က်ြန္မမွာ က်ြန္မထက္ သံုးႏွစ္ငယ္တဲ့ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ က်ြန္မတို႔ဟာ ဆင္းရဲ လြန္းတာေၾကာင့္ က်ြန္မတို႔ ပတ္ဝန္းမွာ ရွိေသာ မိန္းကေလးငယ္ေလး ေတြအားလံုး လိုလိုမွာ ရွိက်တဲ့ လက္ကိုင္ပဝါ ေလးတစ္ထည္ေတာင္ မဝယ္ႏိုင္ရွာပါဘူး။ က်ြန္မလဲ သူမ်ားနည္းတူ လက္ကိုင္ပဝါေလး တစ္ထည္ေလာက္ လိုခ်င္မိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ြန္မဟာ တစ္ေန႔မွာ ေဖေဖ့ စားပြဲ အံဆြဲထဲက ပိုက္ဆံအနည္းငယ္ကို ေဖေဖမသိေအာင္ ခိုးယူမိပါတယ္။ ခ်က္ျခင္းဆိုသလိုပဲ ေဖေဖက ေငြေပ်ာက္ သြားတာကို သိပါတယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ေဖေဖက က်ြန္မကိုေရာ ေမာင္ေလးကိုပါ နံရံကို မွီၿပီး ဒူးေထာက္ေစပါတယ္။ လက္ထဲမွွာလဲ ႀကိမ္လံုးကို ကိုင္ထားၿပီး
"ငါ့စားပြဲအံဆြဲထဲက ပိုက္ဆံ ဘယ္သူခိုးသလဲ"
ဟုေမးပါတယ္ က်ြန္မေလ က်က္ေသေသ သြားၿပီး စကားေျပာ မထြက္ေအာင္ ပင္ အရမ္း တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခား သြားပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကမွ အျပစ္ကို ဝန္မခံ ၾကပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေဖေဖက
"ေကာင္းၿပီေလ ဘယ္သူကမွ ဝန္မခံ ခ်င္မွေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ စလံုးကို ရိုက္ရမွာေပါ့"
လို႔ေျပာၿပီး ႀကိမ္လံုးလံုးကို ေျမွာက္ခါ က်ြန္မကို စရိုက္ရန္ ရြယ္လိုက္ ေသာအခါ ေမာင္ေလးက ေဖ့ေဖ့ရဲ႕ လက္ကို ဆြဲဖမ္းလိုက္ၿပီး
"ေဖေဖ ပိုက္ဆံခိုးတာ သားပါ"
လို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ႀကိမ္လံုးရွည္ႀကီးဟာ ေမာင္ေလးရဲ႕ ေၾကာျပင္ေပၚကို တျဖန္းျဖန္း က်လာပါေတာ့တယ္။ ေဖေဖဟာ အသက္ရႈရပ္သြားေလာက္ေအာင္ ေမာင္ေလးကို ရိုက္တဲ့အထိ ေဒါသထြက္ ေနခဲ့ပါတယ္။ ရိုက္လဲၿပီးေရာ ေဖေဖက
"မင္းဟာ ကိုယ့္ အိမ္က ပစၥည္းကို ခိုးတတ္ေနၿပီ ေနာင္မွာ ဘယ္လို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္စရာေတြကို လုပ္လာႏိုင္အံုးမယ္ မသိဘူး။ မင္းကိုေတာ့ ေသေအာင္ ရိုက္ပစ္ သင့္တာပဲ။ မင္းဟာ ေတာ္ေတာ္ အရွက္မရွိတဲ့ သူခိုးပဲ"
ဟု ဆူပူ ႀကိမ္းေမာင္းျပန္ပါတယ္။ အဲဒီညက သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး အရိုက္ခံ ရတဲ့ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမ်က္ရည္ တစ္စက္ မက်ခဲ့ပါဘူူး။ ညသန္းေခါင္ ေလာက္အခ်ိန္ထိ က်ြန္မ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ ျဖစ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္က်ြန္မ ေအာ္ငိုမိပါတယ္။ ထိုအခါ ေမာင္ေလးက က်ြန္မပါးစပ္ကို သူ႕လက္ကေလးနဲ႔ ပိတ္လိုက္ၿပီး
"အစ္မ မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္ အားလံုးက ျဖစ္ၿပီး သြားၿပီေလ" တဲ့။
က်ြန္မဟာ ကိုယ္လုပ္ ခဲ့တဲ့အျပစ္ကို ဝန္ခံႏိုင္တဲ့ သတၲိ မရွိတဲ့ အတြက္ ကိုယ့္ကိုကို အခုထိ မုန္းေနတုန္း ပါပဲ။ ႏွစ္ေတြ ကုန္လြန္သြားေပမယ့္ မေန႔ တစ္ေန႔ကမွ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုလို ရွိေနတုန္းပါပဲ။ က်ြန္မကို ကာကြယ္ခဲ့တုန္းက ေမာင္ေလးရဲ႕ ဝန္ခံခဲ့ တဲ့ စကားကို က်ြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေမာင္ေလးက အသက္ (၈)ႏွစ္ က်ြန္မက အသက္(၁၁) ႏွစ္ အရြယ္မွာေပါ့။
ေမာင္ေလး secondary school ေနာက္ဆံုးတက္ရတဲ့ ႏွစ္တုန္းက သူ upper secondary school မွာ ဆက္တက္ခြင့္ ရခဲ့တယ္။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ က်ြန္မဟာ ျပည္နယ္ တကၠသိုလ္ တစ္ခုမွာ တက္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ညက ေဖေဖဟာ ေဆးလိပ္ တစ္ဘူးၿပီး တစ္ဘူး ေသာက္ၿပီး ေမေမနဲ႔ေဖေဖ ေျပာေနတဲ့ စကားကို က်ြန္မၾကားခဲ့ရပါတယ္။
"ဒို႔ကေလး ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ရလဒ္ ေကာင္းၾကတယ္။ တကယ္ကို ေကာင္းၾကတာကြာ။"
ေမေမက မ်က္ရည္သုတ္ သက္ျပင္းခ်ရင္း
"အမွတ္ေကာင္းေတာ့ေရာ ဘာအသံုးက်မွာလဲ ႏွစ္ေယာက္စလံုးအတြက္ ဘယ္လို ေငြေၾကး တတ္ႏိုင္မွာလဲ"
လို႔ျပန္ေျပာတယ္။ အဲဒီလို ေျပာေနၾကတုန္း ေမာင္ေလးက ေျပးထြက္သြားၿပီး ေဖ့ေဖ့ေရွမွာ ရပ္ၿပီး
"ေဖေဖ သားစာ ဆက္မသင္ခ်င္ေတာ့ဘူး ဒီေလာက္ သင္ရၿပီးရင္ ေတာ္ပါၿပီ" တဲ့ ထိုအခါ ေဖေဖက ေမာင္ေလးမ်က္ႏွာကို သူ႔လက္ဝါးႏွင့္ လႊဲရိုက္ၿပီး
"မင္းဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ စိတ္ဓါတ္ အားနည္းေနရတာလဲ မင္းတို႔ ေမာင္ႏွမကို ေက်ာင္းထားရလို႔ ငါလမ္းထြက္ၿပီး ေတာင္းစားရ ေတာင္ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေက်ာင္းၿပီး တဲ့အထိ ငါ ေက်ာင္းထားမယ္"
အဲဒီေနာက္ေတာ့ေဖေဖဟာ တစ္ရြာလံုးက အိမ္ေတြကို တံခါးလိုက္ ေခါက္ၿပီး ေငြေခ်းေတာ့တာေပါ့။ က်မကေတာ့ ေမာင္ေလးရဲ႕ ေရာင္ရမ္းေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကို က်မလက္ေလးႏွင့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ညင္ညင္ သာသာေလး ကိုင္စမ္းရင္း
"ေမာင္ေလးရယ္ ေယာက္က်ားေလးဆိုတာ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ စာသင္ရမယ္ မဟုတ္ရင္ အစ္မတို႔ အခု ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ဆင္းရဲမႈကို လြန္ေျမာက္ေအာင္ ေမာင္ေလး လုပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ" လို႔ ေျပာမိတယ္။
တစ္ျခားတစ္ဖက္မွာေတာ့ က်ြန္မဟာ တကၠသိုလ္ ဆက္မတက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ မနက္ အာရံု မတက္ခင္မွာေတာ့ ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ ျပတ္ေနတဲ့ အဝတ္ေလး နည္းနည္းပါးပါးရယ္ ပဲသီးေျခာက္ နည္းနည္းရယ္ကို ယူၿပီး ေမာင္ေလး အိမ္ကေန လစ္ထြက္သြားတာကို ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ၾကဘူးေလး က်မ အိပ္ယာဘက္ကို အသာေလး လာၿပီး ေခါင္းအံုးအာက္ စာတိုေလး ထားသြားခဲ့တယ္။ သူ႔စာေလးက
"အစ္မရယ္ တကၠသိုလ္ တက္ခြင့္ ရတယ္ဆိုတာ လြယ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္ က်ြန္ေတာ္ အလုပ္တစ္ခု သြားရွာၿပီး အစ္မဆီ ေငြပို႔ေပးမယ္ေနာ္"
တဲ့ အိပ္ယာေပၚ ထိုင္ၿပီး စာေလးကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း အသံမထြက္ေတာ့ပဲ က်မငိုခဲ့ရပါတယ္။
ေမာင္ေလးက အသက္(၁၇) က်မက(၂၀) ႏွစ္ ေယာက္တဲ့ႏွစ္ကေပါ့။
ေဖေဖ တစ္ရြာလံုးက ေခ်းငွားထားတဲ့ ေငြရယ္ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္မွာ ဘိလပ္ေျမ သယ္လို႔ ေမာင္ေလးရတဲ့ ေငြေလးေတြႏွင့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ တကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္ကို တက္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ က်ြန္မ အခန္းထဲမွာပဲ စာဖတ္ေနတုန္း အခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းက လာၿပီး "အျပင္မွာ ရြာသားတစ္ေယာက္က မင္းကိုလာၿပီး ေစာင့္ေနတယ္" လို႔ေျပာတယ္။ ရြာသားတစ္ေယာက္က ဘာလို႔က်မကို လာရွာေနတာပါလိမ့္။ က်မ အျပင္ကိုထြက္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေဆာင္နဲ႔ ခပ္ေဝးေဝးနားမွာပဲ ေမာင္ေလးကို ျမင္လိုက္တယ္။ သူ႔တစ္လံုးမွာလဲ အမႈန္ေတြ ဘိလပ္ေျမေတြ သဲေတြ နဲ႔ တစ္ကိုယ္လံုး ညစ္ပတ္ေနတာေပါ့။ က်ြန္မလဲ ေမာင္ေလးနားကိုေရာက္ေတာ့ "ေမာင္ေလးရယ္ အစ္မရဲ႕ အခန္းေဖာ္ကို မင္းဟာ အစ္မရဲ႕ေမာင္းေလးပါလို႔ ဘာလို႔ မေျပာရတာလဲ"
"က်ြန္ေတာ့္ပံုကိုလည္း ၾကည့္အံုးေလ က်ြန္ေတာ္ဟာ အစ္မေမာင္ေလးပါဆိုရင္ သူတို႔ေတြ အစ္မကို ဘယ္လို ထင္ကုန္မလဲ အစ္မကို သူတို႔ေတြ ဟားမွာေပါ့ အထင္ေသးကုန္မွာေပါ့ဗ်ာ "
လို႔ ၿပံဳးၿပံဳးေလးႏွင့္ ျပန္ေျပာတယ္။ က်ြန္မလဲ အလြန္စိတ္ထိခိုက္ရၿပီး
့္ေမာင္ေလးရဲ႕ ကိုယ္ေပၚက ဘိလပ္ေျမအမႈန္ေတြ သဲေတြကို သုတ္ ျပစ္လိုက္ၿပီး
"တစ္ျခားလူေတြ ဘာေျပာေျပာ အစ္မ ဂရုမဆိုက္ဘူး ေမာင္ေလးက ဘာပံုပဲ ေပါက္ေနေပါက္ေန ေမာင္ေလးဟာ အစ္မရဲ႕ ေမာင္ေလးပါ။"
လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ေမာင္ေလးကသူ႕အိပ္ကပ္ထဲကေန လိပ္ျပာပံု ဆံညွပ္ေလးကို ထုပ္ခါ က်ြန္မရဲ႕ ဆံပင္ကို ညွပ္ေပးၿပီး
"ၿမိဳ႕က မိန္းကေလးေတြ အားလံုးရဲ႕ ေခါင္းမွာ ဒီလိုမ်ိဳး ဆံညွပ္ေလးေတြ
ုညွပ္ထားတာကို က်ြန္ေတာ္ ေတြ႔တယ္ ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ အစ္မမွာလဲ တစ္ခုေလာက္ေတာ့ ရွိသင့္တယ္လို႔ က်ြန္ေတာ္ ထင္လို႔ေလ"
တဲ့ က်ြန္မလဲ မထိမ္းခ်ဳပ္ ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေမာင္ေလးကို ဆြဲဖက္ၿပီး ငိုမိတယ္
ေမာင္ေလးအသက္(၂၀) က်ြန္မ အသက္(၂၃) ႏွစ္ အရြယ္ကေပါ့
့က်ြန္မရဲ႕ရည္းစားကို အိမ္ကို စၿပီး ေခၚခဲ့တုန္းက ကြဲေနတဲ့ ျပတင္းေပါက္ေတြကို ျပင္ထားတာ က်ြန္မ သတိထားမိတယ္။ အိမ္ကိုလဲ သန္႔ရွင္းေနေအာင္ တိုက္ခ်ြတ္ ေဆးေၾကာ ထားတယ္။ က်ြန္မရည္းစား ျပန္သြားေတာ့ ေမ့ေမ့ေ့ရွမွာ ကေလးမ ေလးလို ကရင္း
"ေမေမ အိမ္ကို သန္႕ရွင္းေရးလုပ္တာ အဲဒီေလာက္ အခ်ိန္ကုန္ ခံစရာမလိုပါဘူး"
လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမက ၿပံဳးၿပီးေတာ့
"အိမ္ကို သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ဖို႔ အေစာႀကီး ထလုပ္တာ သမီးရဲ႕ေမာင္ေလးပါ။ သူ႕လက္က ဒဏ္ရာကို သမီး မျမင္ဘူးလား အဲဒါ ျပတင္းေပါက္ကို လဲတပ္တုန္း သူ႕လက္ ထိသြားတာေလ"
တဲ့။ က်ြန္မလဲ ေမာင္ေလးရဲ႕ အိပ္ခန္းထဲထိ လိုက္သြားလိုက္တယ္။ ေမာင္ေလး မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း က်ြန္မရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ရာေပါင္း မ်ားစြာေသာ အပ္ေတြ စူးဝင္ေနသလို ခံစားရတယ္။ ေမာင္ေလးဒဏ္ရာကို ေဆးလိမ္းေပး ပတ္တီးစည္းေပးၿပီး
"နာလားဟင္" လို႔ေမးေတာ့
"ဟင့္အင္း မနာပါဘူး ေဆာက္လုပ္ေရး ဆိုက္မွာဆိုရင္ ေက်ာက္ခဲေတြက က်ြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေျခေထာက္ ေပၚကို တစ္ခ်ိန္လံုး က်ေနတာေလ အဲဒါေတာင္မွ က်ြန္ေတာ့္ကို အလုပ္ မလုပ္ေအာင္ မတားဆီးႏိုင္ပါဘူး" တဲ့
က်ြန္မ ေမာင္ေလးကို ေက်ာေပး လိုက္ေပမယ့္ က်ြန္မရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ က်ြန္မ ပါးျပင္ေပၚကို လိမ့္ဆင္းက်လာပါတယ္။
ေမာင္ေလးအသက္(၂၃) က်ြန္မအသက္(၂၆) ႏွစ္မွာေပါ့
လက္ထပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ က်ြန္မဟာ ၿမိဳ႕မွာေနပါတယ္။ က်ြန္မခင္ပြန္း က်ြန္မ မိဘေတြႏွင့္ ေမာင္ေလးကို က်ြန္မတို႔ႏွင့္ အတူလာေနဖို႕ အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာေခၚ ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ မိဘေတြကလာ မေနခ်င္ၾကပါဘူး။ ရြာကထြက္လိုက္တာနဲ႔ သူတို႔ ဘာလုပ္ရမွန္း သိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေမာင္ေလးကလဲ မိဘေတြနဲ႔ တစ္သေဘာထဲပါပဲ။ သူက
"အစ္မရယ္… ေယာကၡမေတြကိုသာ ဂရုစိုက္ပါ။ က်ြန္ေတာ္က ရြာမွာ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမကို ဂရုစိုက္ ပါမယ္" တဲ့
က်မခင္ပြန္းက သူ႕စက္ရံုမွာ ညႊန္ၾကားေရးမႈး ျဖစ္လာတဲ့အခါ ေမာင္ေလးကို ျပဳျပင္ ထိန္းသိန္းေရး ဌာနမွာ မန္ေနဂ်ာ အျဖစ္ ကမ္းလွမ္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေလးက ကမ္းလွမ္းတာကို ျငင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီအစား ျပဳျပင္ေရး သမား အျဖစ္ အလုပ္လုပ္ဖို႔ပဲ ဇြတ္ေပ ေျပာေနခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ေမာင္ေလးဟာ ေကဘယ္ႀကိဳး တစ္ခုကို ျပဳျပင္ရင္း ဓါတ္လိုက္ခါ အျမင့္က ျပဳတ္က်၍ ေဆးရံုကို ပို႔ရတယ္။ က်ြန္မႏွင့္ က်ြန္မ ခင္ပြန္းတို႔ ေဆးရံု လိုက္သြားၿပီး သူ႔ကိုေတြ႔ပါတယ္။ သူ႔ေျခေထာက္မွာ ေက်ာက္ပတ္တီး စည္းထားတာကို ၾကည့္ရင္း
"မန္ေနဂ်ာ ခန္႔တာကို ဘာလို႔ ျငင္းလိုက္ရတာလဲ။ မန္ေနဂ်ာဆိုတာ ဒီလိုမ်ိဳး အႏၲရယ္ရွိတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးေတြ မလုပ္ရဘူးေလ။ အခုၾကည့္ပါလား ေမာင္ေလး ျပင္းထန္တဲ့ ဒဏ္ရာေတြ ခံစားေနရတာေလ။ အစ္မတို႔ေျပာတာကို ဘာျဖစ္လို႔ နားမေထာင္ ရတာလဲ"
လို႔ ညည္းျငဴေျပာ ဆိုလိုက္ပါတယ္။
"ေယာက္ဖ အတြက္လည္း စဥ္းစားပါအံုး။ သူကအခုမွ ဦးေဆာင္ ညႊန္ၾကားေရးမႈး ျဖစ္ကာစေလ။ က်ြန္ေတာ္က ပညာမတတ္ပဲ မန္ေနဂ်ာ ျဖစ္လာခဲ့မယ္ ဆိုရင္ ဘယ္လို ေကာလဟာလ စကားေတြ ျပန္႔ေနမလဲ။ အစ္မ စဥ္းစားၾကည့္ေလ " တဲ့
" ဒီလိုဆိုရင္ ေမာင္ေလးက အစ္မေၾကာင့္ ပညာမတတ္တာေလ " လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့
" ဘာလို႔ အတိတ္ အေၾကာင္းေတြ ေျပာေနရတာလဲ။ " လို႔ေျပာၿပီး က်ြန္မ လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ ထားပါတယ္။
က်ြန္မခင္ပြန္းရဲ႕ မ်က္လံုးေတြ မွာလည္း မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ျပည့္လို႔ေပါ့
ေမာင္ေလး ရြာက လယ္သူမေလးကို လက္ထပ္ေတာ့ သူ႔အသက္ သံုးဆယ္ ရွိပါၿပီ။ မဂၤလာ ဧည့္ခံပြဲမွာ အခန္းအနားမႈးက
" မင္း အေလးစားဆံုးနဲ႔ အခ်စ္ဆံုး တစ္ယာက္ဟာ ဘယ္သူလဲ"
လို႔ ေမးလိုက္ေသာအခါ စဥ္းစား ခ်ိန္ေတာင္ ယူမေနပဲ
" က်ြန္ေတာ့္ အစ္မ ေပါ့ဗ်ာ"
လို႔ သူက ေျဖလိုက္တယ္။
က်ြန္မ မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိႏိုင္ေတာ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုကို ေျပာျပပါတယ္။
" မူလတန္း ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္ ္တုန္းက ေက်ာင္းက တစ္ျခား ရြာတစ္ရြာမွာေလ။ ေန႔တိုင္း က်ြန္ေတာ္ႏွင့္ က်ြန္ေတာ့္ အစ္မတို႔ဟာ ေက်ာင္းကို ႏွစ္နာရီ ၾကာေအာင္ သြားရၿပီး အိမ္ျပန္ရတယ္။ တစ္ေန႔မွာ က်ြန္ေတာ့္ လက္အိပ္ တစ္စံု ေပ်ာက္သြားတယ္။ အစ္မက သူ႔ရဲ႕ လက္အိပ္ကို ေပးၿပီ ဒီအတိုင္း အေဝးႀကီး လမ္းေလ်ွာက္ရတယ္။ က်ြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အစ္မဟာ ေအးလြန္းတဲ့ ရာသီဥတုေၾကာင့္ ထမင္းစားတာစဥ္ တူကိုေတာင္ မကိုင္ႏိုင္ ေတာ့ေလာက္ေအာင္တုန္ ေနပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး က်ြန္ေတာ္ အသက္ရွင္သမ်ွ ကာလပတ္လံုး အစ္မကို ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး အၿမဲတမ္း သူ႕အေပၚ ေကာင္းပါ့မယ္လို႔ က်ြန္ေတာ္က အဓိ႒ာန္ ျပဳခဲ့ပါတယ္"တဲ့
တစ္ခန္းလံုး လက္ခုပ္ၾသဘာသံေတြႏွင့္ ျပည့္လ်ွံ သြားခဲ့တာေပါ့။ ဧည့္သည္ေတြ အားလံုးက က်ြန္မဘက္ကို အာရံု စိုက္လာပါတယ္။ က်ြန္မ စကားေျပာဖို႔ ခက္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
"က်ြန္မ တစ္သက္လံုးမွာ ေက်းဇူး အတင္ရဆံုး တစ္ေယာက္ကေတာ့ က်ြန္မရဲ႕ေမာင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္ " လို႔ ေျပာၿပီး ဒီေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ အခါသမယမွာ လူအုပ္ရဲ႕ေရွမွာတင္ပဲ မ်က္ရည္ေတြဟာ က်ြန္မ ပါးျပင္ေပၚကို စီးဆင္း လိမ့္က် ေနပါေတာ့တယ္။
ထိုအျဖစ္အပ်က္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး
- သင့္ဘဝမွာ သင္ ေမတၱာသက္တဲ့ တစ္ေယာက္ေသာသူကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၿပီး ဂရုစိုက္ပါ။
- သင္လုပ္ေဆာင္ေပးလိုက္တာေလးက တကယ့္ ေသးေသးေလးလို ႔ သင္ ထင္ခ်င္ထင္ႏိုင္ေပမယ့္ အဲဒီလူ တစ္ေယာက္ေသာသူ အတြက္ကေတာ့ တန္ဖိုးမျဖတ္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အမ်ားႀကီးလိုလည္း အဓိပၸါယ္ သက္ေရာက္ႏိုင္တာပါပဲဗ်ာ။
(စိတ္ကူးေပ်ာ္ရာ)
online
Credit - ဓမၼေရခ်မ္းစင္ | Facebook
0 comments :
Post a Comment