"ေအး ညည္းႀကီးေဒၚဆံုးသာ သာမာန္မဟုတ္ဘူး ညည္းအျမန္ အညာ ဆင္းလာခဲ့"....
ေဒၚေငြခင္ ကေတာ့ ကြၽန္မတို႔ အဘိုးဘက္ က တစ္ဦးတည္း က်န္ေတာ့တဲ့ အမ်ိဳးပါပဲ...အမ်ိဳးေတာ္တာ က အဖိုးရဲ႕တူ ဦးစိုးေမာင္ နဲ႔ပါ ဒါေပမယ့္ ဦးစိုးေမာင္ထက္ ႀကီးႀကီး ေငြခင္နဲ႔ ပိုရင္းႏွီးၾကတယ္...ကြၽန္မတို႔ အညာက ျပန္လာတုန္းကေတာင္ ႀကီးႀကီးက ဘာေရာဂါမွ မ႐ွိပါဘူး ဒါေပမယ့္ အသက္ႀကီးလာလို႔ ပိန္တာ နဲ႔ အညာဘက္ဆိုေတာ့ အရမ္းပူတာေၾကာင့္ အားျပတ္ေနသလို နည္းနည္းေလး လႈပ္တာနဲ႔ အားမ႐ွိေတာ့တာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္တာပါ တကယ္ ဆို ဦးစိုးေမာင္ ကသာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ လေလာက္က အေတာ္ ေနမေကာင္ျဖစ္ၿပီး ေသမလို ျဖစ္ခဲ့တာ....အဲ့လို လူက မေသ ဘဲ ဘာေရာဂါမွ မ႐ွိတဲ့ ႀကီးႀကီးက ဆံုးျပီ တဲ့ ေနာက္ၿပီးေသြး႐ိုးသား႐ိုးမဟုတ္ဘူးတဲ့ တခု ခုေတာ့ ထူးဆန္းေနၿပီ ပဲ........လက္မွတ္ျဖတ္ၿပီး အညာ ကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ျပန္ၿပီ
"လာျမျမ တူမႀကီး.."
"ဦးေလးစိုးေမာင္ ႀကီးႀကီး က ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဟင္"
" ေသ သြား တာေလ".
ဦးေလးအေျဖႀကီးက တမ်ိဳးႀကီးပဲ..ဦးေလးက ႀကီးႀကီးေသလို႔ ၀မ္းနည္ပံုလည္းမရဘူး တကယ္ဆို ႀကီးႀကီး က ဦးေလးအေပၚအရမ္းေကာင္းတာကို..."ျမျမ ဒီည ဒီမွာပဲ တည္းမလို႔လား."
"ဟုတ္...."
"လာ အဲ့မွာ မတည္းနဲ႔ ငါတို႔ ဘက္ျခမ္းမွာလာအိပ္" ဦးေလးက သူ႔ အိမ္မွာမိဘေတြမ႐ွိေတာ့တဲ့ သူ့ေျမးမ ေလးကိုေခၚထားတယ္ .....အာ့နဲ့ ကြၽန္မလဲ ျကီးျကီး အမအိမ္ ဘက္ေရာက္လာတယ္..ကြၽန္မေတာင္မထိုင္ရေသးဘူး..."ျမျမ ညည္းဦးေလး ဖုတ္ဝင္ေနသလားမသိဘူး...."
"႐ွင္ "
"ကဲပါ ေတာ္ကလည္း ထိုင္ပါေစဦး"
"မဟုတ္ပါဘူး အေဒၚ ကြၽန္မကိုေျပာျပပါ အုန္း"
"ဒီလို ျမျမ ေရ ညည္းတို႔ဦးေလး ေသမလိုျဖစ္ေသးတယ္ေလ ညည္းတို႔ဒီအလည္မလာခင္ ၁ လေလာက္ကေလေတာ္ေတာ္ေလးဆိုးတာပါေအ က်ဳပ္တို႔ျဖင့္ေသၿပီထင္ေနတာ.သူကသတိလစ္ လစ္ သြားတာကိုး..ငါတို႔က ေငြခင္ကို ေျပာေသးတယ္ ညည္းေယာက်္ားက်န္းမာေရး ျပန္ေကာင္းလာတာ မ႐ိုးသားဘူးေပါ့"
"အမေလး ညည္းတို႔ ႀကီးေဒၚက ေယာက်ာ္းခ်စ္ေလ သိတယ္ အတိုင္း က်ဳပ္တို႔ ကိုေအာ္ဟစ္ ေငါက္ လႊတ္လိုက္တာ က်ဳပ္တို႔ ဘာမွ မေျပာရဲဘူး ညည္းတို႔လာတုန္းကလဲ ခဏတစ္ျဖဳတ္ပဲဆိုေတာ့မေျပာျဖစ္တာေပါ့ေနာက္ ၅ ရက္တ ခါေလာက္ ေငြခင္ ၿမိဳ႕ေပၚတက္ ေစ်း၀ယ္ ၿပီးျပန္လာရင္ စိုးေမာင္က နင္းေပးတယ္ေလ.......ေအး အဲ့လုိ နင္းေပးၿပီးတာနဲ႔ ေငြခင္ တစ္ေယာက္ အားမ႐ွိသလို ျဖဴ ဖတ္ျဖဴ ေရာ္နဲ႔ ေနမေကာင္း ျဖစ္တတ္တယ္...ဒါကလဲ က်ဳပ္တို႔က ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့သူေတြဆိုေတာ့ သတိ ထား မိတာေပါ့......." တစ္ေယာက္ တစ္လွည့္ စီေျပာေနတဲ့ ႀကီးႀကီးရဲ႕ အေဒၚစကားေတြကို ယံုတစ္ မယံုတစ္ဝက္ ေဝခြဲေနရတယ္..
"ေဒၚေလးတို႔က ဘယ္လိုသိတာလဲ"
"ညည္းကလည္းသူတို႔အိမ္ ကိုၾကည့္ ျခံစည္းရိုး မ႐ွိအကား အကြယ္မ႐ွိဘူး အိမ္က သခ်္ိဳင္းနားမွာေလ စိုးေမာင္အသည္းအသန္ ျဖစ္တုန္းကလဲ ေသေတာ့မလိုနဲ႔ အခု ေငြခင္ ေသေတာ့ သူက ဝ ၿဖိဳးေနတာပဲ ေနာက္ၿပီး သူ႔ မ်က္ႏွာကိုၾကၫ့္မိလား ႏွားေခါင္းက လန္ၿပီး နားရြက္ေတြလဲ လန္ေနၿပီေလ ဒါ ေသတာ ၾကာလို႔ ျဖစ္လာတဲ့ လကၡဏာ ပဲ ၿပီး မိန္းမဆံုးတာေတာင္ ဘယ္လိုမွမေနတာ မထူးဆန္းဘူးလား "....... သူတို႔ ဓေလ့ နဲ႔ သူတို႔အေတြးက ဟုတ္ေနတာပဲ ကြၽန္မလဲ လူေတြေသ ရင္ ဒီလို လကၡဏာ ႐ွိလားေသေသ ခ်ာခ်ာ မေျပာတတ္ပါဘူး.....
"က်ဳပ္တို႔က အဲ့ ဖုတ္ကို ထုတ္ေစခ်င္တယ္..ညည္း ေကာ"
"ကြၽန္မကေတာ့ ထုတ္ေစခ်င္တာေပါ့......သူ႔ေျမး ကေကာ သူက ကြၽန္မနဲ႔ ေနတာမွ မဟုတ္တာ" ကြၽန္မ ဦးေလးက သူ႔ေျမးမေလးနဲ႔ ေနတာဆိုေတာ့ သူ႔ေျမးမေလးသေဘာကပဲ ပိုအေရးႀကီးတာေပါ့ေလ...."အင္းးး ျမျမ ညည္း မွတ္မိလား ညည္းတို႔အဘြားတုန္းကလဲ အသိျမန္လို႔ မဟုတ္ရင္ ေဌးေဌးလဲ ေသ မွာ..."
"ဟုတ္တယ္ေနာ္ ဦးေလး စိုးေမာင္က အဖြားလို ျဖစ္ေနတာေပါ့ေနာ္....."(ကြၽန္မတစ္ခါေရးဖူးတဲ့ အစြယ္မပါဘဲ ေသြးစုတ္တဲ့ ဖုတ္ေကာင္ အေၾကာင္းေပါ့)
"အန္တီျမ ဖြားေလးတို႔ဘာေျပာေျပာ သမီးက မယံုဘူး ဒါ့ေၾကာင့္ သမီးကို ဘာမွ မေျပာနဲ႔ ဖိုးဖိုး က ဘာမွ မျဖစ္ဘူး ဘာမွလဲ ထုတ္စရာမလိုဘူး... ယံုလဲမယံုဘူး ဖြားဖြားကလဲ သူ႔ဘာသာ ေသတာ ဖိုးဖိုးနဲ႔မဆိုင္ဘူး...".....သူ႔သေဘာက အဲ့လိုဆိုေတာ့ ကြၽန္မတို႔လဲ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘဲ ရက္လည္ၿပီးေတာ့ ..စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ပဲ.ျပန္လာခဲ့ရတယ္ ဒီလိုျပန္လာခဲ့တာ သူမအတြက္ ကံမေကာင္းခ်င္းျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ ႀကိဳသိခ့ဲမယ္ဆိုရင္ ကြၽန္မ တခါတည္း ဦးေလးကို ဖုတ္ ထုတ္ဖို႔ အတင္းေျပာခဲ့မွာပါ......ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တာ ၂ ပတ္႐ွိေတာ့...."ဟဲလို ျမျမေရ ထူးျပန္ၿပီဟ"......
အညာက ဖုန္းလာပါၿပီ......
" ဘာလို႔လဲ အေဒၚ"..
" ဒီကို လာခဲ့အုန္း က်ဳပ္တို႔ ရြာေတာ့ ရြာနာေတာ့မယ္.."
ေျပးရျပန္ပါၿပီ......
ေရာက္တာနဲ႔ တန္းၿပီးအေဒၚက "စိုးေမာင္ ေျမးေလး ေဆးရံု တင္ထားရတယ္ ဒီေန႔ စိုးေမာင္ကို ဖုတ္ ထုတ္မယ္ သူ႔ေျမးမေလးလဲ ေသၿပီး ဖုတ္ဝင္ေနတယ္...."
ကြၽန္မ နားအေတာ္႐ႈပ္သြားတယ္....
ကြၽန္မဦးေလးကို ရြာထဲက လူႀကီးေတြ ဖမ္းခ်ဳပ္ထားတယ္ ေနာက္ၿပီး ဆန္မန္းေတြလဲ အိမ္ခန္းအေ႐ွ႕အေနာက္ တစ္ေနရာမက်န္ေအာင္ ဖ်န္းထားၾကတယ္ "ငါ့ေအာက္ က အရြက္ေတြ ထုတ္ေပးၾက"အာေဂါင္ကိုျခစ္ၿပီးေၾကာက္စရာ အသံႀကီးနဲ႔ တကယ္ ပင္ ၾကက္သီးေတြထမိတယ္.....သိပ္မၾကာခင္မွာ အရမ္ကို ဆိုးဆိုးဝါးဝါး အပုတ္နံ႔ ထြက္လာတယ္..." ဖုတ္ကေတာ့ ထြက္သြားၿပီ သူဒီအိမ္ထဲက ထြက္လိုရမွာမဟုတ္ဘူး ရြာသားေတြ အျပင္ထြက္ ဒီအိမ္ကိုမီး႐ိႈ့ၿပီး ဖုတ္ကိုသတ္ရမယ္...." တ စ တ စ နဲ႔ေလာင္ၿမိဳက္သြားတဲ့ ဦးေလး တို႔အိမ္ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္...." ဦးေလးရဲ႕ ေျမးမေလးေကာ"...
"ေဆးရံုေပၚမွာ သူကေတာ့ ဒီတိုင္း အမဲသားေတာင္းတဲ့ဖုတ္ ထင္တာပဲ ညေနေစာင္းရင္ အမဲသားေတာင္းတယ္...."
"ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာတုန္း ကြၽန္မ ျပန္သြားတာေတာင္မၾကာေသးဘူး" "ဒီလိုေအ က်ဳပ္တို႔လဲ ခေလးမကို သူ႔အဖိုး ဖုတ္ ထုတ္ဖို႔ေျပာေပမယ့္ မရဘူး ေနာက္ပိုင္းသူ အိပ္ရာထဲ လဲေတာ့ ေငြခင္ လိုပဲ အားမ႐ွိသလို ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္နဲ႔ ဒီၾကားထဲ ငါတို႔လဲ ေနေတြပူေတာ့ မနက္ မလင္းခင္ ၾကက္သြန္ခင္းသြား ညမိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္လာတာ ဒါ့ေၾကာင့္ သူကို သတိမရဘူး ေနာက္ေန႔ က်ဳပ္ ညဖက္ႀကီး အေပါ့သြား ေတာ့ စိုးေမာင္ေျမးမ ေတာင္ပိုင္းအိမ္က ၾကက္ေတြ အစိမ္းစားေနတယ္ေလ အဲ့တာေၾကာင့္ တစ္အိမ္ထဲမွာ တစ္လ ထဲ ၃ ေလာင္းျဖစ္မွာဆိုးလို႔ ခေလးမကို ေဆးရံုပို႔ၿပီး ေဆးရံုမွာပဲဖုတ္ ထုတ္ၾကဖို႔ စီ စဥ္ထားတာ အခု ေဆးရံုသြားၾကမယ္ လာ........"
"ဟင္............"
ကြၽန္မ သက္ျပင္းအ႐ွည္ႀကီးခ် လိုက္မိတယ္...... ခုေတာ့ မျဖစ္သင့္တာေတြ ျဖစ္ကုန္ပါၿပီ......
"ငါ အမဲသား စားခ်င္တယ္ ငါ့ကို အမဲသားေကြၽး....ငါလက္ေတြ ႀကိဳးေျဖေပး....."
"လာ ကုန္ၿပီလား စိုးေမာင္ အေျခ အေနေကာ...." " ေလာက္ေတြေတာင္ တက္ေနၿပီ အနံ႔ေတြ မခံႏိုငိေတာ့လို႔ အိမ္ပါ မီး႐ိႈ့ၿပီး ဖုတ္ကိုပါ တက္ပလိုက္တယ္..ဒီ ခေလးကို ခဏ တုတ္ထား ၾက ကုတင္ေအာက္မွာ ခံု ဖိနပ္နဲ႔ ျသဇာရြက္ေတြ ထည့္လိုက္ဦးမယ္..."ကုတင္ေအာက္မွာ ခံုဖိနပ္ကို တစ္ဖက္ကို ေမွာက္ က်န္တစ္ဖက္ ကို ပက္လက္ထားၿပီး ျသဇာရြက္ကို သူအိပ္တဲ့ အိပ္ယာေအာက္ မွာထည့္လိုက္တာနဲ႔ အသံနက္ႀကီးျဖင့္
"အားးးး" ဟုေအာ္ကာ တစ္ကိုယ္လံုး လူးလိွမ့္ၿပီး..မၾကာခင္မွာ အသက္မ႐ွိေတာ့တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ ပဲက်န္ေတာ့တယ္.............သူကေတာ့ ေသတာ သိပ္မၾကာေသးလို႔ထင္တယ္ အရမ္း ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္မျဖစ္ေသးဘဲ ပုပ္ေစာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္နံေနပါၿပီ အဲ့တာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း သၿဂိဳလ္လိုက္ၾကရတယ္ ရြာမွာလဲ အသံမစဲ ပဌာန္း ပြဲႀကီးကို ခ်က္ခ်င္းစီစဥ္ ၾကပါတယ္...
#Thet Tant Chit Thu (သက္တန္႔ခ်စ္သူ) ေရးသည္။
"ဘာ ကြီးကြီးဒေါ်ငွေခင်ဆုံးပြီ ဟုတ်လား"
"အေး ညည်းကြီးဒေါ်ဆုံးသာ သာမာန်မဟုတ်ဘူး ညည်းအမြန် အညာ ဆင်းလာခဲ့"....
ဒေါ်ငွေခင် ကတော့ ကျွန်မတို့ အဘိုးဘက် က တစ်ဦးတည်း ကျန်တော့တဲ့ အမျိုးပါပဲ...အမျိုးတော်တာ က အဖိုးရဲ့တူ ဦးစိုးမောင် နဲ့ပါ ဒါပေမယ့် ဦးစိုးမောင်ထက် ကြီးကြီး ငွေခင်နဲ့ ပိုရင်းနှီးကြတယ်...ကျွန်မတို့ အညာက ပြန်လာတုန်းကတောင် ကြီးကြီးက ဘာရောဂါမှ မရှိပါဘူး ဒါပေမယ့် အသက်ကြီးလာလို့ ပိန်တာ နဲ့ အညာဘက်ဆိုတော့ အရမ်းပူတာကြောင့် အားပြတ်နေသလို နည်းနည်းလေး လှုပ်တာနဲ့ အားမရှိတော့တာမျိုးပဲ ဖြစ်တာပါ တကယ် ဆို ဦးစိုးမောင် ကသာ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁ လလောက်က အတော် နေမကောင်ဖြစ်ပြီး သေမလို ဖြစ်ခဲ့တာ....အဲ့လို လူက မသေ ဘဲ ဘာရောဂါမှ မရှိတဲ့ ကြီးကြီးက ဆုံးပြီ တဲ့ နောက်ပြီးသွေးရိုးသားရိုးမဟုတ်ဘူးတဲ့ တခု ခုတော့ ထူးဆန်းနေပြီ ပဲ........လက်မှတ်ဖြတ်ပြီး အညာ ကို ပြန်ရောက်ခဲ့ပြန်ပြီ
"လာမြမြ တူမကြီး.."
"ဦးလေးစိုးမောင် ကြီးကြီး က ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲဟင်"
" သေ သွား တာလေ".
ဦးလေးအဖြေကြီးက တမျိုးကြီးပဲ..ဦးလေးက ကြီးကြီးသေလို့ ဝမ်းနည်ပုံလည်းမရဘူး တကယ်ဆို ကြီးကြီး က ဦးလေးအပေါ်အရမ်းကောင်းတာကို..."မြမြ ဒီည ဒီမှာပဲ တည်းမလို့လား."
"ဟုတ်...."
"လာ အဲ့မှာ မတည်းနဲ့ ငါတို့ ဘက်ခြမ်းမှာလာအိပ်" ဦးလေးက သူ့ အိမ်မှာမိဘတွေမရှိတော့တဲ့ သူ့မြေးမ လေးကိုခေါ်ထားတယ် .....အာ့နဲ့ ကျွန်မလဲ ကြီးကြီး အမအိမ် ဘက်ရောက်လာတယ်..ကျွန်မတောင်မထိုင်ရသေးဘူး..."မြမြ ညည်းဦးလေး ဖုတ်ဝင်နေသလားမသိဘူး...."
"ရှင် "
"ကဲပါ တော်ကလည်း ထိုင်ပါစေဦး"
"မဟုတ်ပါဘူး အဒေါ် ကျွန်မကိုပြောပြပါ အုန်း"
"ဒီလို မြမြ ရေ ညည်းတို့ဦးလေး သေမလိုဖြစ်သေးတယ်လေ ညည်းတို့ဒီအလည်မလာခင် ၁ လလောက်ကလေတော်တော်လေးဆိုးတာပါအေ ကျုပ်တို့ဖြင့်သေပြီထင်နေတာ.သူကသတိလစ် လစ် သွားတာကိုး..ငါတို့က ငွေခင်ကို ပြောသေးတယ် ညည်းယောကျာ်းကျန်းမာရေး ပြန်ကောင်းလာတာ မရိုးသားဘူးပေါ့"
"အမလေး ညည်းတို့ ကြီးဒေါ်က ယောကျာ်းချစ်လေ သိတယ် အတိုင်း ကျုပ်တို့ ကိုအော်ဟစ် ငေါက် လွှတ်လိုက်တာ ကျုပ်တို့ ဘာမှ မပြောရဲဘူး ညည်းတို့လာတုန်းကလဲ ခဏတစ်ဖြုတ်ပဲဆိုတော့မပြောဖြစ်တာပေါ့နောက် ၅ ရက်တ ခါလောက် ငွေခင် မြို့ပေါ်တက် ဈေးဝယ် ပြီးပြန်လာရင် စိုးမောင်က နင်းပေးတယ်လေ.......အေး အဲ့လို နင်းပေးပြီးတာနဲ့ ငွေခင် တစ်ယောက် အားမရှိသလို ဖြူ ဖတ်ဖြူ ရော်နဲ့ နေမကောင်း ဖြစ်တတ်တယ်...ဒါကလဲ ကျုပ်တို့က စောင့်ကြည့်နေတဲ့သူတွေဆိုတော့ သတိ ထား မိတာပေါ့......." တစ်ယောက် တစ်လှည့် စီပြောနေတဲ့ ကြီးကြီးရဲ့ အဒေါ်စကားတွေကို ယုံတစ် မယုံတစ်ဝက် ဝေခွဲနေရတယ်..
"ဒေါ်လေးတို့က ဘယ်လိုသိတာလဲ"
"ညည်းကလည်းသူတို့အိမ် ကိုကြည့် ခြံစည်းရိုး မရှိအကား အကွယ်မရှိဘူး အိမ်က သချိ်ုင်းနားမှာလေ စိုးမောင်အသည်းအသန် ဖြစ်တုန်းကလဲ သေတော့မလိုနဲ့ အခု ငွေခင် သေတော့ သူက ဝ ဖြိုးနေတာပဲ နောက်ပြီး သူ့ မျက်နှာကိုကြည့်မိလား နှားခေါင်းက လန်ပြီး နားရွက်တွေလဲ လန်နေပြီလေ ဒါ သေတာ ကြာလို့ ဖြစ်လာတဲ့ လက္ခဏာ ပဲ ပြီး မိန်းမဆုံးတာတောင် ဘယ်လိုမှမနေတာ မထူးဆန်းဘူးလား "....... သူတို့ ဓလေ့ နဲ့ သူတို့အတွေးက ဟုတ်နေတာပဲ ကျွန်မလဲ လူတွေသေ ရင် ဒီလို လက္ခဏာ ရှိလားသေသေ ချာချာ မပြောတတ်ပါဘူး.....
"ကျုပ်တို့က အဲ့ ဖုတ်ကို ထုတ်စေချင်တယ်..ညည်း ကော"
"ကျွန်မကတော့ ထုတ်စေချင်တာပေါ့......သူ့မြေး ကကော သူက ကျွန်မနဲ့ နေတာမှ မဟုတ်တာ" ကျွန်မ ဦးလေးက သူ့မြေးမလေးနဲ့ နေတာဆိုတော့ သူ့မြေးမလေးသဘောကပဲ ပိုအရေးကြီးတာပေါ့လေ...."အင်း မြမြ ညည်း မှတ်မိလား ညည်းတို့အဘွားတုန်းကလဲ အသိမြန်လို့ မဟုတ်ရင် ဌေးဌေးလဲ သေ မှာ..."
"ဟုတ်တယ်နော် ဦးလေး စိုးမောင်က အဖွားလို ဖြစ်နေတာပေါ့နော်....."(ကျွန်မတစ်ခါရေးဖူးတဲ့ အစွယ်မပါဘဲ သွေးစုတ်တဲ့ ဖုတ်ကောင် အကြောင်းပေါ့)
"အန်တီမြ ဖွားလေးတို့ဘာပြောပြော သမီးက မယုံဘူး ဒါ့ကြောင့် သမီးကို ဘာမှ မပြောနဲ့ ဖိုးဖိုး က ဘာမှ မဖြစ်ဘူး ဘာမှလဲ ထုတ်စရာမလိုဘူး... ယုံလဲမယုံဘူး ဖွားဖွားကလဲ သူ့ဘာသာ သေတာ ဖိုးဖိုးနဲ့မဆိုင်ဘူး...".....သူ့သဘောက အဲ့လိုဆိုတော့ ကျွန်မတို့လဲ ဘာမှမတတ်နိုင်ဘဲ ရက်လည်ပြီးတော့ ..စိတ်မကောင်းစွာနဲ့ပဲ.ပြန်လာခဲ့ရတယ် ဒီလိုပြန်လာခဲ့တာ သူမအတွက် ကံမကောင်းချင်းဖြစ်နေလိမ့်မယ်ဆိုတာ ကျွန်မ ကြိုသိခဲ့မယ်ဆိုရင် ကျွန်မ တခါတည်း ဦးလေးကို ဖုတ် ထုတ်ဖို့ အတင်းပြောခဲ့မှာပါ......ရန်ကုန်ပြန်ရောက်တာ ၂ ပတ်ရှိတော့...."ဟဲလို မြမြရေ ထူးပြန်ပြီဟ"......
အညာက ဖုန်းလာပါပြီ......
" ဘာလို့လဲ အဒေါ်"..
" ဒီကို လာခဲ့အုန်း ကျုပ်တို့ ရွာတော့ ရွာနာတော့မယ်.."
ပြေးရပြန်ပါပြီ......
ရောက်တာနဲ့ တန်းပြီးအဒေါ်က "စိုးမောင် မြေးလေး ဆေးရုံ တင်ထားရတယ် ဒီနေ့ စိုးမောင်ကို ဖုတ် ထုတ်မယ် သူ့မြေးမလေးလဲ သေပြီး ဖုတ်ဝင်နေတယ်...."
ကျွန်မ နားအတော်ရှုပ်သွားတယ်....
ကျွန်မဦးလေးကို ရွာထဲက လူကြီးတွေ ဖမ်းချုပ်ထားတယ် နောက်ပြီး ဆန်မန်းတွေလဲ အိမ်ခန်းအရှေ့အနောက် တစ်နေရာမကျန်အောင် ဖျန်းထားကြတယ် "ငါ့အောက် က အရွက်တွေ ထုတ်ပေးကြ"အာဂေါင်ကိုခြစ်ပြီးကြောက်စရာ အသံကြီးနဲ့ တကယ် ပင် ကြက်သီးတွေထမိတယ်.....သိပ်မကြာခင်မှာ အရမ်ကို ဆိုးဆိုးဝါးဝါး အပုတ်နံ့ ထွက်လာတယ်..." ဖုတ်ကတော့ ထွက်သွားပြီ သူဒီအိမ်ထဲက ထွက်လိုရမှာမဟုတ်ဘူး ရွာသားတွေ အပြင်ထွက် ဒီအိမ်ကိုမီးရှို့ပြီး ဖုတ်ကိုသတ်ရမယ်...." တ စ တ စ နဲ့လောင်မြိုက်သွားတဲ့ ဦးလေး တို့အိမ်ကြီးကိုကြည့်ပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်ရတယ်...." ဦးလေးရဲ့ မြေးမလေးကော"...
"ဆေးရုံပေါ်မှာ သူကတော့ ဒီတိုင်း အမဲသားတောင်းတဲ့ဖုတ် ထင်တာပဲ ညနေစောင်းရင် အမဲသားတောင်းတယ်...."
"ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာတုန်း ကျွန်မ ပြန်သွားတာတောင်မကြာသေးဘူး" "ဒီလိုအေ ကျုပ်တို့လဲ ခလေးမကို သူ့အဖိုး ဖုတ် ထုတ်ဖို့ပြောပေမယ့် မရဘူး နောက်ပိုင်းသူ အိပ်ရာထဲ လဲတော့ ငွေခင် လိုပဲ အားမရှိသလို ဖြူဖတ်ဖြူရော်နဲ့ ဒီကြားထဲ ငါတို့လဲ နေတွေပူတော့ မနက် မလင်းခင် ကြက်သွန်ခင်းသွား ညမိုးချုပ်မှ ပြန်လာတာ ဒါ့ကြောင့် သူကို သတိမရဘူး နောက်နေ့ ကျုပ် ညဖက်ကြီး အပေါ့သွား တော့ စိုးမောင်မြေးမ တောင်ပိုင်းအိမ်က ကြက်တွေ အစိမ်းစားနေတယ်လေ အဲ့တာကြောင့် တစ်အိမ်ထဲမှာ တစ်လ ထဲ ၃ လောင်းဖြစ်မှာဆိုးလို့ ခလေးမကို ဆေးရုံပို့ပြီး ဆေးရုံမှာပဲဖုတ် ထုတ်ကြဖို့ စီ စဉ်ထားတာ အခု ဆေးရုံသွားကြမယ် လာ........"
"ဟင်............"
ကျွန်မ သက်ပြင်းအရှည်ကြီးချ လိုက်မိတယ်...... ခုတော့ မဖြစ်သင့်တာတွေ ဖြစ်ကုန်ပါပြီ......
"ငါ အမဲသား စားချင်တယ် ငါ့ကို အမဲသားကျွေး....ငါလက်တွေ ကြိုးဖြေပေး....."
"လာ ကုန်ပြီလား စိုးမောင် အခြေ အနေကော...." " လောက်တွေတောင် တက်နေပြီ အနံ့တွေ မခံနိုငိတော့လို့ အိမ်ပါ မီးရှို့ပြီး ဖုတ်ကိုပါ တက်ပလိုက်တယ်..ဒီ ခလေးကို ခဏ တုတ်ထား ကြ ကုတင်အောက်မှာ ခုံ ဖိနပ်နဲ့ သြဇာရွက်တွေ ထည့်လိုက်ဦးမယ်..."ကုတင်အောက်မှာ ခုံဖိနပ်ကို တစ်ဖက်ကို မှောက် ကျန်တစ်ဖက် ကို ပက်လက်ထားပြီး သြဇာရွက်ကို သူအိပ်တဲ့ အိပ်ယာအောက် မှာထည့်လိုက်တာနဲ့ အသံနက်ကြီးဖြင့်
"အား" ဟုအော်ကာ တစ်ကိုယ်လုံး လူးလှိမ့်ပြီး..မကြာခင်မှာ အသက်မရှိတော့တဲ့ ခန္ဓာကိုယ် ပဲကျန်တော့တယ်.............သူကတော့ သေတာ သိပ်မကြာသေးလို့ထင်တယ် အရမ်း ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်မဖြစ်သေးဘဲ ပုပ်စော်တော့ တော်တော်နံနေပါပြီ အဲ့တာကြောင့် ချက်ချင်း သဂြိုလ်လိုက်ကြရတယ် ရွာမှာလဲ အသံမစဲ ပဌာန်း ပွဲကြီးကို ချက်ချင်းစီစဉ် ကြပါတယ်...
#Thet Tant Chit Thu (သက်တန့်ချစ်သူ) ရေးသည်။
0 comments :
Post a Comment