"ဂီး……… ဂီးး……ဂီး……"
ရြာဘက္ဆီသို႕ ငွက္ဆိုးတစ္ေကာင္စူးစူးဝါးဝါးေအာ္ျမည္ျပီး ပ်ံသန္းသြားသည္။
"အင္း…မနက္ျဖန္ေတာ့ ေငြရႊင္ျပီေပါ့…"
သုဘရာဇာႀကီး ဘမိုး တီးတိုးေရရြတ္လိုက္သည္။
ရြာထဲမွလူမ်ားအေသအေပ်ာက္ရွိမွ ပိုက္ဆံရသည့္အလုပ္မို႕ သူ႕အတြက္ေတာ့ လူေသလွ်င္ေပ်ာ္သည္။
အျခားသူမ်ားဝမ္းနည္းပူေဆြးၾကေသာ္လည္း သုဘရာဇာႀကီးဘမိုးကေတာ့ အရင္ေန႕ေတြထက္ အရက္ကိုပိုေသာက္နိုင္သျဖင့္ ေပ်ာ္ရသည္။
ေသပါေစေသပါေစဟု ထိုင္ဆုေတာင္းေနျခင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း ရြာဘက္သို႕ ငွက္ဆိုးထိုးသံၾကားရလွ်င္ေတာ့ ဘမိုးအလြန္ေပ်ာ္သည္။
လူဆိုတာေသမ်ိဳးခ်ည္းပဲ မဟုတ္ေပဘူးလား…။
* * * * * * * * * *
"ဗ်ိဳ႕ ဘႀကီးမိုး…ဘႀကီးမိုး"
"ေဟ ဘယ္သူလဲကြ"
"ကြ်န္ေတာ္ သာျမပါ ဘႀကီးမိုး…"
"ေအာ္ေအးေအး လူေလး သာျမ လာေလကြာ…"
"ဟုတ္ကဲ့…"
ဘမိုးက သာျမအား တဲေရွ႕ရွိကြပ္ပ်စ္ေပၚသို႕ ေခၚလိုက္သည္။
"ခဏေလး လူေလးေရ…ငါအခါးရည္အိုးေလးယူလိုက္အံုးမယ္"
"ေနပါေစေတာ့ ဘႀကီးမိုးရယ္ ကြ်န္ေတာ္မေသာက္ေတာ့ပါဘူး…လုပ္စရာေလးေတြက်န္ေသးလို႕…"
"ေအာ္ ေအးေအး…"
ဘမိုး တဲေပၚကဆင္းလာျပီး ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္္ထိုင္လိုက္သည္။
"ကဲဆိုစမ္းပါဦး…ဘာကိစၥလဲ…"
"ဘႀကီးမိုးဆီလာမွေတာ့ ဘာကိစၥရွိရမွာလဲဗ်ာ နာေရးကိစၥပဲေပါ့…"
သာျမ၏ မ်က္ႏွာကသိပ္မေကာင္းလွ…။
"ေအး…ဘယ္သူဆံုးလို႕လဲ…"
"မေန႕ညက ကြ်န္ေတာ္အေမ ဆံုးသြားလို႕ အဲ့ဒါဘႀကီးမိုးဆီ အေခါင္းလာအပ္တာ…"
ဘမိုး တြက္ဆထားသည့္အတိုင္း ရြာထဲတြင္နာေရးတစ္ခုေပၚလာျပီျဖစ္သည္။
"ေအး ရတယ္ေလ လူေလးရဲ႕…အတိုင္းအတာေတြေရာယူလာခဲ့ျပီးျပီလား"
"ဟုတ္ကဲ့ ဘႀကီးမိုး…"
"ဘယ္ေလာက္စားထဲကယူခ်င္လဲ…"
စကားကိုအပိိုေျပာပဲ တိုတိုျပတ္ျပတ္ေျပာတတ္ေသာေၾကာင့္ လိုရင္းကိုသာေမးလိုက္သည္။
"ကြ်န္ေတာ္တို႕က ရွိလွတယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူးဆိုေပမယ့္ ဘႀကီးမိုးရယ္…ကြ်န္ေတာ့္အေမရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေလးမွာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေလးျဖစ္ေစခ်င္တယ္…"
"ေအးေပါ့ကြာ…ကိုယ့္မိဘပဲေလ…"
"အဲ့ေတာ့ဗ်ာ…ေကာင္းေကာင္းေလးသာလုပ္ေပးပါ ဘႀကီးမိုးရယ္…"
"စိတ္ခ်ပါလူေလးရယ္…မနက္ျဖန္က်ေတာ့ လာယူလိုက္ေပါ့ဟုတ္ျပီလား…ဒီေန႕လိုအပ္တာေလးေတြသြားဝယ္ျပီး အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးထားမယ္…"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဘႀကီးမိုးရယ္…အေခါင္းခရယ္ ေျမခ်ဖို႕ရယ္အားလံုးအျပီးအစီး ဘယ္ေလာက္က်မလဲခဗ်"
"…………………က်မယ္ လူေလး…"
"ဟုတ္ကဲ့ ဒီမွာပိုက္ဆံပါဘႀကီးမိုး…ဒါကဘႀကီးမိုးအတြက္ သက္သက္ ကြ်န္ေတာ္ကန္ေတာ့တာပါ…"
"ေအာ္ ေအးေအး…ဘုန္းႀကီးပါေစသက္ရွည္ပါေစကြယ္…"
"ဟုတ္ကဲ့ ေပးတဲ့ဆုနဲ႕ျပည့္ပါေစ ဘႀကီးမိုး…အဲ့ဒါဆိုကြ်န္ေတာ္ျပန္လိုက္ဦးမယ္ အိမ္မွာလုပ္စရာေလးေတြရွိေသးလို႔…"
"ေအးေအး…ေျဖးေျဖးသြားဦး"
"ဟုတ္…"
ရြာဘက္ဆီသို႕ ထြက္ခြာသြားေသာ သာျမ၏ ေက်ာျပင္ကိုေငးရင္း ဘမိုးေတြးမိသည္။
"အင္း…ဒီလိုသိတတ္တဲ့သူမ်ိဳးနဲ႕က်ေတာ့လဲ ငါ့အတြက္ ပိုျပီးအဆင္ေျပသြားတာေပါ့…"
ထို႕ေနာက္ သာျမေပးခဲ့ေသာပိုက္ဆံမ်ားကို လြယ္အိတ္ထဲထည့္ကာ အရက္ဝယ္ရန္ႏွင့္ အေခါင္းစပ္ဖို႕ လိုအပ္သည့္ပစၥည္းမ်ားဝယ္ယူရန္ ထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။
* * * * * * * * * *
သာျမအေမ၏ စ်ာပနက အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕စြာျဖင့္ ျပီးဆံုးသြားခဲ့သည္မွာ ႏွစ္လခန္႕မွ် ၾကာျမင့္သြားခဲ့ျပီျဖစ္သည္။
ထိုတစ္ေခါက္ နာေရးျပီးထဲက ရြာထဲမွာ နာေရးထပ္မေပၚေတာ့ သျဖင့္ ဦးဘမိုး အတြက္ ဖြတ္တက္သည္ထက္ပင္ ဆိုးေနေတာ့သည္။
အရက္ကို မစို႕မပို႕ေသာက္ေနရသျဖင့္ လူကေဒါသထြက္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္ကာ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း စိတ္နည္းနည္းဆတ္ေနသလိုျဖစ္ေနသည္။
"ေတာက္ခ္…ရြာထဲကလူေတြကလည္းေသကိုမေသနိုင္ၾကဘူး…ဒီေလာက္လူေတြအမ်ားႀကီးရွိတာ တစ္လတစ္ေယာက္ေလာက္ေသေတာ့ ဘာျဖစ္သြားမွာမို႕လိုလဲ…"
တစ္ေယာက္ထဲ ေဒါသူပုန္ထေနေလသည္။
"ဂီး……ဂီးးးးး…ဂီးး…"
ရုတ္တရက္ထြက္ေပၚလာေသာ ငွက္ဆိုးထိုးသံေၾကာင့္ ဘမိုး ေသခ်ာနားစြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
"ဟာ…လိမၼာလိုက္တဲ့ငွက္ေလး…"
ရြာဘက္သို႕လွည့္ကာ ေအာ္ျမည္သြားျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ဘမိုးေပ်ာ္သြားသည္။
အျခားသူမ်ားအတြက္ ငွက္ဆိုး(ေခၚ)ညဥ့္ငွက္သည္ အ,မဂၤလာငွက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဦးဘမိုးအတြက္ကေတာ့ မဂၤလာရွိေသာ ငွက္တစ္ေကာင္ပင္ျဖစ္သည္။
"ငါ ပတ္ၾကမ္းတိုက္လိုက္ေတာ့မွပဲ မင္းကလဲေအာ္ေတာ့တယ္ေနာ္…ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းေအာ္သံေလးၾကားလိုက္ရတဲ့အတြက္ ဒီညကေတာ့ ငါ့အတြက္ သိပ္ကိုမဂၤလာရွိတဲ့ေန႕ျဖစ္သြားျပီကြ…ဟား ဟား ဟား ဟား…"
သခ်ၤ ိဳင္းေျမအနီးရွိ တဲအိုေလးအတြင္းဆီမွ ဘမိုး၏ ရယ္သံက သန္းေခါင္ယံည၏ တိတ္ဆိတ္မႈကို မင္းမႈသြားေလေတာ့သည္။
* * * * * * * * * *
"ဦးဘမိုးရွိလားခင္ဗ်…"
"ေဟ ဘယ္သူလဲကြ…ငါေနာက္ေဖးမွာ က်င္းတူးေနတယ္ လာခဲ့ေလကြာ…"
ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ ဘမိုးအနီးသို႕ လူရြယ္ႏွစ္ဦး ေရာက္လာသည္။သူႀကီး၏တပည့္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ နီတြတ္ႏွင့္ ဖိုးေတ တို႕ျဖစ္ၾကသည္။
"ဟာ ဦးဘမိုးက အၾကားအျမင္ပါရေနျပီလား…"
"ဘာကိုလဲကြ"
"က်င္းတူးေနလို႕ေလ…"
"မဟုတ္ပါဘူးကြာ ဒါငါအပင္စိုက္မလို႕တူးေနတာကြ…အသုဘခ်မယ့္က်င္းဆို ငါ့အိမ္ေနာက္ေဖးမွာတူးမလား "
"မသိလို႕ပါဦးဘမိုးရယ္ ဟဲဟဲ…"
"ကဲ ဆိုစမ္းပါဦး လာရင္းကိစၥ…"
"မေန႕ညက သူႀကီးကေတာ္ဆံုးသြားလို႕ အေခါင္းလာအပ္တာ ဦးဘမိုးေရ…"
"ဟုတ္လား…ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ သူႀကီးကေတာ္ကက်န္းမာေရးအေကာင္းႀကီးဟာကို…"
"ဟုတ္တယ္ ဒါေပမယ့္ႏွလံုးေရာဂါအခံရွိတယ္တဲ့ ညကအိပ္ေပ်ာ္ေနရင္းႏွလံုးရပ္ျပီးဆံုးသြားတယ္လို႕ေျပာတာပဲ"
"ေအာ္…ေကြးေသာလက္မဆန္႕မီဆန္႕ေသာလက္မေကြးမီဆိုတာဒါမ်ိဳးေတြေပါ့ကြာ…"
"ဟုတ္တယ္ဦးဘမိုးေရ…အဲ့ဒါအေခါင္းလာအပ္တာ ဒီမွာအတိုင္းယူလာခဲ့ျပီးျပီ …အေခါင္းဖိုးနဲ႕ေျမခ်စရိတ္အားလံုးဘယ္ေလာက္က်မလဲ"
ဦးဘမိုးတခ်က္စဥ္းစားလိုက္သည္။ဒါမ်ိဳးအခြင့္အေရးက ႏွစ္ခါမရ။ရြာထဲမွ ျပည့္စံုေသာသူမ်ားနာေရးရွိလွ်င္ အျခားနာေရးမ်ားထက္ပိုရသည္။
"……………က်မယ္ကြာ…"
"ဟာ ဦးဘမိုးကလည္းမ်ားလိုက္တာ နည္းနည္းေလွ်ာ့ပါဦး"
"ဟိတ္ေကာင္ေတြ သူႀကီးကေတာ္အသုဘကို မင္းတို႕က သူဆင္းရဲအသုဘနဲ႕တန္းတူခ်ခ်င္လို႕လား"
"အဲ့လိုေတာ့မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ…ဟဲဟဲ …ကြ်န္ေတာ္တို႕အတြက္အရက္ဖိုးေလးမက်န္ေတာ့လို႕ပါ"
"ဘိန္းစားခ်င္းအတူတူ တလံုးပိုမရွဴခ်င္စမ္းပါနဲ႕ကြာ…ငါမင္းတို႕ထက္အရင္ အရက္ေသာက္လာတဲ့ေကာင္ပါ…မင္းတို႕ကို သူႀကီးကအရက္ဖိုးသက္သက္ေပးျပီးသားမလား"
"ဗ်ာ…ဦးဘမိုးကဘယ္လိုသိလဲ…"
"ငါေျပာျပီးျပီေလ…မင္းတို႕ထက္ငါအရင္အရက္ေသာက္လာတဲ့ေကာင္ပါလို႕ ဒါမ်ိဳးေတြေလာက္ကေတာ့ ၾကည့္တာနဲ႕သိတယ္"
နီတြတ္ႏွင့္ဖိုးေတတို႕မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္သြားၾကသည္။ထို႕ေနာက္ဦးဘမိုးေတာင္းသည့္ ေငြကို ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ ထုတ္ေပးလိုက္ၾကသည္။
"ေအး…တျခားသူေတြကိုေက်ာခ်င္ေက်ာလို႕ရမယ္ ဘမိုးကိုေတာ့လာမေက်ာနဲ႕ မင္းတို႕ျမဲျမဲမွတ္ထား…"
"ဟုတ္ဟုတ္ကဲ့ပါ ဦးဘမိုး အဲ့ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္တို႕သြားလိုက္ပါဦးမယ္…"
"ေအး …"
နီတြတ္ႏွင့္ဖိုးေတတို႕ မေက်မခ်မ္းျဖစ္ကာ ထြက္သြားသည္ကို ဦးဘမိုး လိုက္မၾကည့္နိုင္ေတာ့…တူးလက္စက်င္းအားဆက္တူးေနလိုက္ေတာ့သည္။
* * * * * * * * * *
ဘမိုးတစ္ေယာက္ ဘံုဆိုင္ကျပန္လာေတာ့ မိုးအေတာ္ခ်ဳပ္ေနျပီျဖစ္သည္။
အူမစိုသည္မွာၾကာလွျပီျဖစ္သည့္အတြက္ အတိုးခ်ေသာက္ေနျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
အူမစိုသည္မွာၾကာလွျပီျဖစ္သည့္အတြက္ အတိုးခ်ေသာက္ေနျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ဒါေတာင္ ေနာက္ရက္ေတြေသာက္ဖို႕ႏွင့္ အေခါင္းစပ္ဖို႕ ပ်ဥ္ဝယ္ရန္ ခ်န္ထားရေသာေၾကာင့္သာ ထျပန္လာရသည္။
လူကအေတာ္ေလးမူးေနျပီျဖစ္ေသာ္လည္း နိစၥဓူဝ သြားေနၾကလမ္းျဖစ္သည့္အတြက္ အခက္အခဲမရွိ။
လမိုက္ရက္မို႕ ညအေမွာင္က ခါတိုင္းထက္ပိုေနသည္။
ၾကယ္တခ်ိဳ႕၏ မႈန္ပ်ပ်အလင္းေရာင္ကိုသာအားျပဳ၍ ေလွ်ာက္လွမ္းေနရသည္။
ၾကယ္တခ်ိဳ႕၏ မႈန္ပ်ပ်အလင္းေရာင္ကိုသာအားျပဳ၍ ေလွ်ာက္လွမ္းေနရသည္။
သခ်ၤ ိဳင္းထဲသို႕ ဝင္ခါနီး ဝါးတျပန္ေလာက္အေရာက္တြင္…
"ေျဖာင္း…………"
"အား……"
ဦးေခါင္းအေနာက္ဘက္တစ္ခုလံုး ပူခနဲျဖစ္သြားျပီး ထိုေနရာမွာပင္ဘမိုး လဲက်သြားေလေတာ့သည္။
* * * * * * * * * *
"အား…ကြ်တ္ကြ်တ္ကြ်တ္…"
ဦးေခါင္းက အဆမတန္နာက်င္ေနျပီး ေခါင္းတခုလံုးမူးေနာက္ေနသည္။
"ငါ… ငါဘာျဖစ္သြားတာလဲ…"
ဘမိုးျပန္စဥ္းစားၾကည့္သည္။
"ငါ့ေခါင္းေပၚကိုသစ္ကိုင္းမ်ားျပဳတ္က်ေလသလား…"
အေပၚေမာ့ၾကည့္ေတာ့လဲ ဘာမွ်မရွိ ေဘးဘီဝဲယာတြင္လည္း သစ္ပင္တစ္ပင္မွမရွိ ခ်ံဳပုတ္မ်ားသာရွိသည္။
"ဟင္……"
တစံုတခုကိုသတိရသြားျပီး လြယ္အိတ္ထဲသို႕ ၾကည့္လိုက္သည္။
"ေတာက္…လူပါးဝလိုက္တာကြာေခြးမသားေတြ…"
လြယ္အိတ္ထဲတြင္ခ်န္ထားေသာ ေငြစကၠဴတို႕မွာမရွိေတာ့ေပ။မနက္ပိုင္းက သူႏွင့္ အခ်င္းမ်ားခဲ့ေသာ နီတြတ္ႏွင့္ ဖိုးေတတို႕ လက္ခ်က္မွန္း ဘမိုးရိပ္စားမိလိုက္သည္။
သို႕ေသာ္ သက္ေသမရွိ၍ ဘာမွ်လုပ္၍မရ။သူႀကီးကေတာ္အတြက္ အေခါင္းစပ္ရန္ပ်ဥ္မ်ားလည္းမဝယ္ရေသးသျဖင့္ ဘမိုးေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားသည္။
"ဒုကၡပဲ မနက္ျဖန္ညေနေလာက္ဆို အေခါင္းကလာယူေတာ့မယ္…ဘယ္ကပိုက္ဆံနဲ႕ ပ်ဥ္ဝယ္ရပါ့မလဲ"
လူဆိုသည့္အမ်ိဳးမွာ ႀကံရာမရသည့္အဆံုး ျပဳမူရန္မသင့္သည္မ်ားကိုပင္ေတြးႀကံတတ္ၾကသည္မွာ ထံုးစံပင္ျဖစ္သည္။
ထို႕ေၾကာင့္ ယခုလည္း ဘမိုးတစ္ေယာက္
အႀကံတခုရသြားသည္။
အႀကံတခုရသြားသည္။
"ဟုတ္ျပီ………"
* * * * * * * * * *
"ဗ်ိဳ႕ ဦးဘမိုး…ကြ်န္ေတာ္တို႕အေခါင္းလာယူတာပါ…"
"ေအး ဟိုမွာအဆင္သင့္ပဲယူသြားလိုက္ေတာ့…"
နီတြတ္ႏွင့္ဖိုးေတတို႕ အံ့ၾသစြာျဖင့္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္မိလိုက္ၾကသည္။
"ယူသြားေတာ့ေလ ဘာလုပ္ေနတာလဲ…"
"ဘာ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး …ကြ်န္…ကြ်န္ေတာ္တို႕ယူသြားလိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္…"
"ေအး ယူသြားၾက…"
ဘမိုးအားနားမလည္နိုင္ေသာမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ၾကည့္ရင္း အေခါင္းအားသယ္ယူသြားၾကေလသည္။
* * * * * * * * * *
စလူးကုန္းရြာ၏ ထံုးစံအတိုင္း အေလာင္းကို ၅ရက္ထားရမည္ျဖစ္သည္။ယေန႕မွာ ၂ရက္ေျမာက္ေန႕ညျဖစ္သည္။
သူႀကီးအိမ္တြင္ အရင္ေန႕ေတြကထက္ပိုမို၍လူစည္ကားေန၏။
သူႀကီးအိမ္ေပၚတက္၍ တရားဝင္ဖဲရိုက္ခြင့္ရသည့္အတြက္ ကာလသားမ်ားလည္း အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနၾကသည္။
ျခံထဲတြင္ေတာ့ သူႀကီးကေတာ္၏ အေခါင္းစင္က ထီးထီးႀကီးရွိေနသည္။
ည၁၁နာရီေလာက္တြင္ လူအခ်ိဳ႕ျပန္သြားၾက ျပီး သူႀကီးႏွင့္သူ၏တပည့္ႏွစ္ေယာက္…ဖဲရိုက္ေနသူမ်ားႏွင့္ လူအနည္းငယ္သာက်န္ရစ္ေလသည္။
၁၁နာရီ၄၅မိနစ္ေလာက္တြင္ ရြာထိပ္ဆီမွ ေခြးမ်ား၏ ဆြဲဆြဲငင္ငင္အူသံမ်ား ေခြးေဟာင္သံမ်ားကို ၾကားလိုက္ၾကရသည္။
"အူ………ဝူး………ဝူ……………ဝုတ္…ဝုတ္…အာဝူးးးးးးးး……ဝူး…ဝူး……"
"ဟဲ့ ငနီတြတ္…"
"ဗ်ာသူႀကီး…"
"ရြာထိပ္မွာေခြးေဟာင္သံေတြၾကားတယ္ ရြာထဲလူစိမ္းေတြမ်ားဝင္ေလေရာ့သလား သြားၾကည့္ၾကစမ္း…"
"ဟုတ္ကဲ့သူႀကီး…"
နီတြတ္ကဖိုးေတကိုပါအေဖာ္ေခၚသြားသည္။လက္ထဲတြင္လည္း ဝါးရင္းတုတ္တစ္ေယာက္တစ္ေခ်ာင္းစီကိုင္သြားၾကသည္။
ေခြးမ်ားက တခ်က္ေလးမွမနားပဲဆက္တိုက္ကို အူလိုက္ေဟာင္လိုက္လုပ္ေနၾကသည္။
ကြမ္းတယာညက္ခန္႕ၾကာေတာ့ နီတြတ္ေရာ ဖိုးေတပါျခံထဲအေျပးအလႊားဝင္လာၾကသည္။
"သူႀကီးေရ…သရဲဗ်ိဳ႕…သရဲ…သရဲ"
"ေဟ…ေဟ့ေရာင္ေတြ ဘာျဖစ္လာၾကတာလဲ…"
နီတြတ္ႏွင့္ဖိုးေတတို႕ ္ျခံထဲသို႕ႏွစ္ေယာက္သားအတင္းလုယက္တိုးေဝွ႕ျပီးေျပးဝင္လာရာမွ ဖိုးေတက သူႀကီးကေတာ္၏ အေခါင္းစင္အားဝင္တိုက္မိေလသည္။
"ဒုန္း……ဝုန္းးး"
ဖိုးေတဝင္တိုက္လိုက္သျဖင့္ အေခါင္းစင္က်ိဳးကာ အေခါင္းကျပဳတ္က်သြားသည္။
အေခါင္းဖံုးသံမရိုက္ရေသး၍ သူႀကီးကေတာ္၏အေလာင္းကပါ အေခါင္းအျပင္သို႕ လိမ့္ထြက္လာသည္။
အေခါင္းဖံုးသံမရိုက္ရေသး၍ သူႀကီးကေတာ္၏အေလာင္းကပါ အေခါင္းအျပင္သို႕ လိမ့္ထြက္လာသည္။
"ဟာ အေခါင္းႀကီးျပဳတ္က်သြားျပီ…"
"သူႀကီးကေတာ္သရဲ…သူႀကီးကေတာ္သရဲေျခာက္တယ္ဗ်"
"အေလာင္းေကာင္ႀကီး အေခါင္းထဲကထြက္လာတယ္ဗ်…သရဲ…သရဲ"
ဖဲဝိုင္းထဲမွလူမ်ားက အေၾကာင္းစံုမသိပဲ ထင္ရာေလွ်ာက္ေအာ္ကာ ထေျပးၾကေလသည္။
"ဟဟ…ေဟ့ေကာင္ေတြ…ေဟ့ေကာင္ေတြ"
သူႀကီး၏စကားကိုမည္သူမွဂရုမစိုက္ၾကေတာ့ပဲ ျခံျပင္သို႕ထြက္ေျပးၾကေတာ့သည္။
ရြာသားမ်ားထြက္ေျပးသြားျပီးေနာက္
"နီတြတ္ ေျပာစမ္း မင္းတို႕လမ္းမွာဘာေတြ႕ခဲ့သလဲ…"
"ဟို…ဟို…ဒီ…ဒီလိုပါသူႀကီး…"
နီတြတ္၏ အသံက ကတုန္ကယင္ျဖစ္ေနသည္။ေခြ်းေစးမ်ားလည္းထြက္ကာ အေတာ္ထိတ္လန္႕ေနပံုရသည္။
"မေျပာပါရေစနဲ႕လားသူႀကီးရယ္ ကြ်န္ေတာ္…ကြ်န္ေတာ္တို႕ေၾကာက္လို႕ပါ…"
ဖိုးေတကမ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ဝင္အသနားခံသည္။
"ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို႕ေျပာမွ ငါကဘာျဖစ္လဲသိရမွာေပါ့…ေျပာစမ္းကြာျမန္ျမန္…"
"ဟို……ဟို သာျမ အေမပါသူႀကီး…"
"သာျမအေမေတြ႕တာမ်ား မင္းပေထြးေအာက္ေမ့လို႕ အဲ့ေလာက္လန္႕ျဖန္႕လာရတာလားကြ…"
"အာ…သူႀကီးကလဲ သာ…သာျမအေမက ဆံုးသြားတာ ၂လေလာက္ရွိျပီေလ…"
ဖိုးေတေျပာမွ သူႀကီးသတိရသည္။
"ေဟဟုတ္သားပဲ…မင္းတို႕မ်က္စိမွားတာေနမွာပါကြ…ေသေရာေသခ်ာရဲ႕လား"
"မမွားဘူးေသခ်ာတယ္သူႀကီးရဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ေရာ နီတြတ္ေရာျမင္ခဲ့တာ …ငါ့အေခါင္းျပန္ေပး ငါ့အေခါင္းျပန္ေပးဆိုျပီး အသံနက္ႀကီးနဲ႕ေအာ္ျပီး ရြာထဲဝင္လာတာဗ်ာ…မနည္းလြတ္ေအာင္ထြက္ေျပးလာရတယ္"
"ေဟ………"
"အူးး…ဝူးး……ဝူးးး…ဝူးး……………"
သူႀကီးျခံႏွင့္မလွမ္းမကမ္းဆီမွ ေခြးမ်ား၏ အူသံထြက္ေပၚလာသည္။
"ဟာ သူ…သူ…သူႀကီးေရ…သူေရာက္လာျပီထင္တယ္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ေတာ့ေျပးျပီဗ်ာ"
ထိုသို႕ေျပာျပီး နီတြတ္ႏွင့္ဖိုးေတတို႕အိမ္ေပၚေျပးတက္သြားၾကသည္။
ျခံထဲတြင္သူႀကီးတစ္ေယာက္ထဲသာက်န္ေတာ့သည္။
အေခါင္းအျပင္သို႕ထြက္က်လာေသာ ဇနီးျဖစ္သူ၏ အေလာင္းကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕အား ရယ္ျပေနသလိုလို...
ရုတ္တရက္ၾကက္သီးေမႊးညွင္းမ်ားထသြားသည္။
"ငါ ့အေခါင္းးးးးး…ျပန္………ေပးးး"
"ေအာင္မေလးးဗ်………"
သာျမအေမက ျခံဝတြင္ရပ္ျပီး စူးရဲေသာအၾကည့္တို႕ျဖင့္သူႀကီးအားစိုက္ၾကည့္ေနသည္။
"ဟဲ့ မလာနဲ႕…ဝင္မလာနဲ႕ ငါသူႀကီးအမိန္႕ နင္ဝင္မလာရဘူး…"
"ဟားဟား…ဟားဟား…ဘာသူႀကီးလဲ ငါနင့္အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာေနေနတာမဟုတ္ဘူး အေမမဖဲဝါပဲငါ့ကိုအမိန္႕ေပးလို႕ရမယ္ ဟားဟားဟားဟားဟား…"
ထိုသို႕ေျပာျပီ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးမ်ားျဖင့္ဝင္လာသည္။သူႀကီးလည္း ေျပာမရသည့္အဆံုး ေၾကာက္အားလန္႕အားျဖင့္ အိမ္ေပၚတက္ေျပးေလေတာ့သည္။
ေခးြမ်ား၏ အူသံႏွင့္ သာျမအေမတျဖစ္လဲ အေလာင္းေကာင္တေစ ၦမ မိဂ်မ္း၏ ေသာင္းက်န္းေနမႈေၾကာင့္ တရြာလံုးမည္သူမွ်အျပင္မထြက္ရဲၾကေတာ့…။
မိဂ်မ္းက အေခါင္းေပၚရွိ သူႀကီးကေတာ္၏အမည္ႏွင့္အသက္ေရးထားေသာ စကၠဴမ်ား အေခါင္းတြင္အလွဆင္ဖံုးအုပ္ထားေသာစကၠဴမ်ား ကို ေဒါသတႀကီးႏွင့္ ဆြဲျဖဲေနသည္။
ထို႕ေနာက္ အေခါင္းထမ္းကာ သခ်ၤ ိဳင္း ဘက္သို႕ျပန္ထြက္သြားေလသည္။
"ဟားဟား…ဟား…ဟား…ဟား…ဟား"
မိဂ်မ္း၏ ရယ္သံအဆံုးတြင္ စလူးကုန္းရြာကေလးမွာ ပံုမွန္အတိုင္းျပန္လည္ျငိမ္သက္သြားေလေတာ့သည္။
သူႀကီး၏ ျခံထဲတြင္ တံုးလံုးပက္လက္ျဖစ္ေနေသာသူႀကီးကေတာ္၏ အေလာင္းေကာင္က တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညကို ပို၍ ေျခာက္ျခားေစသည္။
* * * * * * * * * *
"ဂီး……ဂီး……ဂီး……"
"ဟ…ဘယ့္ႏွယ့္ ေသခ်င္းဆိုးငွက္ဆိုးက ငါ့အိမ္ဘက္လွည့္ေအာ္ေနတာလဲ …သြားစမ္းကြာ ရွဴးရွဴး …"
စိတ္ထဲသိပ္မသကၤာသျဖင့္ ဓါတ္မီးတလက္ကိုယူကာ အိမ္ေနာက္ဘက္သို႕ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
မေန႕ညက ဘမိုးတစ္ေယာက္ႀကံရာမရသည့္အဆံုး ျမဳပ္ထားတာ ၂လခန္႕မွ်သာၾကာေသးေသာ သာျမအေမ၏ အေခါင္းကို ျပန္ေဖာ္ခဲ့သည္။
အခ်ိန္မၾကာေသးသည့္အတြက္ အေလာင္းက အရိုးမက်ေသးေသာ္လည္း အပုပ္ရည္ဗရပြျဖင့္ ေအာ္ဂလီဆန္ခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အနံ႕ကထြက္ေနသည္။
အခ်ိန္မၾကာေသးသည့္အတြက္ အေလာင္းက အရိုးမက်ေသးေသာ္လည္း အပုပ္ရည္ဗရပြျဖင့္ ေအာ္ဂလီဆန္ခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အနံ႕ကထြက္ေနသည္။
သို႕ေသာ္လည္း ဒီတနည္းသာရွိေတာ့သျဖင့္ အေလာင္းကို ပီနံအိတ္ထဲသို႕ေျပာင္းထည့္ျပီး အိမ္ေနာက္ဘက္တြင္ အပင္စိုက္ရန္အသင့္တူးထားေသာ က်င္းထဲသို႕ ထည့္ျမဳပ္ထားလိုက္သည္။
အနံ႕အသက္ကတအားမဆိုးေတာ့ေသာ္လည္း စိုးစဥ္းမွ်ေတာ့ရေနေသးသည္။ဒါေတာ့သိပ္ကိစၥမရွိ။မၾကာခင္မိုးလင္းေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္…
အေခါင္းအား ေဆးေၾကာသန္႕စင္ရန္သာ ဦးစားေပး၍ လုပ္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။
အေခါင္းအား ေဆးေၾကာသန္႕စင္ရန္သာ ဦးစားေပး၍ လုပ္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။
အေခါင္းတြင္းရွိ စြဲက်န္ေနေသာအပုပ္နံ႕အားေပ်ာက္ကင္းေစရန္ မန္က်ည္းသီးမ်ား ျပာမ်ားကိုအသံုးျပဳကာ ဘမိုးအေတာ္ေလး သန္႕စင္လိုက္ရသည္။
မနက္ခင္းပိုင္းတြင္ေရေဆးထားေသာ အေခါင္းအားေနလွန္းထားျပီး ညေနခင္းတြင္ စကၠဴမ်ားဖံုးအုပ္ကာအလွဆင္ အေမႊးနံ႕သာမ်ားလိမ္းက်ံလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ အေခါင္းကအသစ္အတိုင္း ျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။
သမၻာရင့္ဝါရင့္သုဘရာဇာမို႕ ဤနည္းျဖင့္အခ်ိန္မီ အေခါင္းျပဳလုပ္နိုင္သည္မွာ ဘမိုးအတြက္မဆန္းၾကယ္ေသာ္လည္း အေၾကာင္းမသိသူနီတြတ္တို႕ကေတာ့အံ့ၾသခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ဘမိုးအားေခ်ာင္းရိုက္ျပီး ပိုက္ဆံမ်ားယူသြားသည္မွာလည္း နီတြတ္တို႕ပင္ျဖစ္သည္။
ယခုလည္း ငွက္ဆိုးထိုးသံေၾကာင့္ သိပ္မသကၤာသျဖင့္ အရက္ေသာက္လက္စကိုခဏရပ္ျပီး ေနာက္ေဖးတြင္ျမွဴပ္ထားေသာ သာျမအေမ၏ အေလာင္းအားလာစစ္ေဆးျခင္းျဖစ္သည္။
ေနာက္ေဖးေျမကြက္လပ္သို႕အေရာက္…
"ဟင္…"
ဘမိုးေခါင္းနားပန္းႀကီးသြားသည္။ေျမက်င္းထဲတြင္ဘာမွ်မရွိေတာ့…။
"ေတာေခြးေတြမ်ားလာေဖာ္သြားတာလား…"
ဓါတ္မီးျဖင့္ဟိုထိုးၾကည့္ ဒီထိုးၾကည့္ ထိုးျပီး ရွာလိုက္သည္။
အနီးအနားတြင္အသားစမ်ား ရွာမေတြ႕။
ေျမက်င္းကေတာ့ ယင္မဲႀကီးမ်ားတေလာင္းေလာင္းျဖင့္ ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ေနသည္။
အနီးအနားတြင္အသားစမ်ား ရွာမေတြ႕။
ေျမက်င္းကေတာ့ ယင္မဲႀကီးမ်ားတေလာင္းေလာင္းျဖင့္ ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ေနသည္။
"ထူးဆန္းလိုက္တာ…"
"မထူးဆန္းပါဘူး ဘမိုးရဲ႕…"
"ဟင္…"
ေနာက္ေက်ာဘက္ဆီမွအသံၾကား၍ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သာျမအေမက အေခါင္းထမ္းျပီးရပ္ေနသည္။
"ဟင္…နင္…နင္ေသျပီးျပီေလ…နင္ဘာလာလုပ္တာလဲ သြားသြား…ငါ့နားမလာနဲ႕"
"ေၾကာက္မေနပါနဲ႕ဘမိုးရယ္ သုဘရာဇာလုပ္ျပီးေၾကာက္တတ္လိုက္တာ သူမ်ားၾကားရင္ရယ္ေနပါဦးမယ္ ဟားဟားဟားး"
"နင္ကေသျပီးသားေလ…နင္ေသျပီးသားမို႕လို႕ နင့္အေခါင္းကိုငါယူတာ ငါ့မွာအျပစ္မရွိဘူးေနာ္…"
"ေအာ္…အျပစ္မရွိဘူးဟုတ္လား…အေခါင္းဆိုတာလူေသေတြအတြက္ ေနာက္ဆံုးပိုင္ဆိုင္မႈတစ္ခုပဲ ဘမိုး…နင္ကငါပိုင္တဲ့ပစၥည္းကို ငါ့ခြင့္ျပဳခ်က္မရပဲ ယူတယ္…အဲ့ဒီအတြက္နင့္မွာအျပစ္ရွိတယ္…"
"ငါ…ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ မိဂ်မ္းရယ္…ငါ…ငါလည္းမလႊဲသာလို႕လုပ္လိုက္ရတာပါ…ငါ့ရွင္းျပပါ့မယ္…ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ပါဟာ…"
"ခြင့္မလႊတ္ဘူး ဘမိုး…လံုးဝခြင့္မလႊတ္နိုင္ဘူး…ငါ့အေခါင္းကိုခိုးတဲ့အတြက္ နင္လည္းအေခါင္းမရွိပဲေသေစရမယ္…နင္ေသေစရမယ္…နင့္ကိုငါသတ္ရမွေက်နပ္မယ္…နင့္ကိုငါသတ္မယ္…"
မိဂ်မ္းက ေရွ႕သို႕တိုးလာသည္။
"မ…မသတ္ပါနဲ႕မိဂ်မ္းရယ္…ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ဟာ…ငါ့ကိုမသတ္ပါနဲ႕…"
"ေကာင္းျပီေလ…ဒါဆို ငါ့ကိုအေခါင္းထဲထည့္ျပီး ငါ့ေျမပံုမွာျပန္ျမွဳပ္ေပး…ဒါဆိုငါခြင့္လႊတ္မယ္"
"ဟင္တကယ္လား…ေအး ငါ…ငါလုပ္ေပးပါ့မယ္ဟာ ငါ့ကိုမသတ္ပါနဲ႕ေနာ္…"
"ေအး…"
ထိုသို႕ေျပာျပီး မိဂ်မ္းကသခ်ၤ ိဳင္္းထဲသို႕ဝင္သြားသည္။သူ႕ေျမပံုနားအေရာက္ အေခါင္းကိုက်င္းထဲပစ္ခ်ကာ အေခါင္းထဲသို႕ဝင္သြားသည္။
ဘမိုးလဲတံု႕ဆိုင္းမေနေတာ့ပဲ…ေပါက္တူးယူကာ ေျမဖို႕ရန္ျပင္လိုက္သည္။
"ငါ့…ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ပါဟာ…ငါတကယ္မလႊဲသာလို႕လုပ္လိုက္ရတာပါ…"
မိဂ်မ္းအားေတာင္းပန္စကားဆို၍ အေခါင္းအဖံုးအားပိတ္လိုက္သည္။
"ဝုန္း…"
ရုတ္တရက္အေခါင္းအဖံုးပြင့္လာျပီး မိဂ်မ္း၏ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ လက္ႀကီးႏွစ္ဖက္က ဘမိုး၏ လည္ပင္းအားက်စ္က်စ္ပါေအာင္ညွစ္ထားေလေတာ့သည္။
"အား…အား…မိဂ်မ္း…ငါ့ကိုမသတ္…မသတ္…အားးးးးးးးး………………………"
* * * * * * * * * *
မလုပ္သင့္ မလုပ္ေကာင္းသည့္ အရာကို လုပ္ခဲ့ေသာ ဘမိုး…
ငွက္ဆိုးနိမိတ္ေၾကာင့္ လြန္စြာမွ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ေသာ ဘမိုး…
သူ႕အလွည့္အေရာက္ မေပ်ာ္ရႊင္နိုင္ေတာ့ပဲ မိဂ်မ္း၏ ေျမပံုေဘးနားတြင္ မ်က္လံုးမ်ားျပဴးထြက္၍ လွ်ာတေစာင္းကိုက္ကာ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖင့္ ေသဆံုးသြားခဲ့ရေလေတာ့သည္။
ထိုေန႕မွစ၍ စလူးကုန္းသခ်ၤ ိဳင္းတြင္ အေခါင္းေရာင္းသည့္သုဘရာဇာႀကီးမရွိေတာ့…။
သို႕ေသာ္ လျပည့္ လကြယ္ေန႕ညမ်ားတြင္ေတာ့ သခ်ၤ ိဳင္းအနီး ဘမိုးေနခဲ့သည့္တဲေလးတြင္ အေခါင္းစပ္ေနေသာ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕ျမင္တတ္ၾကရေလသည္။ ။
ၿပီးးးးးးး။ ။
0 comments :
Post a Comment