင္စ ျပဳသည္ႏွင့္ အာရပ္ တစ္ေယာက္သည္ ကုလားအုပ္ ႏွစ္ေကာင္ကုိ ဆြဲကာ လူအုပ္ႀကီး ရွိရာ ကြက္လပ္ဆီသုိ႔ ေလွ်ာက္လာသည္။
ကြက္လပ္ အလယ္သုိ႔ အေရာက္တြင္ ကုလားအုပ္ ႏွစ္ေကာင္ကုိ ဒူးေထာက္ေစၿပီး သူတုိ႔ ေက်ာေပၚမွ ေလးလံလွသည့္ အိတ္တစ္လုံးစီကုိ လူအခ်ဳိ႕က ဆြဲခ်ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ အိတ္ႏွစ္လုံးကုိ ေျမေပၚသုိ႔ သြန္ခ်ၾက၏။
မီးေသြးအိတ္ေတြေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူ။ လူတစ္ေယာက္က ကုန္းေကာက္ယူၿပီး သခ်ဳႋင္းဆီသုိ႔ လက္တည့္ စမ္းလုိက္သည္။ လူအခ်ဳိ႕က ဓါးခနဲ ဝုိင္းရယ္ၾကသည္။ ဟင္ ... ေက်ာက္ခဲေတြ ပါလား။ ဘုရား ... ဘုရား ... ခဲပစ္တရား စီရင္ပြဲ လုပ္ၾကေတာ့မွာပါလား။
စိတ္ထဲတြင္ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္လာၿပီး စခန္းခ်ထားသည့္ တဲရွိရာသုိ႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ တစ္တဲတည္းေန ဗုိလ္မွဴးဂရန္႔က ဝီစကီကေလး တျမျမႏွင့္ ေဆးတံခဲလ်က္ သူႏွင့္အတူ ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္လည္း ရွိေန၏။ ဧည့္သည္မွာ ဒစ္ကန္႔ ရြာသူႀကီး အဒူခမ္း ျဖစ္သည္။ မုတ္ဆိတ္ရွည္ႏွင့္ အလြန္ တုတ္ခုိင္သည့္ အာရပ္ႀကီး။ မ်က္လုံး အစုံက အေရာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတာက္လုိ႔။ ခါးတြင္ ကႏုတ္ပန္းႏြယ္ ေဖာင္းႂကြ အ႐ုိးျဖင့္ ဓားေကာက္ႀကီးက တြဲလဲ။
အလ်င္ တစ္ေခါက္က သင္းအုပ္ဆရာ တြမ္လင္ဆန္သည္ ရြာသူႀကီးႏွင့္ စကားေျပာဖူးသည္။ သိပ္ သေဘာ မေတြ႕လွ။ ေလာကြတ္ မ်ားလြန္းၿပီး ျပံဳးခ်ဳိလြန္းသည္။ အဂၤလိပ္စကားကုိ ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ ေျပာၿပီး အဂၤလိပ္ စီးကရက္ကုိ အလြန္ ႀကိဳက္သူ ျဖစ္၏။
ခုလည္း ပါးစပ္တြင္ စီးကရက္ ခဲလ်က္။ သူ ေသာက္ေနသည့္ မတ္ခြက္ထဲက အရည္ေတြကေကာ ... လက္ဖက္ရည္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား မသိ။
သင္းအုပ္ဆရာကုိ ျမင္ေတာ့ ရြာသူႀကီးက မတ္တတ္ထၿပီး ကႏၲာရ အာရပ္တုိ႔၏ ထုံးစံအတုိင္း အလြန္အက်ဴး ယဥ္ေက်းျပကာ ခါးကုိ အရမ္းညႊတ္လ်က္ ေနရာဖယ္ေပးသည္။
တြမ္လင္ဆန္က ကုလားထုိင္တြင္ ဝင္မထုိင္ဘဲ ဗုိလ္မွဴးဂရန္႔ကုိ လွမ္းၿပီး အေရးဆုိသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ မွန္အိမ္ အလင္းေရာင္တြင္ ျဖဴဖပ္ ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေန၏။
“သူတုိ႔ ခဲပစ္တရား စီရင္ခန္း တစ္ခု လုပ္ေတာ့မယ္ ဗုိလ္မွဴး၊ အဲဒါ ခင္ဗ်ား တားေပးပါ”
တဲထဲတြင္ ခဏငယ္မွ တိတ္ဆိတ္သြား၏။ အာရပ္ႀကီး မ်က္ႏွာေပၚမွ အျပံဳးရိပ္ေတြ ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။ ဗုိလ္မွဴးဂရန္႔၏ မ်က္ႏွာမွာမူ ခါတုိင္းလုိပင္ အဓိပၸါယ္ ေကာက္ရ ခက္ခဲလ်က္ ...
“ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ပါဘူး ဆရာ။ ေဟာဒီ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြ ဒစ္ကန္ ရြာသူႀကီး ဆီက ကၽြန္ေတာ္ သိရသေလာက္ ျပစ္မႈက သိပ္ ထင္ရွားေနတယ္ေလ၊ အလႅာ အရွင္ျမတ္ရဲ႕ အလုိေတာ္အတုိင္း ျဖစ္ရေတာ့မွာပဲ”
“မဟုတ္ဘူး ... ဒါဟာ မိစၧာဒိ႒ိ အယူဝါဒ သက္သက္ပဲ၊ ဒါေလာက္ ေသြးေအးေအးနဲ႔ ရက္စက္တဲ့ လူသတ္မႈကုိ ခင္ဗ်ားက ဘုရားသခင္ အလုိေတာ္အရလုိ႔ ဇြတ္ေျပာေနတာလား ဗုိလ္မွဴး”
ဗုိလ္မွဴးက သင္းအုပ္ဆရာကုိ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ အမူအရာေတြ သဲကႏၲာရလုိပင္ ဘာမွ လႈပ္ရွားမႈ မရွိ။ ေျပာင္းလဲမႈ မရွိ။ ဤတြင္မွ အာရပ္ ရြာသူႀကီးက ဝင္ၿပီး မဝံ့မရဲ ေလသံျဖင့္ -
“ဒီလုိ ရွိပါတယ္ ဆရာ။ ဒီႏွစ္ေယာက္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႐ုိးရာဓေလ့ကုိ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ေစာ္ကားၾကပါတယ္။ မိန္းကေလးကုိ သူ႔အေဖက ၿမိဳ႕က ကုန္သည္ႀကီး တစ္ဦးရဲ႕ သားနဲ႔ ေပးစားဖုိ႔ သေဘာတူထားၿပီးသားပါ။ ေကာင္မေလးက သိပ္ဆုိးတယ္ ဆရာရဲ႕။ အေဖစကား နားမေထာင္ဘူး။ အေဖ လုပ္တဲ့သူက တံခါးပိတ္ၿပီး ေလွာင္ထားလည္း အေလွ်ာ့မေပးဘူး။ အစာငတ္ခံၿပီး ဆႏၵျပတယ္ေလ။ အဲဒီမွာ တစ္ရြာတည္းသား သူ႔ရည္းစားက ခုိးေျပးတယ္။ သူတုိ႔ ေျပးတဲ့ ကုလားအုတ္ထက္ ျမန္တဲ့ ကုလားအုတ္ေတြနဲ႔ ရြာသားေတြက ဝုိင္းလုိက္ေတာ့ မိတာေပါ့။ ဂူထဲမွာ ဝင္ပုန္းၿပီး က်ားသစ္ ႏွစ္ေကာင္လုိ ျပန္ခုခံတယ္ေလ။ ရြာသား ႏွစ္ေယာက္ ဓားထုိး ခံလုိက္ရတယ္ ဆရာ။ ဒါထက္ ဆုိးတဲ့ ရာဇဝတ္မႈ ဘယ္မွာ ရွိပါေတာ့မလဲ ဆရာ”
သင္းအုပ္ဆရာ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္ေနသည္။ ေခါင္းထဲတြင္ ႐ုတ္ျခည္း အလင္းတန္းတစ္ခု ျဖတ္သန္းသြားသလုိ ခံစားလုိက္ရ၏။ အထိတ္တလန္႔ အမူအရာျဖင့္ ...
“သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ နာမည္ေတြက ဘယ္သူေတြလဲ”
“လက္သမားဆရာ အုိမာရဲ႕ သမီး ဇူေလခါနဲ႔ အလီဘတ္ ဆုိတဲ့ ေကာင္ေလးပါ။ ဘာျပဳလုိ႔လဲ ဆရာ”
“က်ဳပ္ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ သိတယ္။ မႏွစ္က က်ဳပ္ ဒီကုိ ေရာက္တုန္းက သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ ... ေနပါဦး၊ သူတုိ႔ ဘာ ျပစ္မႈ က်ဴးလြန္လဲ၊ အဂၤလန္မွာ ဆုိရင္ ...”
ဗုိလ္မွဴးက ေအးစက္စက္ ေလသံျဖင့္ ...
“ဒါ အဂၤလန္ မဟုတ္ဘူး ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့ကုိ ေတာင္းပန္ပါရေစ။ ဒီကိစၥမွာ လုံးဝ ဝင္မစြက္ပါနဲ႔၊ ျပႆနာေတြ ပုိ႐ႈပ္ၿပီး လူမ်ဳိးေရး အဓိက႐ုဏ္းအထိ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္”
သင္းအုပ္ဆရာက သက္ျပင္းခ်ရ ျပန္သည္။ ဗုိလ္မွဴးဂရန္႔ဟာ အာရပ္ေတြကုိ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေနရာမွာ ပုံစံက် အဂၤလိပ္ စစ္ဗုိလ္ တစ္ေယာက္ပါကလား။ ဒီဗုိလ္မွဴး၏ အကူအညီ မပါဘဲ မိမိ အေနျဖင့္ ဘာမွ လုပ္လုိ႔ မရႏုိင္ေၾကာင္း တြမ္လင္ဆန္ သေဘာေပါက္လုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ မိမိက သာသနာျပဳ ဝန္ထမ္း။ တစ္စုံတစ္ခုေတာ့ လုပ္ရမည္။ ရြာသူႀကီးဘက္သုိ႔ လွည့္ၿပီး ...
“က်ဳပ္ ဒီကေလး ႏွစ္ေယာက္ကုိ မေသခင္ ေတြ႕ခ်င္တယ္။ က်ဳပ္ သူတုိ႔အတြက္ ဘုရားသခင္ထံမွာ ဆုေတာင္း ေပးရဦးမယ္”
ရြာသူႀကီး ေခတၱ ေတြသြားသည္။ ၿပီးမွ ...
“ရပါတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာသာဝင္ မဟုတ္သည့္တုိင္ေအာင္ ဆုေတာင္းျခင္းဟာ ဆုေတာင္းသူရဲ႕ အသည္းႏွလုံးထဲက လာရင္ ေကာင္းျမတ္ျခင္းကုိ ျဖစ္ေစပါတယ္။ လာ ... ဆရာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လုိက္ခဲ့ပါ”
ဒစ္ကန္ ရြာကေလးသည္ အမဂၤလာႏွင့္ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေန၏။ ညငွက္ကေလးမ်ားႏွင့္ ပုရစ္ေအာ္သံမွအပ ဘာသံမွ် မၾကားရ။
တရားခံ ႏွစ္ေယာက္ကုိ တဲတစ္လုံးထဲတြင္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသည္။ လက္နက္ကုိင္ အေစာင့္ ႏွစ္ေယာက္ ခ်ထား၏။ တဲတံခါး ဖြင့္ေပးေတာ့ မွန္အိမ္ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ေခြေခြကေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ဇူေလခါကုိ ျမင္ရသည္။ ဦးေခါင္းကုိ ခ်စ္သူ၏ ရင္ခြင္ထဲတြင္ ျမႇဳပ္ႏွံလ်က္။
ဖိနပ္ မပါသည့္ ေျခေထာက္ကေလးမွာ ေသြးသံတုိ႔ျဖင့္ ေျခာက္ကပ္ မည္းေပေန၏။ အလီဘတ္က ႏုိးေနသည္။ သူတုိ႔ကုိ မ်က္လုံးရြဲႀကီးမ်ားျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းစြာ စုိက္ၾကည့္ေန၏။ ေလွာင္အိမ္တြင္ အမိခံရသည့္ သမင္တစ္ေကာင္ အလား။
သင္းအုပ္ဆရာ စကားေျပာဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ စကားလုံးမ်ား တစ္ဆုိ႔ေနသျဖင့္ ဘာသံမွ ထြက္မလာ။ အလီဘတ္၏ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ဆက္ၿပီး ရင္မဆုိင္ႏုိင္ေတာ့သျဖင့္ ဒူးေထာက္ထုိင္ခ် လုိက္၏။
ေကာက္႐ုိး ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ေရတေကာင္း တစ္ခု ခ်ထား၏။ ေရတေကာင္းကုိ ငွဲ႔ၿပီး လက္ကုိင္ပဝါကုိ ေရဆြတ္ကာ ဇူေလခါ၏ ေျခေထာက္မွ ဒဏ္ရာမ်ားကုိ အသာအယာ ပါတ္သပ္ သန္႔ရွင္းေပးသည္။
တစ္ခါတုန္းက အလြန္ လွပစြာ ေျပးလႊားကခုန္ခဲ့သည့္ ေျခေထာက္ကေလးေတြ။ မၾကာခင္ ေျမႀကီးထဲသုိ႔ နက္႐ႈိင္းစြာ အျမႇဳပ္ ခံရေတာ့မည္။ သည္ ဦးေခါင္း လွလွကေလးကုိ ေခြး႐ူးတစ္ေကာင္လုိ သူတုိ႔ ေက်ာက္တုံး ေက်ာက္ခဲမ်ားျဖင့္ ပစ္ခတ္ၾကေတာ့မည္။
ပခုံးေပၚကုိ လက္တစ္ဘက္ လာတင္ေၾကာင္း သင္းအုပ္ဆရာ သတိထားလုိက္မိ၏။ ၿပီးေတာ့ ဗုိလ္မွဴးဂရန္႔၏ တီးတုိးေျပာသံကုိ ၾကားလုိက္သည္။
“ကံစီမံရာေပါ့ ဆရာရယ္”
အခန္းထဲမွ ထြက္လာသည့္တုိင္ေအာင္ အလီဘတ္၏ မ်က္လုံးေတြက သူ႔ေနာက္သုိ႔ လုိက္ေနသည္ဟု သင္းအုပ္ဆရာ ခံစားေနရ၏။
ညသည္ ၾကယ္ေရာင္ျဖင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ လင္းေန၏။ တဲထဲသုိ႔ ဘယ္လုိ ဘယ္လုိ ျပန္ေရာက္လာမွန္း မသိလုိက္၊ ဗုိလ္မွဴးဂရန္႔ ရြာလူႀကီးေတြႏွင့္ စကားေျပာ က်န္ရစ္သည္။ တဲထဲတြင္ တစ္ေယာက္တည္း သူ ပါမလာသည္ကုိပင္ ႀကိတ္ ေက်းဇူးတင္လုိက္ မိေသးသည္။
သူ ကေလးႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဆုေတာင္းေပးရဦးမည္။ ဆုေတာင္းေနရင္း ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ျမင္ကြင္းမ်ားကုိ ျမင္ေယာင္ေနသျဖင့္ အတင္း ေမာင္းထုတ္ေနရ၏။ ေျမေပၚ အုန္းသီးႏွစ္လုံးလုိ ထင္းထင္းႀကီး ရွိေနသည့္ ဦးေခါင္းႏွစ္လုံးကုိ ေက်ာက္ခဲေတြက ...
ေသြးေတြ ျဖာခနဲ၊ ျဖာခနဲ။ သြားေတြ အေခ်ာင္းလုိက္၊ အေခ်ာင္းလုိက္။
ဒါေပမယ့္ ခ်စ္သူ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္း အစုံဟာ ျပံဳးေနလိမ့္မည္။ ေနာက္ဆုံး ထြက္သက္ရွဴသည္ အထိ အာကင္နာ မ်က္လုံးမ်ားက တစ္ဦးကုိ တစ္ဦး ၾကည့္ကာ ၾကည္ႏူးေနၾကလိမ့္မည္။
သင္းအုပ္ဆရာသည္ ဆုေတာင္းျခင္း၌ အာ႐ုံမတည္ဘဲ ျပင္းထန္သည့္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကုိ ေဆာက္တည္ရာ မရ ခံစားေနရ၏။ ဗုိလ္မွဴး၏ ဝီစကီ ပုလင္းက စားပြဲေပၚတြင္ သူထားခဲ့သည့္အတုိင္း ရွိေနဆဲ။
မတ္ခြက္ထဲကုိ အတုိင္းအဆ မရွိ ေလာင္းထည့္ၿပီး ေမာ့ခ်လုိက္သည္။ ထုိစဥ္ တဲတြင္းမွ အေမွာင္ထု ပါးလ်လာ၏။
“အင္း ... မုိးလင္းေတာ့မွာ ပါကလား” အိပ္ရာေပၚတြင္ ငုတ္တုတ္ထုိင္ၿပီး နံနက္ခင္းကုိ နားစြင့္ေနလုိက္သည္။ ဒစ္ကန္ ရြာကေလး အိပ္ရာမွ ႏုိးေလၿပီ။
ရြာဘက္ဆီမွ အသံဗလံေတြ ၾကားရစ ျပဳလာ၏။
ကြက္လပ္ထဲတြင္ လူေတြ စုေဝးၾကမည္။ ေနထြက္ခ်ိန္တြင္ တရား စီရင္ၾကေၾကာင္း သူၾကားဖူးၿပီးသား။
ဝီစကီ ထပ္ေမာ့သည္။ ခုမွ အနိ႒ာ႐ုံ ျမင္ကြင္းမ်ားကုိ အသိအာ႐ုံထဲမွာ ဖယ္ရွား ႏုိင္ေတာ့၏။ သည္ေတာ့မွပင္ ဆုေတာင္းျခင္း အမႈကုိ ျပဳႏုိင္ေတာ့သည္။
“အုိ အဖ ဘုရားသခင္၊ မ႐ႈရက္ မျမင္ရက္စရာ သည္အျဖစ္ဆုိးမွ အကာအကြယ္ ေပးေတာ္မူပါ။ တန္ခုိး ျပာဋိဟာျဖင့္ ကယ္မေတာ္မူပါ။ သနားေတာ္မူပါ ...”
အခ်ိန္သည္ အေရြ႕အလ်ား မရွိ ရပ္တန္႔ေနဘိသုိ႔ ရွိ၏။ မည္မွ် ၾကာေအာင္ ဆုေတာင္းေနမိသည္ကုိ မသိ။ ကြက္လပ္ဆီက ေအာ္ဟစ္သံေတြ ၾကားမွ သတိဝင္လာၿပီး တဲျပင္သုိ႔ ကမန္းကတန္း ထြက္ၾကည့္သည္။
ကြက္လပ္ဆီမွ လူအုပ္ႀကီးကုိ တစ္ပုိင္းတစ္စ လွမ္းျမင္ေနရ၏။ ခရစ္ကတ္ပြဲ ၾကည့္သလုိ တန္းစီၿပီး ၾကည့္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ ဦးေခါင္းေပၚမွ ေက်ာ္၍ အရပ္ျမင့္ျမင့္ အာရပ္တစ္ေယာက္ လက္လႊဲ၍ ပစ္လုိက္သည္ကုိ ရိပ္ခနဲ ျမင္လုိက္ရ၏။ ေအာ္ဟစ္ အားေပးသံေတြ ဆူညံသြားသည္။ ခဲပစ္တရား စီရင္ခန္း စေလၿပီ။
အုိ ... ဘုရား ဘုရား။ ငါ့ ဆုေတာင္းသံကုိ ဘုရားသခင္ ၾကားေတာ္ မမူၿပီေလာ။ တဲထဲသုိ႔ ျပန္ဝင္ၿပီး အိပ္ရာေပၚသုိ႔ မ်က္ႏွာေမွာက္ခ်လုိက္သည္။ ဇူေလခါ၏ သနားစရာ ေျခေထာက္ ညိဳညိဳကေလးကုိ မ်က္စိထဲက မထြက္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေန၏။ ခုေလာက္ဆုိ သခ်ဳႋင္း တြင္းေျမထဲမွာ အရွင္လတ္လတ္ အျမႇဳပ္ခံေနရၿပီေပါ့။
ေအာ္သံေတြ၊ ေအာ္သံေတြ။ တစ္ခါၿပီး တစ္ခါ ...။ ေနာက္ဆုံးတြင္မွ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ သြားေတာ့၏။
တဲထဲသုိ႔ တစ္စုံတစ္ေယာက္ ဝင္လာသံ ၾကား၍ ဆတ္ခနဲ ေခါင္းေထာင္ ၾကည့္လုိက္သည္။ ဗုိလ္မွဴးဂရန္႔၏ ယီမင္ အာရပ္ လူမည္း တပ္ၾကပ္ႀကီး ျဖစ္၏။ မတ္ခြက္ကုိင္ ဝင္လာၿပီး ...
“လက္ဖက္ရည္ပါ ဆရာ။ ဗုိလ္မွဴးက ခရီးဆက္ဖုိ႔ အသင့္ လုပ္ထားပါတဲ့ ဆရာ”
တြမ္လင္ဆန္ အိပ္ရာေပၚမွ ထထုိင္သည္။ လက္ဖက္ရည္ တစ္က်ဳိက္ ေမာ့ရင္း စကားစလုိက္၏။
“ၿပီးသြားၿပီလား”
“ဘာလဲ ဆရာ၊ လက္ဖက္ရည္လား”
“ဘယ္ကလာ၊ ဟုိက ခဲပစ္တရား စီရင္ခန္းကုိ ေျပာတာကြ”
“ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ၊ ၿပီးပါၿပီ။ ေဟာဒီ အာရပ္ေတြက သိပ္ လူပါးဝတာ ဆရာ။ ဗုိလ္မွဴးကလည္း ... ဗုိလ္မွဴးပဲ။ ဗုိလ္မွဴးဟာ တကယ္ ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖ ဆုိလည္း ဟုတ္၊ အေမဆုိလည္း ဟုတ္တာပါပဲ ဆရာ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတေလ ကေလး တစ္ေယာက္ လုိပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေစာေစာ တုိင္ပင္ရင္ ဒီလုိ ဘယ္ျဖစ္မလဲ”
“တရားစီရင္ခန္း အေၾကာင္းကုိ ေျပာစမ္းပါကြ”
သင္းအုပ္ဆရာက စိတ္မရွည္ဘဲ ေအာ္ေျပာလုိက္သည္။ တပ္ၾကပ္ႀကီးက စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္ေနသည့္ ေလသံျဖင့္ ...
“တစ္ေယာက္မွ မထိၾကဘူးေလ။ ေသြးတစ္စက္ေတာင္ မထြက္ဘူး။ ဘယ္ၾကည့္ေကာင္းမလဲ ဆရာ။ ဗုိလ္မွဴး ညံ့လုိ႔ပါေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ႀကိဳတုိင္ပင္ရင္ ဒီလုိ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ သူက သေဘာေကာင္းၿပီး ထိေအာင္ ပစ္ႏုိင္တဲ့ လူတုိင္း တစ္ခ်က္ကုိ တစ္က်ပ္ ဆုခ်မယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ဒီအထိ မဆုိးေသးဘူး ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ ဗုိလ္မွဴးက ထိေအာင္ မပစ္ႏုိင္တဲ့ သူေတြကုိလည္း ႏွစ္သိမ့္ဆုအျဖစ္ က်ည္ဆန္ တစ္ေတာင့္စီ ေပးမယ္လုိ႔ ေၾကညာ လုိက္ေသးတယ္။ က်ည္ဆန္တစ္ေတာင့္ ႏွစ္က်ပ္ရတယ္ ဆုိတာ ဗုိလ္မွဴး မသိဘူးေလ။ အဲဒီမွာ ပစ္တဲ့ လူတုိင္းဟာ အလ၁လာ အရွင္ျမတ္ရဲ႕ အလုိေတာ္ေၾကာင့္ လြဲရတာ ဆုိၿပီး လႊဲပစ္ၾကတာေပါ့။ ခုေလာက္ဆုိ ဇူေလခါနဲ႔ အလီဘတ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ တရားဝင္ လက္ထပ္ခြင့္ ရၿပီ။ ဆရာ ... ဘာျပဳလုိ႔လဲဟင္ ... ေနမေကာင္းဘူးလား”
သင္းအုပ္ဆရာ တြမ္လင္ဆန္သည္ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္သြားသည္။ ဇူေလခါ တစ္ေယာက္ ရယ္ကာေမာကာ ဝဲပ်ံ ကခုန္ေနသည္ကုိ ျမင္ရဦးမည္ေပါ့။
အင္း ... ဗုိလ္မွဴး ... ဗုိလ္မွဴး။ စကားနည္းသေလာက္ အာရပ္တုိ႔၏ အထာကုိ ကၽြမ္းပါေပ၏။ သူတုိ႔ အားလုံး၏ စိတ္ေက်နပ္မႈကုိ အရယူၿပီး ခ်စ္သူ ႏွစ္ဦး၏ အသက္ကုိ ကယ္လုိက္ျခင္းပါတကား။
သင္းအုပ္ဆရာ၏ ရင္ထဲတြင္ ၾကည္ႏူးမႈတုိ႔ျဖင့္ ဆြတ္ပ်ံ႕လႈပ္ခါ၍ ေနေလသည္။
(Judgement on Lover by Garnett Radcliffe)
တင္ေမာင္ျမင့္
မေဟသီ၊ ဒီဇင္ဘာ
0 comments :
Post a Comment