ပါးစပ္က ဒီမိုကေရစီလို႔ တဖြဖြေျပာေနမယ့္အစား
ဘာဆန္းလို႔လဲဗ်ာ။ လူဆိုတာ စိတ္ကေလးၾကည္ေနမွ ရယ္စရာ ေကာင္းတာကိုးခင္ဗ်။ ခုေတာ့ စိတ္က ေနာက္ေနတာကိုးလို႔။ ၾကည့္ေလ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကေန ၂၀၁၀ ထိ အစိုးရကို ဆႏၵျပဖို႔ဆိုတာ ဘ၀နဲ႔ရင္းရတဲ့ အလုပ္ပါ။ မေတာ္ အသက္ပါထြက္ႏိုင္တယ္ ခင္ဗ်။
ခုေတာ့ ေမွာက္လိုက္ၾကတဲ့ သပိတ္။ သပိတ္ေပါႀကီးကိုျဖစ္လို႔။ လမ္းေဘး ေစ်းမေရာင္းရလို႔ သပိတ္ေမွာက္သတဲ့။ ကြန္တိန္နာကားေတြ တန္းစီဟြန္းတီး သပိတ္ေမွာက္တယ္တဲ့။ စစ္အစိုးရလက္ ထက္တုန္းက အီးေတာင္ က်ယ္က်ယ္ မေပါက္ရဲၾကတဲ့သူေတြက ခုေတာ့ အားအားရိွ သပိတ္ေမွာက္လိုက္၊ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္လိုက္ လုပ္ေနၾကေတာ့တာပါပဲ။
ဒီေနရာမွာ ဖ်တ္ခနဲသတိရမိပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ႏွစ္ ခုလိုအခ်ိန္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘယ္ဆု ရပါတယ္။ ဒါကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အက်ယ္ခ်ဳပ္ကေန လႊတ္ေပးၿပီး ႏိုဘယ္ဆု ယူခြင့္ျပဳဖို႔ ဆႏၵျပၾကပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ဆႏၵျပတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြခမ်ာ ေထာင္ဒဏ္ တစ္သက္တစ္ကၽြန္းနဲ႔ ညားေတာ့တာပါပဲ။ ခုလိုပြင့္လင္းလာတဲ့ ေခတ္က်ေတာ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို လူေရွ႕သူေရွ႕ ထုတ္ေဖာ္ေျပာ၊ စာအုပ္ေတြ ေရးလာၾကတဲ့အခါမွာ ႏိုင္ငံျခားကလူေတြ ေတာ္ေတာ္ အံ့အားသင့္ခဲ့ပါတယ္။ ႏိုဘယ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆု တစ္ဆုအတြက္ လူေပါင္းေလးရာေက်ာ္ ေထာင္နန္းစံခဲ့ရတာ ျမန္မာျပည္ တစ္ျပည္တည္း ရိွခဲ့တာကိုး။
ခုေတာ့ ဟိုလူကလည္း ဆႏၵျပ၊ ဒီလူကလည္း သပိတ္ေမွာက္နဲ႔၊ ေျပာရင္ေတာ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေလဆိုတာ ပါေသးသဗ်။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ကိုယ့္လက္ကို ကိုယ္ေျမႇာက္တာ ႀကိဳက္သလို ႀကိဳက္သေလာက္ ေျမႇာက္ခြင့္ရိွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမ်ားမ်က္ႏွာကို မထိမိဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
တစ္ဆက္တည္းပဲ ဇာဂနာတို႔ ပဲြတစ္ပဲြ တက္ရတယ္ခင္ဗ်။ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး ဆရာေဖျမင့္နဲ႔ ႐ုပ္ရွင္အႏုပညာရွင္ေတြ ေတြ႕တဲ့ပဲြပါ။ အစည္းအေ၀းရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္ကေတာ့ ဒီမိုကေရစီ ရက္သတၱပတ္ လုပ္ဖို႔ပါပဲ။ ဟိုဘက္ေခတ္က ဆိုရင္ေတာ့ ေပၚလစီ႐ုပ္ရွင္ကားေတြ ႐ိုက္ဖို႔ေပါ့ေလ။ ဒီတုန္းက စိတ္ပါပါ၊ မပါပါ ႏိုင္ငံေတာ္ကားဆိုရင္ အကုန္ပါရေတာ့တာပါပဲ။ ခုေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး ခင္ဗ်။ ႏိုင္ငံသားတိုင္းရဲ႕ ပါ၀င္သင့္ထားသင့္တဲ့ စိတ္သေဘာထားကို ေဖာ္က်ဴးမယ့္ ႐ုပ္ရွင္ေတြပါ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အလကား မလုပ္ခိုင္းပါဘူး။ တန္ရာတန္ေၾကးေပးမွာပါ။
ဘယ္ေန႔ ဘယ္ရက္ လုပ္မယ္။ ဘယ္သူေတြ လုပ္ၾကမယ္ စသျဖင့္ စသျဖင့္ေပါ့။ ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ ေဆြးေႏြးၿပီး သကာလမွာ ႐ုပ္ရွင္ေလာကသားေတြရဲ႕ အဆိုျပဳခ်က္ဆိုၿပီး ကိုလူမင္းက အခ်က္ငါးခ်က္ တင္ျပလာပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ဆင္ဆာကို ဖ်က္သိမ္းဖို႔၊ ဆင္ဆာျဖတ္တယ္ဆိုရင္ ဘာေၾကာင့္ျဖတ္တယ္၊ ဘယ္သူက ျဖတ္တယ္ဆိုတာ နာမည္ပါေဖာ္ျပဖို႔ ဆိုတာေတြ ၀န္ႀကီးကို တင္ျပပါေတာ့တယ္။ ဒီမွာတင္ ဆရာေဖျမင့္လည္း မ်က္ႏွာေလး ငယ္သြားတယ္ခင္ဗ်။ တကယ္ေတာ့ ေဟာလိ၀ုဒ္မွာေတာင္ ဆင္ဆာရိွပါတယ္။ ေဒသတြင္း အာဆီယံႏိုင္ငံေတြမွာလည္း ဆင္ဆာရိွပါတယ္။ ဇာဂနာတို႔ စင္ကာပူမွာ ႐ုပ္ရွင္သြားျပတာ စင္ကာပူ ဆင္ဆာကို တင္ျပရပါတယ္။ ကေမၻာဒီယားမွာလည္း ဆင္ဆာရိွတာပါပဲ။ ျမန္မာျပည္က်မွ ဆင္ဆာ ဖ်က္ဖို႔ဆိုတာေတာ့ နားမလည္ဘူးေပါ့ေလ။ လြတ္လပ္စြာ အႏုပညာကို ဖန္တီးခ်င္တယ္ ဆိုတာကို နားလည္ပါတယ္ခင္ဗ်။ ဇာဂနာဆိုတာကေတာ့ တစ္သက္လံုး ဆင္ဆာနဲ႔ရန္ျဖစ္ခဲ့သူပါ။ ဒီစကား ေျပာေနခ်ိန္ထိ ဆင္ဆာအပိတ္ခံရတဲ့ ဇာတ္ကား ၁၂ ကားနဲ႔ စံခ်ိန္တင္ထားသူပါ။ ဒါေပမဲ့ ဆင္ဆာဖ်က္သိမ္းဖို႔ မေျပာရဲဘူးခင္ဗ်။ ခုေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ေလာကသားေတြက ေျပာလာပါၿပီ။ ေျပာမရရင္ ဆႏၵျပခ်င္ျပၾကဦးမွာပါ။
စာေပစိစစ္ေရး မရွိေတာ့သလိုပဲ၊ ဆင္ဆာပါ မရိွသင့္ဘူးလို႔ ဆိုၾကပါေသးရဲ့။ စာေပနဲ႔႐ုပ္ရွင္ မတူဘူးခင္ဗ်။ အရမ္းေရာင္းေကာင္းတဲ့ စာအုပ္ဆိုတာ ၅၀၀၀ ပါပဲ။ ႐ုပ္ရွင္ကေတာ့ အိမ္ထဲထိ ၾကည့္ခ်င္ခ်င္ မၾကည့္ခ်င္ခ်င္ ေရာက္လာတာပါ။ TV ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ ဘြားခနဲ တန္းေပၚလာတာပါ။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔အတြက္ စာတတ္စရာ မလိုပါဘူး။ ဒီေတာ့ မိသားစု အတူတကြၾကည့္ႏိုင္ၾကတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ေတြ ျဖစ္သင့္တာေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ခု႐ုပ္ရွင္ေတြမွာ ျမန္မာျပည္က ဘယ္လူျပက္မွ မေျပာရဲတဲ့ ေအာက္လံုးေတြကို လိႈင္လိႈင္ႀကီး ေျပာေနတာ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ခင္ဗ်။ မ႐ိုေသ့စကား နားနဲ႔မနာ ဖ၀ါးနဲ႔နာၾကပါ။ အမ်ဳိးသမီးသ႐ုပ္ေဆာင္ တစ္ေယာက္က တစ္ဇာတ္ကားလံုးမွာ (မမ အစိကေလး ကိုင္ၾကည့္မလား)လို႔ ေတြ႕တဲ့လူတိုင္းကို ေျပာေနတာ စဥ္းစားသာၾကည့္ပါေတာ့။ ကေလးေတြပါးစပ္ထဲ ဒီစကား ေရာက္သြားရင္ အဲဒီသ႐ုပ္ေဆာင္ေတြ၊ ဒါ႐ိုက္တာေတြ ထုတ္လုပ္သူေတြ တာ၀န္ယူၾကမလား။ ဂ်စ္ကားတစ္စင္းေပၚမွာ လူေျခာက္ေယာက္ေလာက္က ဓားတစ္လက္စီကိုင္ၿပီး ရပ္ကြက္ထဲ ၀င္ခုတ္တဲ့ ဇာတ္ကားမ်ဳိး လူငယ္ေတြ အတုယူ မမွားႏိုင္ဘူးလား။ လြယ္လင့္တကူ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံဆိုတာကို ခ်ည္လံုးတစ္ခုလို သံုးမေနသင့္ပါဘူး။ ကိုယ့္လက္ ကိုယ္ေျမႇာက္တာ သူမ်ားမ်က္ႏွာ မထိဖို႔ လိုပါတယ္။ ႏိုဘယ္ဆုအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ဘ၀ပ်က္ခံၿပီး ေထာင္ထဲ ေရာက္ခဲ့ရသူေတြကိုေတာ့ အားနာၾကပါဦး။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ တာ၀န္ယူမႈ တာ၀န္ခံမႈ အျပည့္အ၀ရိွရပါ့မယ္။ ကိုယ့္တာ၀န္ေတာ့ ကိုယ္မယူခ်င္ဘဲ၊ ယူဖို႔လည္း မႀကိဳးစားဘဲ အခြင့္အေရးနင္းေတာင္းလို႔ကေတာ့ ျဖစ္မယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ေစ်းမေရာင္းရလို႔ ကြန္တိန္နာမေမာင္းရလို႔ ဆိုတာမ်ဳိးေတြနဲ႔ တစ္ထပ္တည္း တူေနပါလိမ့္မယ္။
အားလံုးဆင္ျခင္ႏိုင္ဖို႔ တစ္ခုေလာက္ ေျပာခြင့္ျပဳပါ။ ဇာဂနာ့ညီေလး ကင္းေကာင္တစ္ေယာက္ အစာေရမ်ိဳအနာျဖစ္လို႔ ေဆး႐ံုတက္ရပါတယ္။ ခဲြစိတ္ကုသမႈ အႀကီးစားပါ။ ဒီေနရာမွာ ဆရာ၀န္ႀကီးေတြရဲ႕ ေျပာစကားဟာ အင္မတန္ မွတ္သားစရာေကာင္းပါတယ္။ အမ်ားနားလည္ေအာင္ ေဖာက္သည္ခ်ရရင္ (အေရးႀကီး) နဲ႔ (အေရးေပၚ)ပါပဲ။ ကင္းေကာင္ကို ခြဲစိတ္ကုသဖို႔ဆိုတာ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေရးေပၚေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ခ်က္ခ်င္း ထလုပ္ရမယ့္ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာေပါက္ ခဲြစိတ္ရမယ့္ကိစၥပါ။ ဒီေတာ့ အေရးတႀကီး ခဲြစိတ္မႈအတြက္ စနစ္တက် ျပင္ဆင္မႈေတြကို အခ်ိန္ယူၿပီးလုပ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒီနမူနာဟာ တိုင္းျပည္မွာ၊ ႏိုင္ငံေရးမွာ၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးမွာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမွာ အသံုးခ်လို႔ ရပါတယ္။
လမ္းေဘးေစ်းသည္ ကိစၥ၊ ကြန္တိန္နာကိစၥနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ကိစၥေတြဟာ အေရးႀကီးလား၊ အေရးေပၚလား စဥ္းစားၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ခုခ်က္ခ်င္း ထလုပ္ဖို႔ လိုမလို ဆိုတာကို ဆင္ျခင္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဇာဂနာတို႔ဆီမွာက တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း၊ ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း မေျပာရ၊ မေဆြးေႏြးရဘဲ၊ မိုးလင္းတာနဲ႔ ဘယ္ေနရာမွာေတာ့ အႏုၾကမ္းစီးသြားၿပီ၊ ဘယ္ရပ္ကြက္မွာေတာ့ အိမ္ေပၚတက္ သတ္သြားၿပီ၊ ဘယ္ကေလးမေလးေတာ့ မုဒိမ္းက်င့္ခံလိုက္ရၿပီ စတဲ့ စတဲ့ အမဂၤလာသတင္းေတြနဲ႔ ေထြးလံုးရစ္ပတ္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ဘယ္လို ၀ိုင္း၀န္းအေျဖရွာၿပီး ေျဖရွင္းၾကမလဲဆိုတာက အေရးႀကီးသလို အေရးေပၚလည္း ဟုတ္ေနပါတယ္။ အစိုးရက လုပ္လိမ့္မယ္၊ လႊတ္ေတာ္က လုပ္လိမ့္မယ္ဆိုတာထက္ ဇာဂနာတုိ႔ ျပည္သူေတြကပါ ၀န္းၾက၊ ၀ိုင္းၾကမယ္ဆိုတာကမွ တကယ့္ဒီမိုကေရစီပါ။ အစစ္ႀကီးပါ။ TV မၾကည့္ရလို႔ ေသမသြားေပမယ့္ အိမ္ေပၚတက္သတ္ရင္ေတာ့ ေသမွာမုခ်ပါပဲ။
ဒီေတာ့ အေရးေပၚနဲ႔အေရးႀကီး ဆိုတာေလးကို ေက်းဇူးျပဳၿပီး သတိခ်ပ္လို႔ ပါးစပ္က ဒီမိုကေရစီလို႔ တဖြဖြေျပာေနမယ့္အစား ကိုယ့္တာ ကိုယ္လံု၊ ကိုယ့္တာ၀န္ ကိုယ္ယူၾကရေအာင္လားခင္ဗ်ာလို႔ မရယ္ရတဲ့ ဇာ ဂနာက မရဲတရဲေလး အႀကံေပးလိုက္ပါရေစ။
ဇာဂနာ
(ျပန္လည္ မ် ေ၀ပါသည္)
Credit - BrainWave ဉာဏ္လႈိင္း
0 comments :
Post a Comment