အရွင္ဘုရား၊ အခ်ဳိ႕ေသာ လူ႔ေဘာင္မွ လူသားမ်ားမွာ သူတစ္ပါးထံမွ ေခ်းယူထားေသာ ပစၥည္း (အထူးျဖင့္ ေငြေၾကး)ကို ျပန္မေပးဘဲ ေနတတ္ၾကပါသည္။ အဲဒီလို ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိး တစ္ေယာက္နဲ႔ ေလာေလာဆယ္ ႀကဳံေနရလို႔ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနရပါသည္ ဘုရား။ အခ်င္းခ်င္း အေၾကြးယူၿပီး ျပန္မဆပ္ေသာ ပုဂၢဳိလ္မ်ားသည္ ယခုဘဝ ေနာင္ဘဝတြင္ မည္သို႔ေသာ အျပစ္ ျဖစ္ႏိုင္သည္ကို ေဟာၾကားေပးေတာ္မူပါ ဘုရား။
ေျဖ။
ကတိ ဟာ လူ႕အရည္အခ်င္း လူ႕တန္ဖိုးရဲ႕ ေသာ့ခ်က္ပဲ။ ကတိေၾကာင့္ လူေလးစားခံရသလို ကတိပ်က္ရင္ အရည္အခ်င္း ရွိလ်က္ အသိအမွတ္ မျပဳခံရဘဲ ရွိတတ္တယ္။
အခ်ိန္၊ အေႂကြး ၊ အလုပ္ – စသည္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ကတိ အေရးႀကီးတယ္ ..
အခ်ိန္၊ အေႂကြး ၊ အလုပ္ – စသည္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ကတိ အေရးႀကီးတယ္ ..
ဘုရားေဟာ
ဣဏသုတ္ (အံ ၂၊ ၃ဝ၉)မွာ ေႂကြးယူရသူရဲ႕ ဆင္းရဲ ၆-မ်ိဳး ေဟာၾကားပါတယ္။
၁၊ ဆင္းရဲတာ၊
၂၊ ဆင္းရဲလို႔ အေႂကြးယူရတာ၊
၃၊ အရင္းကို မေပးနိုင္ေသးလွ်င္ အတိုးေပးပါမယ္လို႔ ကတိေပးထားရတာ၊
၄၊ ေႂကြးရွင္က အတိုးကို ေတာင္းတာ၊
၅၊ ျပန္မေပးနိုင္လို႔ သူ႕ေနာက္ကို ေႂကြးရွင္ လိုက္ခံရတာ၊
၆၊ အဖမ္းခံရတာ။
ဒါေတြက အေႂကြးယူသူတို႔ရဲ႕ ပစၥဳပၸန္မွာ ႀကဳံရမယ့္ ဆင္းရဲ ဒုကၡအေၾကာင္း အႁမြက္မွ်ေပါ့။
ဣဏသုတ္ (အံ ၂၊ ၃ဝ၉)မွာ ေႂကြးယူရသူရဲ႕ ဆင္းရဲ ၆-မ်ိဳး ေဟာၾကားပါတယ္။
၁၊ ဆင္းရဲတာ၊
၂၊ ဆင္းရဲလို႔ အေႂကြးယူရတာ၊
၃၊ အရင္းကို မေပးနိုင္ေသးလွ်င္ အတိုးေပးပါမယ္လို႔ ကတိေပးထားရတာ၊
၄၊ ေႂကြးရွင္က အတိုးကို ေတာင္းတာ၊
၅၊ ျပန္မေပးနိုင္လို႔ သူ႕ေနာက္ကို ေႂကြးရွင္ လိုက္ခံရတာ၊
၆၊ အဖမ္းခံရတာ။
ဒါေတြက အေႂကြးယူသူတို႔ရဲ႕ ပစၥဳပၸန္မွာ ႀကဳံရမယ့္ ဆင္းရဲ ဒုကၡအေၾကာင္း အႁမြက္မွ်ေပါ့။
တမလြန္မွာလည္း ..
ေသာ ပါပကေမၼာ ဒုေမၼေဓာ၊ ဇာနံ ဒုကၠဋ မတၱေနာ။
ေယာနိ မညတရံ ဂန႖ာ၊ နိရေယ ဝါပိ ဗဇၩတိ။
မေကာင္းသျဖင့္ ျပဳထားသည့္ မိမိ၏ အကုသိုလ္ကို တေရးေရး ေတြး၍ သိေနေသာ သဒၶါ ဓနစသည္ မဲ့မြဲ ထိုလူဆင္းရဲသည္ တိရစာၦန္ဘဝသို႔ ေရာက္၍ ျဖစ္ေစ ငရဲဘဝ၌ ျဖစ္ေစ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံရ၏။
ေယာနိ မညတရံ ဂန႖ာ၊ နိရေယ ဝါပိ ဗဇၩတိ။
မေကာင္းသျဖင့္ ျပဳထားသည့္ မိမိ၏ အကုသိုလ္ကို တေရးေရး ေတြး၍ သိေနေသာ သဒၶါ ဓနစသည္ မဲ့မြဲ ထိုလူဆင္းရဲသည္ တိရစာၦန္ဘဝသို႔ ေရာက္၍ ျဖစ္ေစ ငရဲဘဝ၌ ျဖစ္ေစ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံရ၏။
ေႂကြးယူသူနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ မဟာစည္ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး ကိုယ္ေတြ႕ အဲဒီလို ထူးဆန္းျဖစ္ရပ္ တစ္ခုကို မွ်ေဝလိုက္ပါတယ္ ..
ငညို႔အေႂကြး
ျမန္မာႏွစ္ ၁၂၇၀-၁၂၈၀ ကာလအတြင္းက ေတာင္တြင္းႀကီး အေနာက္ေျမာက္ ၁၀-မိုင္ေလာက္ အေဝးမွာ ရွိတဲ့ ေခ်ာင္းရိုး ႐ြာမွာ ကြမ္းထမ္းၿပီး ေရာင္းတဲ့ အသက္ ၂၀ အ႐ြယ္ ငညိုနဲ႕ ဘဆိုင္လို႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ တစ္ေန႕ ဘဆိုင္ဟာ ဆန္ကုန္ေနလို႔ ငညို႔ဆီက ဆန္တစ္စလယ္ ေခ်းၿပီး ခ်က္ စားရတယ္။ အဲဒီေနာက္ အေႂကြး ျပန္မဆပ္ရေသးခင္ ဘဆိုင္ ပိုးထိ (ေႁမြကိုက္ခံရ)လို႔ ေသဆုံးတယ္။ ဘဆိုင္ဟာ ငညို႔အိမ္မွာ တိုက္ၾကက္ လာျဖစ္ၿပီး ငညို႔ကို သုံးႀကိမ္ထိ နိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးနိုင္ေပမယ့္ ၄-ႀကိမ္ေျမာက္မွာ မနိုင္တဲ့အခါ ငညို သတ္စားတာကို ခံရတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ငညိုရဲ႕ ႏြားမႀကီးက ၾကက္ကေလးကို လာနမ္းသြားသတဲ့။
ၾကက္ကေလး ေသေတာ့ အဲဒီ ႏြားမႀကီးဆီမွာ သေႏၶေနၿပီး ႏြားမေလးအျဖစ္ လာေမြးတယ္။ အဲဒီ ႏြားမေလး အတန္ငယ္ ႀကီးတဲ့အခါ ငညိုနဲ႕ မိတ္ ေဆြေတြ အဲဒီ ႏြားမေလးကို သတ္စားၾကတယ္။ အမဲကို လွီးဖ်က္ေနတုန္း ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕က စာေရးႀကီးနဲ႕ စာေရးကေတာ္ ေရာက္လာၿပီး စာေရး ကေတာ္က အလြန္ သနားက႐ုဏာ ျဖစ္သြားၿပီး “ငါ့ႏြားသာဆို သတ္မစားရက္ပါဘူး၊ ေသရင္ေတာင္ ေျမျမႇုပ္ၿပီး သျဂၤိုဟ္မွာ”လို႔ ေျပာသတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ စာေရးကေတာ္မွာ သားေလး တစ္ေယာက္ ေမြးတယ္။ ၇-ႏွစ္ေလာက္ထိ စကား မေျပာဘူး။
စကားေျပာေတာ့ “ငညို ဆန္တစ္စလယ္”လို႔ စေျပာသတဲ့။ ေနာက္ ဖခင္ က အေႂကြးကို ဆပ္ေပးပါ့မယ္ဆိုေတာ့မွ သားျဖစ္သူက ေခ်ာင္းရိုး႐ြာ ငညို႔ဆီ အေရာက္ ေခၚသြားၿပီး အားလုံးကို ေျပာျပသတဲ့။ ငညို (ထိုအခ်ိန္ ဦးညို)လည္း သူ႕လုပ္ရပ္ေတြ အတြက္ အလြန္ ေနာင္တ ရသြားသတဲ့။ (ဓမၼစၾကာ တရားေတာ္ႀကီး၊ စာ-၃၀၉ မွာ အေသးစိတ္ ရႈပါ)။
Credit:အရွင္ေကလာသ
0 comments :
Post a Comment