ဒီေန႔ ေၾကးဘယ္လိုေပါက္လဲ..”
လူမေရာက္ေသး စကားသံအရင္ၾကားလို႔ ထိုင္ျပီအားကစားဂ်ာနယ္ဖတ္ေနရာကေနတစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ကာ စာရြက္တစ္ရြက္ထိုးေပးလိုက္တယ္..
“အ့ဲစာရြက္မွာအကုန္ပါတယ္..ကိုယ္ဟာကိုၾကည့္..”
“ဟြန္း..ၾကည့္ရဲပါဘူး…ရွက္စရာၾကီး..”
“ေဟ့့ေကာင္ လာတာနဲ႔ေပါက္ကရမေျပာနဲ႔ စာရြက္ကုိၾကည့္ခိုင္တာ..”
“ေအ့ပါကြာ..မင္းတို႔ကလဲ ငါ့ဆိုေျပာဖို႔ၾကီးပဲ..”
“မေျပာလို႔ရမလား မင္းက အညွီအေဟာက္ဆို ႏြားမဒန္မွရူးရူးေပါက္သလိုေျပာခ်င္ေနတ့ဲေကာင္ကို..”
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာဆိုရင္ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဘာ္ဒါေတြရဲ့ ညေနခင္း လက္ဖတ္ရည္ဆိုင္ပန္ခ်ီးကာေလးသည္ အသက္ဝင္လို႔ေန၏…
ဝုန္း………
“ဟ…တိုက္ကုန္ျပီ…”
“ေအာင္မေလး ေသကုန္ျပီလားမသိဘူး…..”
“ဆိုင္ကယ္နဲ႔ကားတုိက္တယ္ေဟ့….”
“ဟို..ကားမွားတာ….”
ေအာ္သံဟစ္သံ ဆူညံသံမ်ားေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔လဲ ကားတိုက္သည့္ေနရာကိုအေျပးေရာက္သြာၾကတယ္…
“ဟာ..ေကာင္မေလးက အလန္းေလးဟ…သနားစရာ…”
“မင္းကလဲ မ်က္ႏွာၾကီးဒီေလာက္ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနတာ တႏွာကထခ်င္ေနေသး…”
“မင္းကသူ႕ကိုသိလို႔လား..”
“သိပ္အသိၾကီးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး ဟိုဘတ္နွစ္လမ္းေက်ာ္မွာေနတာ…”
ဒီေကာင္ေျပာလဲေျပာခ်င္စရာ မ်က္ႏွာကရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနေသာလဲ လွပတ့ဲ အေကြးအညြွန္႔မ်ားနဲ႔ ေရးဆြဲထားတ့ဲ သူမခႏၶာကိုယ္ေလးကိုၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ လွတပတ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္မွန္သိနိုင္၏..
“ဟိုတေတာင္းစာက ေသာက္ရမ္းေမာင္းတာကို…”
“ရိုက္ကြာၾကာတယ္...”
ေဟ့ေကာင္ေတြမလုပ္နဲ႔ လြန္းမယ္”
လူၾကီးတစ္ေယာက္ေအာ္သံေၾကာင့္ အားေနဆြမ္းၾကီးဝိုင္းေလာင္းဖို႔ ဝါသနာပါတ့ဲသူေတြတိတ္သြားတယ္…
ေသြးအိုင္ထဲတြင္လဲေနတ့ဲေကာင္မေလးကိုၾကည့္ရင္ သနားဂရုနာသက္ေနၾကသလို ကားကိုေသာက္ရမ္းေမာင္းတ့ဲ တေကာင့္သားကိုေတာ့ ေမတၲာေတြအတံုးလိုက္အတစ္လိုက္ဝိုင္းပို႔က်ေလ၏…
“ေဟ့..ေဟ့…ဒီအတိုင္ၾကည့္မေနနဲ႔ ေဆးရံုကားေခၚေဆးရံုပို႔ရေအာင္…”
“ေသေတာင္ေသသြားျပီလားမသိ..”
“ဟိုမွ ရဲေတြေရာက္လာျပီ..သြားမထိက်နဲ႔ ေဘးဖယ္ေနၾက….”
ရဲေတြေရာက္လာျပီ ရဲလုပ္ငန္းလုပ္စရာရွိတာေတြလုပ္ျပီ ေဆးရံုကားနဲ႔ အေလာင္းကို ေဆးရံုသယ္သြားတ့ဲအခ်ိန္ထိ လူေတြကမစဲေသးပဲ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ပြစိပြစိနဲေျပာလိုမဆံုးေသး..ကြ်န္ေတာ္တို႔လဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဆက္မထိုင္ခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ လမ္းခြဲျပီ အိမ္ျပန္လာလိုက္ၾကတယ္…သတိတခ်က္အလြတ္မွာ လူသားတစ္ဦး ဘဝစေတသြားခ့ဲရျပီေကာ….
“မင္းတို႔ၾကားျပီးျပီလာ…”
“ဘာလဲဟ မင္းဟာကအဆံုးမရွိအစမရွိနဲ႔…”
“ဒီလိုေလကြာ ဟုိတစ္ေလာကဆိုင္ကယ္တိုက္တ့ဲေနရာမွ သရဲေျခာက္လို႔တ့ဲ…”
“ဟုတ္လို႔လာကြာ မင္းဟာက…”
“ဟုတ္တယ္…ညဘတ္ဆို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ အ့ဲဒီေနရာနားမွ လမ္းေလွ်ာက္ေလ်ွာက္ေနတာ တစ္ခ်ို႕လူေတြေတြ႔တယ္တ့ဲ…”
“ဟာ..အ့ဲနားကအိမ္ကတစ္ေယာက္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္တာေနမွာပါကြာ..လမ္းေလ်ွာက္တာျမင္တာနဲ႔သရဲျဖစ္ေရာလာ…”
“ငါေျပာတာမဆံုးေသးဘူးေလကြာ..ေတြ႔ေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕က ညငွက္ထင္ျပီးသြားေခၚေတာ့ စုတ္ျပတ္သက္ေနတ့ဲမ်က္နွာၾကီးနဲ႔ လွည့္လွည့္ၾကည့္တယ္တ့ဲ…”
“မင္းလဲသတိထားဦး..”
“ငါကဘာလို႔သတိထားရမွာလဲ…”
“ဟ..မင္းေနတ့ဲေနရာကေန ဒီလက္ဘတ္ရည္ဆိုင္ကို အ့ဲေနရာကေနျဖတ္လာမွရတာေလကြာ…”
“ဟား…ဟား….ငါကေတာ့မယံုဘူး…ေတြ႔လဲဘာျဖစ္လဲ ေခၚလာလိုက္မယ္…သရဲမဆိုေတာ့…ဟဲ..ဟဲ…”
“ေပါက္ကရေတြေျပာမေနနဲ႔….ငါျပန္ေတာ့မယ္ေနာက္ေန႔မွေတြ႔ၾကမယ္…”
ဆက္ထိုင္ခ်င္စိတ္မရွိတာနဲ႔ ေဘာ္ဒါေတြကိုနွုတ္ဆက္ျပီ အိမ္ကိုေစာေစာျပန္လာလိုက္တယ္…အိပ္ေတာ့လဲ မ်က္လံုးထဲမွာ ဆိုင္ကယ္တိုက္တ့ဲ အျဖစ္အပ်က္ကိုျမင္ေရာင္ေနမိတယ္…
အ့ဲတုန္းကမေၾကာက္ပဲခုမွ ေၾကာက္စိတ္ေတြကတဖြါဖြါ….
“ဒီေန႔ ဟိုမ်က္နွာရူးမလာေသးပါလာ…”
“ခဏေနလာမွေပါ့..ေဟာ့ေျပာရင္ဆိုရင္ လာပါျပီ..ေနာက္မွလဲ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္တင္လို႔ပါလာ..ဘယ္တုန္းကေဆာ္ရသြားတာလဲမသိဘူး..”
သူရကေျပာလို႔ ကြ်န္ေတာ္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့
ဒီေကာင့္ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ထိုင္ေနတယ္..ေမွာင္ေနေတာ့
မ်က္နွာကိုေသျခာမျမင္ရဘူး..
တေကာင့္သားကဒီကိုတည္တည္မလာပဲ လက္ဘတ္ရည္ဆိုင္နဲ႔မ်က္ေစာင္းထိုးက ကြမ္းယာဆိုင္မွာကြမ္းကဝင္ဝယ္ေနေသး….
လက္ဖတ္ရည္ က်စိ္မ့္ကိုေမာ့ျပီ ေဆးေပါ့လိမ္ဖြာကာ ဖတ္လက္စစာအုပ္တစ္အုပ္ကိုဆက္ဖတ္ေနလိုက္တယ္…
“မင္းတို႔ေရာက္ေနတာၾကာျပီလား…”
“နည္းနည္းေတာ့ၾကာျပီ..မင္းကကစ္ျပီးျပီလား.ငါတို႔ကိုေတာင္မေခၚဘူး..”
“ေနညိုတာနဲ႔ ေလပ်ိဳ႕တာမို႔ ငါကိုယ္ေတာ္ ေရြွရည္ နည္းနည္းကစ္လာတာပါ..ဟဲ…ဟဲ..”
“ေဟ့ေကာင္စပ္ျဖီးျဖီးလုပ္မေနနဲ႔..ေစာကမင္းနဲပါလာတ့ဲေကာင္မေလးေကာဘယ္သူလဲ..
ဘယ္ေရာက္သြားလဲ…”
“ဘယ္ကေကာင္မေလးလဲ မပါ ပါဘူးကြ.ငါတစ္ေယာက္တည္းလာတာပါ…”
ဒီေကာင့္စကားကိုၾကားေတာ့ ဖတ္ေနတ့ဲစာအုပ္ကိုပိတ္ျပီး
“ငါလဲျမင္တယ္..လာဘတ္မေနနဲ႔…”
“ဟာ..မင္းတို႔ကလဲ တကယ္ပါဆို…”
ကြ်န္ေတာ္တို႔တစ္ေယာက္မ်က္နွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ျပိုင္တူၾကည့္မိလိုက္ၾကတယ္..ဘာလဲဆိုတ့ဲသေဘာေပါ့..
ဒီေကာင္ကေတာ့ သူဟာသူဘာေတြေျပာေနမွန္မသိ.ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့
ၾကက္သီးေတြကအလိုလိုထေနျပီ..ေဘးနားမွတစ္ခုခုေရာက္ေနသလိုလို..တစ္ေယာက္ေယာက္ကၾကည့္ေနသလိုလို..
အပုတ္နံပဲရသလိုလို..စိတ္ကသိပ္မလံုခ်င္ေတာ့..
ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတာလာဆိုျပီ က်န္တ့ဲသူေတြကိုၾကည့္ေတာ့ သူတို႔မ်က္နွာေတြမွာ မေမးပဲ ကြ်န္ေတာ့လိုပဲခံစားေနရတာသိသာေနတယ္…
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္စကားလဲမေျပာဘူး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔..ကိုယ့္ဆရာကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းလႊတ္ေနတာ…
“မင္းတို႔ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ငါျပန္ေတာ့မကြာ..”
“ေအးေအးျပန္ေလ..ေကာင္းေကာင္းလဲျပန္ေနာ္..”
“ငါကေကာင္းေကာင္းမျပန္လို႔ ကျပီျပန္ရမွာလာ..သြားျပီကြာ…”
ေျပာျပီျပန္သြားတ့ဲ ဒီေကာင့္ကိုၾကည့္ျပီးသက္ျပင္းခ်မိတယ္…တစ္ခုသတိထားမိတာက ဒီေကာင္ျပန္သြားတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထိုင္ေနတ့ဲဝိုင္းေလးက ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားတာပဲ…
“သခၤ…သခၤ..ထ..ထ”
မိုးလင္းမယ္ကာမၾကံေသးဘူး ေခၚသံေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့..
“ဘာလဲ သူရ ရာအေစာၾကီးရွိေသးတယ္…”
“အေစာၾကီးေတြဘာေတြလုပ္မေနနဲ႔ စံလင္းနိုင္တို႔ အိမ္ကိုသြားမယ္..”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲဒီေကာင္က ဆိုင္ကယ္ေမွာက္လို႔လာ..”
“ငါလဲေသျခာမသိဘူး.သူ႔အေဖကေတာ့ မနက္အေစာၾကီးပေယာဂဆရာသြားပင့္တယ္တ့ဲ..သူအေမက ငါတို႔ိကိုလာခ့ဲပါဦးဆိုျပီ ဖုန္းဆက္လို႔…”
ကြ်န္ေတာ္လဲ မ်က္နွာသစ္ အဝတ္အစာလဲျပီ အေဒါ္ကိုေျပာ၍ သူရ နဲ႔လိုက္လာလိုက္တယ္…
စံလင္းနိုင္ အိပ္ကိုေရာက္ေတာ့သူ႔အေမကိုၾကည့္ရတာမ်က္နွာလဲမေကာင္းဘူး..ဘာေတြျဖစ္လို႔ပါလိမ့္..
“အေဒၚ စံလင္း ဘာျဖစ္လို႔လဲ..”
“မသိပါဘူး သားတို႔ရယ္…တစ္ညလံုး ဘာေတြေျပာမွန္လဲမသိဘူး ဝူးဝူးဝါးဝါးနဲ႔..”
“ခုေကာဘယ္လိုေနေသးလဲ..”
“ပရိတ္ေရတိုက္ထားေတာ့ နည္းနည္းျငိမ္ေနတယ္ သြားၾကည့္လိုက္ပါဦးသားတို႔သူငယ္ခ်င္းကို သူူ႔အခန္းထဲမွာ..”
“ဟုတ္ကဲ့ အေဒၚ..”
ေျပာျပီ စံလင္း အခန္းထဲကိုသြားၾကည့္လိုကေတာ့ ကိုယ့္ဆရာက အလြန္ေၾကာက္ရြံ႔ေနတ့ဲမ်က္နွာနဲ႔ အခန္းေဒါင့္မွ ငုတ္တုတ္ေလး..မ်က္လံုးေလးကလဲ ကလည္ကလည္နဲ႔…စိတ္နဲ့လူနဲ႔လဲကပ္တ့ဲပံုမေပၚဘူး..
“စံလင္း ဘာျဖစ္တာ ငါတို႔ကိုေျပာ..”
“မင္း….မင္း….တို႔….တို႔…ေရာက္လာၾကျပီလာ…ငါ…ေၾကာက္တယ္…ငါ့ကိုကယ္ပါဦးကြာ……..”
“ဘာျဖစ္တာလဲ မင္းေျပာမွ ငါတို႔ဘာလုပ္ေပးရမယ္မွန္သိမွာေပါ့..”
“ငါ…ကို…သရဲမ သတ္မလို႔လုပ္ေနတယ္……ဟိုမွာ….ဟိုမွာ….သရဲမ…သရဲမ……ေၾကာက္တယ္ေၾကာက္တယ္….”
“သူငယ္ခ်င္းသတိထားငါတို႔ရွိတယ္..ဘာမွမရွိဘူး ..ဟုတ္ျပီလာ…”
“မင္းဘာျဖစ္လာတာလဲ ငါတို႔ကိုေျပာ…”
“ေဟ့.သရဲမမွွရွိေတာ့ဘူးလာ..”
“ေအးမရွိေတာ့ဘူး”
“ငါ…ညက မင္းတို႔ဆီမလာ….ခင္ လမ္းထိပ္ကဆိုင္မွာ အရက္ဝင္ေသာက္တယ္…..ျပီး…ျပီး…ေတာ့…”
“ျပီးေတာ့ဘာျဖစ္လဲ…”
“ျပီးေတာ့ မင္းတို႔ဆီလာရင္ ဆိုင္ကယ္တိုက္တဲ့ေနရာလဲေရာက္ေရာ ဟိုေန႔ကမင္းတို႔ေျပာတာသတိရလို႔ ဆိုင္ကယ္ရပ္ျပီ ဒီမွရွိတယ္ဆိုတ့ဲ ေမာ္ဒယ္သရဲမေလး ပ်င္းေနရင္ကိုယ္နဲ႔လိုက္ခဲ့လို႔ေျပာလိုက္တယ္….”
“ဟာ….မင္းကလဲကြာ ဘာလို႔ေျပာရတာလဲအ့ဲလို..”
“ငါလဲအယံုအၾကည္ကလဲမရွိ မူးကလဲမူးေနေတာ့ေခၚခ့ဲလိုက္မိတာ..ငါေခၚတ့ဲစကားလဲဆံုးေရာ ငါ့ဆိုင္ကယ္ေနာက္ကိုလူတစ္ေယာက္တက္လိုက္သလိုျဖစ္သြားတာ
ငါသိလိုက္တယ္.ဒါေပမဲ့ အမူမဲ့အမွတ္မ့ဲပဲေနျပီ မင္းတို႔ဆီလာခ့ဲတာ…”
“ဒါဆို ငါတို႔မေန႔ညက မင္းဆိုင္ကယ္ေနာက္မွေတြလိုက္တာက…”
“ေအးဟုတ္တယ္..သူပဲ….”
“ေဟ့…..”
“အ့ဲအထိ ဘာမွမျဖစ္ေသးဘူး..ငါအိမ္ျပန္လာေတာ့ လမ္းမွေခြးေတြက ငါကိုၾကည့္ျပီးေတာ့ကိုထိုးေအာင္တာ..ငါ့စိတ္ထဲမွာလဲ ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွတစ္ခုခုပါလာတယ္ဆိုတာသိတယ္..ဘာလုပ္ရမယ္မွန္မသိလုိ႔ဒီအတိုင္ျပန္လာျပီ အိပ္ေနလိုက္တာ..ငါ….ကို အ့ဲသရဲမက လည္ပင္ညစ္ေတာ့တာပဲ…
ရုပ္ၾကီးကလဲ ဆိုင္ကယ္တိုက္တ့ဲေနကအတိုင္ပဲ ေသြးေတြနဲ႔ ဆံပင္ေတြကလဲ ဖရိုဖရဲနဲ႔ကြာ….ငါ့ေအာ္သံၾကားလို႔ အေမေရာက္လာျပီ ပရိတ္ေရနဲ႔ ပတ္လိုက္မွာေပ်ာက္သြားတာ…”
“ဒါေပမဲ့…”
“ဒါေပမ့ဲ ဘာျဖစ္လဲ…”
“သူ…သူ….ရွိေနတယ္ ဒီအခန္းထဲမွာ ငါသိေနတယ္…တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ငါျမင္ေနရတယ္….ဆံပင္ဖားလ်ွာနဲ႔ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ၾကီး…ေသြးေတြသံေတြနဲ႔..မ်က္လံုးတစ္လံုးကအျပင္ကိုထြက္ေနတယ္
…..ဟီး..ဟီး..ကယ္ပါဦးကြာ…”
ကြ်န္ေတာ္တို႔လဲဘာလုပ္ရမယ္မွန္မသိ..စံလင္းကအခန္းထဲမွာသရဲမရွိတယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ သူရ ၾကက္သီးေတြထျပီး ရွိရွိသမ်ွအေမြႊးေတြပါအကုန္ေထာင္ကုန္တယ္..ေနာက္ခဏေလာက္ေနေတာ့ စံလင္းအေဖနဲ႔ ပေရာဂဆရာေရာက္လာျပီ လုပ္စရာရွိတာေတြလုပ္ျပီ သရဲမကိုစေခၚေတာ့တာပဲ…
“ဥံဳ…………………..ငါဆရာအမိန္႔နာခံ ဒီအိမ္မွာ ေနွာင့္ယွက္ေနတ့ဲ သရဲမ ခုငါ့ဆရာေရွ့ ထြက္ခ့ဲ…..”
အိမ္အျပင္မွာေကာ ျခံအျပင္မွာပါ လူေတြကလဲ ဘာျဖစ္သလဲဆိုျပီ ဝုိင္းျပီးစပ္စုေနၾကတာၾကိတ္ၾကိတ္တိုး….
“ဟီးးးးးဟီးးးးးးဟင့္….ဟင့္….”
လူၾကားထဲမွာၾကည့္ေနတ့ဲ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ဟီးဟီးဟားဟားနဲ႔ သရဲမဝင္ပူးပါေလေရာ…
“ဟိတ္ …သရဲမ ငါဆရာအမိန္႔နာခံစမ္း.. နင္ဘယ္သူလဲ..ဘယ္ကလဲ..ဟိုတစ္ေလာကဆိုင္ကတိုက္ေသတ့ဲေကာင္မေလးလာ…”
“မ…..ဟုတ္…..ဘူး……အ့ဲ….ေကာင္မေလးက အ့ဲေနရာမွ….မရွိဘူး….ငါ….ကအ့ဲမွေနေနတာၾကာျပီ……..”
“ေၾသာ္..နင္က အေယာင္ေဆာင္ျပီး ေျခာက္လွန္႔ေနတာေပါ့..ခုျပန္ကိုယ္ေနတဲ့ေနရာကိုယ္ျပန္…”
“မ…..ျပန္…..ဘူး……..ငါ….ဒီ….မွာ……ေနမွာ…..”
“ဒါနင္ေနတဲ့ေနရာမဟုတ္ဘူး ဒီကလူေတြကိုအေနွာင့္အယွက္မေပးနဲ႔….”
“မ……ျပန္……ဘူး……ငါ….ကို…….ဟို…..ေကာင္ေခၚလာတာ……”
“ဟိတ္…ငါဆရာအမိန္႔မနာခံရင္ ငါ့မေၾကာင္းျပရေသးတာေပါ့..ကဲ့ကြာ..ကဲကြာ….”
ေျပာေျပာဆိုဆို ပေရာဂဆရာက ၾကိမ္လံုးနဲ႔ေဆာ္ေတာ့တာပါပဲ..သရဲမေတာ့မသိဘူး…ေဘးနားကၾကည့္ေနတ့ဲသူေတြေတာင္ ေကာေကာသြာတယ္
…သရဲမကလဲမေခ…လံုးဝမျပန္ဘူးၾကီးပဲ…
“ေၾသာ္..နင္ကေခါင္းမာေနတယ္ေပါ့ ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့ကြာ…”
ေျပာျပီ ဖေယာင္တိုင္းတစ္တိုင္ကိုကိုင္ကာ ဘာေတြရြတ္ဘာေတြမန္းေနလဲမသိဘူး.ျပီေတာ့ ဖေယာင္တိုင္ကိုထြန္းေတာ့တာပဲ..ဖေယာင္တိုင္ထြန္းတာနဲ႔တျပိုင္နက္..
“ေအာင္မေလး…ပူ…တယ္…ပူ….တယ္….ငါသြားေတာ့မယ္…ငါကိုလႊတ္ေပး..ပူတယ္..ပူတယ္…..”
“နင္ကေကာင္းေကာင္းေျပာလို႔မွမရတ..ငါ့မိန္႔ကို နာခံျပီ ငါေျပာတာလုပ္ရင္လႊတ္ေပးမယ္…”
“နာ….ခံပါ….မယ္….လႊတ္ေပးပါေတာ့…..ပူလွျပီ…ဟီးးးးးဟီးးးးး”
“ဒါဆိုခုနင္ဝင္ေနတ့ဲ ေကာင္မေလးကေနခြါျပီ ကုိယ့္ေနရာကိုယ္ျပန္ ဒီအိမ္ကိုလဲလံုးဝအေနွာင့္အယွက္မေပးနဲ႔…ကိုယ္ေနတ့ဲေနရာမွလဲ အေႏွာင့္အယွက္မေပးနဲ႔ ၾကားလာ…”
“မ….ေပးေတာ့…ပါ….ဘူး….လြွတ္ေပးပါေတာ့…”
“ငါတို႔အလွဴအတန္းလုပ္ေပးမယ္သာဓုေခၚ…”
“မ….ရဘူး….ေခၚ…..လို႔….ငါ….ကြ်တ္ဖို႔…အခိ်န္မတန္ေသးဘူး……ငါ…သြားေတာ့မယ္…..”
“ေၾသာ္…ဒုကၡ..ဒုကၡ….”
ပေရာဂဆရာလဲ သရဲမဂတိေပးေတာ့ လုပ္စရာရွိတာေျပာစရာရွိတာေျပာျပီ လႊတ္ေပးလိုက္တယ္..ေနာက္ေတာ့အ့ဲအိမ္မွာေကာ ဆိုင္ကယ္တိုက္တ့ဲနားမွပါ သရဲမေျခာက္ေတာ့ပါဘူး…
Credit:သခၤ
==========
ဒီနေ့ ကြေးဘယ်လိုပေါက်လဲ..”
လူမရောက်သေး စကားသံအရင်ကြားလို့ ထိုင်ပြီအားကစားဂျာနယ်ဖတ်နေရာကနေတစ်ချက်မော့ကြည့်ကာ စာရွက်တစ်ရွက်ထိုးပေးလိုက်တယ်..
“အဲ့စာရွက်မှာအကုန်ပါတယ်..ကိုယ်ဟာကိုကြည့်..”
“ဟွန်း..ကြည့်ရဲပါဘူး…ရှက်စရာကြီး..”
“ဟေ့့ကောင် လာတာနဲ့ပေါက်ကရမပြောနဲ့ စာရွက်ကိုကြည့်ခိုင်တာ..”
“အေ့ပါကွာ..မင်းတို့ကလဲ ငါ့ဆိုပြောဖို့ကြီးပဲ..”
“မပြောလို့ရမလား မင်းက အညှီအဟောက်ဆို နွားမဒန်မှရူးရူးပေါက်သလိုပြောချင်နေတဲ့ကောင်ကို..”
တစ်ယောက်တစ်ပေါက်ပြောဆိုရင်ကျွန်တော်တို့ ဘော်ဒါတွေရဲ့ ညနေခင်း လက်ဖတ်ရည်ဆိုင်ပန်ချီးကာလေးသည် အသက်ဝင်လို့နေ၏…
ဝုန်း………
“ဟ…တိုက်ကုန်ပြီ…”
“အောင်မလေး သေကုန်ပြီလားမသိဘူး…..”
“ဆိုင်ကယ်နဲ့ကားတိုက်တယ်ဟေ့….”
“ဟို..ကားမှားတာ….”
အော်သံဟစ်သံ ဆူညံသံများကြောင့် ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့လဲ ကားတိုက်သည့်နေရာကိုအပြေးရောက်သွာကြတယ်…
“ဟာ..ကောင်မလေးက အလန်းလေးဟ…သနားစရာ…”
“မင်းကလဲ မျက်နှာကြီးဒီလောက်ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ဖြစ်နေတာ တနှာကထချင်နေသေး…”
“မင်းကသူ့ကိုသိလို့လား..”
“သိပ်အသိကြီးတော့မဟုတ်ပါဘူး ဟိုဘတ်နှစ်လမ်းကျော်မှာနေတာ…”
ဒီကောင်ပြောလဲပြောချင်စရာ မျက်နှာကရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ဖြစ်နေသောလဲ လှပတဲ့ အကွေးအညွှန့်များနဲ့ ရေးဆွဲထားတဲ့ သူမခန္ဓာကိုယ်လေးကိုကြည့်လိုက်တာနဲ့ လှတပတ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ဖြစ်မှန်သိနိုင်၏..
“ဟိုတတောင်းစာက သောက်ရမ်းမောင်းတာကို…”
“ရိုက်ကွာကြာတယ်...”
ဟေ့ကောင်တွေမလုပ်နဲ့ လွန်းမယ်”
လူကြီးတစ်ယောက်အော်သံကြောင့် အားနေဆွမ်းကြီးဝိုင်းလောင်းဖို့ ဝါသနာပါတဲ့သူတွေတိတ်သွားတယ်…
သွေးအိုင်ထဲတွင်လဲနေတဲ့ကောင်မလေးကိုကြည့်ရင် သနားဂရုနာသက်နေကြသလို ကားကိုသောက်ရမ်းမောင်းတဲ့ တကောင့်သားကိုတော့ မေတ္တာတွေအတုံးလိုက်အတစ်လိုက်ဝိုင်းပို့ကျလေ၏…
“ဟေ့..ဟေ့…ဒီအတိုင်ကြည့်မနေနဲ့ ဆေးရုံကားခေါ်ဆေးရုံပို့ရအောင်…”
“သေတောင်သေသွားပြီလားမသိ..”
“ဟိုမှ ရဲတွေရောက်လာပြီ..သွားမထိကျနဲ့ ဘေးဖယ်နေကြ….”
ရဲတွေရောက်လာပြီ ရဲလုပ်ငန်းလုပ်စရာရှိတာတွေလုပ်ပြီ ဆေးရုံကားနဲ့ အလောင်းကို ဆေးရုံသယ်သွားတဲ့အချိန်ထိ လူတွေကမစဲသေးပဲ တစ်ယောက်တစ်ပေါက်ပွစိပွစိနဲပြောလိုမဆုံးသေး..ကျွန်တော်တို့လဲ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဆက်မထိုင်ချင်တော့တာနဲ့ လမ်းခွဲပြီ အိမ်ပြန်လာလိုက်ကြတယ်…သတိတချက်အလွတ်မှာ လူသားတစ်ဦး ဘဝစတေသွားခဲ့ရပြီကော….
“မင်းတို့ကြားပြီးပြီလာ…”
“ဘာလဲဟ မင်းဟာကအဆုံးမရှိအစမရှိနဲ့…”
“ဒီလိုလေကွာ ဟိုတစ်လောကဆိုင်ကယ်တိုက်တဲ့နေရာမှ သရဲခြောက်လို့တဲ့…”
“ဟုတ်လို့လာကွာ မင်းဟာက…”
“ဟုတ်တယ်…ညဘတ်ဆို ကောင်မလေးတစ်ယောက် အဲ့ဒီနေရာနားမှ လမ်းလျှောက်လျှောက်နေတာ တစ်ချို့လူတွေတွေ့တယ်တဲ့…”
“ဟာ..အဲ့နားကအိမ်ကတစ်ယောက်ယောက် လမ်းလျှောက်တာနေမှာပါကွာ..လမ်းလျှောက်တာမြင်တာနဲ့သရဲဖြစ်ရောလာ…”
“ငါပြောတာမဆုံးသေးဘူးလေကွာ..တွေ့တော့ တစ်ချို့က ညငှက်ထင်ပြီးသွားခေါ်တော့ စုတ်ပြတ်သက်နေတဲ့မျက်နှာကြီးနဲ့ လှည့်လှည့်ကြည့်တယ်တဲ့…”
“မင်းလဲသတိထားဦး..”
“ငါကဘာလို့သတိထားရမှာလဲ…”
“ဟ..မင်းနေတဲ့နေရာကနေ ဒီလက်ဘတ်ရည်ဆိုင်ကို အဲ့နေရာကနေဖြတ်လာမှရတာလေကွာ…”
“ဟား…ဟား….ငါကတော့မယုံဘူး…တွေ့လဲဘာဖြစ်လဲ ခေါ်လာလိုက်မယ်…သရဲမဆိုတော့…ဟဲ..ဟဲ…”
“ပေါက်ကရတွေပြောမနေနဲ့….ငါပြန်တော့မယ်နောက်နေ့မှတွေ့ကြမယ်…”
ဆက်ထိုင်ချင်စိတ်မရှိတာနဲ့ ဘော်ဒါတွေကိုနှုတ်ဆက်ပြီ အိမ်ကိုစောစောပြန်လာလိုက်တယ်…အိပ်တော့လဲ မျက်လုံးထဲမှာ ဆိုင်ကယ်တိုက်တဲ့ အဖြစ်အပျက်ကိုမြင်ရောင်နေမိတယ်…
အဲ့တုန်းကမကြောက်ပဲခုမှ ကြောက်စိတ်တွေကတဖွါဖွါ….
“ဒီနေ့ ဟိုမျက်နှာရူးမလာသေးပါလာ…”
“ခဏနေလာမှပေါ့..ဟော့ပြောရင်ဆိုရင် လာပါပြီ..နောက်မှလဲ ကောင်မလေးတစ်ယောက်တင်လို့ပါလာ..ဘယ်တုန်းကဆော်ရသွားတာလဲမသိဘူး..”
သူရကပြောလို့ ကျွန်တော်လှမ်းကြည့်လိုက်တော့
ဒီကောင့်ဆိုင်ကယ်နောက်မှကောင်မလေးတစ်ယောက်ထိုင်နေတယ်..မှောင်နေတော့
မျက်နှာကိုသေခြာမမြင်ရဘူး..
တကောင့်သားကဒီကိုတည်တည်မလာပဲ လက်ဘတ်ရည်ဆိုင်နဲ့မျက်စောင်းထိုးက ကွမ်းယာဆိုင်မှာကွမ်းကဝင်ဝယ်နေသေး….
လက်ဖတ်ရည် ကျစိ်မ့်ကိုမော့ပြီ ဆေးပေါ့လိမ်ဖွာကာ ဖတ်လက်စစာအုပ်တစ်အုပ်ကိုဆက်ဖတ်နေလိုက်တယ်…
“မင်းတို့ရောက်နေတာကြာပြီလား…”
“နည်းနည်းတော့ကြာပြီ..မင်းကကစ်ပြီးပြီလား.ငါတို့ကိုတောင်မခေါ်ဘူး..”
“နေညိုတာနဲ့ လေပျို့တာမို့ ငါကိုယ်တော် ရွှေရည် နည်းနည်းကစ်လာတာပါ..ဟဲ…ဟဲ..”
“ဟေ့ကောင်စပ်ဖြီးဖြီးလုပ်မနေနဲ့..စောကမင်းနဲပါလာတဲ့ကောင်မလေးကောဘယ်သူလဲ..
ဘယ်ရောက်သွားလဲ…”
“ဘယ်ကကောင်မလေးလဲ မပါ ပါဘူးကွ.ငါတစ်ယောက်တည်းလာတာပါ…”
ဒီကောင့်စကားကိုကြားတော့ ဖတ်နေတဲ့စာအုပ်ကိုပိတ်ပြီး
“ငါလဲမြင်တယ်..လာဘတ်မနေနဲ့…”
“ဟာ..မင်းတို့ကလဲ တကယ်ပါဆို…”
ကျွန်တော်တို့တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ပြိုင်တူကြည့်မိလိုက်ကြတယ်..ဘာလဲဆိုတဲ့သဘောပေါ့..
ဒီကောင်ကတော့ သူဟာသူဘာတွေပြောနေမှန်မသိ.ကျွန်တော်ကတော့
ကြက်သီးတွေကအလိုလိုထနေပြီ..ဘေးနားမှတစ်ခုခုရောက်နေသလိုလို..တစ်ယောက်ယောက်ကကြည့်နေသလိုလို..
အပုတ်နံပဲရသလိုလို..စိတ်ကသိပ်မလုံချင်တော့..
ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းဖြစ်နေတာလာဆိုပြီ ကျန်တဲ့သူတွေကိုကြည့်တော့ သူတို့မျက်နှာတွေမှာ မမေးပဲ ကျွန်တော့လိုပဲခံစားနေရတာသိသာနေတယ်…
တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်စကားလဲမပြောဘူး ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့..ကိုယ့်ဆရာကတော့ တစ်ယောက်တည်းလွှတ်နေတာ…
“မင်းတို့ဘာဖြစ်နေတာလဲ ငါပြန်တော့မကွာ..”
“အေးအေးပြန်လေ..ကောင်းကောင်းလဲပြန်နော်..”
“ငါကကောင်းကောင်းမပြန်လို့ ကပြီပြန်ရမှာလာ..သွားပြီကွာ…”
ပြောပြီပြန်သွားတဲ့ ဒီကောင့်ကိုကြည့်ပြီးသက်ပြင်းချမိတယ်…တစ်ခုသတိထားမိတာက ဒီကောင်ပြန်သွားတာနဲ့ ကျွန်တော်တို့ထိုင်နေတဲ့ဝိုင်းလေးက ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားတာပဲ…
“သင်္ခ…သင်္ခ..ထ..ထ”
မိုးလင်းမယ်ကာမကြံသေးဘူး ခေါ်သံကြောင့် အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ကြည့်လိုက်တော့..
“ဘာလဲ သူရ ရာအစောကြီးရှိသေးတယ်…”
“အစောကြီးတွေဘာတွေလုပ်မနေနဲ့ စံလင်းနိုင်တို့ အိမ်ကိုသွားမယ်..”
“ဘာဖြစ်လို့လဲဒီကောင်က ဆိုင်ကယ်မှောက်လို့လာ..”
“ငါလဲသေခြာမသိဘူး.သူ့အဖေကတော့ မနက်အစောကြီးပယောဂဆရာသွားပင့်တယ်တဲ့..သူအမေက ငါတိို့ကိုလာခဲ့ပါဦးဆိုပြီ ဖုန်းဆက်လို့…”
ကျွန်တော်လဲ မျက်နှာသစ် အဝတ်အစာလဲပြီ အဒေါ်ကိုပြော၍ သူရ နဲ့လိုက်လာလိုက်တယ်…
စံလင်းနိုင် အိပ်ကိုရောက်တော့သူ့အမေကိုကြည့်ရတာမျက်နှာလဲမကောင်းဘူး..ဘာတွေဖြစ်လို့ပါလိမ့်..
“အဒေါ် စံလင်း ဘာဖြစ်လို့လဲ..”
“မသိပါဘူး သားတို့ရယ်…တစ်ညလုံး ဘာတွေပြောမှန်လဲမသိဘူး ဝူးဝူးဝါးဝါးနဲ့..”
“ခုကောဘယ်လိုနေသေးလဲ..”
“ပရိတ်ရေတိုက်ထားတော့ နည်းနည်းငြိမ်နေတယ် သွားကြည့်လိုက်ပါဦးသားတို့သူငယ်ချင်းကို သူူ့အခန်းထဲမှာ..”
“ဟုတ်ကဲ့ အဒေါ်..”
ပြောပြီ စံလင်း အခန်းထဲကိုသွားကြည့်လိုကတော့ ကိုယ့်ဆရာက အလွန်ကြောက်ရွံ့နေတဲ့မျက်နှာနဲ့ အခန်းဒေါင့်မှ ငုတ်တုတ်လေး..မျက်လုံးလေးကလဲ ကလည်ကလည်နဲ့…စိတ်နဲ့လူနဲ့လဲကပ်တဲ့ပုံမပေါ်ဘူး..
“စံလင်း ဘာဖြစ်တာ ငါတို့ကိုပြော..”
“မင်း….မင်း….တို့….တို့…ရောက်လာကြပြီလာ…ငါ…ကြောက်တယ်…ငါ့ကိုကယ်ပါဦးကွာ……..”
“ဘာဖြစ်တာလဲ မင်းပြောမှ ငါတို့ဘာလုပ်ပေးရမယ်မှန်သိမှာပေါ့..”
“ငါ…ကို…သရဲမ သတ်မလို့လုပ်နေတယ်……ဟိုမှာ….ဟိုမှာ….သရဲမ…သရဲမ……ကြောက်တယ်ကြောက်တယ်….”
“သူငယ်ချင်းသတိထားငါတို့ရှိတယ်..ဘာမှမရှိဘူး ..ဟုတ်ပြီလာ…”
“မင်းဘာဖြစ်လာတာလဲ ငါတို့ကိုပြော…”
“ဟေ့.သရဲမမှှရှိတော့ဘူးလာ..”
“အေးမရှိတော့ဘူး”
“ငါ…ညက မင်းတို့ဆီမလာ….ခင် လမ်းထိပ်ကဆိုင်မှာ အရက်ဝင်သောက်တယ်…..ပြီး…ပြီး…တော့…”
“ပြီးတော့ဘာဖြစ်လဲ…”
“ပြီးတော့ မင်းတို့ဆီလာရင် ဆိုင်ကယ်တိုက်တဲ့နေရာလဲရောက်ရော ဟိုနေ့ကမင်းတို့ပြောတာသတိရလို့ ဆိုင်ကယ်ရပ်ပြီ ဒီမှရှိတယ်ဆိုတဲ့ မော်ဒယ်သရဲမလေး ပျင်းနေရင်ကိုယ်နဲ့လိုက်ခဲ့လို့ပြောလိုက်တယ်….”
“ဟာ….မင်းကလဲကွာ ဘာလို့ပြောရတာလဲအဲ့လို..”
“ငါလဲအယုံအကြည်ကလဲမရှိ မူးကလဲမူးနေတော့ခေါ်ခဲ့လိုက်မိတာ..ငါခေါ်တဲ့စကားလဲဆုံးရော ငါ့ဆိုင်ကယ်နောက်ကိုလူတစ်ယောက်တက်လိုက်သလိုဖြစ်သွားတာ
ငါသိလိုက်တယ်.ဒါပေမဲ့ အမူမဲ့အမှတ်မဲ့ပဲနေပြီ မင်းတို့ဆီလာခဲ့တာ…”
“ဒါဆို ငါတို့မနေ့ညက မင်းဆိုင်ကယ်နောက်မှတွေလိုက်တာက…”
“အေးဟုတ်တယ်..သူပဲ….”
“ဟေ့…..”
“အဲ့အထိ ဘာမှမဖြစ်သေးဘူး..ငါအိမ်ပြန်လာတော့ လမ်းမှခွေးတွေက ငါကိုကြည့်ပြီးတော့ကိုထိုးအောင်တာ..ငါ့စိတ်ထဲမှာလဲ ဆိုင်ကယ်နောက်မှတစ်ခုခုပါလာတယ်ဆိုတာသိတယ်..ဘာလုပ်ရမယ်မှန်မသိလို့ဒီအတိုင်ပြန်လာပြီ အိပ်နေလိုက်တာ..ငါ….ကို အဲ့သရဲမက လည်ပင်ညစ်တော့တာပဲ…
ရုပ်ကြီးကလဲ ဆိုင်ကယ်တိုက်တဲ့နေကအတိုင်ပဲ သွေးတွေနဲ့ ဆံပင်တွေကလဲ ဖရိုဖရဲနဲ့ကွာ….ငါ့အော်သံကြားလို့ အမေရောက်လာပြီ ပရိတ်ရေနဲ့ ပတ်လိုက်မှာပျောက်သွားတာ…”
“ဒါပေမဲ့…”
“ဒါပေမဲ့ ဘာဖြစ်လဲ…”
“သူ…သူ….ရှိနေတယ် ဒီအခန်းထဲမှာ ငါသိနေတယ်…တစ်ချက်တစ်ချက်ငါမြင်နေရတယ်….ဆံပင်ဖားလျှာနဲ့ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ကြီး…သွေးတွေသံတွေနဲ့..မျက်လုံးတစ်လုံးကအပြင်ကိုထွက်နေတယ်
…..ဟီး..ဟီး..ကယ်ပါဦးကွာ…”
ကျွန်တော်တို့လဲဘာလုပ်ရမယ်မှန်မသိ..စံလင်းကအခန်းထဲမှာသရဲမရှိတယ်ဆိုတော့ ကျွန်တော်နဲ့ သူရ ကြက်သီးတွေထပြီး ရှိရှိသမျှအမွွှေးတွေပါအကုန်ထောင်ကုန်တယ်..နောက်ခဏလောက်နေတော့ စံလင်းအဖေနဲ့ ပရောဂဆရာရောက်လာပြီ လုပ်စရာရှိတာတွေလုပ်ပြီ သရဲမကိုစခေါ်တော့တာပဲ…
“ဥုံ…………………..ငါဆရာအမိန့်နာခံ ဒီအိမ်မှာ နှောင့်ယှက်နေတဲ့ သရဲမ ခုငါ့ဆရာရှေ့ ထွက်ခဲ့…..”
အိမ်အပြင်မှာကော ခြံအပြင်မှာပါ လူတွေကလဲ ဘာဖြစ်သလဲဆိုပြီ ဝိုင်းပြီးစပ်စုနေကြတာကြိတ်ကြိတ်တိုး….
“ဟီးးးးးဟီးးးးးးဟင့်….ဟင့်….”
လူကြားထဲမှာကြည့်နေတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ဟီးဟီးဟားဟားနဲ့ သရဲမဝင်ပူးပါလေရော…
“ဟိတ် …သရဲမ ငါဆရာအမိန့်နာခံစမ်း.. နင်ဘယ်သူလဲ..ဘယ်ကလဲ..ဟိုတစ်လောကဆိုင်ကတိုက်သေတဲ့ကောင်မလေးလာ…”
“မ…..ဟုတ်…..ဘူး……အဲ့….ကောင်မလေးက အဲ့နေရာမှ….မရှိဘူး….ငါ….ကအဲ့မှနေနေတာကြာပြီ……..”
“သြော်..နင်က အယောင်ဆောင်ပြီး ခြောက်လှန့်နေတာပေါ့..ခုပြန်ကိုယ်နေတဲ့နေရာကိုယ်ပြန်…”
“မ…..ပြန်…..ဘူး……..ငါ….ဒီ….မှာ……နေမှာ…..”
“ဒါနင်နေတဲ့နေရာမဟုတ်ဘူး ဒီကလူတွေကိုအနှောင့်အယှက်မပေးနဲ့….”
“မ……ပြန်……ဘူး……ငါ….ကို…….ဟို…..ကောင်ခေါ်လာတာ……”
“ဟိတ်…ငါဆရာအမိန့်မနာခံရင် ငါ့မကြောင်းပြရသေးတာပေါ့..ကဲ့ကွာ..ကဲကွာ….”
ပြောပြောဆိုဆို ပရောဂဆရာက ကြိမ်လုံးနဲ့ဆော်တော့တာပါပဲ..သရဲမတော့မသိဘူး…ဘေးနားကကြည့်နေတဲ့သူတွေတောင် ကောကောသွာတယ်
…သရဲမကလဲမခေ…လုံးဝမပြန်ဘူးကြီးပဲ…
“သြော်..နင်ကခေါင်းမာနေတယ်ပေါ့ တွေ့ကြသေးတာပေါ့ကွာ…”
ပြောပြီ ဖယောင်တိုင်းတစ်တိုင်ကိုကိုင်ကာ ဘာတွေရွတ်ဘာတွေမန်းနေလဲမသိဘူး.ပြီတော့ ဖယောင်တိုင်ကိုထွန်းတော့တာပဲ..ဖယောင်တိုင်ထွန်းတာနဲ့တပြိုင်နက်..
“အောင်မလေး…ပူ…တယ်…ပူ….တယ်….ငါသွားတော့မယ်…ငါကိုလွှတ်ပေး..ပူတယ်..ပူတယ်…..”
“နင်ကကောင်းကောင်းပြောလို့မှမရတ..ငါ့မိန့်ကို နာခံပြီ ငါပြောတာလုပ်ရင်လွှတ်ပေးမယ်…”
“နာ….ခံပါ….မယ်….လွှတ်ပေးပါတော့…..ပူလှပြီ…ဟီးးးးးဟီးးးးး”
“ဒါဆိုခုနင်ဝင်နေတဲ့ ကောင်မလေးကနေခွါပြီ ကိုယ့်နေရာကိုယ်ပြန် ဒီအိမ်ကိုလဲလုံးဝအနှောင့်အယှက်မပေးနဲ့…ကိုယ်နေတဲ့နေရာမှလဲ အနှောင့်အယှက်မပေးနဲ့ ကြားလာ…”
“မ….ပေးတော့…ပါ….ဘူး….လွှတ်ပေးပါတော့…”
“ငါတို့အလှူအတန်းလုပ်ပေးမယ်သာဓုခေါ်…”
“မ….ရဘူး….ခေါ်…..လို့….ငါ….ကျွတ်ဖို့…အချိန်မတန်သေးဘူး……ငါ…သွားတော့မယ်…..”
“သြော်…ဒုက္ခ..ဒုက္ခ….”
ပရောဂဆရာလဲ သရဲမဂတိပေးတော့ လုပ်စရာရှိတာပြောစရာရှိတာပြောပြီ လွှတ်ပေးလိုက်တယ်..နောက်တော့အဲ့အိမ်မှာကော ဆိုင်ကယ်တိုက်တဲ့နားမှပါ သရဲမခြောက်တော့ပါဘူး…
Credit:သင်္ခ
0 comments :
Post a Comment