အိမ္ေထာင္ရွိရွိ မရွိရွိ ဖတ္ၾကည့္ရင္ အက်ိဳးမယုတ္မယ့္ စာ

ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး ညစာျပင္ဆင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ သူရဲ႕လက္ကုိ ကိုင္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ေျပာလုိက္တယ္။
“မင္းကိုငါ ေျပာစရာရွိတယ္”
သူကေတာ့ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ထုိင္ေနျပီး ညစာစားေနခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕မ်က္လုံးေတြထဲမွာ နာက်င္မႈကို ေတြ႕ျမင္ေနရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ကစေျပာရမွန္းေတာင္မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဘာေတြ ေတြးေနတယ္ ဆုိတာကို သူ႕ကိုေျပာရမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ကြာရွင္းဖုိ႕ ကိစၥေပါ့။ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္စေျပာခဲ့တယ္။ သူ႕ကိုၾကည့္ရတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စကားလုံးေတြ ကို စိတ္ပ်က္ေနပုံမေတြ႕ရဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏူးညံ့စြာပဲ ေမးခဲ့ပါတယ္။ “ဘာေၾကာင့္လဲ” တဲ့။

သူ႕ေမးခြန္းကို မေျဖဘဲ စကားလႊဲလုိက္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ သူေဒါသထြက္သြားတယ္။ လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ တူေတြကို လႊင့္ပစ္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုေအာ္တယ္။
“နင္ေယာက္က်ားမဟုတ္ဘူးလား”
အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ စကားမေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ပါဘူး။ သူကေတာ့ ငိုပဲ ငိုေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝမွာ ဘာမွားယြင္းေနလဲ သူေတြးေနမယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေက်နပ္မယ့္အေျဖမ်ဳိး ကၽြန္ေတာ္မေပးနိဳင္တာ ခက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ိန္းကို ခ်စ္မိေနလုိ႕ သူ႕ကိုဆက္မခ်စ္နိဳင္ေတာ့တာပါ။ သူ႕ကို ကရုဏာသက္ရုံကလြဲလုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မတတ္နိဳင္ေတာ့ပါဘူး။

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျပစ္ေတာ္ေတာ္ၾကီးတယ္လုိ႕ ခံစားေနရင္းပဲ ကြာရွင္းဖုိ႕ သေဘာတူညီခ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ လက္ရွိအိမ္ရယ္ ကားရယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကုမၸဏီက ရွယ္ယာ ၃၀% ရယ္ကို ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ သူကေတာ့ အဲဒီသေဘာတူညီခ်က္ကုိ ျဖတ္ကနဲ တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး အပိုင္းပုိင္္းအစစ စုတ္ျဖဲပစ္လုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ဆယ္ႏွစ္လုံးလုံးေပါင္းသင္းလာတဲ့ မိန္းမျဖစ္ေပမယ့္ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း သူစိမ္းဆန္လာသလုိ ခံစားရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြ၊ စြမ္းအင္ေတြကို ျဖဳန္းတီးသလုိ ျဖစ္ခဲ့တာကို ဝမ္းနည္းေပမယ့္ ဂ်ိန္းကို ႏူးညံ့ျငင္သာစြာ ေျပာခဲ့တဲ့ ခ်စ္တယ္ဆုိတဲ့ စကားကို ေတာ့ ျပန္မရုတ္သိမ္းနိဳင္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ ထားခဲ့သလုိ က်ယ္ေလာင္စြာ ငိုေၾကြးပါေတာ့တယ္။ သူဒီလုိ ငုိေနတာက ကၽြန္ေတာ့္ကို သက္သာရာ ရေစပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ရက္သတၱပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ တႏုံ႕ႏုံ႕ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ ကြာရွင္းျခင္းဟာ ခုေတာ့ ပုိမုိရွင္းလင္းခုိင္မာလာပါျပီ။

ေနာက္တစ္ေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ကို ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်မွ ျပန္လာေတာ့ သူ႕မွာကို စားပြဲမွာ ထုိင္ျပီး စာေရးေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ညစာ မစားခဲ့ရေသးေပမယ့္ တစ္ေန႕ကုန္ ဂ်ိန္းနဲ႕ စီစဥ္စရာရွိတာ ေတြ စီစဥ္ခဲ့ရေတာ့ ျမန္ျမန္အနားယူခ်င္တာပဲ သိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေရးနိဳးလာေတာ့ သူ႕ကို စားပြဲ မွာပဲ စာေရးေနတာ ေတြ႕တယ္။ သိပ္စိတ္မဝင္စားလုိ႕ ဟုိဖက္လွည့္ျပီး ဆက္အိပ္ခဲ့ပါတယ္။

မနက္ေရာက္ေတာ့ ကြာရွင္းျခင္းအတြက္ သူ႕ဖက္က ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ့ကို ျပပါတယ္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက ဘာမွမလုိခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မကြာရွင္းခင္ တစ္လၾကိဳတင္ အေၾကာင္းၾကားဖုိ႕ ေတာင္းဆုိပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲလုိ ေတာင္းဆုိျပီး တစ္လအတြင္းမွာ သာမန္ ဘာမွမျဖစ္သလုိ ေနထုိင္ဖုိ႕ လည္း သူကေတာင္းဆုိပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ ေရွ႕လမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သားရဲ႕ စာေမးပြဲရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ ကြာရွင္းျပတ္စဲမႈေၾကာင့္ သားရဲ႕ပညာေရးကို မထိခုိက္ေစခ်င္ တာပါပဲ။

ဒါကို ကၽြန္ေတာ္လက္ခံနိဳင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ဖက္ကေတာင္းဆုိတာ ေနာက္ထပ္ရွိပါေသးတယ္။ သူ ေတာင္းဆုိတာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႕က သတုိ႕သမီးဝတ္စုံလဲခန္းထဲကေန သူ႕ကို ေပြ႕ခ်ီျပီးေခၚထုတ္ခဲ့သလုိ ျပန္သရုပ္ေဆာင္ေပးဖုိ႕ပါပဲ။ အဲဒီတစ္လအတြင္းမွာ ေန႕တုိင္းေန႕တိုင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အခန္းထဲကေန အိမ္ေရွ႕တံခါးထိ သူ႕ကိုေပြ႕ခ်ီျပီး ေခၚထုတ္ဖုိ႕ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္လုိက္တာကေတာ့ သူရူးေနျပီဆုိတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႕ရဲ႕ ေနာက္ဆုံး လတစ္လကို အတူတူသည္းခံမွာပဲေလ ဆုိျပီးေတာ့ ဒီေတာင္းဆုိခ်က္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံလုိက္ပါတယ္။

ဂ်ိန္းကို ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးရဲ႕ ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြကို ေျပာျပလုိက္တယ္။ ဂ်ိန္းက ေအာ္ရယ္ျပီး ေတာ္ေတာ္ ကို႕ရုိးကားယားနိဳင္တာပဲ လုိ႕ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး ဘာလွည့္ကြက္ေတြပဲ လုပ္ေနလုပ္ေန ဒီကြာရွင္း မႈကို ရင္ဆုိင္မွာပဲလုိ႕ အေရးမစိုက္သလုိေျပာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေရာ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးေရာ ကြာရွင္းမႈမလုပ္ရေသးသ၍ ဘယ္သူ႕ကုိမွ အဆက္အသြယ္ သိပ္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ ပထမဆုံး သူ႕ကို အခန္းထဲက ေပြ႕ခ်ီျပီးေခၚထုတ္ရမယ့္ေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္လုံး အခ်ိဳးမေျပတဲ့ပုံစံေပါက္ေနပါတယ္။ သားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႕ ေနာက္ကေန ေဖ့ေဖ့ကေမေမ့ကို ေပြ႕ထားတယ္ကြဆုိျပီး လက္ခုပ္ေတြတီးေနပါေတာ့တယ္။ သားရဲ႕ စကားလုံးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို နာက်င္ေစပါတယ္။ အိပ္ခန္းထဲကေနထြက္တယ္၊ ဧည့္ခန္းကိုျဖတ္တယ္၊ ျပီးေတာ့ တံခါးဆီကိုသြားတယ္။ သူ႕ကို ေပြ႕ခ်ီျပီး ဆယ္မီတာေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ သူကေတာ့ မ်က္လုံးေတြမွိတ္ထားျပီး ကြာရွင္းမယ့္အေၾကာင္း သားေလးကို မေျပာဖုိ႕ တုိးတုိးေလး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းငိုက္စုိက္က်သြားျပီး တစ္စုံတစ္ခုကို စိတ္ပ်က္သလုိ ခံစားရပါတယ္။ အိမ္ျပင္ေရာက္ေတာ့ သူ႕ကိုေအာက္ခ်ေပးလုိက္ပါတယ္။ သူက အလုပ္သြားဖုိ႕ ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္ဆီ လမ္းေလွ်ာက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရုံးကို ကားေမာင္းလာခဲ့ပါတယ္။

ဒုတိယေန႕မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္စလုံး သရုပ္ေဆာင္ရတာ ပိုလြယ္လာပါျပီ။ သူက ကၽြန္ေတာ့ ရင္အုံေပၚမွာ မွီထားပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ဘေလာက္စ္အက်ီၤက ရနံ႕ေလးေတြေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ရေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဒီမိန္းမကို ေသခ်ာမၾကည့္ျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ ၾကာေနျပီ ဆုိတာလည္း သတိထားမိတယ္။ ထပ္ျပီးသတိထားမိေတာ့တာကေတာ့ သူ မငယ္ေတာ့ဘူး ဆုိတာပါပဲ။ သူ႕ရဲ႕မ်က္ႏွာ ေပၚမွာ အေရးအေၾကာင္းေတြ ေတြ႕ေနရပါျပီ။ သူ႕ဆံပင္ကလည္း ခပ္မြဲမြဲျဖစ္ေနပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝက သူ႕ကို ဒါမ်ဳိးျဖစ္ေစတာလားဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားေနမိပါေတာ့တယ္။

စတုတၳေျမာက္ေန႕မွာေတာ့ သူ႕ကိုစျပီး ေပြ႕ခ်ီလုိက္ခ်ိန္မွာပဲ ရင္းႏွီးတဲ့စိတ္ခံစားမႈတစ္ခု ျပန္ရလုိက္ပါတယ္။ ဒီမိန္းမဟာ သူ႕ဘဝရဲ႕ ဆယ္ႏွစ္တာကာလကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးခဲ့တာပဲ။ ပဥၥမေျမာက္ေန႕နဲ႕ ဆဌမေျမာက္ေန႕မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ၾကားထဲက ရင္းႏွီးမႈဟာ ပိုမုိၾကီးမားလာခဲ့တာကို ခံစားရပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ိန္းကို မေျပာျဖစ္ပါဘူး။ သူ႕ကို ေပြ႕ခ်ီျပီးလမ္းေလွ်ာက္ရတာ တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ ပိုမုိ ေပါ့ပါးလာသလုိခံစားရပါတယ္။ ေန႕စဥ္လုပ္ေနရတာဆုိေတာ့ အက်င့္ျဖစ္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

တစ္ေန႕မနက္ခင္းမွာေတာ့ သူဘာဝတ္ရမလဲ ေရြးေနပါတယ္။ ဝတ္စုံ ေလးငါးစုံ လဲၾကည့္ျပီးတာေတာင္ သူမေက်နပ္ေသးဘူး။ ျပီးေတာ့ သူသက္ျပင္းျပီးေျပာတယ္။
“ငါ့အက်ီေတြအားလုံးက ၾကီးကုန္ျပီဟယ္”
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိတာက သူေတာ္ေတာ္ပိန္သြားတယ္ဆုိတာပဲ။ ေအာ္… ဒါေၾကာင့္ သူ႕ကို ေပြ႕ခ်ီျပီးလမ္းေလွ်ာက္ရတာ တျဖည္းျဖည္းေပါ့လာတာကိုး။

ရုတ္တရက္ ျဖတ္အရိုက္ခံရသလုိ ခံစားလုိက္ရတယ္။ သူဟာ နာက်င္မႈေတြနဲ႕ ခါးသီးမႈေတြကို သူ႕ႏွလုံးသား ထဲမွာပဲ သိမ္းထားတာကိုး။ ဘာလုပ္မိမွန္းမသိလုိက္ခင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕အနားေရာက္သြားျပီး သူ႕ေခါင္းကို အသာအယာထိလုိက္မိတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သားက ဝင္လာျပီး ေျပာတယ္။
“ေဖေဖေရ… ေမ့ေမ့ကို ေပြ႕ေခၚရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္ျပီေလ”
သားအတြက္ကေတာ့ သူ႕ေဖေဖက သူ႕ေမေမကို ေပြ႕ျပီးေခၚထုတ္တာဟာ သူ႕ရဲ႕ ဘဝအစိတ္အပိုင္း တစ္ခုလုိ႕ လက္ခံထားပုံရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက သားကို လက္ယပ္ေခၚျပီး ခပ္တင္းတင္းေပြ႕ဖက္ ထားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မ်က္ႏွာလႊဲထားခဲ့ပါတယ္။ ဘာလုိ႕လဲဆုိေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေျပာင္းလဲသြားမွာ စိုးလုိ႕ပါပဲ။ အဲဒါျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ေပြ႕ခ်ီလုိက္ပါတယ္၊ ျပီးေတာ့ အခန္းထဲက လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္၊ ဧည့္ခန္းကိုျဖတ္ျပီး အိမ္ေရွ႕တံခါးထိ ေပါ့။ သူ႕ရဲ႕လက္တစ္ဖက္က ကၽြန္ေတာ့္လည္္ပင္းကို ညင္ညင္သာသာနဲ႕ ဘာမွမျဖစ္သလုိ ေပြ႕ဖက္ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ေပြ႕ထားပါတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ ေန႕ကအတုိင္း အတိအက်ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ ပိုမုိေပါ့ပါးလာတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဝမ္းနည္းေစပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေန႕ေရာက္လုိ႕ သူ႕ကို ေပြ႕လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေျခလွမ္းတုိင္း ေျခလွမ္းတုိင္း ကို ခက္ခက္ခဲခဲ လွမ္းေနရပါေတာ့တယ္။ သားကေတာ့ ေက်ာင္းသြားပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ေပြ႕ျပီး ေျပာလုိက္တယ္။
“ငါတုိ႕ၾကားတဲ့က ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္မႈေတြ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာ ငါမလုိခ်င္ေတာ့ဘူး”
အဲလုိေျပာျပီးေတာ့ ရုံးကို ခ်က္ခ်င္းကားေမာင္းလာခဲ့တယ္။ ကားထဲက ခပ္ျမနျ္မန္ခုန္ထြက္တယ္။ ကားတံခါးေတာင္ ေလာ့မခ်မိဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေႏွာင့္ေႏွးမႈတစ္ခုခုက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ေျပာင္းလဲသြားမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လုိ႕ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ရုံးအေပၚထပ္ကို တက္သြားတယ္။ ဂ်ိန္းရဲ႕အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ျပီး ဂ်ိန္းကို ေျပာလုိက္တယ္။
“ေဆာရီပါ ဂ်ိန္းရယ္… ငါမကြာရွင္းေတာ့ဘူး”
ဂ်ိန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကုိအံ့အားတသင့္နဲ႕ၾကည့္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နဖူးကို စမ္းျပီးေမးတယ္။
“ေနေကာင္းရဲ႕လား”
ကၽြန္ေတာ္္ နဖူးေပၚက ဂ်ိန္းရဲ႕လက္ကိုဆြဲဖယ္လုိက္ပါတယ္။
“ေဆာရီး ဂ်ိန္း… ငါမကြာရွင္းနိဳင္ေတာ့ဘူး” လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလုိက္တယ္။
“ငါ့ရဲ႕ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝဟာ ငါနဲ႕ ငါ့ဇနီး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မခ်စ္ေတာ့လုိ႕ ပ်င္းစရာ ေကာင္းေနတာမဟုတ္ပါဘူးဟာ။ ငါတုိ႕ ဘဝရဲ႕ တန္ဖုိးကို ငါတုိ႕ နားမလည္ခဲ့လုိ႕ပါ။ အခုငါသေဘာေပါက္ သြားျပီ။ သူ႕ကို ငါတုိ႕ မဂၤေဆာင္တဲ့ေန႕ကလုိ အခန္းထဲကေန ေပြ႕ခ်ီျပီး ေန႕တုိင္း ေခၚထုတ္သြားေတာ့မယ္။ ငါတုိ႕ ေသခြဲခြဲရတဲ့ ေန႕အထိေပါ့ဟာ။” လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေျပာလုိက္တယ္။
ဂ်ိန္း က ရုတ္တရက္ အိပ္ရာကနိဳးထလာသူလုိျဖစ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖ်န္းခနဲရုိက္လုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့ တံခါးကို ေဆာင့္ပိတ္သြားျပီး အၾကီးအက်ယ္ငိုေၾကြးေနပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ ေအာက္ထပ္ကို ျပန္ဆင္းလာျပီး ကားေလွ်ာက္ေမာင္းေနမိပါေတာ့တယ္။ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ ပန္းဆိုင္မွာ ဇနီးသည္အတြက္ ပန္းျခင္းတစ္ျခင္း ဝင္မွာခဲ့ပါေသးတယ္။ အေရာင္းစာေရးမေလးက ကဒ္ေပၚမွာ ဘယ္လုိေရးေပးရမလဲ လုိ႕ ေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျပဳံးျပီးေျဖလုိက္တယ္။
“ငါတုိ႕ မေသမခ်င္း မင္းကိုေန႕စဥ္ အခန္းထဲကေန ေပြ႕ခ်ီျပီး ေခၚထုတ္သြားပါ့မယ္” လုိ႕ေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒီညေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာက ပန္းေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့မ်က္ႏွာေပၚမွာက အျပဳံးေတြနဲ႕ေပါ့ဗ်ာ။ ေလွကားထစ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေျပးတက္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲလုိ ေျပးတက္လာခဲ့တာဟာ အိပ္ခန္းထဲက ေသဆုံးသြားျပီျဖစ္တဲ့ ဇနီးရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို ၾကည့္ဖုိ႕သက္သက္ျဖစ္ လာပါေတာ့တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဇနီးသည္ဟာ ကင္ဆာေရာဂါကို ခံစားေနခဲ့ရတာ လေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ေနခဲ့ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ အလုပ္ေတြမ်ားလြန္းလို႕ သတိမထားမိခဲ့တာ။ သူကေတာ့ သူမေသခင္မွာ သားကကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အဆုိးျမင္သြားမွာ လုံးဝမလုိလားခဲ့ဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ကြာရွင္းျဖစ္ခဲ့သည့္တုိင္ေအာင္ သားရဲ႕ အျမင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေယာက္က်ားေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေစခ်င္ခဲ့တယ္။

ကဲ… သင့္ဘဝမွာ ဘာအေရးၾကီးလဲ သင္သိေလာက္ပါျပီ။ ဘဝမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ သယ္ယူလာနိဳင္တာ ဘာေတြလဲ။ အိမ္ေကာင္းေကာင္းမဟုတ္ဘူး၊ ကားေကာင္းေကာင္းမဟုတ္ဘူး၊ ပစၥည္းဥစၥာေတြ ပိုက္ဆံေတြ လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါေတြက ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေပ်ာ္စရာျဖစ္ေအာင္ေတာ့ လုပ္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႕ကိုယ္တုိင္ကေတာ့ ေပ်ာ္စရာေတြ မေပးစြမ္းနိဳင္ပါဘူးေလ။

ဒါေၾကာင့္ သင့္အိမ္ေထာင္ဖက္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လုိ ရင္းႏွီးခင္မင္မႈေလးေတြ တည္ေဆာက္လုိက္ပါ။ သင့္္ရဲ႕ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝသာယာနိဳင္ပါေစ။

ဒီစာကို သင္ျပန္လည္ မမွ်ေဝလည္း ဘာမွ ျဖစ္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
မွ်ေဝလုိက္ရင္ေတာ့ သင္ဟာ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝတစ္ခုကို ကယ္တင္လုိက္နိဳင္တာပါပဲ။ ေပးဆပ္လုိက္ရင္ ဘာေတြေအာင္ျမင္နိဳင္မလဲဆုိတာ မသိတဲ့ လူေတြပဲ က်ရႈံးၾကတာပါ။

(ဒီစာကို Cathy Ygona ဆုိသူရဲ႕ FB page မွာ ေတြ႕ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ FB သူငယ္ခ်င္းလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲေတာ့ သူကိုယ္တုိင္ေရးလား သူမ်ားေရးတာ ျပန္ေရးတင္တာလားလဲ ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီစာေလးကို ဖတ္မိလုိ႕ ဘာသာျပန္ျဖစ္တာပါ။)

ဘာသာျပန္သူ
 Credit: ေပါက္က်ဳိင္းဆန္း

Admin Unknown

ApannPyay Website ေပၚတြင္ ေဖာ္ျပတင္ဆက္ေသာ သတင္း၊ ေဆာင္းပါး၊ ဗဟုသုတမ်ားကို မည္သည့္ Facebook စာမ်က္ႏွာ၊ Website မ်ားတြင္မဆို ခြင့္ေတာင္းခံစရာမလိုပဲ မူလ Credit မပါေသာ ပို႔စ္မ်ာကို Credit-ApannPyay ေပးၿပီး ျပန္လည္ကူးယူ မွ်ေ၀ေဖာ္ျပႏိုင္ပါသည္။