အခ်ိန္က ည ခြန္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ရွိေပလိမ့္မည္ ။ စားလက္စ ထမင္းကို လက္စသတ္ရင္း ေရဇလံုထဲမွာလက္ေ ဆး ၿပီး ထမင္းစားပြဲမွထလိုက္သည္ ။
” ေယာက္်ား….စားမေကာင္းဘူးလား… ေယာက္်ားအႀကိဳက္ငါးတန္ေခါင္းနဲ႔ မွ်စ္ခ်ဥ္ေလ…” ” စားေကာင္းတယ္မိန္းမ… ငါးပိေထာင္းနဲ႔ တညင္းသီးနဲ႔ ေတြ႕လိုက္ေတာ့ လူလဲေၾကးစည္လို ဒူေဝေဝျဖစ္ေနၿပီ ”
” ဟယ္ေတာ့…. ျဖစ္ပါ့မလား…. ” ” ျဖစ္ပါတယ္ဟာ… ” ” ေယာက်္ားကိုစားေစခ်င္လို႔သာခ်က္ေကၽြးရတာ …ေသြးမ်ား တိုးေနသလားမသိဘူး ” ” မျဖစ္ပါဘူးကြာ….မပူနဲ႔…ေခါင္းထဲက စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းးေလးျဖစ္ရံုပါ….ဟား.ဟား… ”
” ဒုကၡပါပဲ…. ” ” မဒုကၡနဲ႔…ေယာက်္ားသြားလိုက္ဦးမယ္…၊ ညရွစ္နာရီခ်ိန္းထားလို႔မိန္းမေရ…. ” ” သတိထားၿပီးေမာင္း ဦးေနာ္ ” ” ေအးပါကြာ…. ”
ေခါင္းထဲမွာမူးရိပ္ရိပ္ ျဖစ္သလိုခံစားရေပမယ့္ မိသားစုရဲ႕ ဝမ္းစာေရးအတြက္ဆိုေတာ့လဲ ကိုေအးလြင္မွာ မေနသာေပါ့ ။ မိဘအေမြအျဖစ္ရထားတဲ့ေငြေၾကးေလးနဲ႔ နံပါတ္အနက္ ဖင္ေထာင္ကားေလးကိုဝယ္ၿပီး တကၠစီဆြဲစားေနရတဲ့ဘဝ ။
နံပါတ္အနက္ဆိုေတာ့လဲ သိတဲ့အတိုင္းပါပဲ…. နံပါတ္အနီေတြၾကားမွာမ်က္ႏွာငယ္ေနရတဲ့အေျခအေနပါ ။ တကၠစီေတြနဲ႔ ခရီးသည္လုဆြဲလို႔ ျပႆနာတက္ရေပါင္းလဲမနည္းေတာ့ပါဘူး…။ ကိုယ္ပိုင္ကားမပိုင္ဆိုင္ပဲ နံပါတ္အနက္မွ စီးခ်င္ၾကတဲ့ ဟန္လုပ္ခ်င္သူေတြနဲ႔ ေတြ႕မွ ကိုေအးလြင္အတြက္ သာယာတဲ့ေန႔ေပါ့ ။
လမ္းဆံုကားဂိတ္မွာ တစ္ေနကုန္ေအာင္ကားထိုးထားေပမယ့္ ခရီးသည္က ရခ်င္တဲ့အခါမွရတဲ့အေျခအေန ။ ဒီေတာ့ လည္း…… ေဆးရံုႀကီးက ေသၿပီးခါစ အေလာင္းေတြကို အိမ္ျပန္သယ္ယူလိုသည့္ မိသားစုေတြအတြက္ တစ္ဖက္တ စ္လမ္းက ကုသိုလ္ယူရင္း ဝမ္းစာရွာရပါတယ္ ။ ဒီလိုလုပ္တာကိုလဲ လူမသိသူမသိလုပ္ရေသးတယ္ ။ လူသိရင္ ဘယ္သူ ကစီးခ်င္ၾကပါ့မလဲေလ ။
ၾကာလာေတာ့့လဲ ေရခဲတိုက္က တာဝန္ရွိသူေတြ အလုပ္သမားေတြသာမက … ဆရာဝန္ေတြ.. ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြအထိပါ ခင္မင္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္ ။ ရဲတပ္ဖြဲ႕က အေရးအေၾကာင္းရွိၿပီဆိုရင္ ေခ်ာဆြဲခံရတဲ့တဲ့အထဲမွာ ကိုေအးလြင္ရဲ႕ကားက မပါ မျဖစ္ ။ လူေသအေလာင္းေတြတင္ရင္ပိုက္ဆံက ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ရေလေတာ့ လုပ္ရတာပါပဲ ။
ေဆးရံုႀကီး ေပၚတီကိုေအာက္ ကို ကားထိုးရပ္လိုက္သည္ႏွင့္ အသုဘရွင္မ်ားက အသင့္ ေစာင့္ႀကိဳေနၾကေလသည္ ။
” ကားဆရာေရ….ခဏေလာက္ေတာ့ေစာင့္ေပးပါေနာ္… ” ” ၾကာဦးမလားခင္ဗ် ” ” နည္းနည္းေတာ့ၾကာမယ္နဲ႔ တူတယ္…၊ ေသစာရင္းထုတ္ေပးမယ့္လူကိုေစာင့္ေနတာ ” ” ဒါဆိုရင္ ကားကို ပါကင္ထိုးထားခဲ့လိုက္မယ္ဗ်ာ…. ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ သြားေတြ႕လိုက္ဦးမယ္…”
” ကားဆရာ ဘယ္နားမွာရွိမလဲ ” ” ေရခဲတိုက္နဲ႔ ရင္ခြဲရံုနားမွာရွိမယ္… အသင့္ျဖစ္ရင္ လာေခၚလိုက္ေလ ” ” ဗ်ာ…… ” ရင္ခြဲရံုနဲ႔ ေရခဲတိုက္ဆိုတာ အၿမဲလိုလို ေရာက္ေနတာဆိုေတာ့ ေၾကာက္စရာ လန္႔စရာလဲ မထင္မွတ္ေတာ့ပါဘူး ။ ရင္ခြဲရံု က မိတ္ေဆြ ကိုဝင္းသိန္းဆီကို ထြက္လာခဲ့တဲ့ ေျခလွမ္းေတြက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိေနပါသည္ ။
” ဟာ…ကိုေအးလြင္..လာဗ်ိဳ႕…… စီးကရက္ေလးဘာေလးမပါဘူးလား… ” ” ပါတယ္…ကိုသိန္းဝင္းေရ…ပါတယ္… ” အိတ္ကပ္ထဲက စီးကရက္ဘူးကိုထုတ္ၿပီး ကိုသိန္းဝင္းကို ထုတ္ေပးလိုက္သည္ ။
” ကိုသိန္းဝင္းက မျပန္ရေသးဘူးလား ” ” ျပန္လို႔မရေသးဘူး ကိုေအးလြင္ေရ…၊ ေဆးလိပ္ေတာင္ ထြက္ဝယ္ဖို႔ အခ်ိန္မရ လို႔ ခင္ဗ်ားဆီက ေတာင္းေသာက္တာပဲၾကည့္ေတာ့ ”
” ဒီေန႔အေလာင္းမ်ားလို႔လား… ” ” မ်ားတယ္လို႔လဲမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ…၊ လူသတ္မႉနဲ႔ အေလာင္းတစ္ေလာက္ေရာက္လာ တယ္ေလ…၊ ရဲမႉခင္းျဖစ္ေနေတာ့ မႉခင္းဆရာဝန္ႀကီးပါေစာင့္ေနရတာ ”
” ရိုက္မႉလား….ဓါးထိုးမႉလားဗ် ” ” အေလာင္းက အရက္နံ႕ ေထာင္းေထာင္းထေနတာဗ်…၊ အရက္ေသာက္ၿပီးစကား မ်ားၾကတယ္နဲ႔တူတယ္…၊ သတ္တဲ့သူကလဲ ရက္ရက္စက္စက္ လည္ပင္းကို ခုတ္သတ္ထားတာဗ် ” ” ခက္တာပဲဗ်ာ….၊ လူေတြလဲ အၿငိႇဳးေတြ အာဃာတေတြ မသတ္ႏိုင္ၾကေသးဘူး… ”
” ကိုေအးလြင္က အေလာင္းလာသယ္တာလား… ” ” ဟုတ္တယ္ ကိုသိန္းဝင္း….” ” ဘယ္ကိုပို႔ေပးရမွာလဲဗ်… ” ” ေဝါ အထိပို႔ေပးရမယ္ကိုသိန္းဝင္း… ” ” ဟား……ေထာၿပီေပါ့ဗ်… ” ” ေထာတယ္လို႔လဲ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ…… တစ္ခါတစ္ေ လဆီဖိုးေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္လိုက္ရတာလဲရွိပါတယ္…၊ ဆင္းရဲတဲ့ သူေတြဆိုရင္ ဆီဖိုးေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ရယ္ဗ် ”
” ဒါလဲဟုတ္တာပဲ….ေဆးရံုတစ္ရက္တက္ရင္ေတာင္ ကုန္က်စရိတ္က နည္းတာမွမဟုတ္တာ… ကိုေအးလြင္က ဘယ္သူ႕ကို လာေစာင့္ေနတာလဲ ”
” အေလာင္းသယ္ဖို႔ေလ…. ေသစာရင္းထုတ္ေပးတဲ့ဆရာကိုျမင့္ဦးက အျပင္ခဏသြားေနလို႔တဲ႔ …ဟိုမွာလာေနၾကၿပီ…. ”
” ကားဆရာႀကီး…..ခဏေလာက္ေစာင့္ေပးဦးဗ်…. နည္းနည္းေတာ့ၾကာမယ္ထင္တယ္ ” ” အင္း…..ဒါဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္ နာရီေလာက္ေတာ့ၾကာမယ္ ကိုေအးလြင္ေရ….၊ ဆရာျမင့္ဦးက ဒီအခ်ိန္ဆို ဆိုင္ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ…ဟား…ဟား… ခင္ဗ်ားတို႔က အေစာႀကီးကတည္းက လုပ္ထားရမွာဗ် ”
” ေစာင့္ဆိုေတာ့ ေစာင့္ေပါ့ဗ်ာ…. မတတ္ႏိုင္ေတာ့့ဘူး.. ” ” ကားဆရာႀကီး…. ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပန္လာခဲ့မ ယ္…ေဆး ရံုေ ရွ႕မွာပဲ သြားေစာင့္ေနလိုက္ေတာ့မယ္ ”
” သေဘာဗ်ာ….. ” ရင္ခြဲရံုတို႔ ေရခဲတိုက္တို႔ဆိုတာ အသံၾကာရံုနဲ႔ ၾကက္သီးထၾကမယ္ဆိုတာ ကိုေအးလြင္ ေကာင္းေကာ င္းသေဘာေပါက္ၿပီးသားပါ ။ အေလာင္းတင္တဲ့ တြန္းလွည္းသံကို အေဝးကၾကားရံုျဖင့္ ဆံပင္ေမြးေတြ ေထာင္လာတတ္ ၾကသည္မွာ စိတ္အားငယ္တတ္သူမ်ား၏ သဘာဝပါေပ ။
” ကိုေအးလြင္….ဒီမွာပဲရွိေနဦးမွာမဟုတ္လား…. ” ” ရွိေနရေတာ့မွာေပါ့ဗ်ာ….၊ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ” ” ခင္ဗ်ားက မေၾကာက္တတ္ေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္…၊ ဟိုလူေတြေတာ့့ ေၾကာက္ၿပီးလစ္သြားၾကၿပီ …ကိုေအးလြင္ ဒီမွာရွိေနမယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ခဏျပန္ၿပီး ထမင္းစားလိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ…၊ ဆရာဝန္ႀကီးလာရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာေခၚေပးပါ ”
” ရတယ္…. ကိုဝင္းသိန္း….. ကၽြန္ေတာ္လာေခၚပါ့မယ္…” ကိုဝင္းသိန္းက ေဆးရံုႀကီးဝင္းထဲက လိုင္းခန္းမွာပဲ ေနသူ ဆိုေတာ့ ဆရာဝန္ႀကီးလာသည္ႏွင့္ သြားေခၚလိုက္ရံုသာ ။
ကိုေအးလြင္က ေရေျမာင္းအုတ္ခံုေပၚတြင္ထိုင္ရင္း အိတ္ကပ္ထဲမွ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို ထုတ္ၿပီး မီးညႇိဖြာရိႉက္လိုက္သည္ ။ ေရခဲတိုက္သို႔ သြားသည့္ လူသြားလမ္းတြင္ထြန္းထားေသာ မီးေရာင္မွိန္ျပျပမ်ားကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ မီးခို႔ေငြ႕မ်ားကို မႉတ္ထုတ္လိုက္ေလသည္ ။ လက္မွနာရီကိုငံု႕ၾကည့္မိေတာ့ ညရွစ္နာရီခြဲေက်ာ္ေနေလၿပီ ။
” အကို….. စီးကရက္ေလး တစ္လိပ္ေလာက္ရမလား…” မထင္မွတ္ပဲ အနားသို႔ေရာက္လာသည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ေ ၾကာင့္ အေတြးစမ်ားကိုခ်က္ခ်င္းျဖတ္ကာ အိတ္ကပ္ထဲမွ စီးကရက္ဘူးကိုလွမ္းေပးရင္း လူငယ္ကို အေသအခ်ာအကဲ ခ တ္ၾကည့္လိုက္မိသည္ ။
” ရပါတယ္ညီေလး…. ၊ ေရာ့ေလ… ” ဂ်င္းေဘာင္းဘီအျပာရင့္ႏွင့္လူငယ္၏ အသက္ကို စိတ္မွခန္႔မွန္းၾကည့္သည္မွာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ပါတ္ဝန္းက်င္ေလာက္သာရွိေပလိမ့္ဦးမည္ ။ ရုပ္ရည္ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ႏွင့္ လူငယ္ကိုၾကည့္ရသည္မွာ လူနာေစာင့္တစ္ေယာက္ဟုသာ ထင္မွတ္ထားလိုက္ေလသည္ ။
” ေက်းဇူးအကိုရာ….၊ အကိုနဲ႔ ဟိုဆရာ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတာျမင္ကတည္းက အရမ္းေသာက္ခ်င္ေနတာ ”
” ေစာေစာက လာေတာင္းေသာက္လဲ ရပါတယ္ညီရာ ”
” အားနာလို႔ပါအကို… ” ” ဒါနဲ႔ … ညီေလးက အခ်ိန္မေတာ္ႀကီး ဒီေနရာကိုဘာလာလုပ္တာလဲ …” ” ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ ခ်င္းကိုလာေစာင့္ေနတာ…. ” ” ဟုတ္လား…… ဒါဆို ညီေလးက လူနာေစာင့္ေပါ့ ” ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ေအးစက္စက္ အ မူအရာျဖင့္ စီးကရက္ကို အငမ္းမရဖြာေနေသာ လူငယ္ကိုၾကည့္ကာကိုေအးလြင္၏ရင္ထဲတြင္ ဘဝင္မက်ျဖစ္ေနမိသည္ ။
” ငါ့ညီရယ္… ေဆးလိပ္ကို အဲဒီလို မေသာက္ပါနဲ႔လား…၊ အကိုလဲမျဖစ္မေနမို႔သာေသာက္ေနရတာ…၊ က်မၼာေရးထိခိုက္ တယ္ကြ ” ” ကၽြန္ေတာ္က စီးကရက္ဆို အရမ္းႀကိဳက္တာ အကို ” ” ၾကည့္လဲလုပ္ဦးကြာ…. အေသေစာေနဦးမယ္ ”
” မထူးပါဘူးအကိုရယ္…” ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း စီးကရက္ကို အငမ္းမရဖြာရိႉက္ေနေသာ လူငယ္ကိုၾကည့္ၿပီး ကိုေအးလြင္ ေခါင္းကိုခါရမ္းလိုက္ေလသည္ ။
” ေက်းဇူးပဲအကိုရာ….အခုမွ ခံတြင္းအခ်ဥ္ေျပသြားေတာ့တယ္ ” ” ရပါတယ္ညီေလးရာ…. အျပင္ထြက္မဝယ္ႏိုင္ရင္လဲ အကို႔႔ဆီမွာ လာေတာင္းေသာက္ေပါ့ ” ” ဟား….ေက်းဇူးပဲအကိုေရ…. ၊ ကၽြန္ေတာ္က အျပင္ထြက္လို႔မရလို႔ဗ်… ”
” ေအးပါကြာ….. ေသာက္ခ်င္တဲ့အခါ အခ်ိန္မေရြးလာေတာင္းေသာက္…ဟုတ္ၿပီလား… ” ” ဟုတ္ကဲ့အကို…. အကိုက ဒီကိုဘာလာလုပ္တာလဲ ” ” အေလာင္းသြားပို႔မလို႔ကြာ… ” ” ဟင္…အေလာင္းသြားပို႔မလို႔….အကိုက နိဗၺာန္ယာဥ္ေမာ င္းတဲ့သူလား… ”
” နိဗၺာန္ယာဥ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူးညီရာ….၊ လူနာေတြ အေလာင္းေတြကို သူတို႔ေနရပ္ကိုျပန္ပို႔ေပးတာပါ ” ” အကိုက အခု ဘယ္အထိသြားရမွာလဲ ” ” ေဝါ….. ပဲခူးဘုရားႀကီးနဲ႔ စစ္ေတာင္းၾကားလို႔ေတာ့ေျပာတာပဲ ” ” အကိုကတစ္ေယာက္ထဲ သြားရမွာလား…” ” အေလာင္းပိုင္ရွင္ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ေတာ့ပါမယ္ ညီေလး ” ” ဒါဆို ျပန္ရင္ တစ္ေယာက္ထဲေပါ့ ”
” တစ္ေယာက္ထဲေပါ့ကြာ…. အကို႔အတြက္ေတာ့ ရိုးေနပါၿပီညီရာ ” ” အကိုသရဲမေၾကာက္ဖူးလား… ” ” အကိုမွ သရဲ မျမင္ဘူးတာ….ျဖဴသလားမဲသလားလဲ မသိ…. မျမင္ဘူးေတာ့မေၾကာက္ဘူးေပါ့ကြာ ”
” သရဲဆိုတာရွိတယ္အကိုရ… ” ” ဟုတ္လား… မင္းကျမင္ဘူးလို႔လား… ” ” ျမင္ဘူးလားဆိုေတာ့…… ဟိုမွာ ခုဏက ဟိုလူႀကီးတို႔ လာေနၾကၿပီ…၊ ကၽြန္ေတာ္လဲ သြားလိုက္ဦးမယ္ …ေက်းဇူးအကိုေရ႕….ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ႀကံဳရင္ေတာ့ ဆပ္ ပါရေစ…”
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ လာေနေသာ ကိုဝင္းသိန္းႏွင့္ အဖြဲ႕ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး စကားမျပတ္ေသးသျဖင့္ လူငယ္ေလးကိုျပန္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ မရွိေတာ့ေပ ။
” ကိုေအးလြင္…. အေလာင္းက ခုထိမသယ္ရေသးဘူးလားဗ် ” ” ဟိုလူေတြမလာၾကေသးဘူး….ေဟာ…ဆရာ ႀကီး. ..ေနေကာင္းလားဗ် ” ” ေကာင္းပါ့ဗ်ာ……. ” မႉခင္းစစ္ဆရာဝန္ႀကီးက ၿပံဳဳးရႊင္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ကိုေအးလြင္ကိုျပန္ႏႉတ္ ဆက္ေလသည္ ။
” ကိုေအးလြင္….ထံုးစံအတိုင္းလားဗ်… ” ” ဟုတ္တယ္ ဆရာႀကီး…. ပိုင္ရွင္ေတြ ေသစာရင္းယူေနတာကို ေစာင့္ေနတာ ”
ေဆးရံုႀကီးဝင္းထဲက ကားစထြက္လာကတည္းက ကိုေအးလြင္ေခါင္းထဲ မူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္ေနမိသည္ ။ အသက္ေျခာက္ ဆယ္ေက်ာ္ အမ်ိဳးသားအေလာင္းက ကားေနာက္ထိုင္ခံုတြင္ လူႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ေစာင္ၿခံဳလွ်က္သားျဖင့္ ။
မက်မၼာသည့္ လူနာပံုစံျဖင့္ အိမ္ကိုျပန္သယ္ၿပီး အိမ္ေရာက္မွ အသက္ေပ်ာက္သည့္ သေဘာမ်ိဳးလုပ္ေနၾကသည္ကို ကိုေ အးလြင္ ႀကံဳခဲ့ရသည္မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ရွိေလၿပီ ။ နယ္ေဝးရပ္ေဝးမွ ရန္ကုန္အထိ ေဆးလာကုၿပီး အသက္ေပ်က္သြားသ ည့္အခါ ေဆြမ်ိဳးမစံုမလင္ျဖင့္ သၿဂႋဳလ္ရျခင္းကို မလိုလားၾကသျဖင့္ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံကာ ျပန္သယ္ယူၾကျခင္းျဖစ္ေပသည္ ။
ညအေမွာင္ထဲတြင္ တရိပ္ရိပ္ေျပးလႊားေနေသာ ကားေလးက မဂၤလာဒံုကိုေက်ာ္ၿပီး ေထာက္ႀကံ႕သို႔ပင္ ခ်ဥ္းနင္းဝင္လာ ခဲ့ေလၿပီ ။
” အခုဆံုးသြားတဲ့လူက ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ ဘာေတာ္လဲဗ်… ” ” အေဖပါခင္ဗ်… ” ” ခင္ဗ်ားတို႔ နွစ္ေယာက္ အေလာင္းကို ပူးကပ္ၿပီး ညႇပ္ထားေပးဗ်ာ…ကိုယ့္အေဖကို ဒီေလာက္လဲ ေၾကာက္မေနၾကစမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ…”
ကိုေအးလြင္ မေျပာလို႔ကလဲမျဖစ္…။ သားႏွစ္ေယာက္စလံုးက တံခါးတစ္ဖက္ဆီ ကပ္ထိုင္ေနၾကသျဖင့္ ကားေကြ႕လိုက္ တိုင္း အေလာင္းက ယိမ္းထိုးၿပီး ယိုင္လဲက်ေနသည္မွာ ျမင္လို႔မေကာင္းေပ ။
ေထာက္ႀကံ႕ေက်ာ္လာသည္ႏွင့္ လီဗာကိုဖိနင္းကာ အရွိန္ကိုျမႇင့္တင္လိုက္ေလသည္ ။ အေဝးေျပးကားႀကီးမ်ား…. ကုန္ တင္ကားႀကီးမ်ား၏ စူးရွေသာ မီးေရာင္ကို မၾကည့္မိေအာင္သတိထားရင္း ဂရုတစိုက္ ေမာင္းေနရာမွ ေနာက္ၾကည့္မွန္ ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္မိေလသည္ ။
” ဟာ….. ဘာလဲဟ…. ”
ေစာင္ၿခံဳထားေသာ အသုဘ၏ မ်က္လံုးအစံုက ျပဴးလွ်က္စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရေသာေၾကာင့္ ရင္ထဲတြင္ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားကာ ကားစက္ရွိန္ကိုေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည္ ။ အသုဘရွင္ သားႏွစ္ေယာက္က တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္မွ ကားတံခါးမွန္ကို မွီကာ အိပ္ေမာက်ေနေလၿပီ ။ ကားစက္သံၾကားမွ အၿပိဳင္အဆိုင္ ေဟာက္ေနၾကသည့္အသံမ်ားက နားမခံႏိုင္စရာ ။
ကားစက္ကိုအရွိန္ေလွ်ာ့ခ်ရင္းမွ ေနာက္ၾကည့္မွန္ကို ထပ္ၾကည့္လိုက္မိျပန္သည္ ။
” ဟ….ေသာက္ေခြး….. ” မႀကံဳစဖူး ျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကားကို ခ်က္ခ်င္းလမ္းေဘးသို႕ထိုးရပ္ၿပီး အေနာက္ခန္းမွ လူႏွစ္ေယာက္ကို လႉပ္ႏိႉးလိုက္ရေလသည္ ။
” ေဟ့လူေတြ……ေဟ့လူေတြ….ထၾကပါဦးဗ်… ” ” ဟမ္…. ” ” ဟင္….ဘာျဖစ္လို႔လဲ ” ” ဘာမွ မျဖစ္ဖူး…. ခင္ဗ်ား တို႔ အေဖရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေစာင္အုပ္ထားေပး… ”
” ဘာျဖစ္လို႔လဲကားဆရာ… ” ျမင္သမွ်ကိုေျပာျပလိုက္ပါက ယခုလို အကာလ အခ်ိန္ႀကီးတြင္ေၾကာက္လန္႔သြားၾကမည္ စိုးသျဖင့္ စကားလႊဲလိုက္ရေလေတာ့သည္ ။
” ေရွ႕မွာ စစ္ေဆးေရးဂိတ္ရွိတယ္…၊ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္မေပးေတာ့ဘူး…၊ စကားေတြ အမ်ားႀကီးရွင္းျပေနရလိမ့့္မယ္ …ဟု တ္ၿပီလား… ”
” ဟုတ္….ဟုတ္ကဲ့ ” ကိုေအးလြင္ ကားထဲျပန္ဝင္ထိုင္ရင္း ေနာက္ၾကည့္မွန္ကို အေပၚသို႔လွန္တင္လိုက္သည္ ။ ေနာက္ ၾကည့္မွန္မွ ျမင္ခဲ့ရေသာ အသုဘ၏ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးႏွင့္ ျပဴးက်ယ္ေနေသာ မ်က္လံုးကို ျပန္ျမင္ၿပီး ရင္တထိတ္ထိတ္ခုန္ေနေလၿပီ ။ တစ္ကိုယ္လံုး ၾကက္သီးမ်ားထေနေသာ္လည္း အေရာက္ပို႕ေပးရမည့္ တာဝန္ရွိေနသည္မို႔ ကားကိုသာ ဂရုတစိုက္ေမာ င္းလာခဲ့ေလေတာ့သည္ ။
ပဲခူးဘုရားႀကီးအေက်ာ္ မိုင္တိုင္ ခြန္ႏွစ္ဆယ္ သို႔ ေရာက္ေနေလၿပီ ။ ” ကားဆရာေရ…ခဏရပ္ပါဦး ….ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆီးသြားခ်င္လို႔ ” ကိုေအးလြင္လည္း ဆီးသြားခ်င္သည္ကို ေအာင့္ၿပီး ေမာင္းလာရသည္မွာ ဆီးအိမ္ပင္ တင္းေနေလၿပီ ။
” အေတာ္ပဲဗ်ာ….ကၽြန္ေတာ္လဲ ဆီးသြားခ်င္ေနတာ ” သံုးေယာက္သား ကားေပၚမွဆင္းကာ လမ္းေဘးတြင္ အေပါ့သြား ရင္း ကားထဲသို႕ ကိုေအးလြင္လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္ ။
” ဟင္……. ” ” ကားဆရာ….ဘာျဖစ္လို႔လဲ ” ” ကားထဲမွာ လူရိပ္ေတြ႕လိုက္လို႔ဗ် ” ကိုေအးလြင္၏ ေျပာစကားေၾကာင့္ က်န္ႏွစ္ေယာက္မွာ ကားထဲသို႔လွမ္းၾကည့္ၾကေလသည္ ။
” ဘာမွမရွိပါဘူးဗ်…. အထဲမွာ အေဖပဲရွိတယ္ေလ….” ” ခင္ဗ်ားတို႔အေဖ အျပင္ ေဘးမွာ လူရိပ္တစ္ထု ထပ္ေတြ႕လိုက္ လို႔ပါ ” ” ကားဆရာကလဲ ….မဟုတ္တာ…. ” ” အင္း…..ကၽြန္ေတာ္ အျမင္မွားတာျဖစ္မွာပါ ”
အခ်ိန္က ည ဆယ့္ႏွစ္နာရီထိုးေတာ့မည္ ။ မၾကာမီ ေဝါသို႔ေရာက္ေပေတာ့မည္ ။ ကုန္ကားႀကီးမ်ားအခ်ိဳ႕ ညအိပ္ရပ္နားေ နၾကေလၿပီ ။
” ဘုတ္ ” ဂရုစိတ္ေမာင္းေနရာမွ ထိုင္ခံုႏွစ္ခုၾကားသို႕ ေရာက္လာသည့္ အရာကိုၾကည့္ၿပီး စတီယာရင္ကို သတိထားဆုပ္ ကိုင္ကာ ကားလူးမသြားေစရန္ ထိမ္းလိုက္ရင္း ဘရိတ္မနင္းမိေစရန္ အေတာ္သတိထားလိုက္ရေလသည္ ။ ကားဘရိတ္ မနင္းပါပဲ ထိုင္ခံုႏွစ္ခုၾကားသို႔ အလုိလို လဲက်လာေသာ အေလာင္းကို မၾကည့္မိရန္ ႀကိဳးစားရင္း စက္ရွိန္ကိုေလွ်ာ့ခ်ကာ အေနာက္သို႔ လွမ္းေအာ္လိုက္သည္ ။
” ေဟ့လူေတြ…..ခင္ဗ်ားတို႔ အေဖကို ျပန္ထူလိုက္ဦးဗ်…..ခင္ဗ်ားတို႔ကလဲဗ်ာ…..၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ထိမ္းထားပါလို႔ ေျပာထားရဲ႕သားနဲ႔… ”
” ဟာ…….ဟုတ္ကဲ့….ကန္ေတာ့ဗ်ာ…ကန္ေတာ့ ” ” ခင္ဗ်ားတို႔ ကန္ေတာ့တာက ေနာက္မွဗ်…. ကားေမွာက္ၿပီး အကုန္ေသသြားမယ္… ဘာမွတ္ေနလဲ ”
မာမာထန္ထန္ေျပာလိုက္သည့္ ကိုေအးလြင္၏ စကားေၾကာင့္ အသုဘရွင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ျပာျပာသလဲေတာင္း ပန္ၾကေ လသည္ ။ ကိုေအးလြင္၏ စိတ္ထဲမွာ ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေစေတာ့ဟုသာ ဆုေတာင္းရင္း လီဗာကို ဖိနင္းလိုက္မိေလေတာ့ သည္ ။
ထိုင္ခံုႏွစ္ခုၾကားသို႔ငိုက္က်လာသည့္ အေလာင္း၏ မ်က္ႏွာက တေစာင္းအေနအထားျဖင့္ ကိုေအးလြင္ဘက္သို႔လွည့္ၿပီး မ်က္လံုးမ်ားျပဴးၾကည့္ေနသည္ကို ကိုေအးလြင္ မ်က္လံုးထဲ ေဖ်ာက္ဖ်က္၍ မရႏိုင္ေတာ့ေပ ။
” ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကားဆရာႀကီးရာ…. ” ” ေက်းဇူးလဲတင္မေနပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ…..ခင္ဗ်ားတို႔လူေတြကို အရင္ေခၚၿပီး ကားထဲကေန ထိုင္လ်က္ေပြ႕သာခ်ေပေတာ့….၊ ရပ္ကြက္ထဲက သိရင္ ကၽြန္ေတာ္လဲ ျပႆနာတက္လိမ့္မယ္ ”
” ဟုတ္ကဲ့…စိတ္ခ်ပါဗ်ာ…. ” ကားစထြက္ခ်ိန္ နာရီၾကည့္လိုက္သည့္အခါ မနက္ တစ္နာရီ ေက်ာ္ေလၿပီ ။ မႀကံဳစဖူး ႀကံဳခဲ့ရသည့္ ျမင္ကြင္းက ၾကက္သီးထစရာေကာင္းလြန္းေသာေၾကာင့္ ေနာက္ၾကည့္မွန္ကိုပင္ မၾကည့္ေတာ့ပဲ စက္ရွိန္ျမႇင့့္ကာ ရန္ကုန္သို႔ ဦးတည္ခဲ့ေလေတာ့သည္ ။
လမ္းမွာ မရပ္ေတာ့ပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းလာခဲ့ရသျဖင့္ မ်က္လံုးမ်ားက စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းျဖစ္ကာ ေမွးစင္းလာေနၾကသည္ ။ အိပ္မငိုက္ေစရန္ သတိထားၿပီး ေမာင္းရင္း ႏွာခါင္းဝထဲသို႔ တိုးဝင္လာေသာ စီးကရက္နံ႕ေၾကာင့္ ေမွးစင္းေနေသာ မ်က္လံုးမ်ား အနည္းငယ္ က်ယ္သြားၾကေလေတာ့့သည္ ။ ရွင္းလင္းေနသည့္ လမ္းမႀကီးတြင္ ကားတစ္စီးလံုး စီးကရက္နံ႔ ရေနသည္ မွာ ထူးဆန္းလြန္းေနေပသည္ ။
အျပန္လမ္းအတြက္ အေဖၚမေခၚခဲ့သည္ကိုပင္ စိတ္ထဲ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနမိေသးသည္ ။ အေဝးဆီမွ မီးေရာင္မ်ားကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့့္ မၾကာမီ ေျခာက္ေကြ႕ ( ေျမာက္ဥကၠလာပ ) သို႔ ေရာက္ေတာ့မည္ ။ ကိုေအးလြင္တစ္ေယာက္ စိတ္ကိုတင္းရင္း ေမာင္းေနရာမွ စိတ္ထဲတြင္ မသိုးမသန္႔ျဖစ္လာမိသည္ ။
လမ္းေဘးတြင္ ရပ္ထားေသာ ကုန္တင္ကားႀကီးမ်ားက မီးပိတ္ထားသျဖင့္ ဝင္မတိုက္မိေစရန္လည္း သတိထားေနရေလ သည္ ။ ေနာက္ဆို ယခုလို အလုပ္မ်ိဳးကို လုပ္မစားေတာ့ရန္လည္း ေတြးမိေလသည္ ။ ေရခဲတိုက္မွာ ေတြ႕ခဲ့ရေသာ လူင ယ္ေလးသည္ လူသားစင္စစ္ ဟုတ္ပါရဲ႕လား…။
လူသားစင္စစ္ဟုတ္ခဲ့ပါက သူလိုက္ခဲ့မည္ဟု ေျပာခဲ့ျခင္းအေပၚ အေဖၚအျဖစ္ ေခၚမသြားမိျခင္းအတြက္ လည္း ေနာင္ တရမိလိုက္သည္ ။
” အကို……. စီးကရက္တစ္လိပ္ေလာက္…… ” ထိုင္ခံုႏွစ္ခုၾကားမွ ထြက္လာေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္အတူ ပုခံုးကိုလာထိေသာ ေအးစက္စက္ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ကိုေအးလြင္ လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ျဖစ္သြားရေလေတာ့သည္ ။
” ေအာင္မေလး…… မင္း…..မင္း..” ” ဂ်ိမ္း………. ဒံုး……”
” အကို….. သတိရၿပီလား….. ” ” မင္း….မင္း…. ” ” ဟုတ္တယ္ေလ…အကို…. ကၽြန္ေတာ့္ကို မမွတ္မိဘူးလား…. ”
” စီးကရက္….စီးကရက္… ” ” ဟုတ္ပါတယ္….စီးကရက္ေလး ေတာင္းေသာက္တာနဲ႔ ဘာလို႔ အလန္႔တၾကားျဖ စ္ရတာ လဲဗ်ာ… ”
” ငါ…အခုဘယ္ေရာက္ေနလဲ…. ငါ…ငါ… ” ” အခုေရာက္ေနတာ ေရခဲတိုက္ေလ….” ” ဟင္….. ငါ့…..မိသားစုေရာ.. ” ” အကို႕မိသားစုကို အေၾကာင္းၾကားထားၿပီးၾကပါၿပီ….”
” ဟင္…..မင္းက ဘယ္သူလဲ ” ” ကၽြန္ေတာ္က ဒီေရခဲတိုက္မွာ ေနတာၾကာၿပီဗ်…ေျပာရရင္ေတာ့ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ရွိ မယ္နဲ႔တူတယ္…”
” ဘာ…ဒါဆို…မင္း…မင္းက… ” ” ဟုတ္တယ္…. ကၽြန္ေတာ္က ရထားေပၚကေနျပဳတ္က်ၿပီးေသခဲ့တာပါ ၊ ကၽြန္ေတာ္ ကိုဘယ္သူမွလဲ အမွ်မေဝႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး ”
” ဘယ္လို ” ” ကၽြန္ေတာ့္ မိဘေတြက ေတာင္တြင္းႀကီးကဗ်…၊ မိဘေတြလဲ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး…၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အလႉအတန္းလုပ္ေပးဖို႔ ေဆြမ်ိဳးေတြကို အကူအညီေတာင္းဖို႔ကလဲ အဆင္မေျပပါဘူးအကိုရာ….” ” မင္းကိစၥကအေရး မႀကီးဘူး…၊ ငါ….ငါ အခုဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ… ”
” အကိုက မေသေသးပါဘူးဗ်ာ….၊ အကို႔ေဘးမွာ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္တိုင္းရွိေနတာပဲ ” ” ဒါဆို…ငါက ဘာလို႔ ေရခဲတိုက္ကို ေရာက္ေနရတာလဲ….. ”
” အကို႕ဝိဉာဥ္က စိတ္စြဲရာကို ေလွ်ာက္သြားေနတာပါ ၊ အကို႔ရဲ႕ ခႏၱာကိုယ္က ကားတိုက္တဲ့ေနရာမွာ ရွိပါေသးတယ္…၊ အခုသူတို႔ သယ္လာၾကေတာ့မွာပါ ”
” ဟင္…… ငါ့ခႏၱာကိုယ္က အဲဒီမွာ…ငါက ဒီကိုေရာက္ေနတာေလ…ဘာေတြလဲ ” ” အကိုမေသေသးပါဘူးဗ်ာ….၊ အကို႔စိတ္ထဲစြဲေနတဲ့ ေနရာကို အကိုသတိလစ္တုန္းေရာက္လာတာပါ….”
” မင္းက ကားေပၚ ဘယ္လို လုပ္ၿပီးပါလာတာလဲ ” ” အကိုထြက္သြားကတည္းက ကၽြန္ေတာ္လိုက္လာတာဗ်….၊ အကို႕ကားေပၚကို ဟိုအဖိုးႀကီးအေလာင္းတင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပါ လိုက္လာခဲ့တာ….”
” ဒါ…ဒါဆို…အေလာင္းက မ်က္လံုးျပဴးၿပီးရီျပတာ မင္းလုပ္တာလား.. ” ” ဟုတ္တယ္ေလ…အကိုပဲ သရဲမေၾကာက္ဖူးဆို… ကၽြန္ေတာ္က အကို႕ကိုရယ္ျပရံုေလးလုပ္မိတာ…”
” ေတာ္စမ္းပါကြာ…ကားမေမွာက္တာကံေကာင္း… ” ” အကိုပဲသရဲမေၾကာက္ဖူးဆိုလို႔ ပ်င္းမွာစိုးလို႔စတာပါဗ်ာ… အခုသရဲကိုျမင္ဖူးၿပီလား ”
” ျမင္ဖူးၿပီေလ….. ” ” ဘယ္မွာလဲ…သရဲ ” ” မင္းေလ……မင္းက သရဲမဟုတ္လို႔ ဘာလဲကြ ” ” ဟား…ဟား…. အကိုရာ…. ကဲ..ကဲ…သရဲျမင္ဖူးေအာင္ ႀကံဳတုန္းလိုက္ျပမယ္…ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့ ”
လူငယ္ေလးေခၚရာေနာက္သို႕ ကိုေအးလြင္ လိုက္သြားရသည္မွာ ေျမႀကီးႏွင့္ ေျခေထာက္ႏွင့္ပင္မထိပဲ ေလထဲမွာ ပ်ံဝဲေနရသကဲ့သို႕ ရွိေနသည္ ။ ကားတိုက္ခဲ့သည္ဟုသာ ေျပာေပမယ့္ နာက်ဥ္ျခင္း ဒါဏ္ရာရျခင္းမ်ား တစ္ခုတစ္ေလ ေတာင္မရွိသည္မွာ အံ့ၾသစရာေကာင္းလြန္းလွသည္ ။
ေရခဲတိုက္သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္လဲ ယခင္ကႏွင့္မတူပဲ လူသြား လူလာမ်ားႏွင့္ စည္ကားေနသည္မွာ ထူးဆန္းေနေပသည္ ။
” အကို…..ဟိုအပင္ေပၚၾကည့္စမ္းပါဦး…. ” လူငယ္ေလးညႊန္ျပရာ သစ္ပင္ကို ကိုေအးလြင္သိပါသည္ ။ ေဆးရံုႀကီး၏ အေနာက္ဘက္တြင္ရွိေသာ သရဲ အလြန္ေျခာက္သည္ဆိုေသာ နံမည္ေက်ာ္ ထိန္ပင္ႀကီးျဖစ္ေပသည္ ။
ထိန္ပင္ႀကီးတစ္ခုလံုးတြင္ ေနရာလြတ္ပင္မရွိရေလာက္ေအာင္ ပံုသ႑ာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ရွိေနၾကသည့္ ပရေလာကသားမ်ားကို ျမင္လိုက္ရေလသည္ ။ ပရေလာကသားမ်ားကို ျမင္ေနရေသာ္လည္း ထိတ္လန္႔ျခင္း အလ်င္းမရွိသည္မွာလဲ ထူးျခားေနေပသည္ ။
” အကို…. ဟိုမွာၾကည္လိုက္ဦး….. ” ေရခဲတိုက္ေဘးနံရံကို မွီထိုင္ေနေသာ ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္ ကိုယ္လံုးႀကီးႏွင့္ အရာက ကိုေအးလြင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို လွမ္းၾကည့္ေနေလသည္ ။
” မေၾကာက္နဲ႔ အကို…. အခုအေျခအေနမွာ အကို႔ကို သူတို႔ ဘာမွ ဒုကၡမေပးႏိုင္ဘူး… ” ” သူတို႔က်ေတာ့ မင္းလိုမ်ိဳး အဝတ္အစားလဲမရွိ….လူပံုလဲမေပါက္…ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ”
” ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကေန ေသတဲ့အခ်ိန္အထိ သူတစ္ပါးအသက္ကို ေသေစလိုတဲ့ ဆႏၵနဲ႔ မသတ္ခဲ့ဖူးဘူးအကို…၊ မိဘေတြကို ရထားေပၚမွာ ေဈးေရာင္းၿပီး လုပ္ေကၽြးခဲ့တယ္…။ လႉစရာရွိရင္ မစားပဲလႉခဲ့တယ္ …၊ ဒါ့ေၾကာင့္ သူတို႔နဲ႔ မတူတာေပါ့…။ ကၽြန္ေတာ္က အရာဝတၳဳပစၥည္းေတြကို လက္နဲ႔ ထိေတြ႕ကိုင္တြယ္ႏိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပကတိရုပ္သြင္ကို ျပလို႔ရပါတယ္ ”
” ညီေလးရာ…အကိုမေသခဲ့ရင္ မင္းအတြက္ အလႉအတန္းလုပ္ေပးပါ့မယ္…. မင္းနံမည္ကိုေျပာပါ ” ” တကယ္လားအကို…. ကၽြန္ေတာ့္နံမည္….. ေက်ာ္စိုးဝင္းပါအကို… အကို အမွ်ေပးမယ္ဆိုရင္ ဒီေနရာကိုပဲ လာၿပီး ေတာင္တြင္းႀကီးက ေက်ာ္စိုးဝင္းလို႔ သံုးႀကိမ္ေခၚလိုက္ပါ ….အကိုမေသပါဘူး…. စိတ္ခ်ပါ ”
” အခုလိုျမင္ရေတာ့….ငါ…ေတာ္ေတာ္ သံေဝဂရတယ္ ညီေလးရာ…..” ” အကို႕ကိုျပခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္…. ဟိုမွာၾကည့္အကို….. ညေနက အရက္မူးၿပီး လူသတ္ခံလိုက္ရတဲ့ေကာင္…. ေတြ႕လား… ”
” ဟာ…..ေတြ႕တယ္….. ေၾကာက္စရာႀကီးပါလားကြာ…. လည္ပင္းႀကီးျပတ္ၿပီး ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေနတယ္ ”
” သူလဲ မၾကာခင္ လာေခၚခံရေတာ့မွာပါ.. ”
” ဟင္….ဘယ္သူကလာေခၚတာလဲ ” ” ငရဲကိုသြားရေတာ့မယ္ေလ အကို… ပရေလာကသားတိုင္း ငရဲက်ၾကတာမဟုတ္ပါဘူးအကိုရာ….၊ သူျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ကံအတိုင္း ခံၾကရေသးတာပါ ။ ကံငါးပါးလံုေပမယ့္ ေသခါနီးမွာ စြဲတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ လားရာမေကာင္းတဲ့သူေတြတစ္ပံုႀကီး…။
ပရေလာကသားေတြထဲမွာ ဘုန္းႀကီးသရဲလဲရွိတယ္ ။ စိတ္ၾကမ္းကိုယ္ၾကမ္းေတြလဲရွိတယ္ ။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေနထိုင္သူေတြလဲရွိတယ္ ။ အကို႔ကိုပဲၾကည့္ေလ…. ကားမတိုက္ခင္မွာ အကို႕စိတ္က ေရခဲတိုက္ကို ေရာက္ေနလို႔ အခုလိုေနရာကို စိတ္စြဲတဲ့အတိုင္း ေရာက္လာတာေလ …။
ေနာက္ဘဝကို ကူးႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အေရးရွိတဲ့သူေတြက ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ အလွည့္ေရာက္လာမယ့္ အခ်ိန္ေတြကိုေစာင့္ေနၾကတယ္အကို… ”
” မင္းကေရာ… ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ရွိေနၿပီ…အခုထိ မကၽြတ္ႏိုင္ေသးဘူးလား…. ” ” ကၽြန္ေတာ္ ရထားေပၚကျပဳတ္က်တဲ့ အခ်ိန္မွာ မေသေသးဘူးဗ်…။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ စြဲေနတာက ကၽြန္ေတာ့္အိတ္ထဲက ေဈးေရာင္းရတဲ့ေငြေတြ….၊ ဘယ္သူယူသြားမွန္းလဲမသိဘူး…၊ အေမေဆးကုဖို႔ စုထားတဲ့ ပိုက္ဆံေလးေတြ အကုန္ပါသြားတာဗ်….၊ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို နံမည္ေခၚၿပီး အလႉအတန္းလုပ္ေပးမယ့္သူလဲမရွိဘူးေလ အကို… ”
” စိတ္မပူနဲ႔ ညီေလး….. အကိုလုပ္ေပးမယ္… ” ” ေဟာ….အကို….အကို႕ကို သယ္လာၾကၿပီ….၊ အေရးေပၚကိုသြားၾကရေအာင္……ျမန္ျမန္လာ…. ”
” ေယာက်္ားေရ…..ေယာက္်ားရဲ႕…သတိရပါေတာ့ ” ” ေဖႀကီး…..ေဖႀကီး… ” ” ဆရာမေတြ…. လူနာရွင္ေတြကို အျပင္ခဏေလာက္ေခၚသြားေပးၾက …မပူနဲ႔….ကမန္ေတာ္တို႔ အစြမ္းကုန္ကုေပးမယ္… ”
ျမင္ေနရသည့္ ျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ၿပီး ကိုေအးလြင္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ေနေလသည္ ။ ေခါင္းမွ စီးက်ေနေသာ ေသြးမ်ားက ျမင္မေကာင္းေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနသလို အရိုးေငါထြက္ေနသည့္ ေျခေထာက္တစ္ဖက္က ပံုစံပ်က္ယြင္းေနေလၿပီ ။
” ငါ….ငါ…. မိန္းမ……မိန္းမ….. သားေလး…. သား… ” ” အကို…..စိတ္ကိုေအးေအးေဆးေဆးထား… အကိုမေသဘူး….၊ ခဏေနရင္ အကို႔ ခႏၱာကိုယ္ထဲကိုျပန္ဝင္ရမွာ…၊ စိတ္မတည္ၿငိမ္ရင္ ျပန္ဝင္လို႔မရဘူးအကို… စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ထား…. အခုေန အကို ေခၚလည္း သူတို႔ မၾကားႏိုင္ဘူး…”
” ဟာ…… ကိုေအးလြင္….. ျဖစ္ရေလ… ” အေျပးအလႊားေရာက္ခ်လာေသာ ရင္ခြဲရံုမွ ကိုသိန္းဝင္းကိုျမင္လိုက္ရသျဖင့္ ကိုေအးလြင္ အားတက္သြားမိေလသည္ ။
” ကိုသိန္းဝင္း….. ကိုသိန္းဝင္း… ” ” အကို…စိတ္ကိုၿငိမ္ေအာင္ထားပါဆို….စိတ္မၿငိမ္ရင္ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တစ္သက္လံုးေနခဲ့ရမွာေနာ္… ”
ေက်ာ္စိုးဝင္းေျပာသည့္ အတိုင္း စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ထားရင္း မိမိ၏ ခႏၱာကိုယ္အား အေရးေပၚအသက္ကယ္ေနၾကသည္ကို ရပ္ၾကည့္ေနမိေလသည္ ။
” အဲဒါ ခင္ဗ်ားလားဗ်….. ” နံေဘးနားေရာက္လာၿပီး ေမးလိုက္သည့္ လူကို အံ့အားသင့္စြာျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္ ။
” မင္းထြက္သြားစမ္း…… မင္းနဲ႔ မဆိုင္ဘူး…. ” ေက်ာ္စိုးဝင္းက မ်က္ႏွာ ခပ္တင္းတင္းျဖင့္ ခပ္မာမာေျပာလႊတ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ နံေဘးနားလာေမးသူမွာ မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာ ပ်က္ၿပီး ထြက္သြားေလေတာ့သည္ ။
” ေတြ႕လားအကို…. အကို႕ကိုယ္ထဲကိုဝင္ခ်င္ေနၾကတာ…၊ စိတ္ကိုၿငိမ္ေအာင္ထား….လာ….လာ… ခြဲစိတ္ခန္းထဲဝင္ၾကေတာ့မယ္…ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ကိုင္ထား…၊ ကၽြန္ေတာ္က ဝင္ေတာ့လို႔ ေျပာတာနဲ႔ မ်က္လံုးစံုမွတ္ၿပီးသာ ဝင္လိုက္ေပေတာ့…. ”
ေသြးပုလင္းမ်ား…ေဆးပုလင္းမ်ားခ်ိတ္ထားၿပီး ဒါဏ္ရာဒါဏ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ခႏၱာကိုယ္ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ကိုေအးလြင္ ေတြေဝေနမိေလသည္ ။
” အကို…အသင့္ျပင္ထား….၊ အကို႔ကို ႏိႉးစက္နဲ႔ ႏိႉးေတာ့မယ္…. အကို႔လက္ကို ကၽြန္ေတာ္ကိုင္ထားမယ္… ။
ကၽြန္ေတာ္ အခ်က္ျပၿပီး တြန္းလႊတ္လိုက္တာနဲ႔ ဝင္ေပေတာ့ ”
” အင္း….ဟင္း…..ဟင္း….ေရ….ေရ… ” ” ေယာက္်ား……ေယာက္်ား… ဆရာတို႔…..ဆရာမတို႔… လာၾကပါဦး….လူနာသတိရလာၿပီ….. ”
တစ္ကိုယ္လံုးနာက်ဥ္ကိုက္ခဲမႉေၾကာင့္ ကိုေအးလြင္တစ္ေယာက္ ညည္းတြားေနရေလသည္ ။ ေဆးရံုုမ်က္ႏွာက်က္ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်အားလံုး အိပ္မက္လား အမွန္တကယ္လားဆိုသည္ကို ေဝခြဲရခက္ေနမိသည္ ။
ႏႉတ္ခမ္းကို ထိေတြ႕လာေသာ ဝါဂြမ္းစေပၚမွ ေရစက္မ်ားက ကိုေအးလြင္၏ ရင္ထဲမွ အပူမ်ားကို မၿငိမ္းေစႏိုင္ခဲ့ပါ ။ ေရဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႉ ကိုတမ္းတရင္း ေရခဲတိုက္ ပါတ္ဝန္းက်င္အနီးအနားတစ္ဝိုက္မွ ေအာ္ဟစ္ ငိုေႂကြးေနၾကေသာ အသံမ်ား…. ၊ အဝတ္ဗလာ စားစရာနတၳိျဖင့္ ဝဋ္ဒုကၡခံစားေနရရွာေသာ ပရေလာကသားမ်ားကိုသာ ျမင္ေနမိေလသည္ ။
ယခင္က ယံုတမ္းစကားအျဖစ္သာ သတ္မွတ္ခဲ့သည့္ ငရဲမွျပန္လာဖူးသည္ဆိုသည့္ သူမ်ားကို ကိုေအးလြင္ ယံုၾကည္လာခဲ့မိေလၿပီ ။ ငရဲမေရာက္ခင္ စပ္ၾကားမွာပင္ ျပဳခဲ့သမွ် ကံဝဋ္ေႂကြးကို ေပးဆပ္ေနၾကရသည့္ သူမ်ားကိုျမက္ျမင္ ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရၿပီမို႔ သံေဝဂရလာခဲ့ေလၿပီ ။
” ကိုေအးလြင္….. သက္သာရဲ႕လား…… ” ” ဟာ….လာ… ကိုသိန္းဝင္း…. ” ” ေန…ေန… သက္သာသလိုေနဗ်ာ… အရိုးကေတာ့ စတီးရိုးထည့္ထားေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ အခ်ိန္ယူရဦးမယ္ဗ်… ”
” ဆရာဝန္ႀကီးလဲေျပာတယ္…” ” ခင္ဗ်ားကံေကာင္းတယ္ဗ်ာ….. ေရွ႕က ဆယ္ဘီးကားႀကီးရပ္ထားတာေတာင္ မျမင္ဘူးလား… တိုက္လိုက္တာမွ ရစရာမရွိဘူး… ဆယ္ဘီးကားကို ေနာက္ကဝင္တိုက္ၿပီး ကားထဲမွာ ခင္ဗ်ားရွိမေနတာက အေတာ္ကံေကာင္းတယ္မွတ္… ”
” ဘယ္လို….ကိုသိန္းဝင္း…… ” ” အင္းေလ…. ခင္ဗ်ားကားက ရပ္ထားတဲ့ ဆယ္ဘီးကားကို အေနာက္က ဝင္တိုက္ၿပီး ကားေအာက္ထဲေရာက္သြားေတာ့ ေခါင္မိုးေတြပါျပတ္သြားတာ…၊ ခင္ဗ်ားသာ ကားထဲရွိေနရင္ တစ္ပိုင္းစီျပတ္သြားမွာဗ်… ”
” ဟင္…ဒါဆို..ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္ကိုေရာက္ေနတာလဲ ” ” ခင္ဗ်ားက ကားထဲကေန ဘယ္လိုလြင့္ထြက္သြားလဲေတာ့မသိဘူးဗ်… ၊ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ၾကားရတာေတာ့ ဆယ္ဘီးကားေအာက္ေရာက္ေနတယ္တဲ့…”
” ဗ်ာ….. ”
” မဗ်ာနဲ႔…….ကံအရမ္းေကာင္းလြန္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္မွ ၾကားၾကားျခင္း အံ့အားသင့္ေနတာ ” ” ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုေျပာခ်င္လို႔ဗ်…. ” ” ေျပာေလ…… ကိုေအးလြင္… ”
” ဒီလိုဗ်……. ” ႀကံဳခဲ့သမွ်ကို တစ္ခုမက်န္ ကိုသိန္းဝင္းကိုေျပာျပလိုက္သည့္အခါမွာေတာ့ ကိုသိန္းဝင္းတစ္ေယာက္ အံ့အားသင့္သည့္ မ်က္ႏွာျဖင့္ ကိုေအးလြင္ကို စိုက္ၾကည့္ေနေလသည္ ။
” ဘယ္လို ထင္သလဲ ကိုသိန္းဝင္း…၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာယံုသလား… ” ” သိပ္ယံုတာေပါ့ဗ်ာ……. ။ အဲဒီေကာင္ေလးက ရင္ခြဲရံုနားမွာ အၿမဲရွိတယ္…။
ဘယ္သူ႕ကိုမွလဲ မေျခာက္လွန္႔ဘူး…၊ ကၽြန္ေတာ္ အေလာင္းေတြ ရင္ခြဲတဲ့ အခါ ကၽြန္ေတာ့္အနားမွာရွိေနတတ္တယ္ဗ်…၊ သူလာရင္ စီးကရက္နံ႕ရတယ္…၊ တစ္ခါတစ္ေလ ေရခဲတိုက္က တံခါးေတြဘာေတြေတာင္ ကူပိတ္ေပးတာ….စတတ္ေနာက္တတ္တာ တစ္ခုကလြဲရင္ ေျခာက္တာ လွန္႔တာ မလုပ္ဘူးဗ်….ကၽြန္ေတာ့္အထင္မမွားဘူးဆိုရင္ေပါ့ဗ်ာ…..။
အဲဒီေကာင္ေလးကမ်ား ခင္ဗ်ားကို ကားထဲက တြန္းထုတ္ခဲ့ေလသလားပဲ…၊ တကယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ား ကိုယ္က ႏွစ္ပိုင္းျပတ္ထြက္သြားေလာက္တယ္ ”
” ဗ်ာ……… ”
မနက္အာရံုတက္ခ်ိန္မတိုင္မီကတည္းက ခ်ိဳင္းေထာက္ကို အားျပဳရင္း ေရခဲတိုက္အနားသို႔ ကိုေအးလြင္ ေရာက္ေနခဲ့ပါၿပီ ။
” ေတာင္တြင္းႀကီးက ေက်ာ္စိုးဝင္းေရ….. ေတာင္တြင္းႀကီးက ေက်ာ္စိုးဝင္း…. ေတာင္တြင္းႀကီးက ေက်ာ္စိုးဝင္း…၊ အကိုနဲ႔ အတူ လိုက္ခဲ့ပါ…မနက္အာရံုဆြမ္းနဲ႔ သကၤန္းကပ္လႉၿပီး..မင္းအတြက္ အမွ်ေပးေဝပါ့မယ္…မင္းသိရွိေၾကာင္း အကို႕ကို အသိေပးပါညီေလးေရ….”
ရင္ထဲမွ လိႉက္လိႉက္လွဲလွဲ ေခၚလိုက္သံႏွင့္အတူ ေလမတိုက္ပါပဲ သစ္ပင္အခ်ိဳ႕က လႉပ္ရမ္းသြားသကဲ့သို႔ စီးကရက္နံ႕သင္းသင္းေလးက ကိုေအးလြင္အနီးအနားတြင္ ေဝ့ဝဲေနေလေတာ့သတည္း…..။
ျမင္အပ္ မျမင္အပ္ ႏွစ္ရပ္မ်ားစြာ သတၱဝါအေပါင္းတို႔ ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ၿမဲၾကပါေစသတည္း ( နာနာဘဝ…ဝိနာဘာဝတို႔ဟူသည္….အမွန္တကယ္ရွိပါသည္ ။ ေပတဟုေခၚေသာ ၿပိတၱာ မ်ားပင္ျဖစ္ၾကေလသည္ ။
မိစၦာဒိ႒ိ အယူလြဲမွားျခင္း…၊ ကံငါးပါးကိုက်ဴးလြန္ၾကျခင္း ၊ မေစၦရစိတ္လြန္ကဲျခင္း..ေလာဘ…ေဒါသ…ေမာဟ..တို႔ေၾကာင့္ျဖစ္တတ္ပါသည္ ။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါက ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေသာ တရားေတာ္မ်ားကို ဖတ္ရႉျခင္းျဖင့္ သိျမင္ႏိုင္ၾကပါသည္ ။ သတိသံေဝဂယူႏိုင္ၾကပါေစ…. )
ျဖစ္ရပ္မွန္အား အေျခခံလ်က္ ေရးသားလိုက္ရပါေၾကာင္း… ( အမည္…ေနရပ္မ်ားကို လႊဲေျပာင္းေရးသားထားပါသည္ )
လြင္ဦးဟန္
0 comments :
Post a Comment