က်မတို႔ဖတ္ခဲ့ရေသာ စာေပမ်ား၊ ထိုမွ က်မတို႔သိခဲ့ရေသာ လိင္စိတ္အလြဲမ်ား

က်မက ငယ္ငယ္ကတည္းက စာအုပ္ေတြကို အေဖာ္လုပ္ၿပီး ေပ်ာ္ေအာင္ေနခဲ့ရသူတစ္ေယာက္ပါ။ နယ္ၿမိဳ႕ငယ္ေတြမွာ ဝန္ထမ္းအျဖစ္တာဝန္ထမ္းေဆာင္တဲ့ က်မအေဖနဲ႕ အေမက က်မပညာေရးအတြက္ က်မကို အဘိုးအဘြားနဲ႕ေနေစ ခဲ့ ပါတယ္။ အဘိုးအဘြားဟာ ေက်ာင္းပညာေရးကိုအားေပးၾကသူေတြျဖစ္ေပမဲ့ ေရွးလူႀကီးမ်ားျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ ကစားခုန္ စားလုပ္တာ၊ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းထားတာမ်ိဳး၊ အျပင္ထြက္တာမ်ိဳးကို ပ်က္စီးသြားမွာစိုးလို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပ ခ်က္နဲ႕ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ပိတ္ပင္ထားပါတယ္။ ေခါင္းရင္းအိမ္မွာရွိတဲ့ ႐ြယ္တူမိန္းမေဖာ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ေတာင္ ကစား ခြင့္ မရွိခဲ့ပါဘူး။

အဲေတာ့ က်မအခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အဘိုးနဲ႕အဘြားရဲ႕ အိမ္အေပၚထပ္မွာရွိတဲ့ မိုးေသာက္ပန္း၊ ေတဇ၊ ေ႐ႊေသြး၊ ရႈမဝ စတဲ့စာအုပ္ေတြနဲ႕ပဲ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲ့တုန္းက ေတာ္ေတာ္ငယ္ေသးတာမို႔ က်မဟာ အ႐ုပ္မလွလွေလးေတြ သေဘာက်လိဳ႕ ဖတ္ခဲ့တာပါ။


ေနာက္ပိုင္းစာပါအေၾကာင္းအရာေတြကို က်မစိတ္ဝင္စားလာၿပီး က်မရဲ႕သူရဲေကာင္းေတြက စာေတြ၊ ကာတြန္းေတြထဲက အမ်ိဳးသားေတြျဖစ္လာပါတယ္။ အိပ္ရာဝင္တိုင္း အေဒၚအငယ္ဆုံးက အသံေနအသံထားနဲ႕ ေျပာျပတဲ့ စနိုးဝွိုက္ပုံျပင္ကို အင္မတန္သေဘာက်ခဲ့ၿပီး ကာတြန္းထဲမွာဖတ္ရေတာ့လည္း စနိုးဝွိုက္လို ပန္းေသြးသန္းတဲ့ပါးေလးေတြ၊ လွပၾကည္စင္တဲ့ အသားအေရနဲ႕ တစ္ေန႕ေန႕တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္အ႐ြယ္ေရာက္ရင္ လာကယ္မဲ့ မင္းသားေလးကို စိတ္ကူးယဥ္ရတာ အေမာပါပဲ။

က်မ ၅ တန္းေရာက္လို႔ မိဘေတြနဲ႕အတူျပန္ေနေတာ့ ေမေမ့ဝတၳဳေတြကို ခိုးဖတ္တတ္လာပါတယ္။ ႏြမ္ဂ်ာသိုင္း၊ လြန္း ထားထား၊ ပုညခင္၊ ေမာင္လွမ်ိဳး (ျခင္းေခ်ာင္းၿခံ)၊ ေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုနန္း)နဲ႕ ေနာက္ က်မမမွတ္မိေတာ့တဲ့ ေရာင္း တန္းဝင္ ဝတၳဳအခ်ိဳ႕ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ထိက်မဟာ အခ်ိန္တန္အ႐ြယ္ေရာက္ရင္ လာကယ္မဲ့ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ကို ေစာင့္တဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ေနေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မကံေကာင္းတာက ၆ တန္းႏွစ္မွာ စာဖတ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕ ေပါင္းခြင့္ရခဲ့ၿပီး က်မဖတ္တဲ့စာအုပ္ေတြဟာ ပါရဂူတို႔ ျမသန္းတင့္တို႔ျဖ စ္လာပါ တယ္။

တစ္ဖက္ကလည္း ေဖေဖက ေကာင္းသန႔္ရဲ႕ သမီးေလးဖတ္ဖို႔တို႔၊ ေသာ္တာေဆြရဲ႕ ေဘာ့ပရစ္စ္တီးတို႔၊ ေဖျမင့္ရဲ႕ စိတ္ ဓာတ္ျမႇင့္တင္ေရးစာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဝယ္ေပးပါတယ္။ ေမေမနဲ႕အေဒၚေတြရဲ႕အခ်စ္ဝတၳဳေတြကို ခိုးဖတ္ေပမဲ့ ေဖေဖနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြၫႊန္းတဲ့စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ရင္း ေဖျမင့္ရဲ႕မဟာဂ႐ုဏာရွင္မ်ားစာအုပ္ထဲက မာသာထရီဇာတို႔၊ ဖေလရင့္နိုင္တင္ေဂးလ္တို႔၊ ျမသန္းတင့္ဘာသာျပန္တဲ့ သုခၿမိဳ႕ေတာ္စာအုပ္ထဲက ကိုပါးစကီးတို႔က က်မအားက်ရတဲ့ တစ္ေန႕ေန႕တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ က်မျဖစ္ခ်င္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြျဖစ္လာတယ္။

က်မ အပ်ိဳေဖာ္ဝင္စမွာ ဂ်ဴးစာအုပ္ေတြဖတ္ရတယ္။ က်မစဖတ္ရတဲ့စာအုပ္က ၾကာေတာ့သည္လည္း ေမာင့္စကား။ စာ အေရးအသားနဲ႕၊ ဇာတ္အိမ္အဖြဲ႕အႏြဲ႕ေကာင္းလြန္းတဲ့ ဂ်ဴးက သူ႕ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႕ က်မကို အညာေဒသ၊ ပဲခူးရိုးမ၊ ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းနံေဘး၊ ေဒသအစုအဖြဲ႕ပိုင္ သစ္ေတာေတြဆီကေန လာဗန္ဒါပန္းခင္းေတြထိ ဆြဲငင္ေခၚေဆာင္ သြား တယ္။

တစ္ဖက္မွာလည္း က်မဟာ တကၠသိုလ္ဘုန္းနိုင္ရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို အသဲအမဲႀကိဳက္ေနသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ဒီစာအုပ္ေတြက က်မကို ရသသာမက ေခတ္ေနာက္ခံသမိုင္းေၾကာင္းနဲ႕ ဗဟုသုတ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကိုပါ ေပးလို႔ပါပဲ။

ဂ်ဴးစာအုပ္ေတြကေန က်မဟာ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးတတ္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္လာဖို႔၊ လူမႈႏႈန္းစံေတြကေန ေသြဖ ယ္ေမးခြန္းထုတ္တတ္လာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာေစဖို႔ က်မကို မသိမသာထိန္းေက်ာင္းေပးၿပီး တကၠသိုလ္ ဘုန္းနိုင္ရဲ႕ စာအုပ္ေတြကေတာ့ အရမ္းခ်စ္တတ္ၿပီး ကိုယ္က်င့္သီလကို တန္ဖိုးထားတတ္ေသာ ေယာက်္ားမ်ားအေၾကာင္းသိခဲ့ရၿပီး တျခားက်မဖတ္တဲ့ ေရာင္းတန္းဝင္စာအုပ္ေတြကေနေတာ့ ေလာကႀကီးမွာရွိတဲ့ေယာက်္ားေတြဟာ မိန္းမမ်ားကဲ့သို႔ပဲ လိင္စိတ္ထက္ အခ်စ္စိတ္ကို ပိုမိုတန္ဖိုးထားသူမ်ားလို႔ က်မမွတ္ယူခဲ့ရပါတယ္။

မိန္းမမ်ား ဆိုတာကေတာ့ အနစ္နာခံဖို႔၊ ေစတနာ၊ ေမတၱာႀကီးမား၊ လိင္ကိစၥဟာ ညစ္ညမ္းၿပီး မိန္းမမ်ားနဲ႕မဆိုင္တဲ့အရာ လို႔ အျခားအမ်ိဳးသမီးမ်ားနည္းတူ က်မထိန္းေက်ာင္းခံခဲ့ရပါတယ္။ တကယ္လည္း တကၠသိုလ္ေရာက္လို႔ ရည္းစားထား တဲ့အထိ က်မတို႔ခ်စ္သူေယာက်္ားမ်ားဟာ က်မတို႔ကဲ့သို႔ပဲ ေစတနာ၊ ေမတၱာ၊ အၾကင္နာကိုသာလွ်င္ ခံစားတတ္သူမ်ားလို႔ နားလည္ထားခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ တကယ့္လက္ေတြ႕မွာ ဖို-မ ဆက္ဆံေရးက အဲေလာက္ရိုးရွင္းရဲ႕လား။ စာေပေတြကေနတစ္ဆင့္လႊမ္းမိုးထားတဲ့ လိင္စိတ္ပံ့ပိုးေပးမႈ၊ လိင္စိတ္ခ်ိဳးႏွိမ္မႈမ်ားကို RAINFALL Myanmar Feminist Magazine မွာ ၾကည္ေအးနဲ႕ ဂ်ဴးရဲ႕ မိန္းမဇာတ္ေကာင္မ်ားကေနတဆင့္ မပ်ိဳးလက္ဟန္က ေဖာ္ထုတ္သြားပါတယ္။

ၾကည္ေအးရဲ႕ ဆြဲငင္ျခင္းနဲ႕ တြန္းကန္ျခင္းမွ မႏွင္းေမ၏ ကိုယ္က်င့္အၾကပ္အတည္းကို မပ်ိဳးလက္ဟန္က ”မိန္းမတစ္ေ ယာက္အတြက္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ စံႏႈန္းထားတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဆႏၵရမၼက္စံႏႈန္းေတြကို အဓိပၸာယ္မရွိဟု သိေနျခင္း၊ ဆင္ျခင္ တုံတရားနဲ႕ခ်ိဳးေဖာက္မယ့္ မႏွင္းေမနဲ႕ ဖို-မလိင္ဆက္ဆံေရးမွာ ျပဳသူ၊ ခံရသူဆိုတဲ့ပါဝါဆက္သြယ္ခ်က္ေၾကာင့္ ခံရသူလို႔ အစဥ္အၿမဲသတ္မွတ္ခံထားရတဲ့ မိန္းမတို႔ရဲ႕ အထင္ေသးသြားမလားဆိုတဲ့ သိမ္ငယ္စိတ္တို႔ လြန္ဆြဲေနတယ္။ မိန္းမေတြကို ေပးအပ္ထားတဲ့ မလုံၿခဳံမႈစိတ္အေျခအေနလို႔လည္း အနက္ျပန္မိတယ္။

လူ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ေဘာင္ထဲက လူသားတစ္ေယာက္ ပီပီျပင္ျပင္ ျဖစ္လာဖို႔ ခ်ိဳးေဖာက္ထြက္လာခ်င္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာ က္ရဲ႕ အတြင္းစိတ္ပဋိပကၡကို ျမင္ရ၊ ခံစားရတယ္။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကထားတဲ့ (Double Standard) ေၾကာင့္ အ႐ြယ္ေ ရာက္ၿပီး လိင္ကိစၥ (Sexual Intercourse) အေတြ႕အႀကဳံဟာ ”က်ား”ေတြအတြက္ေတာ့ မရွိမျဖစ္ ျဖစ္ေနၿပီး၊ ”မ”ေတြ အတြက္ ကိုယ္က်င့္တရားပ်က္ယြင္းမႈ (သို႔) ဆုံးရႈံးနစ္နာမႈႀကီးတစ္ခုလိုျဖစ္ေနေစတယ္။

ပါဝါအရ ဖို-မ ဆက္ဆံေရးမွာ က်ားက ယူသူ၊ မက ေပးဆပ္သူအျဖစ္ ပါဝါအထက္-ေအာက္စီးဆင္းတဲ့ဆက္ဆံေရးကို ျဖစ္ေပၚေစၿပီး မေတြက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေပးဆပ္ရသူလို႔ သတ္မွတ္ေစၿပီး၊ သိမ္ငယ္မႈ စိတ္အနာတရျဖစ္ေပၚေစတယ္။” လို႔ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ႏွစ္ပရိေစၦဒၾကာျမင့္စြာ ဖိႏွိပ္ထားတဲ့ ပါဝါဆက္သြယ္ခ်က္ကို ထိထိမိမိကြက္ကြက္ကြင္း ကြင္းျမင္လာေ အာင္ ေထာက္ျပသြားပါတယ္။

ဂ်ဴးရဲ႕ ”မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ဖြင့္ဟဝန္ခံခ်က္က ဇာတ္ေကာင္အမ်ိဳးသမီး သက္ႏွင္းအိမ္ရဲ႕ ”လူသားဆန္လွေသာ ခံစား ခ် က္”ျဖစ္တဲ့ သူ႕ခ်စ္သူအမ်ိဳးသားရဲ႕ကိုယ္ခႏၵာကို စူးစမ္းလိုစိတ္၊ ရမၼက္စိတ္၊ လိင္စိတ္ကို ေဖာ္ျပတဲ့ လူသားပီသတဲ့ စိန္ေခၚ ရဲရင့္မႈကို မပ်ိဳးက ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖာ္ျပသြားပါေသးတယ္။

”လူ႕အဖြဲ႕အစည္းေတြရဲ႕ စံႏႈန္းေတြဟာ သိမ္ေမြ႕နက္ရွိုင္းၿပီး အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ဘဝကံၾကမၼာကိုပါ ထိန္းခ်ဳပ္ထားၿပီး ဖခင္ ႀကီးစိုးတဲ့ (Patriarchy) စနစ္မ်ိဳးရွိတဲ့ လူ႕အသိုင္းအဝန္းအဖြဲ႕အစည္းေတြက အမ်ိဳးသမီးေတြကို အျပဳခံရသူ၊ အျပ႒ာန္းခံ (object) အျမင္နဲ႕ရႈျမင္ဆက္ဆံပါတယ္။

အျပဳခံ၊ အျပ႒ာန္းခံလူသားေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ဆုံးျဖတ္နိုင္စြမ္းနဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်မႈမွာ အကန႔္သတ္ခံလိုက္ရၿပီး ဒါကို သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မျမင္ရေအာင္ ေသဝပ္လိုက္နာသူမ်ား ျဖစ္သြားတဲ့အထိကို သိမ္ေမြ႕ၿပီးနက္ရွိုင္းပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြ ဟာ ခ်စ္မႈေရးရာ၊ လိင္မႈေရးရာမွာလည္း ပါဝါကို အေျခခံၿပီး ေနရ၊ ျပဳမူရတဲ့အတြက္ အမ်ိဳးသားမ်ားရဲ႕အလိုဆႏၵကိုသာ လိုက္ေလ်ာျခင္းဆိုတဲ့ တရားဝင္တဲ့ ဆင္ေျခနဲ႕သာ မိမိတို႔ရဲ႕ လူသားဆန္ျခင္း၊ လိင္ရမၼက္ (Sexaul Desire) ကိုေတာ့ မရွိေတာ့သေယာင္ဖိႏွိပ္ခ်ိဳးဖဲ့ထားရတယ္။ သေဘာတူကိုယ္ခႏၵာနီးစပ္မႈမွာလည္း က်ားမ်ားကို အက်ိဳးရွိသူ၊ မမ်ားကို အ က်ိဳးအျမတ္ဆုံးရႈံးသူအျဖစ္ပုံေဖာ္ထားပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ လူသားဆန္ျခင္းနဲ႕ သက္ရွိတိုင္းမွာရွိတဲ့ လိင္ဆက္ဆံမႈဟာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာေတာ့ ေပးသူ-ယူသူသေဘာ တရားနဲ႕ ကုန္ပစၥည္းဆန္ဆန္၊ အရာဝတၳဳဆန္ဆန္ျဖစ္လာၿပီး လူသားဆန္မႈကေတာ့ ေပ်ာက္ဆုံးသြားပါတယ္။ မိန္းမေ တြရဲ႕ေန႕စဥ္ဘဝမွာလည္း အိမ္ေထာင္မႈနဲ႕ ခ်စ္မႈေရးရာဘဝမွာ ဒုတိယတန္းစားအျဖစ္ေလ်ာ့ခ်ျခင္းခံရတာ၊ ကိုယ္က်င့္တ ရားနဲ႕ ဆက္ႏြယ္ပစ္လိုက္ၿပီး အရႈံး၊ အရွက္တရား၊ ျပစ္ဒဏ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲခံယူေစပါတယ္။

လူသားဆန္ျခင္း၊ ရမၼက္ဆႏၵအတြက္ ဘဝတစ္ခုလုံးေပးဆပ္ရမယ္၊ ကိုယ္က်င့္တရားပ်က္ယြင္းတယ္၊ တန္ဖိုးက်ဆင္း တယ္၊ တစ္ပတ္ႏြမ္း၊ ဘဝပ်က္ စတဲ့ စကားလုံးေတြနဲ႕ လူအဖြဲ႕အစည္းထဲျဖစ္တည္မႈကို အျပဳခံ၊ အျပ႒ာန္းခံေတြအျဖစ္ လူသားအျဖစ္က နိမ့္က်ေစတာဟာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုလုံးရဲ႕ ရာဇဝတ္မႈအျဖစ္လို႔သာ က်မျမင္တယ္”။

ဒါ့အျပင္ မပ်ိဳးလက္ဟန္က ဒီပါဝါဆက္သြယ္ခ်က္ေတြ၊ လူမႈႏႈန္းစံသတ္မွတ္ခ်က္ေတြ၊ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းက်င့္သုံးမႈေတြ၊ ေခါက္ရိုးက်ိဳးေဖာက္မထြက္နိုင္ေတာ့တဲ့ စနစ္ေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ျဖစ္တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးအက်ိဳးအျပစ္မ်ားကိုလည္း ”လူ သားႏွစ္ေယာက္ အတူေနထိုင္ျခင္းဟာ နိုင္ငံရဲ႕ဥပေဒေတြေအာက္မွာ တစ္ေယာက္ဆီက တစ္ေယာက္မေျပးနိုင္ေအာင္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္တဲ့ အိမ္ေထာင္အဆင့္ေလ်ာ့က်လာတယ္၊ ကာကြယ္ရသူ၊ တာဝန္ယူရသူလို႔ ေနရာေပးျခင္းခံရတဲ့ က်ားေတြဟာ လည္း အိမ္ေထာင္ရဲ႕အျပင္ဘက္ကို ေျခတစ္လွမ္းေရာက္ေနတဲ့ လြတ္လပ္ခ်င္ေနတဲ့ အက်ဥ္းက်ေနသူေတြျဖစ္ၾကရၿပီး မိန္းမေတြကလည္း အိမ္ေထာင္ထဲက အျပင္မလွမ္းခ်င္တဲ့၊ က်ားေတြရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကိုပဲေစာင့္ၾကည့္ေနရတဲ့ အက်ဥ္းေ ထာင္ေစာင့္နဲ႕လည္းတူျပန္တယ္။

လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက လက္ထပ္ထိမ္းျမားျခင္းဆိုတဲ့ လွပတဲ့စကားလုံးေတြနဲ႕အတူ လူသားႏွစ္ေယာက္၊ တ စ္ေယာက္လြတ္လပ္ခြင့္၊ျဖစ္တည္ခြင့္ကို အျပန္အလွန္အသိအမွတ္ျပဳေပးတဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို အတူတူပ်ိဳးေထာင္ေ ပးတဲ့ တစ္ဦးနဲ႕ တစ္ဦးတိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ အေထာက္အကူေပးတဲ့ ေပါင္းစပ္မႈမဟုတ္ေတာ့ဘဲ က်ား၊ မ ပါဝါအေပး အ ယူလုပ္တဲ့ စီးပြားေရးဖလွယ္တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးေတြျဖစ္လာတယ္”လို႔ သူမအျမင္ကို ခ်ျပသြားပါတယ္။

က်မရဲ႕ မူလဆိုလိုရင္းကို ျပန္ေကာက္ရရင္ေတာ့ က်မတို႔ကို လႊမ္းမိုးခဲ့တဲ့ စာေပေရးသားသူေတြကိုယ္တိုင္ ဒီယဥ္ေက်းမႈႏႈ န္းစံေတြကို မေတာ္လွန္၊ မတြန္းလွန္နိုင္ပါဘဲ ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနသားက်စြာ က်မတို႔ဆီကိုလည္း သူတို႔ထိန္းေက်ာင္း သြန္သ င္ခံခဲ့ရတဲ့အတိုင္း ျပန္လည္လက္ဆင့္ကမ္းပါတယ္။

ၾကည္ေအးတို႔၊ ဂ်ဴးတို႔လို လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့သူေတြသာမရွိခဲ့ရင္၊ သူတို႔ရဲ႕စာေတြကိုသာ က်မမဖတ္ခဲ့ရရင္ က်မဟာ ခုခ်ိန္မွာ ကိုယ္ပိုင္အိပ္မက္နဲ႕ ဘဝခရီးသြားေနသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ထက္၊ က်ိဳးႏြံေသာ၊ နာခံတတ္ေသာ၊ သူတ ပါးအိပ္မက္မ်ားကို ပါရမီျဖည့္ေနရေသာ လူသားစြမ္းရည္ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာ လူသားတစ္ေယာက္၊ ဒုတိယတန္း စားလိင္ တစ္ခု၊ အျပ႒ာန္းခံလူသားတစ္ဦးျဖစ္ေနမွာပါ။

မိမိၾကမၼာမိမိျပ႒ာန္းခြင့္ဆိုတဲ့ ဒီမိုကေရစီစံႏႈန္းတစ္ခုဟာ လူသားေတြၾကားထဲက ပါဝါထက္ေအာက္ဆက္ သြယ္ခ်က္ေတြ ကို ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ တရားမ ွ်တျခင္းမရွိတဲ့ ႏႈန္းစံတန္ဖိုးေတြကို က်င့္သုံးေနေသးသေ႐ြ႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းမွာ ရွား ပါးေနဦးမွာပါပဲ။ က်မတို႔ ကိုယ့္ခႏၵာကို ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္၊ ကိုယ့္လိင္မႈကို ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ေတြ ေျပာလိုက္တိုင္း က်မတို႔ျပန္ အေမးခံရတဲ့ ေမးခြန္းက ”မိခင္ေတြမလုပ္ၾကေတာ့ဘူးလား” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ …. က်မတို႔ဟာ ကိုယ္ ပိုင္အိပ္မက္ေတြကို အဆုံးရႈံးခံစရာမလိုတဲ့ မိခင္ေတြျဖစ္ခ်င္ၾကပါတယ္။ လင္ေယာက်ာ္းရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႕ သစၥာကိုရဖို႔ ကေလးေမြးေပးရတဲ့ မိခင္မ်ိဳးမျဖစ္ခ်င္ၾကပါဘူး။

ေယာကၡမရဲ႕မ်က္ႏွာသာေပးၾကည္ျဖဴမႈကို ရဖို႔ ကေလးေမြးေပးရတဲ့ မိခင္မ်ိဳးမျဖစ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ မ်ိဳးဆက္ပြားက်န္းမာေရးပ ညာေပးမရွိ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္မကာကြယ္တတ္လို႔၊ ဘယ္လိုကာကြယ္ရေကာင္းမွန္းမသိလို႔ရလာတဲ့ ကိုယ္ဝန္ကို လူမႈေရးစံႏႈ န္းေတြနဲ႕ ဘာသာေရးရႈေထာင့္အရ မျဖစ္မေနေမြးလိုက္ရတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕မိခင္မ်ိဳးမျဖစ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ က်မတို႔ဟာ ကိုယ္ ပိုင္ရင္ေသြးကို ထိန္းေက်ာင္းေမြးျမဴလိုစိတ္နဲ႕ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာလိုလိုခ်င္ခ်င္ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ၿပီး ေမြးရတဲ့ ကေလးမ်ားရဲ႕ မိခ င္မ်ားသာျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။

က်မတို႔ရဲ႕လိင္မႈဘဝကိုလည္း လူမႈႏႈန္းစံတန္ဖိုးေတြလက္ထဲ ဝကြက္အပ္မထားနိုင္ပါဘူး။ က်မတို႔ရဲ႕လိင္မႈဘဝဟာ က်မ တို႔ကိုယ္ပိုင္ဆင္ျခင္တုံတရား၊ က်မတို႔ကိုယ္တိုင္ႏွစ္သက္လိုလားမႈနဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးေတာ့ပဲ ခံစားသာယာေပ်ာ္႐ႊင္လိုပါ တယ္။ ရည္းစားကေျပာတဲ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အခ်စ္ဆိုတာႀကီးကို သက္ေသျပဖို႔၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္မကာကြယ္၊ မေစာင့္ေရွာက္ တတ္တဲ့ လိင္မႈဘဝကို မျဖတ္သန္းလိုၾကပါဘူး။ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ခ်စ္ရည္လူးခ်င္ရင္ေတာင္မွ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္က ျပ႒ာ န္းထားတဲ့ ေပးဆပ္သူ၊ အျပဳခံအတန္းအစားမွာ လက္ညွိုးထိုးေဝဖန္ကဲ့ရဲ႕မႈေတြကို စိုးထိတ္ေနရတဲ့ လိင္မႈဘဝကို မလိုခ် င္ၾကပါဘူး။

က်မတို႔ခႏၶာကိုယ္၊ က်မတို႔အေရျပား၊ က်မတို႔အဆင္းအဂၤါ၊ က်မတို႔ရင္သား၊ က်မတို႔တင္သား၊ က်မတို႔ေပါင္တံ၊ က်မတို႔ လိင္အဂၤါနဲ႕ က်မတို႔သားအိမ္ေတြဟာ အမွီအခိုကင္းကင္း၊ ေၾကာက္႐ြံ႕တုန္လႈပ္မႈကင္းကင္း၊ စိုးရိမ္ရွက္႐ႊံ႕မႈကင္းကင္း၊ က်မတို႔ကိုယ္ပိုင္ဆင္ျခင္တုံတရားနဲ႕ ေ႐ြးခ်ယ္ခ်မွတ္လိုက္တဲ့ က်မတို႔ရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အရ က်မတို႔စိတ္သေဘာအတိုင္း လိုက္လံလႈပ္ရွားၾကတာမ်ိဳးသာ ျဖစ္ရပါမယ္။ က်မတို႔ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ဘယ္အစိတ္အပိုင္းကိုမ ွ် ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ ကမွ က်မတို႔သေဘာဆႏၵမပါဘဲ ထိပါးခြင့္၊ ေစခိုင္းခြင့္မရွိပါဘူး။

လမ္းသြားရင္ေတာင္ က်မတို႔ခႏၶာအစိတ္အပိုင္းနဲ႕ပတ္သက္လို႔ စေနာက္ပိုင္ခြင့္မရွိပါဘူး။ ဒါက်မပိုင္တဲ့ က်မခႏၶာကိုယ္ပါ။ က်မဆႏၵနဲ႕ဆန႔္က်င္ၿပီး ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမ ွ် ႏႈတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာထိပါးခြင့္မရွိပါဘူး။ စိတ္ပိုင္း ဆိုင္ရာနဲ႕ က်င့္ဝတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရ ထိပါးေႏွာင့္ယွက္သြယ္ဝိုက္ေစခိုင္းလိုက္နာေစခြင့္မရွိပါဘူး။ ဒါစၾကၤဝ႒ာလုံးဆိုင္ရာ လူ ယဥ္ေက်းဥပေဒသပါ။

ဒီဥပေဒသ ထြန္းကားမွသာလ ွ်င္ ကမာၻတစ္ဝက္စာအမ်ိဳးသမီးမ်ားဟာ သူတို႔မွာရွိတဲ့ စိတ္ပိုင္း၊ ႐ုပ္ပိုင္း ဉာဏစြမ္းအားေတြ အတားအဆီးမရွိ ထြန္းကားတိုးတက္လာမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုထြန္းကားတိုးတက္လာမွပဲ ကမာၻႀကီးနဲ႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း က လိုလားတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ ဖြံ႕ၿဖိဳးေဝစည္ရွင္သန္ေစၿပီး အၾကမ္းမဖက္ေသာကမာၻတစ္ခု၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု ေပၚေပါက္လာမွာျဖစ္ပါေၾကာင္း။

Credit: Zinmin Thu

Admin Unknown

ApannPyay Website ေပၚတြင္ ေဖာ္ျပတင္ဆက္ေသာ သတင္း၊ ေဆာင္းပါး၊ ဗဟုသုတမ်ားကို မည္သည့္ Facebook စာမ်က္ႏွာ၊ Website မ်ားတြင္မဆို ခြင့္ေတာင္းခံစရာမလိုပဲ မူလ Credit မပါေသာ ပို႔စ္မ်ာကို Credit-ApannPyay ေပးၿပီး ျပန္လည္ကူးယူ မွ်ေ၀ေဖာ္ျပႏိုင္ပါသည္။